ถามแบบนี้ออกมาได้ มันต้องใช้กำลังใจมากแค่ไหน เขาไม่กล้าถามชีวิตเธอยังเหลือเวลาเท่าไร
“ในข้อมูลแสดงว่าเวลานานสุดอยู่ได้2ปี สิ้นสุด เพียง10เดือน ต้องดูร่างกายคนไข้ครับ”
ยศพลจ้องหมอ โอด้วยสายตาคมเฉียบ นานที่แสดงให้ เห็นความเหม่อลอยเขา
“โรคแบบนี้มีการติดต่อได้ น้ำเหลืองของเหลวและโลหิต จะแพร่เชื้อได้ ฉะนั้นแล้วคุณระวังด้วยนะครับ….
หมอโอยังพูดไม่จบ ยศพลพลางเดินก้าวยาวๆออกไป
แล้ว
เขาไม่มีเวลาแล้ว เขาต้องการรีบกลับไปตรวจสอบเรื่อง
ในห้องผู้ป่วย น้าอามกำลังพูดหัวเราะกับจาร
คุณชายสามเหมือนเป็นเด็กผู้ชาย คุณจารวีอย่าถือสา เขา สองสามีภรรยาจะไม่มีการทะเลาะเล็กน้อยได้ไง…..
จารยิ้มแฉ่ง พยักหน้า ที ยศพลพลางเดินเข้ามาทันที
“น้าอามเก็บของครับ เรากลับกัน!”
น้าอามตกใจ “คุณจารวีไม่เป็นไรแล้วรีคะ?”
นี้
เพลงตัวแข่งไปแป้น “เราไปรักษาในประเทศเอง เทอย ไม่ค่อยชินกับที่นี่
“ด ต ฉันเก็บของตอนนี้เลยค่ะ”
ในเมื่อกลับประเทศได้แล้ว ก็แสดงว่าโรคคุณจารหาย แล้ว งั้นก็รีบกลับไปเถอะ!น้าอามเริ่มรีบเร่งขึ้นมา
จาร จ้องดวงตายศพลไว้ ในใจรู้สึกมีความประหลาด
ตั้งแต่นาทีที่เขาเข้ามา จนถึงตอนนี้ เขาไม่กลัวเงยหน้า สบตาเธอเลย
แลดูเหมือนยุ่งมาก แต่ความจริงกลับช่วยอะไรไม่ได้
“ยศพล นายมีเรื่องปิดบังฉันใช่ไหม? จารวีถามขึ้นอย่าง ระวัง
ยศพลหันกลับมาจ้องเธอไว้ “มีเรื่องอะไรปิดบังเธอ? ”
“อ้อ อาการโรคฉัน…เมื่อกี้นายออกมาจากห้องทํางานหมอ สินะ?”
“ใช่ มีเรื่องปิดบังเธอจริงๆ หมอบอกว่าเธอคนนี้เรื่องมาก ถ้าเธอยังเป็นแบบนี้อีก อาจจะได้โรคทางประสาทร้า…..
ฮ่าาา!บารวีพุ่งขำออกมา
“นายกำลังโกหกฉัน ยศพล นายพูดความจริงนะ เรื่อง ลูกรักฉันหรือเปล่า?”
“เปล่าหรอก เธออย่าคิดมากเลย ฉันจะถูกเธอสาคาน
แทบตาย..
ยศพลพูดจบ พลางเอามือถือขึ้นมา โทรไปด้วยเดิน ออกไปด้วย
เมื่อเดินออกมาจากห้องทำงานฮูโอ ในใจเขาเหมือนเป็น น้ำที่ลึกไร้จุดจบที่นั่นมืดมนจนไม่เห็นนิ่งซื้
เยืนครึ้มเหมือนนรก เขารอไป 7วัน7คืน กลับรอผลค่า ตอบแบบนี้ออกมา
โชคชะตาทั้งนั้น ทำไมถึงทำแบบนี้กับเขา
ตอนเขาเด็ก พระเจ้าได้ใช้วิธีหดสุดในการเอาแก้วเขา ไป
ตอนนี้พลางจะใช้วิธีหดร้ายแบบนี้มาเอาคนรักเขาไปอีก
หรือได้กำหนดให้ทั้งชีวิตเขาอยู่ในนรกอย่างทรมานรึไง? ยศพลเหมือนกำลังเดินอยู่ในโลกที่ค้าครึ้มไร้แสงสว่าง
มีแต่เวลาที่เผชิญกับใบหน้ายิ้มเหมือนดอกไม้ เขาถึงจะ ค่อยๆปล่อยวางลง
แต่ผลนั้นกลับหดร้ายนัก เขาไม่มีกำลังใจพอที่จะเธอ เขาคิดว่าคงมีแต่เขาคนเดียวที่รับได้ ไม่ เขาแพ้ไม่ได้ เขา ต้องหาคนร้ายให้เจอ
เป็นใครกันแน่ ที่แม่งกล้าจะศึกกับเขายศพล
ตรวจเดี๋ยวนี้ หนึ่งเดือนที่ผ่านมา ใครที่เข้าใกล้ามาก
บศพลพูดด้วยน้ำเสียงเย็นไร้ความอุ่น
“คุณชายสามครับ คุณจารวีเป็นอะไรครับ?”นิรันที่จู่ๆได้ รับคำสั่งแบบนี้ เลยรู้สึกมึนงงนัก
“เขาถูกดนวางยาพิษ นายช่วยหาคนที่น่าสงสัยที่สุดให้ได้ ยิ่งเร็วยิ่งตี
“ครับ ผมไปตรวจตอนนี้เลย”
เมื่อวางสายลง ยศพลพลางหายใจเข้าลึกๆ แต่ไม่ว่า เขาจะหายใจยังไง ก็รับออกซิเจนไม่ได้
เครื่องบินที่ยาวนั้น ยศพลเฝ้าอยู่ข้างจารวีตลอด ดูแล ใสใจเธออย่างดี
แต่ว่าจารวียังคงรู้สึกได้ว่ายศพลเปลี่ยนไป
ถึงแม้เธอจะพูดไม่ออกว่าเขาเปลี่ยนยังไง แต่มันแน่ใจ ได้ว่าเขาไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว
ที่กลับถึงแล้ว จาร เริ่มดีขึ้นมาบ้าง
ทุกวันนั่งอัดแดด สูบบรรยากาศบริสุทธิ์ เธอรู้สึกได้ถึง ภายในประเทศดีกว่า
จารวีไม่เข้าใจ ทําไมคนเยอะแบบนี้ถึงแย่งกันจะโอน สัญชาติไปอเมริกา อเมริกามีอะไรดี แม้แต่บรรยากาศยังบ้านเราไม่ได้เลย
น้าอาม คุณชายสามไปไหนล่า?”
“อ๋อ ไปบริษัทแล้วค่ะ ช่วงนี้คุณชายสามอยู่เฝ้าคุณที่ เมืองนอกตลอด ทศนีย์รีบร้อนแทบแย่แล้ว ได้ยินว่ามีเรื่อง มากมายต้องจัดการเลย
จารวิพยักหน้า เธอ นมือจับหน้าท้อง จะ4เดือนแล้ว หน้าท้องเริ่มนูนกลมๆขึ้นมา
เมื่อกี้เธอฟังอัลตราซาวด์สีสามารถมองเห็นโครงหน้าเด็ก น้อย เธอถอนหายใจเบาๆ ช่างมหัศจรรย์จริงๆ นั่นเป็นของ ที่ยังไม่โตเท่าวอลนัทกลับเป็นลูกของเธอ
น้าอาม ฉันรู้สึกเขาเปลี่ยนไปมาก…
“ใช่เหรอคะ?เปลี่ยนตรงไหนเอ่ย?”น้าอามมาเดินออกกำลัง กายกับจารวี แล้วคุยกันไปด้วย
“อืม เขาเปลี่ยนเป็นเงียบไปเลย พูดน้อยลง และนิสัย เรมแย่มากขึ้น…
เมื่อคืนพึ่งเข้าประตูมา เขาก็ไล่คนใช้ออกไปคนหนึ่ง
อย่างซุ้มสีชมห้า สาเหตุเพราะคนใช้นั้นหัวเราะดังเกินไป ” H ใช้ส อาจเป็นเพราะการป่วยของคุณจารวี เขาเลย ตรึงเครียด แต่คุณจารวีไม่ต้องเป็นห่วง เดี๋ยวผ่านไปช่วง
หนึ่งเขาก็จะเหมือนเดิมเอง”
“อืม หวังให้เป็นแบบนั้น จารวีตอบไปนิ่งๆ เธอเงยหน้ามองทะเลที่อยู่ไกลนั้น
กลางดึก เข็มนาฬิกา ที่เลข 12แล้ว จารวีหุ้มตัวไว้ใน
ผ้าห่ม มองเพดานเหม่อลอย
มือน้อยทั้งสองข้างได้เต็มไปด้วยลอยเข็ม จารนาค แขนไว้ เธอนอนไม่หลับ
วันนี้เป็นวันที่สองหลังกลับจากต่างประเทศ ยศพลกลับ มาทีก็ดึกมาก
เธอนอนไม่หลับ ในใจรู้สึกไม่สบายใจ พูดไม่ขึ้นว่า เพราะอะไร
คิดๆแล้วเธอเลยลุกขึ้นมา โทรไปสายในบ้าน น่า อาม คุณชายสามกลับมารียัง?”
“ยังเลยค่ะ คุณจารวีนอนไปก่อนเลย!แต่ว่าเย็น คุณชาย โทรมาบอกคืนนี้จะกลับมาคึกค่ะ”น้าอามรู้ว่าจารวีเป็นห่วง ยศพล ช่วงตั้งครรภ์ของผู้หญิงนั้น มักจะคิดมาก เพียงแค่ เรื่องเล็กน้อยก็คิดไปมั่ว เธอเลยโกหกขึ้นมา
“อ้อ ดีค่ะ! จารวีวางสายไป ในใจยังคงรู้สึกวางใจไม่ได้ แตกลับรีบร้อนมากกว่าเดิม ทําไมโทรหาน้าอามแล้วแต่กลับ ไม่โทรหาเธอ
เพียงแค่โทรมามันยากขนาดนั้นเลยรึ?
ไม่รู้ว่าเพราะอะไร จู่ๆจารวีก็นึกถือนิยาภาขึ้นมา…
และ ณ ตอนนี้ ห้องหรูคลาสสิคในโรงแรมหนึ่ง ยศพลนั่งอยู่ในโซฟา สายตาดำนั้นจ้องประตูไว้แน่น
ประตูห้องถูกเปิดออก ร่างเล็กเดินเข้ามา ตามหลัง น
มา
” พล’ คุณคิดถึงฉันสักทีแล้ว! ”
เมื่อได้รับการเชิญของยศพล นิชาภาพลางแต่งตัวไป ครึ่งชั่วโมง ถึงค่อยๆมา
ในมีอยศพลมีไวน์แดงขวดหนึ่ง พลางเอาขึ้นมาคมลงคอ
จากนั้นวางลงที่โต๊ะอย่างหนักๆ
“ปัง… ค่าเดียว เอานิชาภาตกใจ เธอลืมตาไว้โต มองเขา ไว้อย่างไร้เดียงสา
ยศพล คุณเป็นอะไรคะ?ทําไมถึงดื่มมากแบบนี้?เครียด อะไรหรือเปล่า?”
ยศพลพลิกตัวอย่างกะทันหัน แล้วดึงนิชากาทับไว้ล่าง ร่างกายเขา มือใหญ่บีบคอเธอไว้แน่น สายตาแดงก่ำจ้อง เธอไม่ห่าง
“เธอเป็นคนทําใช่ไหม?”
นิชากาตกใจ ยศพล คุณจะทําอะไร? คุณเป็นบ้า อะไร?คุณเอาฉันเจ็บแล้ว! ”
“เธอวางยาให้จารวีใช่ไหม?นอกจากเธอ ไม่มีคนอื่นแล้ว เธอพูดให้ฉันเข้าใจดีที่สุด ไม่อย่างนั้น ฉันให้เธอเจอดีแน่”
นิชาภา กษตร แล้วปังขึ้นมา ยศพล ฉันไม่รู้คุณ กำลังพูดอะไรจริงๆ อะไรวางยา ทำไมฉันต้องวางยา
ยศพลใช้แรงดันเธอออก สายตานั้นมีไฟจะพุ่งออกมา
“อย่าให้ฉันรู้ว่าเธอเป็นคนวางยาเขา ไม่อย่างนั้นตาย แฟ
นิชากาจัดเสื้อให้เรียบร้อย นั่งลงด้วยความผิดหวัง “คุณทําไมถือรักจารวีมากขนาดนั้น เธอมีอะไรดี?”
ยศพลเม้มปากเย็นๆ “เธอมีอะไรดีเกี่ยวเชี้ยไรกับเธอ”
นิชาภาลุกขึ้นมา แล้วมองเขาไว้เย็นๆ “ฉันจะรอดูพวก คุณจะไปได้นานแค่ไหน”
ยศพลจ้องเธอไว้คมแหลม “ดีที่สุดเธอรีบออกจากข้าง จารวีไปซะ ไม่อย่างนั้นวันไหนฉันฆ่าเธอแน่
นิชาภาเผยไหล่ “ยศพล คุณรู้ว่าฉันรักคุณ ถึงแม้คุณ ไม่รักฉัน แต่คุณก็ไม่มีสิทธิ์แย่งสิทธิ์ที่ฉันรักคุณไปหรอก”
“นิรัน พาเธอออกไป
ยศพลหลับตาลงอย่างเจ็บปวด สายตาเศร้านั้นของนิชา ภามองไปทางตัวเขา ในใจเธอไม่ได้เจ็บปวดน้อยกว่าเขา หรอก
เห็นเขาเจ็บปวดเพราะผู้หญิงคนอื่น เธอก็ไม่ได้ดีใจถึง ไหนหรอก
จารวีนอนอยู่ในเตียง ในมือเอามือถือเล่นไปมา
มือถือ ยศพล ง อ ให้เธอ มือถือที่พึ่งออกใหม่ล่าสุด ของเกาหลี ได้ยินว่าภายในประเทศยังไม่มี สีชมพูทอง ที่น่ารักมาก บนนั้นยังมีพวงหยกของangel น้อย angel น้อยที่ทําได้อย่างดี ปีกน้อยๆนั้นยังสามารถขยับได้
นิ้วเธอปาเลขในหน้าจอ เบอร์ยศพลจําง่ายมาก นอกจากเลข 09ข้างหน้าแล้ว ข้างหลังเป็น8รัวๆเลย
กดโทรออกแล้วกดตัดสาย กดโทรออกไปอีก แล้วกด ทิ้ง เธอกลัวเขาจะล้อเธอ…
โยนมือถือออกไป จารวีซุบหัวเข้าไปใต้ผ้าห่ม แล้วนอน ไปสักพัก จากนั้นก็โผล่ออกมา แล้วจับมือถือขึ้นมา
ครั้งนี้ เธอเปิดเกมส์ขึ้นมาเล่น
เล่นไปครั้งเดียก็เล่นต่อไม่ลงแล้ว เธอแน่วแน่โทรไปหา ยศพลทันที
“ฮัลโหล… ฝั่งนั้นมีเสียงยศพลที่ฟังดูลึก ยังมีความซ้อน เร้นที่เดาไม่ออก
“ยศพล นายอยู่ไหน?”จารวีถามขึ้น
“อ้อ ฉันจะกลับไปอีกหน่อย เธอนอนก่อนนะครับ!”
ยศพลพูดจบ ก็เงียบไปพัก แล้ววางสายไป
จารวีจับมือถือไว้ ได้ยินเสียงสายดขึ้นมา เธอรู้สึกผิดหวังทันที
เธอเอามือถือไว้บนหน้าอก แล้วจับไว้แน่น ไม่รู้ว่า เพราะอะไร น้าตามันไหลรินเลยทีเดียว
จู่ๆความเจ็บอย่างหนึ่งพลุ่งพล่านจากร่างกาย
จาร หายใจเข้าลึกๆ เพื่อปรับจังหวะหายใจ
แต่ไม่ว่าเธอจะทำยังไง ความเจ็บปวดนั้นยังคงเหมือนน้ำ พลุ่งพล่านเข้ามา ค่อยๆกลืนทั้งตัวไป
“เจ็บจัง…”
จารวีพูดออกมาเบาๆ เหงื่อแตกไหลริมออกมาบนหน้า พาก
เธอรู้สึกความเจ็บปวดค่อยๆกลืนร่างกายเธอ เธอยื่นมือ อยากจับอะไร แต่มือกลับจับถูกผ้าปูที่นอน
เธอเจ็บจนหดตัว เหมือนเป็นสัตว์น้อยที่โดดเด่น
เธอร้องขึ้นมา ยศพล นายอยู่ไหน?ฉันเจ็บจังเลยเจ็บ
มาก!
ผ้าปูในมือบีบไว้เป็นก้อน เธอรีบจับหามือถือไปทั่ว ไม่รู้ ว่าจับโดนอะไร มีเสียงโวยวายดังขึ้นมา
จารวีล้มกลิ้งไปที่พื้น
