บทที่ 21 คนที่ควรไปอาบน้ำให้สะอาดคือคุณ（1）
ฉู่เฉินซีเปลี่ยนท่าทางเป็นคนเย็นชาภายในพริบตา สีหน้าเขาเย็นเยียบ ใบหน้ารูปงามนั้น ทำให้ผู้พบเห็นหวาดกลัวมานักต่อนัก นิ้วคีบบุหรี่ที่ไฟมอด ดวงตาสีน้ำตาลเข้มฉายแววความโกรธ
“สงสัยว่าฉันมันน่าขยะแขยงขนาดนั้น? คุณผู้หญิง เธออย่าลืมว่าเธอขึ้นมาบนนี้ทำไม”
หน้าของหลินเวยมี่ชะงัก มือกำหมัดแน่น อีกด้านหนึ่งก็เย่หนิง อีกด้านหนึ่งก็คือความนับถือในตัวเอง เธอควรจะทำอย่างไรดี? มือกำหมัดแน่นขึ้น ใบหน้าเย็นชาจ้องมองไปที่เขา ท่าทางเสียใจ
“คุณจะทำอะไรฉันกันแน่?” เธอขบฟันแน่น ท่าทางไม่คิดว่าจะต้องตัดสินใจเด็ดขาด ทั่วทั้งร่างเหมือนแบกเถ้าที่ตายแล้ว
“ทำอะไร? นี่เธอยังไม่รู้อีกหรอ ไม่เช่นนั้นเธอคิดว่าฉันเรียกเธอขึ้นมาทำอะไร? คุยเรื่องความรัก?”เขาหัวเราะเล็กน้อย มือวางไว้ที่คอเสื้อ ออกแรงดึง แล้วก็มาดึงเสื้อลง เผยให้เห็นแผงอกกว้าง เขายิ้มชั่วร้าย
สีหน้าของหลินเวยมี่ซีดแล้วซีดอีก สูดลมหายใจลึกเฮือกหนึ่ง น้ำตาคลอเบ้า หันหน้าที่ดื้อรั้นไปอีกด้านหนึ่ง “ฉันอยากจะขอร้องเธอหนึ่งอย่าง เธอช่วยไปอาบน้ำให้สะอาดก่อนได้ไหม?”
หน้าของฉู่เฉินซีอึ้งไปพักหนึ่ง บีบนิ้วช้าๆ “เธอคิดว่าฉันสกปรกหรอ?”
หลินเวยมี่ส่งเสียงฮัมเบาๆโดยไม่ได้พูดอะไรออกมา .ใบหน้าเล็กยังคงแสดงออกถึงความดื้อรั้น เขาเพิ่งจะอยู่กับผู้หญิงคนอื่นมา ตัวของเธอกับเรื่องพวกนี้คงเป็นคนรักสะอาด แล้วเธอจะทนได้อย่างไรล่ะ?
ฉู่เฉินซีโกรธไปทั่วร่าง เดินจ้ำอ้าวออกไป มือดึงเธอไปด้วย ดึงเข้าไปในห้องอาบน้ำ
เสียงน้ำไหลซู่—น้ำเย็นเทจากหัวลงมา หลินเวยมี่หนาวตัวสั่น
“ฉู่เฉินซี! คุณมันเลว! คนที่ควรอาบน้ำให้สะอาดคือคุณไม่ใช่ฉัน!” หลินเวยมี่ด่าเสียงดัง คว้ามือเขาแบบลวกๆ เขาเลยดึงเธอไปหาน้ำเย็นอีกรอบ
มือใหญ่ของฉู่เฉินซีวางอยู่บนไหล่เธอ ทั้งสองคนอยู่ในอ้อมกอดกันและกัน ฉู่เฉินซีเป็นคนสูง บังหัวที่ยุ่งกระเซิงของเธอได้พอดี หลินเวยมี่ถูกเขากักตัวไว้ตรงมุมกำแพงเล็กๆ น้ำไหลลงจากคางเขามาสู่เรือนร่างเธอ
เสื้อผ้าบนตัวเปียกหมด เธอเงยหน้าขึ้นไปสบตาเขาอย่างไม่พอใจ ประหนึ่งเป็นสัตว์ตัวเล็กๆที่กำลังหาเรื่อง
ฉู่เฉินซีใช้สายตามองไปที่สีหน้าของเธอ หัวเราะแบบยั่วเย้าอมไว้ที่มุมปาก ยื่นมือออกไปจับคางเธอ ดึงใบหน้าเล็กๆนั้นขึ้น
น้ำไหลลงลงมาบนหน้าเธอ หลินเวยมี่หลับตา ปล่อยให้น้ำไหลผ่านหน้าเธอไป
ฉู่เฉินซีเมื่อเห็นเธอทำเช่นนั้น ใบหน้าขาวเนียน ลำคอเต่งตึง ก็รู้สึกร้อนขึ้นมาทั่วร่าง น้ำไหลเป็นสายผ่านคางเธอลงไป
เสื้อผ้าของเธอเปียกน้ำหมดแล้ว พันรัดตัวเธอแน่น เผยให้เห็นหุ่นของเธอแบบสลัว ตัวเล็กน่าดึงดูด
ผู้หญิงคนนี้มีความน่าหลงใหลเป็นทุน มือของเขาค่อยๆผ่อนลง คนทั้งหมดมีแรงดันต่อกันสูงขึ้นไปอีก
หลินเวยมี่รู้สึกเลอะเลือน เกือบจะตกอยู่ในภวังค์
จู่ๆก็เกิดอาการปวดหัว ทำให้แขนขาไม่มีแรง ฉับพลันทุกคนก็รู้สึกตัวขึ้นมา เธอจึงใช้มือผลักเขาออก แต่ไม่ทันระวังเขาก็บดเธอแนบชิดได้อีกครั้ง
เขาจูบถี่ไปที่ต้นคอและกระดูกไหปลาร้า หวังจุดเธอให้ติด
“ปล่อย…ปล่อยฉันไป” หลินเวยมี่อ้าปากน้อยๆของเธอ ใช้มือยันไปที่เขา แต่ก็ผลักเขาออกไปไม่ได้
สายตาของฉู่เฉินซีบ่งบอกให้รู้ว่าไฟเขาจุดติดแล้ว เห็นหน้าเธอแดงฉานเช่นนั้น ก็ไม่ได้สนใจการต่อต้านของเธออีก กลับโหมกระหน่ำเข้าหาเธอ
หลินเวยมี่บีบตาเธอเพียงชั่วครู่ มือเธอจับที่แขนเขาแน่น หน้าดูเคร่งเครียดอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
“ไม่เอา! ฉู่เฉินซี ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ ฉันไม่อยากใช้คุณร่วมกับผู้หญิงคนอื่น ฉันรู้สึกขยะแขยง!” แววตาเธอเต็มไปด้วยความสะอิดสะเอียน มือเล็กตีสะเปะสะปะไปที่อกเขา คล้ายดูเหมือนว่าอยากจะหนี
“ไม่เอา?” เขาหรี่ตา ใบหน้าเย็นชา “เธอมีสิทธิ์์ที่จะพูดว่าไม่หรอ?”
หลินเวยมี่เปลี่ยนสีหน้า ใบหน้าเล็กนั้นซีด หายใจติดขัด รู้สึกถึงแรงดึงเสื้อผ้าจากตัวหล่อน ถูกเขาจู่โจมในชั่วพริบตา
เธอใช้นิ้วกดแน่นไปที่แขนของเขา บังคับตัวเองให้หลับตาลง เธอไม่อยากจะมองหน้าผู้ชายคนนี้อีก
ข้างหูได้ยินแต่เสียงน้ำไหล เสียงนี้กลับเหมือนเปลี่ยนเธอให้กลายเป็นปีศาจ ดวงตาเปียกชุ่ม หยดน้ำตาไหลรวมลงไปกับน้ำ
เธอโดนจับคางในฉับพลัน ความรู้สึกปวดแสบเข้าถาโถม เธอหายใจสูดอากาศเย็นเข้าไปเฮือกหนึ่ง เบิกตากว้างจ้องไปที่ฉู่เฉินซีด้วยความเกลียดชัง
เขาหัวเราะชั่วร้าย ปากบางเม้มเยือกเย็น รู้สึกถึงลมหายใจร้อนรดหน้าเธอ เสียงเยือกปานน้ำเย็น
“คุณผู้หญิง ดูให้เต็มตา ว่าใครที่กำลังต้องการเธอ”
หลินเวยมี่ปะทะเข้ากับดวงตาเย็นชาคู่นั้นของเขา ลึกซึ้งจนเหมือนกับไม่มีที่สิ้นสุด แต่ทว่ากลับกลายเป็นเธอที่รู้สึกเหมือนอยู่ในเหวลึกมหึมา ทำให้เธอรู้สึกเวียนหัวอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
