จารวีรีบร้อนหยิบของสองสิ่ง ออกมา แผนกความ ปลอดภัยรับไปถือไว้ หลังจากนั้นจึงยิ้มให้จารวี กรุณารอ ครู่นะครับ คุณผู้หญิง”
จารวีรับรู้ได้ถึงสิ่งผิดปกติ แม้แต่บัตรประชาชน เธอก็ไม่ ต้องการแล้ว เธอหมุนตัวพลางวิ่งออกไปด้านนอก
ไม่นานนัก เสียงของพนักงานตรวจสอบความ ปลอดภัยคนนั้น ดังขึ้นมาที่ด้านหลังของเธอ
“เมื่อสักครู่นี้ คุณผู้หญิงคนนั้น ยังอยู่ตรงนี้อยู่เลยค่ะ คุณ ยศพล เอ๊ะ! อยู่นั่นไงคะ!
“จารวี หยุดเดี๋ยวนี้นะ ได้ยินไหม ฉันบอกให้หยุด!
เสียงฝีเท้า รีบร้อน และเสียงตะโกนร้องเรียกของยศ พลเข้าที่ใบหูของเธอ
จาร วิ่งออกมาถึงหน้าประตู บอดี้การ์ดสองนายก็เดินเข้า มาจากด้านนอก และจับกลุ่มจารวีไว้
เมื่อเธอหันหลังกลับไปมอง ก็พบกับยศพล หายใจหอบ เหนื่อย เขาตามเธอมาทันแล้ว เขายื่นมือไปเธอเดินออก ไปข้างนอกอย่างไม่พูดพร่ำทำเพลง
เธอเป็นบ้าหรือไง วิ่งหนีอะไรของเธอ?
เขาเอ่ยออกมาอย่างสับสน ผู้หญิงคนนี้ทำให้เขาตกใจ จนแทบบ้า เธอวิ่งข้ามถนนโดยที่ก้มหน้า ตอนนั้นยังเป็นไฟแดง เมื่อมองเห็นตัวรถเริ่มขยับเขา เหงื่อท่วมไปทั้ง
ร่าง
มันไม่ง่ายเลยที่เขาจะตามเธอทัน แต่เธอก็กลับนั่งแท็กซี่ หนีไป ถ้าไม่ใช่เพราะเขาตามมาได้ทันท่วงทีแล้วล่ะก็
ตอนนี้เธอก็คงบินไปที่ไหนก็ไม่รู้
เขาคว้าข้อมือของเธอไว้แน่น ราวกับกลัวว่าเธอจะติดปีก แล้วบินหนีไปอีกครั้ง
จารวีจ้องมองเขาอย่างหวั่นไหว” ใช่ ฉันมันบ้า ฉันมันบ้า ไปแล้ว ก็แค่คนบ้าคนหนึ่ง คุณจะมายุ่งกับฉันทําไม ปล่อย ฉันไปได้ไหมยศพล” ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยคราบน้ำตา ไม่ว่าเธอจะคอยย้าเตือนตัวเองยังไงว่าคนเลวทรามเช่นนี้ ไม่ ควรค่าที่เธอจะร้องไห้ให้เขา แต่ทว่า ดวงตาของเธอก็ยังคงมี นํ้าตาไหลลงมาเป็นสาย เช็ดยังไงก็เช็คไม่หมด
“จารวี เธอฟังฉันอธิบายก่อนได้ไหม รอฉันอธิบายจบ เธอ ค่อยเป็นบ้าก็ได้
ฉันไม่ฟัง ไม่อยากฟังคำอธิบายอะไรทั้งนั้น คุณปล่อยให้ ฉันไปเถอะจารวีไม่สามารถสงบสติอารมณ์โกรธแค้นลงได้
ยศพลยืนขวางอยู่ที่ด้านหน้าของเธออย่างแน่นหนา ไม่ว่า เธอจะตบจะตีเบายังไง เขาก็ไม่คัดค้านเลยแม้แต่น้อย
มันไม่ใช่แบบที่เธอคิดนะจารวี ฉันยอมรับว่าฉันไปที่คลับ แห่งนั้นมาจริงๆ แต่ฉันไปทําธุรกิจ โอเคไหม พวกเราควรจะ เชื่อใจกัน ไม่ใช่หรอ? ฉันคิดว่าความสัมพันธ์ของเรา มีความ เชื่อใจเหล่านั้นเสียอีก”ยศพลอธิบายยืดยาว
จาร ร้องไห้ ส่ายหัวไปมา มันไม่ใช่แบบนั้น ไม่มี ทาง คุณไม่มีทางเข้าใจ”
บศพล นมือออกไปเช็ดน้ำตาให้เธอ จารวีเบือนหน้าหนี ไม่ยอมให้เขาถูกเนื้อต้องตัว
โอเค ฉันไม่รู้ ฉันไม่เข้าใจ ถ้างั้นตอนนี้เธอก็บอกฉันได้ ไหม” ปล่อยมือฉันเดี๋ยวนี้นะ คุณกำลังทำให้ฉันเจ็บ! จาร ชักมือกลับเข้าหาตัว
ยศพลตะลึงงัน เขายอมปล่อยมือจากเธอ
เขาจ้องมองเธออย่างตั้งใจ ความกลัดกลุ้มพรั่งพรูออกมา จากดวงตาของเขา
ฟังให้ดีนะยศพล ตอนนี้ฉันมีสติเต็มร้อย ฉันไม่ได้บ้า แล้วฉันก็ไม่ได้ทําไปเพราะอารมณ์ชั่ววูบ คุณอย่าคิดว่าเป็น เพราะฉันท้อง หรือว่าฉันโกรธคุณ คุณจะไปสถานที่นั้นหรือ ไม่มันก็เรื่องของคุณ ตอนนี้สิ่งที่ฉันอยากพูดก็คือ เราเลิกกัน เถอะ!!”
เราเลิกกันเถอะ!!
เราเลิกกันเถอะ!!
ประโยคนั้นที่ดังออกมาจากริมฝีปากของจารวี ราวกับ ถูกมนต์สะกด มันดังซ้ำไปซ้ำมา โจมตีเข้าที่ดวงใจของยศ พลอย่างร้ายกาจ ดวงใจของเขาค่อยๆถูกทำลายลงอย่าง ช้าๆ
ความสัมพันธ์ของเขาและเธอ จะจบลงแบบนี้จริงๆเหรอ?จ้องมองไปที่จาร ที่เอาแต่ร้องไห้ เขาไม่รู้ว่าควร จะพูดอะไร
เงยหน้าขึ้น พลางจ้องมองเขาอย่างระมัดระวัง
เราไม่เหมาะสมกันจริงๆนะ พื้นเพ ตำแหน่ง ประสบการณ์ชีวิต ล้วนไม่มีอะไรเหมือนกัน การใช้ชีวิต ทัศนคติ ความสุข ก็ล้วนไม่เหมือนกัน ถ้าพวกเรายังอยู่ ด้วยกันต่อไป ไม่มีความ
เรื่องราวที่เกิดขึ้นวันนี้ ฉันอธิบายได้ ยศพลสับสนมึนงง เขาพยายามรักษาความสัมพันธ์มาตลอดแต่กลับรู้สึกว่าจะ ราค่อยๆไกลเขาออกไปทุกที พอเขายื่นมือออกไป ก็คว้าได้ เพียง
มันไม่ใช่แค่เรื่องของวันนี้ เรื่องวันนี้ไม่ใช่ประเด็นสำคัญ มันเพียงแค่จุดประกายความขัดแย้งระหว่างเราให้ประทุขึ้น ฉันไม่มีทางเข้าถึงการใช้ชีวิตของคุณ ครอบครัวของคุณไม่ยอมรับฉัน คุณอย่าหลอกฉันเลย คนในครอบครัวคุณไม่ ยอมให้คุณแต่งงานกับฉัน ไม่เช่นนั้น พวกเขาคงไม่จ้างให้ คนมาตามฆ่าฉันหรอก
ยศพลตกตะลึง ใครเป็นคนบอกเธอจะราวส่ายหัวไป มา ไหลลงมายังไม่หยุด
คุณคิดว่าฉันโง่หรอ? คุณคิดว่าคุณปั่นหัวฉันเล่นแบบนี้ แล้วเป็นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นงั้นหรอ ยศพล ขอร้องล่ะ ปล่อยให้ฉันไปตามทางของฉันเถอะ ฉันแค่อยากเป็นผู้หญิง ธรรมดาคนหนึ่ง ใช้ชีวิตปกติสุขไปวันๆ การมีชีวิตเสวยสุข บนกองเงินกองทองนั้น ไม่เหมาะสมกับฉัน ฉันรับมันไม่ไหว”
จาร พูดไปพลางก้าวถอยหลัง ระยะห่างของคนทั้งสอง ไกลออกไปเรื่อยๆ
ยศพสรู้สึกหมดแรง อยู่ต่อหน้าคนรักของเขา แต่เขากลับ ว่าเธอไว้ไม่ได้
ความรู้สึกที่ร้ายแรงเช่นนี้ ทำให้ความเย่อหญิงในศักดิ์ศรี ของเขา พังทลายลง
เขายืนอยู่ท่ามกลางแสงไฟ ในคืนอันเหน็บหนาวเช่นนี้ ร่างทั้งร่างของเขาราวกับต้นไม้ที่ใบร่วงหล่นจนไม่เหลืออะไร เค้าจ้องมองเธอไม่พูดไม่จา
จารยกมือขึ้นปาดน้ำตา เธอหยุดอยู่อย่างนั้นเนิ่นนาน” ลาก่อนนะ”
ในระหว่างที่เธอกำลังหมุนตัวเดินจากไป เขาก็ยื่นมือออก ไปคว้าข้อมือของเธอไว้”จารวี ฉันต้องทำยังไง เธอถึงจะยอม อภัยให้ฉัน?”
ต่อหน้าเธอในตอนนี้ เขายอมเธอทุกอย่างอย่างไม่มี ข้อแม้ ระหว่างเขาและเธอ มันไม่เท่าเทียมกันเลยแม้แต่น้อย
ความรักที่เขามีให้เธอ มันมากกว่าที่เธอรักเขาหลายร้อย เท่า
เวลานี้เขาก็เหมือนกับแมวจรจัด ที่ถูกทิ้งไว้ข้างถนน กําลังร้องขอความเห็นใจจากเจ้าของ
ภายในใจของจาร รู้สึกหมดแรง” คำพูดทั้งหมดที่ฉันพูด ไปเมื่อกี้ คุณยังฟังไม่เข้าใจอีกหรือไง”
บศพล งดงจับเธอไว้อย่างแน่นหนา ฉันยอมให้เธอไป จากฉันไม่ได้
ในตอนนี้เค้าฟังไม่ชัดแล้ว ว่าริมฝีปากเล็กของจาร กำลัง อ้าปากบ่นอะไร เขากลัวแค่ว่าจะเสียเธอไปจริงๆ
เค้าดึงมือเธอไว้ ตามที่จิตใต้สํานึกบอก ไม่ยอมปล่อยให้
เธอไป
ยศพล เราไม่เหมาะสมกัน ไม่เหมาะสมกัน คุณเข้าใจ ไหม? ปล่อยฉันไปเดี๋ยวนี้นะ! ”
ยศพลจ้องมองเธออย่างเลื่อนลอย เนิ่นนาน เขาปล่อยมือ ออกจากเธอ ในตาแดงก่ำ “โอเค ถ้าเธอยืนยันว่าจะไปจริงๆ ฉันก็ไม่ฉุดรั้งเธอแล้ว แต่ว่า อย่าเสียใจทีหลังแล้วกัน”
จารวีหดมือกลับเข้าหาตัว เธอหมุนตัวเดินไปในความมืด
อย่างช้าๆ
*จารวี เธอลองเดินไปอีกเก้าดูสิ!
ยศพลตะโกนออกมายังบ้าคลั่งราวกับสิงโตทอัพจน หนทาง แล้วร้องขอความรักครั้งสุดท้าย
ฝีเท้าของจารวีสั่นเทา เธอไม่ได้หันหน้ากลับไปมอง และ เดินตรงไปข้างหน้า
“ปัง!!” เสียงกระสุนปืนดังเข้าสู่โสตประสาทของเธอ จารวี หันหน้ากลับไปมองอย่างตกตะลึง
มือด้านขวาของทศพลถือปืนไว้ พลางเล็งไปที่แขนข้างของตนเอง ใบหน้าของเขาซีดเผือด ดวงตาไหว เขา จ้องมองเธอ
นัยน์ตาของเขาเต็มไปด้วยความผิดหวังที่ตายด้าน
“เธอลองเดินไปอีกเก้าหนึ่งสิ
เค้าตะโกนร้องออกมาด้วยน้ำเสียงที่สั่นสะท้าน
คุณชายสามครับ คุณชาย แขนของคุณชายเลือดไหล เยอะมากเลยนะครับ!!
บอดี้การ์ดจํานวนมากกรูกันเข้ามาโอบล้อมเขา พลาง พยายามพูดหวานล้อมต่างๆนาๆ ยศพลตะโกนออกมาอย่าง เดือดดาล ใส่หัวออกไปให้ไกลจากฉัน ใครกล้าเข้ามาฉัน จะฆ่าทิ้งให้หมด
บรรดาบอดี้การ์ดมากกว่าสิบนายตกใจกลัวจนถอยหลัง ออกไป ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้เขา ความโมโหทําให้ยศพล ขาดสติ ใครกล้าเข้าใกล้เขาคนนั้นโชคร้าย
ยศพลจ้องมองจารวีอย่างหมดอาลัยตายอยาก
ปืนอีกครั้ง
“อย่านะ!”
จารวีโผเข้าหาเขาอย่างตื่นตระหนก เธอแย่งปืนออกไป จากมือของเขาพลางทิ้งลงบนพื้น เธอเอื้อมมือไปถึงท่อน แขนเลือดไหลออกมาคุณมันบ้าบ้าไปแล้วหรือไงกัน ใครเขาทําร้ายตัวเองแบบนี้ พี่นิรันดร์ หาผ้ามาพันเร็วๆเข้า
บอดี้การ์ด บนายก นเข้ามา
ความพึงพอใจปรากฏออกมาจากใบหน้าของเขา รอบปั้ม ที่ชัดเผือด เขายื่นมือออกไปกอบกุมใบหน้าเล็กของเธอ ดูสิ อย่างน้อยเธอก็รักฉัน”
ใช่น่ะ ถ้าหากว่าเธอไม่รักเขา ถ้าหากว่าเธอไม่แคร์เขา แล้วตอนที่เธอ เห็นเค้าบาดเจ็บเช่นนี้ เธอก็คงไม่ตกตะลึง และห่วงเขา แบบนี้หรอก
ย้ยผู้หญิงคนนี้นี่ ฉันต้องใช้ชีวิตเป็นเดิมพัน เธอถึงจะ ยอมรับว่าเธอรักฉันงั้นหรอ
ภายใต้รอยยิ้มที่ล่าพองใจ พลันยศพลก็ล้มลงบนพื้น
สองมือของจาร เต็มไปด้วยเลือดสีแดงสด มันสะท้อน เข้ากับดวงตาของเธอ
เร็วๆเข้า รีบพาเขาส่งโรงพยาบาลเร็วเข้า
ที่ด้านนอกห้องผ่าตัด จารวีเฝ้ารอคอยอย่างร้อนใจ เธอ สอดประสานสองมือเข้าด้วยกัน พลางเดินไปเดินมา
ครั้งนี้ เป็นเขาที่ต้องเข้าไปนอนในห้องผ่าตัด และเธอ กําลังรอคอยอยู่ที่ด้านนอก
ไม่นานนัก ก็มีนายแพทย์คนหนึ่งเดินเข้าๆออกๆ จาร เดินเข้าไปหา ของนายแพทย์คนนั้นเดินจากไปอย่างไม่มี ความรู้สึกใดๆ
นอกจากจารวี ยังมีนะอามและนิรัน ที่คอยเฝ้าอยู่ที่ด้านใบหน้าของทุกคนเต็มไปด้วยความกังวลและกลัดกลุ้ม
น้าอา สายหัวไปมา คุณจารวี คุณกำลังท้องอยู่นะคะ จะอดหลับนอนไม่ได้ ไปพักสักหน่อยเถอะค่ะ รอให้คุณขาย สามออกมาเมื่อไหร่ แล้วฉันจะไปเรียกคุณเอง”
เวลา นาฬิกาบอกเวลาที่แขวนอยู่บนผนัง ชี้ไปที่เลข สองแล้ว น้าอามเป็นห่วงจารวี ก็เลยพยายามเกลี้ยกล่อมให้ เธอไปพักผ่อน
จาร สายหัวไปมาอย่างหนักแน่น ฉันไม่เป็นไรคะน้า อามไปพักเถอะ น้าอามอายุเยอะแล้ว อดหลับอดนอนอย่างนี้ ก็ไม่ดีเหมือนกันค่ะ!”
พวกคุณไปพักผ่อนกันทั้งสองคนนั่นแหละครับ ผมเฝ้า คนเดียวก็พอแล้ว “นิรันเอ่ยออกมา
จารวิสายหัวไปมา ” ไม่ได้หรอกค่ะ ที่เขาต้องเป็นแบบนี้ก็
เพราะฉัน”
ญาติของคนไข้มากับผมสักครู่ครับ
มีนายแพทย์คนหนึ่งถือเอกสารออกมา ใบหน้าของเขาไม่ บ่งบอกความรู้สึกใดๆ
ใครเป็นญาติกับคนไข้ครับ?”
ฉันค่ะ!”จาร วิ่งเข้าไปอย่างใจร้อน” เขาเป็นยังไงบ้าง
คะ?”
ไม่มีเรื่องใหญ่อะไรครับ แต่ทําไมพวกคุณถึงปล่อย ให้คนไข้บาดเจ็บขนาดนี้ อีกเพียงนิดเดียวกระสุนก็ระเบิด กระดูกแตกออกจากกัน แต่ว่าตอนนี้ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแล้ว ครับ สักพักก็สามารถย้ายคนไข้ไปไว้ห้องผู้ป่วยธรรมดาได้ แล้วล่ะครับ แต่ว่าคนไข้จะยังคงไม่ได้สติ… รบกวนคุณเช่น เอกสารตรงนี้ให้ผมหน่อยครับ
อ่อโอเคค่ะ! ในตอนที่จารรีเซ็นชื่อ มือของเธอสั่นเทาไม่
หยุด
ไม่นานนักยศพลก็ถูกบุรุษพยาบาลเข็นออกมา ใบหน้าที่ เคยเย่อหยิ่งวางอำนาจ เวลานี้กลับซีดเผือด
ผู้ชายที่ขี้โมโห เอะอะโวยวายแบบเขา ในที่สุดก็สงบลง ได้สักพัก
จาร มองเขาอย่างอ่อนโยน พลันเธอก็ค้นพบว่า ในเวลา ที่เขาไม่โหดร้ายป่าเถื่อน เขาดูน่ารักมาก
ในเวลาดึกสงัด ในที่สุดน้าอามก็เล็กเกลี้ยกล่อมจารวี น้า นามทำได้เพียงยอมให้เธอเฝ้าอยู่ตรงนี้ด้วยกัน
จะราวกับหัวฟุบลงทีข้างเตียงของยศพล ศรีษะเล็กติดกับ ร่างกายของเขา เธอเฝ้าไปชั่วโมงแล้วชั่วโมงเล่า ในที่สุดก็ ผล็อยหลับไป
ในขณะ ที่เธอกำลังสะลึมสะลืออยู่นั้น ก็รู้สึกราวกับมีอะไร กำลังเคลื่อนไหว เธอจึงลืมตาขึ้นพบว่ายศพลฟื้นแล้ว และ เขากำลังใช้ฝ่ามือด้านขวาลูบหัวของเธอไปมา
เวลานั้นดวงตาที่สงบนิ่งของเขาจ้องมองเธออย่างเงียบเขียม ราวกับแสงของพระจันทร์
ดวงตาอ่อนโยนและงดงามมากที่จะได้เห็น จารวีตะลึง
งัน”นี่ฉันกำลังฝันไปหรอ ยศพลกระตุกยิ้มที่มุมปาก รอยยิ้มที่ชั่วร้ายปรากฏออก
มา จารวีเธอนี่หยาบคายจริงๆเลย เธอคิดว่าเธอกำลังฝันว่า
ฉันลูบหัวเธออยู่หรือไง?”
ความคิดจารวีพังทลายลง พลันความรู้สึกแสนหวานของ เธอก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย นี่มันคงไม่ใช่ความฝันแน่ๆ
