เช้าของวันต่อมา นิรันเข้ามาในห้องอย่างเร่งรีบ “ท่านครับ ทานครับ ข่าวคราวแล้วครับ….
ศพล เดินเข้ามาจับนิรันอย่างรวดเร็ว “ข่าวอะไร”
“คือยังงี้ครับ เมื่อคืนนี้ตำรวจจับขโมยได้แก๊งค์นึง ใน บรรดาของที่ยึดมาได้ พบโทรศัพท์ บัตรประชาชน และ กระเป๋าตังค์ของคุณจารวีครับ”
แล้วไอ้เลวนั่นมันอยู่ที่ไหน” ยศพลไม่รอให้นิรันพูดจบ รีบถามออกมาด้วยความโกรธแค้น
“เอ่อ คือตอนนี้พวกหัวขโมยโดนจับอยู่ที่สถานีตำรวจ ผมไปถามมาแล้ว เขาบอกว่าขโมยมาจากรสบัสที่จะนั่งไป หมู่บ้านนาขาว ก็เลยถามลักษณะเด่นของคุณจารวี ตกลงว่า เหมือนกันเลยครับ”
“หมู่บ้านนาขาวเหรอ” ยศพลพูดออกมาพร้อมกับลาก แขนนิรันออกมาด้านนอก “แล้วยังจะรออะไรอยู่ล่ะ รีบไป หมู่บ้านน้ำขาวเดี๋ยวนี้”
ตอนนี้สิ่งเดียวที่ยศพลห่วงก็คือความปลอดภัยของจาร ขับรถออกไปโดยไม่หยุดพักแม้แต่น้อย
ยัยผู้หญิงโง่คนนี้นี่ กระเป๋าตังค์กับโทรศัพท์โดนขโมยยัง ไม่รู้ตัว แล้วยังจะหนีไปที่ไหนอีก
ไม่มีอะไรติดเนื้อติดตัวไปขนาดนั้น เธอต้องหิวมากแน่ๆ
เลย
แค่คิดถึงเรื่องที่จาร อาจจะต้องเผชิญ ยศพล กอนาท กระทืบคนขึ้นมา
รถของยศพลแล่นไปด้วยความรวดเร็ว จนต้นไม้ใบหญ้า สองข้างทางปลิวไปด้วยแรงลม
ตอนแรกนิรันเป็นคนขับรถ แต่ยศพลบอกว่ามันช้าเกินไป เขาก็เลยเลือกที่จะขับเอง
ห้ไกลๆมีรถบัสคันหนึ่งขับมา นิรันเลยรีบเรียกยศพล
“ท่านครับ รถคันนี้เขียนไว้ว่าไปหมู่บ้านน้ำขาว เราลอง หยุดถามเขาดูเถอะครับ”
ยศพล บขับแซงรถคันนั้น พร้อมกับจอดขวางหน้ารถคัน นั้นไว้
คนขับรถบัสตกใจมาก พลางรีบเบรกรถอย่างว่องไว อีก นิดเดียวก็เกือบจะชนแล้ว
“พวกคุณอยากตายกันรึไง ถึงมาจอดขวางรถคนอื่นแบบ นี้ รู้ไหมเนี่ย”
ยังไม่ทันจะพูดจบ ยศพลก็ปาเงินใส่หน้าคนขับรถอย่าง รวดเร็ว
คนขับรถบัสรับเงินแล้ว พอมองจำนวนเงินในมือ ใบหน้าก็ กลายเป็นยิ้มแฉ่ง
“มีธุระอะไรกับผมป่าวครับคุณ ดูเหมือนกับว่าคุณค่อน ข้างรีบร้อน มีอะไรให้ผมช่วยรึเปล่าครับ”
แล้วยศพลกรัมขึ้นรถบัสมา แล้วรีบยื่นรูปของจารวีให้คน
ขับรถ
เคยเห็นผู้หญิงคนนี้ไหม
คนขับนักอยู่ครู่นึง รถคันนี้เป็นรถสายยาว หนึ่งวันมีแค่ รอบเดียวเท่านั้น
ผู้หญิงสวยๆอย่างในรูป มองแว๊บเดียวเขาก็น่าจะรู้แล้ว
ยังไม่ทันจะได้ตอบ ยศพล โยนเงินอีกก่อนให้เขา
พอคนขับได้รับเงิน ก็ยิ้มจนตาหยีแทบมองไม่เห็นตากัน
เลยทีเดียว
“เห็นครับเห็น เธอลงที่ป้ายสุดท้ายที่หมู่บ้านไม้ขาว ตอน นั้นฟ้ามืดแล้ว ตอนนั้นเธอนั่งอยู่บนรถไม่ยอมลง……
คนขับรถบัสพูดยังไม่ทันจน หันหน้ากลับไป คนที่อยู่ตรง
หน้าต่างก็ไม่อยู่แล้ว ยศพลรีบเดินกลับไปที่รถ รีบกลับรถละขับออกไปอย่าง
รวดเร็ว
ครั้งนี้ เป็นข่าวที่ยืนยันว่าจารวี่อยู่ที่นี่จริงๆ เค้ารู้สึก สบายใจขึ้นมาหน่อยนึง
แต่ว่า ก็ยังรู้สึกไม่สบายใจอยู่บ้าง เพราะว่าทั้งเนื้อทั้งตัว เธอไม่มีเงินเลยแม้แต่บาทเดียว แถมยังอยู่ข้างนอกทั้งคืน…..
จากเมืองร มาที่หมู่บ้านไม้ขาว ถ้าใช้รสบัสก็จะใช้เวลาประมาณ ชั่วโมง แต่นศพ ใช้เวลาแค่ชั่วโมงเท่านั้น
บศพลแบ่งรูปจารวีให้นิรันหนึ่งใบ “ช่วยกันหา ถ้าเจอ เบาะแสอะไรให้รีบโทรหาฉัน”
“ครับท่าน!” เขาตอบแบบไม่คิดซักนิด นิรันรีบลงรถไป
แล้วก็เดินเข้าไปในฝูงคน
ยศพลขับรถไปต่อ ขับห่างไปจากป้ายรถไปเรื่อยๆ ผ่าน ไป กพัก เขาก็จอดรถ แล้วลงรถมาถามคนตามท้องถนน
ถามไปเรื่อยๆ จิตใจเขาก็กระวนกระวายมากขึ้นเรื่อยๆ
“อ๋อ ผู้หญิงคนนี้ ฉันเคยเห็น เมื่อวานเธอมายืนอยู่หน้า ร้านเค้กฉันตั้งนาน เดินโฉบไปโฉบมา ฉันก็นึกว่าเธอหลง ทาง…”
ในที่สุดก็ได้ข่าวคราวของเธอจากร้านเค้ก ยศพลก็รีบ ถามต่อ
“แล้วหลังจากนั้นเธอไปที่ไหนต่อเหรอครับ
“อ่อ มีผู้ชายคนนึงมาหาเธอ แล้วยังซื้อเค้กก่อน ละ500กว่าให้เธอด้วย แล้วเธอก็ไปกับพวกเขานั่นแหละ”
“เป็นผู้ชายลักษณะแบบไหนเหรอครับ
พนักงานร้านเค้กจําได้ในทันที เพราะว่าในเมืองเล็กๆแบบ นี้ ไม่ค่อยได้มีโอกาสเห็นคนหล่อขนาดนั้นบ่อยๆหรอกนะ
“เอ่อ พวกเค้าใส่เสื้อสีดำทั้งหมด ใส่แว่นดำ มองไม่ค่อยชัดเท่าไหร่ แต่ ฉันแน่ใจก็คือ พวกเค้าไม่ใช่คนที่นี่แน่นอน”
คําพูดพวกนี้ ทําให้ความหวังของบศพลที่มีตกลงไปอยู่ใน
จาร ยัยโง่เอ๊ย ทำไมถึงกล้าไปกับคนที่พึ่งเจอได้ล่ะ!!
“ผู้หญิงคนนี้เป็นแฟนของคุณเหรอคะ เธอสวยมากๆเลย
พนักงานคนนี้ก็ยังพูดคนเดียวต่อ ยศพลขมวดคิ้วพลาง ถามว่ คุณเห็นผู้หญิงโดนลักพาตัว ทำไมไม่แจ้งตำรวจล่ะ”
“ลักพาตัวเหรอ มันจะเป็นลักพาตัวได้ยังไง พวกเขาดู เหมือนสนิทกันมากๆ ยัง คุยกันสนุกสนานเขียว ถ้าลักพา ตัวจริง จะมาซื้อ เค้กให้เธอทำไมกันล่ะ แล้วผู้หญิงคนนั้นก็ต ฉลาด ถ้าโดนลักพาตัวทำไมจะไม่ร้องขอความช่วยเหลือล่ะ”
ยศพลคิดอยู่ชักครู่นึง ก็หยิบนามบัตร พร้อมกับเช็ค เงินสดวางไว้บนโต๊ะ
“ถ้าเกิดว่าคุณเห็นผู้ชายคนนั้นอีก หรือว่าข่าวคราวของผู หญิงคนนั้น รีบโทรหาผมทันที ถ้าข่าวน่าเชื่อถือ ผมจะจ่ายให้ คุณ มากกว่านี้อีก…
“จริงเหรอ เท่าไหร่เหรอคะ” พนักงานร้านเค้กหยิบเช็ค อยู่บนโต๊ะขึ้นมา พร้อมถามด้วยความโลก
ศพลมองหน้าเธอด้วยสายตาเย็นช้าพร้อมกับพูดว่า “ห้า ล้านบาท!
พนักงานคนนั้นยังไม่ทันจะหายดีใจกับจำนวนเงิน ร่างสูงของ กพล เดินออกจากร้านไปแล้ว
คนรู้จักเหรอ ใครกันนะ แล้วยังเป็นผู้ชายอีก!
ยศพลคิตวิเคราะห์อยู่ซักพัก นิรันก็โทรมา แล้วทั้งสองคน ก็เจอกันที่หน้าหมู่บ้าน
“ท่านครับ ผมถามมาแล้ว เมื่อคืนนี้คุณจารวีเอาแต่ถามหา โรงรับจํานํา แต่ว่าที่นี่ไม่มี…
ศผลขมวดคิ้วหนักยิ่งกว่าเดิม ยับผู้หญิงโง่คนนี้ คงไม่ ไม่ใช่เพราะไม่มีเงิน กลัวจะหิว เลยโดนคนอื่นหลอกไปรึเปล่า
ถึงเขาจะรู้ว่าไอคิวจารวีไม่ค่อยสูง แต่เขาก็ไม่เคยคิดว่า
มันจะทําขนาดนี้
ถึงขั้นไปบ้านคนอื่นง่ายๆ
“ท่านครับ ตอนนี้เราจะทำยังไงกันดีครับ”
นิรันก็คิดอะไรไม่ออก
“ไปสืบต่อ ถามมาว่าเมื่อคืน มีผู้ชายแปลกหน้ามาที่นี่ไหม เขาใส่เสื้อผ้าสีดาทั้งชุด ใส่แว่นดำ แล้วก็มากันหลายคน…
ไม่อยากจะคิดเลย ถ้าพวกนั้นเป็นพวกแก๊งค์ลักพาตัวละ
“ครับ ผมจะรีบไปสืบเดี๋ยวนี้” นิรันรีบวิ่งออกไป
ยศพลนั่งท้อแท้อยู่บนรถ ในหัวคิดแต่ความเป็นไปได้ ต่างๆ สูบบุหรี่ติดต่อกันไม่ได้หยุดเลย
การที่เธอจากไป ส่วนหนึ่งก็เป็นความรับผิดชอบของเขา ถ้าเขาเตรียมตัวป้องกันดีกว่านี้ เรื่องแบบนี้คงจะไม่มีวันเกิด
หรือว่าเธอรู้เกี่ยวกับโรคของตัวเองแล้ว ไม่สิ ไม่มีทาง เขา พยายามปกปิตแทบตาย
จารวี ยัยโง่เอ้ย ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ ฉันจะไม่มีวันให้ อภัยแน่คอยดู
ในขณะเดียวกัน บนเรือสําราญคลิฟฟ์ จารวีก็ยืนอยู่ตรง ด้านข้างของเรือ เรือสําราญคลิฟฟ์ได้ออกจากฝั่งมาแล้ว กำลังแล่นไปยัง
ทะเลที่กว้างใหญ่
คลิฟฟ์เป็นเรือสําราญที่หรูหราและอุปกรณ์ทุกอย่าง ครบครัน พูดอีกอย่านึงก็คือ มันเปรียบเสมือนกับปราสาท หรูหรามากแห่งหนึ่ง
ไม่เพียงแต่มีสระว่ายน้ำที่ใหญ่โต ยังมีโรงภาพยนตร์และ สวนดอกไม้ ห้องดนตรีหรือแม้แต่ห้องนอนที่เพียบพร้อมครบ ครัน
“เป็นยังไงบ้าง เธอชอบที่นี่ไหม”
ดนวัตถือแก้วไวน์อยู่ในมือ และมายืนข้างๆจารวี สายตามี
เลศนัย
จารวิชาเลืองมองดนวัตด้วยหางตา “ไม่เลวเลย แต่ว่า ความรู้สึกโคลงไปเคลงมาบนทะเล ไม่สบายเท่ากันอยู่บนฝั่งเลย
“ในห้องมีโทรศัพท์นะ ถ้าเธออยากจะโทรหาคนใน ครอบครัว เชิญใช้ได้ตามสบาย” ดนวัตไม่ได้ห้ามเธอเลย แม้แต่น้อย
จารวียักไหล่ คิดแล้วคิดอีก “ฉันไม่มีครอบครัว”
ถึงจะเคยมีก็ตาม แต่ตอนนี้ไม่มีแล้ว
รัก หรือไม่รัก ตอนนี้ไม่สำคัญแล้ว สิ่งที่สำคัญที่สุดใน ตอนนี้ก็คือ เธออยากจะหาที่สงบและมั่นคง เพื่อให้ลูกคลอด ออกมาอย่าง ปลอดภัย
“รู้อะไรไหม ตั้งแต่วันที่ฉันได้เจอเธอครั้งแรก ฉันก็ชอบ เธอแล้ว ตอนนี้พระเจ้าคงมอบโอกาสให้ฉัน เธอคิดว่า มันคือ โชคดี เปล่า” ดนวัติสารภาพออกมาอย่างตรงไปตรงมา
จารวีเอามือจับคาง พร้อมกับมองหน้าดนวัดด้วยสายตา สงสัย
คุณยังไม่มีแฟนเหรอ”
“แฟนเหรอ ฮ่าฮ่า ฉันไม่มีแฟนหรอก ฉันมีแค่คู่นอนเท่านั้น เวลาเหงาๆ ก็จะให้สาวๆมาอยู่เป็นเพื่อนน่ะ แต่ว่าสำหรับฉัน แล้ว พวกเธอก็เป็นแค่ของเล่นแก้เหงาเท่านั้นเอง ไม่ได้นับ ว่าเป็นแฟนหรอก”
ดนวัตดีมไวน์ในมือ สายตาบ่งบอกถึงความสูญเสีย
แต่ว่า ดูเหมือนกับว่าตอนนี้ฉันควรจะมีแฟนได้แล้วนะ ”
ดนวัดยื่นมือไปสัมผัสใบหน้าของจารวีเบาๆ มองเธอด้วย
สายตาทะนุถนอม
จารวีปัดมือของตน ดออก “คุณไม่รู้เหรอว่าเรื่องของ ความรักเป็นเรื่องที่คนสองคนต้องรู้สึกเหมือนกัน ตอนนี้คุณ ตะแค่ชอบ และอีกอย่าง ฉันก็มีแฟนแล้วด้วย
ดนวัตมองเธอด้วยความสงสัย เมื่อกี้เธอบอกว่าเธอไม่มี ครอบครัวไม่ใช่เหรอ”
จารวีหัวเราะคิกคัก “คุณ หลอกง่ายจริงๆเลย จะไร้เดียง สาอะไรขนาดนั้น” สายตาของดนวัตเปลี่ยนเป็นโกรธเคือง “ฉันไม่ชอบโดน
หลอก คุณผู้หญิงครับ ต้องจ่ายค่าเสียหายในการโกหกมา
“คุณคิดว่ายังไงล่ะ” จารวีเช็ดคางขึ้นมา ดวงตาที่สดใส จ้องหน้าเขา
เติมทีดนวัตก็อยากจะโกรธอยู่หรอก แต่เห็นสายตาเธอ แบบนี้แล้ว โกรธไม่ลงจริงๆ
ฉันอยากให้เธอเป็นผู้หญิงของฉัน คิดว่าไงล่ะ ถ้าเธอ ชอบแบบโรแมนติกล่ะก็ พวกเราก็จะไปดูหนัง ฟังเพลง เด ปาร์ตี้ ค่อยๆ เป็นค่อยๆไป แต่ถ้าเธอชอบแบบตื่นเต้นๆล่ะก็ มี ห้องนอนที่เป็นเตียงน้ำ และของเล่นมากมาย ฉันสัญญาว่า เธอจะ….”
ตนวัต มอย่างมีเงื่อนงำ แถมเอานิ้วลูบที่คางของจารวี
เขาเปลี่ยนมาใช้เสียงต่ำ แฝงไปด้วยความต้องการ
ฉันสัญญาว่าเธอจะเป็นผู้หญิงที่โชคดีที่สุดในโลก”
ทําไมผู้ชายพวกนี้ ต้องเอาแต่คิดเรื่องร่างกายต้านล่างกัน
จาร ปัดมือเขา ง “คิดได้ดี แต่ว่าฉันไม่ได้ชอบคุณ” จาร วิขี้เกียจจะคุยกับเขาต่อแล้ว
หันหลังเตรียมที่จะเดินกลับเข้าด้านใน
“ฉันต้องทํายังไงเธอถึงจะชอบฉัน”
“ยังไงน่ะเหรอ คุณก็ต้องพาฉันไปเที่ยวรอบโลก ให้ฉัน วิเคราะห์และทดสอบคุณ ถ้าตอนนั้นฉันขอบคุณขึ้นมาจริงๆ ล่ะก็ เราค่อย เริ่มไปดูหนัง เดต แล้วก็ปาร์ตี้อะไรทำนองนั้น”
จารวีตอบด้วยน้ำเสียงหยอกล้อ ราวกับดูถูก ดนวัติโกรธ มาก ยื่นมือไปจับจารวีไว้ โดยที่ไม่สนว่าเธอจะขัดขืน พร้อม กับดันเธอเข้าจําแพง
