ตอนที่ 337 แก่นแตก
จิตใจของผมโดนอาการบาดเจ็บของเหล่าฉินดึงดูดผมกำลังเข้าไปช่วยดับไฟให้เหล่าฉันจึงไม่ได้สนใจการเคลื่อนไหวของเจ้าแมวแก่เลยสักนิด
ดังนั้นตอนเจ้าแมวแก่คว้าโอกาสกระโดดข้ามหัวผมผมไม่เห็นหรือสัมผัสได้เลยสักนิด
แต่นี่ไม่ได้แปลว่าพี่เฟิงจะไม่ได้สนใจด้วยเขาเพ่งสมาธิทั้งหมดไปที่แก่นหยินแดงลูกนั้นนี่เป็นของที่เขาใฝ่ฝันหามาโดยตลอด
แม้จะไม่รู้ว่าทำไมพี่เฟิงต้องการแก่นหยินแดงแต่ดูจากท่าทางของเขามันกลับดูร้อนรนผิดปกติ
ในเวลานี้พอเห็นเจ้าแมวแก่กระโดดคิดจะหนีออกไปสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปทันทีเขาตะโกนออกมาว่า“คิดหนึ่งั้นเหรอ?ฝันไปเถอะ!
หลังจากพูดจบเขาก็ยกมือขึ้นแทงไปที่เจ้าแมวแก่ตัวนั้น
เดิมที่เจ้าแมวแก่ก็บาดเจ็บอยู่แล้วตอนนี้ร่างกายของมันไม่มีทางเบี่ยงตัวหลบได้เลย
ถ้าโดนพี่เฟิงแทงอีกรอบชีวิตมันต้องจบเห่แน่
ภายใต้ความรีบร้อนมันไม่สนใจแก่นหยินแดงอีกต่อไปมันโยนกล่องไม้ในมือไปทางพี่เฟิง
พอพี่เฟิงเห็นกล่องลอยเข้ามาหน้าของเขาก็เปลี่ยนสีทันทีรีบชักดาบกลับมา
ด้านในใส่แก่นหยินแดงเอาไว้ถ้าดาบนี้แทงเข้าไปมันอาจทำลายแก่นหยินแดงได้และแบบนั้นความฝันของเขาก็จะจบเห่ทันที
พี่เฟิงรีบเก็บดาบและดึงพลังกลับ
แต่เรื่องทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมากและกระทันหันสุดๆ
แต่ถึงจะเก็บดาบทั้งแต่วินาทีแรกแต่มันก็สายไปหนึ่งก้าว
“ปีก”เพราะดาบในมือของพี่เฟิงมีพลังไหลเวียนอยู่มันเลยคมจนผิดปกติ
ดาบนี้แทงเข้าไปในกล่องตรงๆ
มันเกือบตัดกล่องเป็นสองท่อนส่วนเจ้าแมวตัวนั้นเพราะจู่ๆพี่เฟิงก็เก็บดาบมันเลยกระโดดข้ามหัวพวกเราไปได้
หลังจากหนีออกจากวงล้อมของพวกเราได้สี่เท้าของมันก็วิ่งไม่คิดชีวิตไปหายัยแก่ทันที
ผมและพี่เฟิงไม่สนใจมันผมรีบวิ่งเข้าไปหาเหล่าฉันแล้วช่วยดับไฟให้เขาทันที
พี่เพิ่งรีบดึงดาบกลับมาแล้วเปิดดูของในกล่องทันที
แต่หลังจากเปิดกล่องแล้วเขากลับพบว่าแก่นหยินแดงโดนคมดาบไม้เฉือนเป็นรอยผิวนอกเริ่มแห้งและไม่เป็นสีแดงอีกต่อไป
พลังที่หลอมรวมอยู่ด้านในตอนนี้กำลังไหลออกมาอย่างรวดเร็ว
พี่เฟิงหน้าถอดสีและตะโกนด่าออกมาทันที“สมควรตาย”
หลังจากพูดจบพี่เฟิงก็ไม่ลังเลแต่อย่างใดเขาหยิบแก่นหยินแดงที่แตกและไม่รู้เหลือพลังหยินเท่าไหร่แล้วขึ้นมาจากนั้นก็ใส่มันเข้าไปในปากแล้วกลืนมันลงไปทันที
เขาทำบ้าอะไรถึงพี่เฟิงจะเป็นวิญญาณแต่ร่างกายนี้เป็นร่างมนุษย์นะ
มนุษย์กลืนแก่นหยินแดงเข้าไปได้ซะที่ไหนละถ้ากลืนลงไปมันก็ไม่เท่ากับหาเรื่องตายเหรอ
แม้ผมจะกำลังช่วยดับไฟให้เหล่าฉินแต่ผมก็เห็นเหตุการณ์นี้
ผมหน้าเปลี่ยนสีรีบพูดขึ้นมาทันที“พี่เฟิงกินแก่นหยินแดงนี่ไม่ได้นะพี่กับเหล่าเฟิงจะตายได้นะ!”
พี่เฟิงกลับทำหน้าจริงจัง“ฉันรู้แต่แก่นหยินแตกแล้วพลังหยินไหลออกมาเร็วมากฉันเลยต้องเอาแก่นไปไว้ในตัวทำได้แค่กลืนกลืนลงไป…”
พอพูดถึงตรงนี้พี่เฟิงก็เอามือปิดปากดูเหมือนจะทรมานมากสีหน้าเดี๋ยวก็เขียวเดี๋ยวก็แดงขึ้นมาทันที
คงเป็นเพราะแก่นหยินแดงเริ่มทำปฏิกิริยากับร่างกายมนุษย์แล้ว
“ไอ้น้องฉันคงช่วยช่วยไม่ไหวแล้วที่เหลือที่เหลือฝากพวกนายด้วยนะจำจำไว้พอกลับไปแล้วต้องต้องเอาเลือดสดๆให้ฉันดื่มวันละถ้วย….”
ยิ่งพูดสีหน้าของพี่เฟิงก็ดูแย่ลงและดูทรมานมากขึ้นเรื่อยๆ
และเพิ่งพูดถึงตรงนี้เขาก็ตาเหลือก“บิ๊ก”แล้วสลบลงไปนอนกองกับพื้นทันที
“พี่เฟิงพี่เฟิง!”
ผมหน้าถอดสีเหล่าฉันได้รับบาดเจ็บจากยันต์ดำในเวลานี้กำลังนอนสลบเป็นตายอยู่ที่พื้น
โชคที่ที่ผมดับไฟทันบวกกับเหล่าฉันใส่เสื้อผ้ามาหนาผิวเลยไม่ได้โดนไหม้ร้ายแรงอะไรเพียงเป็นรอยแดงพักฟื้นนิดหน่อยเดี๋ยวก็กลับมาเป็นปกติแล้ว
แต่ผมไม่รู้ว่าสถานการณ์ของพี่เฟิงเป็นยังไงทำไมเขาถึงต้องกลืนแก่นหยินแดงเข้าไปดื้อๆด้วย
นี่เป็นเรื่องที่เอาชีวิตคนได้เลยนะผมรีบเข้าไปหาพี่เฟิงผมพบว่าตัวเขาเดี๋ยวก็ร้อนเดี๋ยวก็เย็นหายใจแรงท่าทางผิดปกติสุดๆ
ส่วนอีกทางด้านหนึ่งเจ้าแมวตัวนั้นได้ไปอยู่กับยัยแก่แล้วแต่มันหลบอยู่ข้างหลัง
“เสี่ยวฝานศิษย์พี่กับเสี่ยวเฟิงเป็นยังไงบ้าง?”ท่านนักพรตต์สู้ไปถามไป
ผมหยิบดาบไม้และลุกขึ้น“ท่าทางดูไม่ดีเท่าไหร่!”
หลังจากพูดจบผมก็รีบไปรวมกับพวกเขาทันที
ตอนนี้ดูเหมือนต้องจัดการยัยแก่นี่กับเจ้าแมวแก่ให้ได้ก่อนพวกเราถึงจะช่วยทั้งสองคนได้มากกว่าเดิม
เป็นธรรมดาที่ยัยแก่จะมีพลังสูงตอนที่อยู่ตำบลหม่าหวางพวกเราก็ได้เห็นกับตาแล้ว
แต่ร่างจิตในคราวนี้กลับมีพลังไม่เท่าครั้งก่อน
ขณะที่เวลาล่วงเลยไปร่างจิตนั้นก็ค่อยๆเลือนหายตอนนี้เธอกำลังสู้ฝีมือทัดเทียมกับอาจารย์และท่านนักพรตต์
แต่ถ้ามองจากสถานการณ์ของยัยแก่ยิ่งเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่พลังรบของยัยแก่นี้ก็จะลดลงมากเท่านั้นและร่างกายก็จะจางหายไปเรื่อยๆ
ดูเหมือนเพราะเหตุผลบางอย่างทำให้ครั้งนี้ร่างจิตของยัยแกไม่เพียงไม่แข็งแกร่งมากพอแต่ยังอยู่ได้ในเวลาจำกัดอีกด้วยมันต่างจากเมื่อตอนอยู่ตำบลหม่าหวางลิบลับ
จู่ๆผมก็เข้ามาในเวลานี้ร่วมมือกับพวกอาจารย์โจมตีเธอเพิ่มความรุนแรงในการต่อสู้
แม้พลังของยัยแก่กำลังลดลงพลังรบถดถอยร่างจิตก็มีเวลาจำกัดแถมยังต้องปกป้องเจ้าแมวแก่ที่อยู่ข้างหลังด้วย
แต่เธอก็ยังร้ายกาจเหมือนเดิมพวกเราไม่อาจทำให้รู้ผลแพ้ชนะได้ในทันที
สำหรับเจ้าแมวตัวนั้นเมื่อกี้โดนผมแทงเข้าไปที่ท้องตอนนี้เลยมีเลือดไหลนองเต็มพื้นท่าทางดูอาการค่อนข้างหนัก
แม้แต่ตาที่สามในเวลานี้ก็ยังค่อยๆหายไป
ขอแค่พวกเราทนต่อไปอีกหน่อยรอให้ร่างจิตของยัยแก่หายไปพวกเราไม่เพียงจะมีเวลาช่วยพี่เฟิงและ
เหล่าฉินแต่ยังอาจจะมีโอกาสได้ฆ่าเจ้าแมวแก่ตรงหน้าด้วยก็ได้
ดังนั้นพวกเราเลยทุ่มกำลังใส่ยัยแก่อย่างไม่คิดชีวิตแต่ยัยแก่คนนี้ก็เป็นคู่ต่อสู้ที่จัดการยากจริงๆ
เธอประสานมือทันใดนั้นพลังที่กำลังลดลงของเธอก็เพิ่มขึ้นมาอย่างกระทันหัน
ไม่ว่าพวกเราจะโจมตียังไงก็ไม่อาจทำลายร่างของเธอได้เราได้แต่สู้กับเธอต่อไปเท่านั้น
เช่นเดียวกันยัยแก่ก็จัดการเราไม่ได้เหมือนกัน
แต่หลังจากนั้นยัยแก่ก็ค่อยๆพบว่าเจ้าแมวบาดเจ็บและเห็นสถานการณ์ของตัวเองไม่ค่อยดีไม่อาจเอาชนะพวกเราได้เธอจึงสู้กับพวกเราและหันไปพูดกับเจ้าแมวแก่ว่า“เจ้าแมวแก่ถอยกลับไปก่อนแล้วฉันจะสั่งให้คนมารับแก”
“นายนายท่านแล้วแล้วท่านละขอรับ?”เจ้าแมวแก่ทำท่าทางลังเลมันถามกลับทันที
“ข้าไม่เป็นอะไรแกรีบไปได้แล้ว!”ยัยแก่พูดต่อด้วยเสียงแหบแห้ง
ตอนเจ้าแมวตัวนั้นได้ยินถึงตรงนี้มันก็พยายามลุกขึ้นยืนอย่างยากลำบากเอามือข้างนึงจับท้องเอาไว้
แล้วพูดกับยัยแก่ว่า“นายท่านถ้างั้นข้าน้อยขอตัวก่อนนะขอรับ…..”
ขณะพูดมันก็หมุนตัวแล้วไปทางด้านหนึ่งของหุบเขา
“จะหนีไปไหน!”ท่านนักพรตต์ตะโกนเขาคิดจะไล่ตามเจ้าแมวแก่ตัวนั้นไป
เพราะเจ้าแมวนทำให้เหล่าฉินและเหล่าเฟงบาดเจ็บ
ในฐานะศิษย์น้องของเหล่าฉินก็เป็นธรรมดาที่ท่านนักพรตต์จะไม่ปล่อยเจ้าแมวตัวนี้ไปง่ายๆ
แต่ตอนท่านนักพรตต์จะวิ่งตามยัยแก่คนนั้นก็เคลื่อนตัวมาขวางหน้าท่านนักพรตต์เอาไว้
“คู่ต่อสู้ของเจ้าคือข้า!”
“ยัยแก่ไปตายซะ!”ท่านนักพรตต์ตะคอกออกมาด้วยความโมโหยกดาบไม้เข้าไปแทงทันที
แต่ยัยแก่คนนี้กวัดแกว่งไม้เท้าดำในมืออย่างคล่องมือแม้พละกำลังของเธอจะลดลงอย่างต่อเนื่องแต่พวกเราก็ไม่สามารถจัดการเธอได้ทันที
การต่อสู้แบบนี้ผ่านไปอีกหลายนาทีเจ้าแมวตัวนั้นหนีไปจนไม่เห็นเงาแล้วแต่พวกเรากลับกำลังสู้กับยัยแก่ในหุบเขาแห่งนี้
