ในห้องสงบไปทันที จารวีเปิดเอกสารเป็นกองบนโต๊ะ น
ออก
จากนั้นเปิดหน้าหนึ่งไป ตรงหน้าเป็นตัวอักษรที่กำลังเด้ง จู่ๆเธอใจเต้นแรงสับสนขึ้นมา
ดื่มน้ำไปแก้วหนึ่ง พลางรีบหลับตาลง เพื่อให้ตัวเอง
สงบลงมา
จารวีนะจารวี เธอจะใจไม่นิ่งเพราะพนักงานคนหนึ่งได้ ยังไง?ทำไมตอนนี้เธอหางยศพลถึงขั้นนี้แล้วเหรอ?
นานไปพัก จารวีถึงนิ่งสงบลง เธอเอามือถือขึ้นมา แล้วโทรหาเบอร์มนต์ตรี
“พิมนต์…”
ตอนนี้ใจเธอวุ่นวายมาก อยากหาคนหนึ่งแล้วระบาย ออกมา เธออยากพูดความกลัวและการคาดเดาตัวเองออก มาให้ มนต์รู้
เมื่อเรียกไปแบบนี้แล้ว พลางได้ยินเสียงเบาๆที่ดังจาก ดังนั้น
“เอ่อ…ฉันเอง สุริย์วัลย์…เอ่อ มนต์ตรีเขาอยู่ที่ห้องน้ำ เธอมีเรื่องอะไรก็บอกฉันได้ เดี๋ยวฉันบอกเขาให้
“อ้อ ไม่เป็นไรๆ ฉันแค่อยากถามว่าแผลเขาหายยัง!”
หม หายแล้ว ใช้แล้วจาร อีกสองวันเราจะจัดงานแต่ง ตอนนั้นฉันจะส่งการ์ดเชิญไปให้ พอตอนนั้นเธอและ พล ต้องมาคมเหล่ามงคลนะ…”
เสียงสุริยวิล เต็มไปด้วยความตื้นตันใจ และความ โอ้อวด ที่ตั้งขึ้นมาฝั่งนั้น
จาร จับมือถือไว้ รู้สึกถึงเสียงเธอไกลและเหมือนเข้าถ้า
นานพอสมควร เธอวางสายลงอย่างไร้แรง
จะแต่งงานแล้วเหรอ งั้นก็ต้องอวยพรยินดีกับเขาสินะ!
ตอนเที่ยง จารเตรียมตัวจะไปกินข้าว จู่ๆยศพลก็มา
วินาทีที่เขาเดินเข้ามาในบริษัท ผู้หญิงทั้งบริษัทละลาย ไปทันที
ที่แท้ผู้หญิงของคุณดารวีช่างหล่อเหลาแบบนี้เอง
จารวีกระแอมทีหนึ่ง ผู้หญิงพวกนั้นถึงจะค่อยๆแยก ไป ใบหน้านั้นเต็มไปด้วยความอิจฉาริษยาและไม่อยากจาก เหลือเกิน
จารวี มขึ้นมา “คุณประธานยศพลมีเวลามาชมที่เย็น เฉียบแบบนี้ด้วยเหรอคะ?”
ใบหน้ายศพลลึกแน่น ดึงมือจารไว้ แล้วออกไปหน้า ประตูใหญ่ “บอกเธอแล้วไม่ต้องมาบริษัทไม่ใช่?”
“ทําไมจะมาไม่ได้ ร่างกายฉันหายดีแล้ว! “จาร เงยหน้า
แล้วย้อนถาม
ฉัน….”ยศพลหายเข้าลึกๆ เพื่อ งความโกรธในใจ
ต่อหน้าผู้หญิงคนนี้ เขาจำเป็นต้องรู้จักการเอ็นดอดทน ต่อเธอ เพราะจารก็คือทุกอย่างของเขา เขาจําเป็นต้อง เปลี่ยนแปลงตัวเอง
“ได้ยินว่าเธอซ้อนนิชากาไว้ที่นี่! ยศพลจริงจังมาก ถาม อย่างไม่เกรงใจอะไร
ออ นายรีบมาแบบนี้ ก็เพื่อเขานั้นเหรอ?”
“ฉันเพื่อเธอเคยเตือนเธอแล้วไม่ใช่ เขาไม่ใช่คนดีอะไร เธอไม่สามารถเอาเขาไว้ได้…
จารวีจ้องเขาไว้’ ยิ้มขึ้นมา “ใช่สิ เธอไม่ใช่คนดีอะไร นายช่วยอธิบายที เมื่อคืนพวกนายทําอะไรกัน?”
ยศพลหน้าเย็นเรียบขึ้นมา ตื่นเต้นมาก เลย เขาบอก อะไรเธอไปบ้าง?”
“รักสนุกเพลินไปคืนหนึ่ง! ”
“แม่งเอ้ย ผู้หญิงนั่น ครั้งหน้าให้ฉันเจอมันอีก ฉันจะเอา มันตายแน่.. ยศพลโกรธจนเลือดจะฉุดฉี เธอกลับบอกว่า สนุกไปยืนหนึ่ง เขาไม่เคยแตะต้องเธอด้วย
“นายจะใจร้อนขนาดทําไม?ฉันไม่ได้เชื่อเขาสักหน่อย จาร
วี มขึ้น
บศพลถึงได้โล่งอกพลางถอนหายใจทีหนึ่ง “ถือว่าใฝ่หา เรื่องมีสมองไปอย่างหนึ่ง ตอนนี้คนเขาอยู่ไหน?”
“ถูกฉันไล่ออกแล้ว…
จารวีเลิกคิ้วขึ้น ดึงเนคไทยศพลแล้วเล่นในมือ
“นายมาบริษัทฉันก็เพื่อพาเขารึ?”
“ไม่ใช่ มาอยู่กับเธอ.. ยศพลกอดเอวเธอไว้ แล้วพาเธอ
ขึ้นรถ
จริงๆเขาตั้งใจมาหานิชาภา เพราะรู้สึกผู้หญิงคนนี้จะทํา อะไรออกมาอยู่ดี
แต่ว่ายังดีที่เธอไปแล้ว ไม่อย่างนั้นเขาจัดการเธอแล้ว
แน่นอน
อยากไปไหนครับ?”
“ฉันหิวข้าวแล้ว…”
ดี พาเธอไปกินข้าวเลย”
“วันนี้นายไม่ยุ่งเหรอ?”
“ยังแค่ไหน… ก็จะหาเวลาอยู่กับเธอ! ยศพลหันมามองเธอ
ไว้ลึกๆ
ใบหน้าอันเล็กเธอนั้นเต็มไปด้วยรอยยิ้มบางๆ
“ไข่แล้ว มนต์กับสุริยวัลยจะแต่งงานแล้ว อีกสอง วัน…จารวีก็ไม่รู้ทําไมตัวเองถึงพูดเรื่องนี้ขึ้นมา
ยุคพลวางมือ พวงมาลัย เงียบไป เหมือนใหม่อลอย นานพอสมควร เขาจะดึงสติกลับ
เธออยากไปยินดี”
“อืม ฉันอยากไป… จาร อยากพูดว่า เขาอยากไปให้คํา
ยินดีเอง
“ครับ ฉันไปกับเธอ! ยศพลตกลงอย่างลื่นไหลอย่างเกิน ความคาดเดา
จารวีดีใจมาก เธอลุกขึ้นแล้วหันข้างไปจูบที่แก้มเขาที
หนัง
จารวีจอดรถทันที แล้วกอดเธอไว้ มือใหญ่อบหลังหัวไว้ จูบเร่าร้อนมากกว่าเดิม
ในร้านอาหาร ยศพลสั่งอาหารไปเต็มโต๊ะ
จารวีรู้สึกอารมณ์ดีขึ้นมาเยอะ
“เมื่อคืนนี้เจ็บไหมครับ?”ยศพลช่วยเธอกซุปมาขามหนึ่ง แล้วถาม นปกติ
จาร พยักหน้า จากนั้นพลางรับส่ายหัว “ไม่เจ็บ
มาก…
ยศพลหายใจเข้าลึกๆ เขาไม่ได้กินอะไร เพียงแค่เทไวน์ไปแก้วหนึ่ง แล้วนขึ้นมาคําน้อยๆ
ความคิดเขาเริ่มสับสนวุ่นวาย จนถึงตอนนี้ เขายังไม่ อาจแน่ใจได้
แต่เขารู้ ความเจ็บปวดเธอเมื่อคืนนั้น บางทีอาจจะ เป็นแคเริ่มต้น ต่อมา อาจจะมีการเจ็บปวดที่หนักหนาสาหัส กว่ากำลังรอเธออยู่ มันจะค่อยๆกลืนชีวิตเธอจนทุกอย่างจบ สิ้น
ใบหน้าจารวีเต็มไปด้วยรอยยิ้ม เธอล้มลองอาหารอย่าง ตั้งใจ
“นายสั่งเยอะไปแล้ว จนกินไม่หมดแล้ว…
ยศพลมักจะเปลืองแบบนี้ ถึงแม้กินกันแค่สองคน ก็จะ สังเต็มโต๊ะ
ยศพลเม้มปากยิ้ม “ตอนนี้ก็เริ่มช่วยฉันประหยัดเงินแล้ว
“นี่นายเปลืองอาหารรู้ไหม!
“จารวี เธอไปเป็นแม่พระได้แล้ว…
เปล่าสักหน่อย พวกนี้ที่กินไม่หมด ใส่กล่องเอากลับไป ให้น้าอามเขาก็นเถอะ!”‘
ผักหลายอย่างที่พวกเขายังไม่เคยแตะต้อง ถ้าเอาที่ เหลือเททิ้งจะเสียดายมาก เอากลับไปให้พวกเขากินยังดิ
กว่า
“แล้วแต่เธอเลย หลังเที่ยงนั้นก็ว่างอยู่แล้ว อยากไปเที่ยว ไหน ฉันพาเธอไป
“ดีเลย ฉันอยากไปซื้อชุดเด็ก เธอไปเป็นเพื่อนฉันสิ! “จาร เมื่อนึกถึงลูกน้อยจะออกมา ในใจจึงเต็มไปด้วยความสุข เหลือเกิน
ยศพลเลิกคิ้วไว้แน่น ยังอีก 5 เดือนกว่า ซื้อตอนนี้ เข้าเกินไปนะครับ”
พูดไป : พลางยื่นมือไปกอดจารวีมาไว้บนตากตัวเอง ก้มลงจูบริมฝีปากเธอ ซีด ความหอมของเธอเป็นกลิ่นเดียว ทําให้เขาคมยังไงก็ไม่เบื่อ
นานไปพัก เขาพลางปล่อยริมฝีปากออก จารวีรีบรับ ออกซิเจน ผู้ชายคนนี้ราวกับว่าไม่เคยจูบผู้หญิงมาแล้วแปด ชาติ
จูบยังไงก็ไม่สนใจ เห็นมีโอกาสก็จูบขึ้นมา
“ไม่เข้าแล้ว ตอนนี้ฉันอยากดูเสื้อผ้าเด็กน้อยเราแทบทน ไม่ไหว หิน เป็นหม่ามีก็ต้องสัมผัสหน่อยสิ พาฉันไปดู เสื้อผ้าที่น่ารักเถอะ!”
ในใจยศพลเหมือนมีอะไรนึกไว้ เขาตอบกลับด้วยเสียง
แหมนัก “ครับ!”
ณ ประตูร้านของใช้ทารก
จารวีดีงยศพลเข้าไป ยศพลอ้างว่าตัวเองไม่ค่อยรู้เรื่อง ทารก เลยไม่ยอมเข้าไป เขายืนรอเธอหน้าประตู
การไม่ได้บังคับอะไร ตัวเองเป็นรถทารกแล้วหันมอง ออกไป
ยศพลกําลังยืนสูบบุหรี่หน้าประตู ทั้งคนดูตรึงเครียด เหมือนคลองที่ตาย
จารวีขยับเข้าใกล้พนักงานขาย ก้มหน้ากระซิบข้างหูไป ไม่กี่คำ พนักงานนั้นพยักหน้า แล้วเต้นออกไปด้วยรอยยิ้ม
ยศพลยังสูบบุหรี่ม้วนหนึ่งไม่หมด พนักงานหญิงขาย เดินออกมา
“คุณคะ ภรรยาคุณอยู่ในร้าน เขาไม่สบายหน่อย คุณ กรุณา…”
คำพูดด้านหลังยังพูดไม่จบ ร่างยศพลพลางพุ่งเข้าไป แล้ว
จารวียนไว้ข้างๆ เห็นยศพลตื่นเต้นแบบนั้น ในใจเธอมี
ความสุขพลุ่งพล่านขึ้นทันที
ยศพลเข้ามาเห็นจารวีเอามือแตะรถเข็นประคองตัว แล้ว หัวเราะอย่างได้ใจ ก็รู้ว่าตัวเองถูกหลอกแล้ว แต่ยังคงเดิน เข้าไปอย่ากังวล “ไม่สบายตรงไหนครับ?”
ตรงนี้… “จารวี ไปท้องน้อยตัวเอง เธอพูดอย่างจริงจัง “ลูกน้อยบอกว่านายที่เป็นเด็ด ไม่รักเขาเลย ไม่รู้การซื้อ ของอะไรให้เขา
“
สายตายศพลมีตามเศร้าหมองผ่านทันที เขาเม้มปากยิ้ม แล้วยื่นมืออบเอวจารวี
“เธอนี่นะ ช่างชอบเล่นจริงๆ อยู่กับเธอได้หรือยัง!
จารเอาหมวกสีชมพูของทารกออกมา แล้ว เขียนใน ฝามือ จากนั้นก้อขึ้นตรงหน้ายศพล
“นายว่าลูกน้อยสวมหมวกสีชมพูหรือสีน้ำเงินดีคะ?”
ยศพลจ้องหมวกนั้นด้วยสายตาลึกซึ้ง มีสิ่งที่มองไม่เห็น ในใจกําลังแตกสลาย
“แล้วแต่ครับ แตกต่างกันยังไงเหรอ?”
จาร เริ่มไม่ชอบใจ เธอยื่นมือเอาไปจับ บนนั้นมีเสื้อที่ น่ารัก สไตล์เผาจีน ช่างดูนำโชคมงคลเหลือเกิน
“นายว่าเสือน่ารักหรือหมูน่ารัก? บ ลูกน้อยฉันออกมาท้ ก็เดือนสิบแล้ว ปีนี้เป็นปีมะเส็ง ลูกน้อยเกิดปีมะเส็ง ไม่มี ร้องเท้าบู๊ดของปีราศีมะเส็งเลย…
จารยิ้มอย่างร่าเริงนัก เมื่อเข้าสายตายศพลแล้ว มัน ช่างมืดมนจนไร้ความรู้สึกตื้นตันนั้นๆเลย
ยศพล ยศพล นายเหม่อลอยอีกแล้ว? ขอร้องละ นาย ช่วยจริงใจหน่อยได้ไหม?”
ยศพลหันกลับมา “เลือกสีไหนก็ขึ้นอยู่กับเธอไม่ใช่?”
“ยศพล ฉันไม่ได้ให้นายมาเป็นผู้ชม อย่างน้อยนายก็ ใส่ใจสักนิดได้ไหม?ให้ความคิดเห็นก็ดีนิ! หงุดหงิด “จารวีพูดอย่าง
ผู้ชายคนนี้ไม่รู้อนาคตจะเป็นพ่อได้ไหม เหมือนไม่มี ความรู้สึกอะไรเลย
ลูกยังไม่คลอดออกมา ฉันจะรู้เขาชอบสีอะไรได้ไง? จะว่า ไปอีก ใครรู้ว่า…
เมื่อพูดถึง แล้ว ยศพลพลางหยุดลง เขาอยากพูดว่า ใครจะรู้ล่าลูกสามารถคลอดลงมาได้หรือเปล่า!!ทำไมเขาถึง พูดแบบนี้?ยศพลนวดขมับอย่างเจ็บร้าว หยุดลงทันที
ถ้าแม้จะรักษาแม่ยังไม่ได้ แล้วลูกคนนี้ยังสามารถรอด ได้รึ?ถึงจะรอดได้แล้วก็คงเป็นรูปร่างที่ประหลาด
เขาไม่กล้าคิด เจาไม่กล้าคิดอะไรแบบนี้
หลายคืนวันที่ผ่านมา เขาถูกความคิดนี้ทำให้ทรมาน แต่ก็ไร้ผลในที่สุด
“ใครจะรู้ว่าอะไร?”จารกัดริมฝีปากไว้ มองเขาด้วย สายตาสงสัยนัก
เธอไม่เข้าใจ เพียงแต่ให้เขามาดูเสื้อผ้าลูกน้อยกับเธอ เขากลับใช้กริยาแบบนี้มาปฏิเสธเธอ?ลูกคนนี้ไม่ได้เป็นของ เธอคนเดียว!!
หลอดเสียงดังขนาดนั้น ทําเอาคนท้องต่างเงยหน้ามอง พวกเขสด้วยสายตาประหลาด
ยศพลเริ่มอ่อนเสียงลง มือทั้งสองเริ่มปล่อยลงมา
..ใครจะรู้ว่าเป็นผู้ชายหรือผู้หญิง จารวีเธอใจร้อนมากไปรึเปล่า!”
“ยศพล นายไม่ชอบลูกคนนี้อยู่แล้วใช่ไหม?”จารวีรีบร้อน
ขึ้นมา
“จารวี เธอช่างไร้เหตุผลเกินไปแล้วนะ ฉันขี้เกียจเถียง เธอแล้ว…”
ยศพลหันไปทันที แล้วเดินออกไปก้าวยาวๆ น้ําตาจารวี ไหลออกมาไม่หยุด
