นวัตก้มลงจูบจารวี เธอขัดขืนสุดชีวิต เธอยื่นมือออกไป
ตบหน้าของคนวัตอย่างแรง
ดนวัตมองหน้าจารวีอย่างไม่พอใจ แตะใบหน้าที่พึ่งจะ
โดนตบไป แววตาเต็มไปด้วยความเจ็บปวด
“เธอไม่ชอบฉันจริงๆ
“ไม่ชอบฉันอย่างงั้นเหรอ”
“ไร้สาระ คุณทำแบบนี้จะไปมีประโยชน์อะไร”
จารวีโกรธมากจึงเดินหนีไป แต่ดนวัตก็มีขวางหน้าเธอไว้
ก่อน
“มาเป็นเมียโจรสลัดเถอะนะ ฉันรักเธอจริงๆ
ผู้ชายคนนี้จะล้ำเส้นเกินไปแล้ว ทำไมถึงไร้ยางอาย ขนาดนี้ ยิ่งปฏิเสธยังเข้าใกล้
“ไปไกลๆ ถ้าคุณยังทำตัวไร้มารยาทแบบนี้ ฉันจะ กระโดนลงทะเลไปซะเลย…
พอเห็นจารต่อต้านขนาดนี้แล้ว ดนวัตก็ไม่กล้าทําอะไร มากกว่านี้ แต่ว่าเขากลับรู้สึกกับเธอมาขึ้นกว่าเดิม
ในขณะนั้น ยศพลก็ยังคงถามไถ่ข่าวคราวอยู่ในหมู่บ้าน ไม้ขาว
ความพยายามไม่เคยทำร้ายใคร ในที่สุดนิรันก็ได้ข้อมูล
มาแล้ว
“ท่านครับ มีคนบอกว่ามีเรือสําราญอยู่แถวนี้ บนเรือมีคน ใสซตสีดำกับแว่นตาเยอะแยะเลย ชาวประมงแถวนี้เป็นคน เห็นครับ”
พอยศพลได้ยินดังนั้น ก็ไมตอบแม้แต่ประโยคเดียว รับ ขับรถไปยังท่าเรือที่ใกล้ที่สุดทันที
แต่เหมือนโชคชะตาเล่นตลก พอไปถึงท่าเรือ ก็ได้ข่าว ว่าเรือได้ออกไปแล้ว
ในตอนนั้น จิตใจของยศพลเหมือนตกลงไปในเหว
ทะเลกวางใหญ่ขนาดนั้น เค้าจะไปตามหาจารวีได้ที่ไหน
ยศพลต่อยลงไปที่รถอย่างรุนแรง จนสัญญาณกันขโมย
“จาร ยัยผู้หญิงโง่ เธอไปอยู่ที่ไหนกันแน่”
ยศพลตอนนี้เหมือนสิงโตทีโกรธจนบ้าคลั่ง เขาตะโกนไป ที่ทะเลอย่างสุดพลัง
นิรันมองเจ้านายตัวเองด้วยความกังวล เขาไม่เคยเห็น
เจ้าของเขาโมโหจนเหมือนคนไม่มีสติขนาดนี้มาก่อน คุณจารวีทําไมถึงใจร้ายขนาดนี้ อยู่ๆก็หายไป ไม่ทิ้งข่าว
คราวอะไรไว้เลยแม้แต่น้อย
ในขณะเดียวกัน บนดาดฟ้าของเรือคลิฟฟ์ มีเปีย ในวางอยู่หลังหนึ่ง
ในทะเลเงียบสงบมาก ร่องรอยของพระอาทิตย์ตก จากที่ไกล ทําให้ท้องฟ้าสวยงามดั่งรูปภาพ
ลมทะเลพัดมาเบาๆ และก็ยังมีนกนางนวลสีขาวอยู่บน ฟ้า วิวทิวทัศน์ดูสวยงามขึ้นไปอีกมาก
สวมชุดเดรสสีขาว นั่งอยู่ตรงหน้าเปียโน บรรเลง
เพลงอย่างไม่ค่อยถนัดเท่าไหร่นัก
ตอนเด็กๆ เธอเล่นเปียโนเก่งมาก แต่ตั้งแต่ที่แม่ของเธอ จากโลกนี้ไป เธอก็ไม่มีโอกาสได้เล่นมันอีกเลย
หลังจากผ่านมาหลายปี ตอนนี้ได้กลับมาจับอีกครั้งหนึ่ง เหมือนได้ปลดล็อคความทรงจำเก่าให้กลับมาอีกครั้งหนึ่ง
หลังจากเล่นจบไปหนึ่งรอบ เธอก็เริ่มเล่นต่อไปเรื่อยๆ
นิ้วของเธอไล่กดโน้ตอย่างคล่องแคล่ว เธอก็รู้สึก ประหลาดใจเหมือนกัน ที่จริงเธอก็ไม่เคยลืมมันเลย
พอเล่นจบ ก็มีเสียง งดังมาจากข้างหลัง
“เพราะว่า ไม่เคยคิดเลยว่าเธอจะเป็นนักดนตรี
จารวีลุกขึ้นยืนด้วยความเขิน ฉันขอโทษ เล่นมั่วไป หน่อย ตอนนี้ให้คุณเล่นต่อแล้วกัน”
มา “ยังไงฉันก็เล่นไม่เป็นอยู่แล้ว จะให้ฉันในขณะเดียวกัน บนดาดฟ้าของเรือคลิฟฟ์ มีเปีย ในวางอยู่หลังหนึ่ง
ในทะเลเงียบสงบมาก ร่องรอยของพระอาทิตย์ตก จากที่ไกล ทําให้ท้องฟ้าสวยงามดั่งรูปภาพ
ลมทะเลพัดมาเบาๆ และก็ยังมีนกนางนวลสีขาวอยู่บน ฟ้า วิวทิวทัศน์ดูสวยงามขึ้นไปอีกมาก
สวมชุดเดรสสีขาว นั่งอยู่ตรงหน้าเปียโน บรรเลง
เพลงอย่างไม่ค่อยถนัดเท่าไหร่นัก
ตอนเด็กๆ เธอเล่นเปียโนเก่งมาก แต่ตั้งแต่ที่แม่ของเธอ จากโลกนี้ไป เธอก็ไม่มีโอกาสได้เล่นมันอีกเลย
หลังจากผ่านมาหลายปี ตอนนี้ได้กลับมาจับอีกครั้งหนึ่ง เหมือนได้ปลดล็อคความทรงจำเก่าให้กลับมาอีกครั้งหนึ่ง
หลังจากเล่นจบไปหนึ่งรอบ เธอก็เริ่มเล่นต่อไปเรื่อยๆ
นิ้วของเธอไล่กดโน้ตอย่างคล่องแคล่ว เธอก็รู้สึก ประหลาดใจเหมือนกัน ที่จริงเธอก็ไม่เคยลืมมันเลย
พอเล่นจบ ก็มีเสียง งดังมาจากข้างหลัง
“เพราะว่า ไม่เคยคิดเลยว่าเธอจะเป็นนักดนตรี
จารวีลุกขึ้นยืนด้วยความเขิน ฉันขอโทษ เล่นมั่วไป หน่อย ตอนนี้ให้คุณเล่นต่อแล้วกัน”
มา “ยังไงฉันก็เล่นไม่เป็นอยู่แล้ว จะให้ฉันแล้วถามไปว่า “โดนทำร้ายมารีไง มีคนทำให้เธอไม่มีความสุข เหรอ”
จารยิ้มเล็กน้อย เธอรู้สึกว่าการมายืนพูดเรื่องความรัก กับเจ้าพ่อมาเฟียตรงนี้ ดูเป็นเรื่องที่ไม่ปกติเป็นอย่างมาก
“ฮ่าฮ่า ฉันแค่รู้สึกว่าพวกผู้ชายชอบสนใจแต่เรื่องของตัว
เองน่ะ”
ผู้ชายทุกคนอาจจะไม่เลวเหมือนคนที่เธอเคยเจอมา ก็ได้ ไม่อย่างนั้น เธอลองคบกับฉันดูสิ แล้วจะมีเรื่องให้เธอ ประหลาดใจ มากมายเลย” ดานัตพูดอย่างตรงไปตรงมา
“คนที่คอยตามผู้หญิงแบบคุณเนี่ยเหรอ ฉันก็ปฏิเสธคุณ ไปแล้ว ยังจะพูดแบบนี้อีก”
“ฮาฮา เพื่อคนที่ฉันชอบ ฉันยอมทุกอย่างนั่นแหละ”
จารวีส่ายหัวไปมา “ฉันไม่เหมาะสมกับคุณหรอก ตอนนี้ ฉันมีลูกแล้ว ผู้หญิงที่คุณจะชอบ ไม่ควรจะเป็นแบบฉัน”
“มีลูกแล้วงั้นเหรอ” สายตาดวน้ตไม่ได้แสดงถึงความผิด หวังเท่าไหร่ แต่กลับดูตื่นเต้นมากกว่า
จารวีใส่ชุดเดรสยาวสีเขียว เธอดูสวยงามแบบเป็น ธรรมชาติ ใบหน้าที่ใสสะอาด เส้นผมที่ยาวสลวยเหมือนดั่ง น้ำตก ดวงตาใสๆ
จมูกเรียวยาว ริมฝากสีชมพูราวกับดอกไม้
ผู้หญิงที่ดูตัวเล็กและอ่อนแอคนนี้ ดูยังไงก็เหมือนเด็กอายุ17,18 จะเป็นผู้หญิงที่กำลังจะมีลูกได้ยังไงกัน
จาร ลูบทองของเธอเบา ๆ ยิ้มแล้วพูดว่า “ลูกน้อยในท้อง ของัน ตอนนี้อายุได้3-4เดือนแล้ว
ดวนัยได้แต่ยิ้มแล้วพูดว่า “ไม่รู้จริงๆว่า ผู้ชายคนนั้นทําได้
ยังไง ผู้หญิงสวยขนาดนี้ แถมกำลังจะคลอดลูกของเขาออก
มาอีก เขายอมปล่อยเธอไปได้ยังไงกันนะ”
ประโยคนี้แทงใจเจ็บให้จารวีอย่างมาก หน้าเธอถอดสี
เขาเคยสนใจเธอด้วยเหรอ สิ่งเดียวที่เขาจะสนใจก็คงจะ เป็นความรู้สึกส่วนตัวของเขาเองเท่านั้น
รู้สึกเหมือนตกลงไปในน้ำแข็งที่เยือกเย็น ไม่ว่าจะ พยายามผลักออกไปจากใจขนาดไหน เธอก็ไม่เคยหยุด นึกถึงมันได้ซักที
“ไป พวกเราไปดูหนังกันเถอะ วันนี้มีหนังใหม่จากฮอลลี วูด ฉายก่อนในประเทศอีกนะ”
ปกติแล้วคุณก็จะอยู่บนทะเลแบบนี้เหรอ”
“ฮาฮา ก็ไม่หรอก ก็แค่ช่วงนี้เท่านั้น ช่วงนี้อากาศกำลังดี ก็ เลยอยากจะเที่ยวไปรอบๆ”
“ชอบชีวิตแบบนี้ไหม
“ชอบ แต่ที่ยังขาดอยู่ก็คือหาผู้หญิงที่จะมาอยู่ข้างๆ ที่ ยินยอมจะออกทะเลไปกับฉัน ถ้าเธอยอมอยู่ต่อก็คงจะดี”
จาร หัวเราะออกมาเพราะเขา “ถึงฉันจะชอบ แต่ก็ไม่ได้ หมายความว่าลูกฉันจะขอบนะ”
ตอนแรกจารวีคิดว่าจะได้ไปโรงหนังที่ใหญ่โต
แต่พอได้เข้ามาแล้วก็ปรากฏว่าเป็นแค่ห้องเล็กๆ ที่จุคนได้ แค่ประมาณ 10 คนเท่านั้น แต่ที่นี่ตกแต่งได้สวยงามและดูหรู หรามาก
หนังเรื่องนี้ดีมาก เป็นหนังเกี่ยวกับความรัก ตอนจบไม่แย่ เลย แต่ที่ไม่ค่อยดีก็คือ หนังเรื่องนี้เป็นภาษาอังกฤษ และ ภาษา อังกฤษของจารวีก็ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ จำเป็นต้องให้ด วน้ตคอยแปลให้ตลอด
“ลองชิมอันนี้ดูสิ ว่าเธอจะชอบมั้ย…
ดวนิตยื่นป๊อปคอร์นมาให้จารวี เธอรับมากินอย่าง เอร็ดอร่อยพร้อมกับยิ้มออกมา ไม่อยากจะเชื่อว่าที่นี่จะมี ป๊อปคอร์นด้วย
ชีวิตบนเรือสําราญมีความสุขมาก บางทีถ้าจะผ่านเกาะ เล็กๆ ควรตก็จะให้คนจอดเรือ
แล้วเขาก็จะพาจารวีไปเที่ยวบนเกาะ เก็บมะพร้าว หรือ แม้แต่นั่งอาบแดด
แต่ว่าชีวิตที่มีความสุขแบบนี้ กลับไม่ใช่ความสุข ที่เธอต้องการ ที่แท้จริง
เธอรู้ว่าสึกว่าในใจกลับว่างเปล่า เหมือนยังขาดอะไรไป
ยกพลกำลังตามหาเธออยู่รึเปล่า
เขาจะแต เธอบ้างไหม
ตอนนี้ในเมื่อเธอไม่อยู่แล้ว เขาคงจะมีรื่นเริงกับนิชาภาล่ะ สิ คงให้นิชากาย้ายมาอยู่ที่ๆห้องนอนที่พวกเขาเคยนอน หรือ ไม่ก็คง หาคนรักคนใหม่ไปแล้ว
ยังคิดแบบนี้ ใจเธอยิ่งเจ็บปวด
ความจริงเรื่องความรัก ไม่ใช่พอบอกว่าจะเลิกรักก็เลิกรัก
ได้เลย
ความเจ็บปวดที่เธอได้รับ ก็มาจากผู้ชายที่เธอรัก
ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นคนเลว แต่เธอก็ยังคิดถึงเขา
ถึงแม้จะเจอผู้ชายที่มีเสน่ห์มายืนอยู่ตรงหน้า แต่เธอก็ยัง คงคิดถึงเขา
ในตอนกลางคืน จารวีได้แต่นอนกลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียง แสนนุ่ม เธอนอนไม่หลับเลย
เธอหยิบโทรศัพท์ดาวเทียมที่ดวนัตให้เธอไว้ขึ้นมา พลิก โทรศัพท์ไปมา กดเบอร์โทรของยศพล แต่ก็ไม่กล้ากดโทร ออก
เขารับโทรศัพท์แล้วคงจะพูดว่า “จารวี เธอยังจะโทรมา ทําไมอีก ผู้หญิงบนเตียงฉันเปลี่ยนไปไม่รู้ กี่คนแล้ว ” หรือไม่ เขาก็อาจจะ ค่าเธอว่า “จารวี ยบ้า เธอจะโทรมาอีกทำไม อะไรบางอย่างก็ย้อนคืนมาเหมือนเดิมไม่ได้หรอกนะ”
เธอคิดอยู่ซักพัก ก็ตัดสินใจไปกดโทรออก
เขาไม่ชอบลูกของเธอ เธอจะกลับไปยืนข้างเขาไม่ได้อีก แล้ว เธอต้องปกป้องลูกของเธอ
คิดวกไปวนมาอยู่นาน แต่อยู่ดีๆเธอก็รู้สึกแปลกๆ
จารวีค่อยๆตะโกนขอความช่วยเหลือ เธอรู้สึกเหมือน ร่างกายจะแตกเป็นเสี
ราวกับว่าเธอโดนมีดเล็กๆกรีดไปทั่วร่างกาย
จาร หาโทรศัพท์หล่นพื้น แล้วมันก็โดนปุ่มกดโทรออก ตอนตกลงไป
อีกด้านหนึ่ง ยศพลที่กำลังรอสายจากจารวีอยู่ ก็รีบลุกขึ้น มารับโทรศัพท์อย่างรวดเร็ว
“จารวี จารวี นั่นใช่เธอรึเปล่า”
น่าเสียดาย ที่จารวีไม่มีโอกาสได้ฟังประโยคนั้น ตอนนี้
ร่างกายเธอเจ็บปวดอย่างมาก ตอนนี้มือเล็กๆของเธอจิกผ้าปูเตียงไว้ พร้อมกับกัดฟัน
แน่น
ตัวเย็น แต่ตอนนี้เหงื่อเธอได้ทําให้เสื้อผ้าเธอเปียกจน หมด
เหงื่อทำให้ผมบนหัวเธอเปียกไปหมด
เธอร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด
เจ็บมากเลย ยศพล… ฉันเจ็บ”
เวลาที่เธอเจ็บปวด คนเดียวที่เธอนึกถึงก็คือ คนที่เธอรัก และห่วงที่สุด
ในอีกฝากของโทรศัพท์ ยศพล าโทรศัพท์แน่น เขา
ได้ยินเสียงร้องอย่างเจ็บปวดของเธอ
เขาตะโกนออกมาเหมือนกับคนบ้า
“จารวี รับโทรศัพท์ส รับโทรศัพท์เดี๋ยวนี้ เธอทําบ้าอะไร มองเธออยู่…”
แต่ไม่ว่าเค้าจะตะโกนให้ดังสุดสําคอ จารวีก็ไม่ได้ยิน ได้ แต่เรียกชื่อเขาด้วยความเจ็บปวด จบเธอสลบไปในที่สุด
เขารู้ว่าเธอป่วย แต่ว่าเธอต้องต่อสู้กับความเจ็บปวดอยู่ ส่วนใหญ่ของโลก เขาทำได้เพียงแต่ฟังเสียงเท่านั้น ไม่มี หนทางที่จะคว้าเธอมากอดไว้ในอ้อมอก
ยศพล นายนี่มันโง่จริงๆ
