บทที่ 20 ไปกับฉัน 3 วัน（2）
หลินเวยมี่เมื่อเห็นอาการล่องลอยของเย่หนิง อดไม่ได้ที่จะถอนใจออกมาเฮือกหนึ่ง กระตุกที่เสื้อผ้าเธอ “พวกเรากลับมาคิดว่าจะจัดการอย่างไรกับเรื่องของเธอก่อนดีไหม?”
เย่หนิงได้ฟังเช่นนั้น สีหน้าชะงักขึ้นมาทันที หน้าเบ้ถามขึ้นมาแบบหมดหนทางว่า “ถูกต้อง ฉันควรจะทำอย่างไรดี”
หลินเวยมี่คิดอยากจะตอบ โทรศัพท์เธอก็ดังขึ้นมาเสียก่อน จึงเอามือล้วงโทรศัพท์ขึ้นมาดูเบอร์ที่โทรเข้า สีหน้าชะงักขึ้นมานิดหนึ่ง กดรับฟังด้วยใบหน้าเรียบเฉย
“ขึ้นมา” เสียงออกคำสั่งดังออกมาจากโทรศัพท์
“ทำอะไร? ตอนนี้ฉันยุ่งมาก!” หลินเวยมี่ตอบกลับด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์
“ฉันสามารถทำให้เย่เซียงถงไม่เอาความได้” ฉู่เฉินซีพูดเสียงเย็น
หลินเวยมี่หันกลับไปมองสีหน้าที่เป็นทุกข์ของเย่หนิง สีหน้าชะงักขึ้นมา ยังไม่ได้ตอบคำถามของเขา เพราะเธอรู้ว่าคนอย่างฉู่เฉินซีไม่ยอมทำธุรกิจที่ขาดทุน และไม่มีทางช่วยใครอย่างไร้เหตุผล
“พูดมาเลย คุณต้องการให้ฉันทำอะไร” เธอถอนหายใจเล็กน้อย ถามออกไป
“ไปกับฉัน 3 วัน” เสียงหัวเราะเล็กน้อยของฉู่เฉินซีดังผ่านเครื่องมาเข้าหูเธอ เธอสามารถคิดโยงไปถึงหน้าตาของเขาตอนที่พูดคำเหล่านี้ว่าจะมีความยิ้มเยาะเพียงใด
“ได้ ฉันยอมไปกับคุณ ถึงยังไงก็ไม่ใช่ครั้งเดียว ก็ยังไงก็ได้ละกัน”
ฉู่เฉินซีได้ฟังเธอตอบด้วยน้ำเสียงไม่ยี่หระเช่นนั้นคิ้วก็พลันขมวดย่น ไม่ใคร่ชอบที่เธอจะทำเรื่องให้มันแย่ลงไปอีก
หลินเวยมี่วางโทรศัพท์ลงพร้อมสูดหายใจลึก แตะมือบนไหล่เย่หนิง “เย่หนิง เดี๋ยวเธอกลับไปก่อนนะ เรื่องของเธอได้รับการแก้ไขแล้ว ฉันยังมีอะไรต้องจัดการอีกนิดหน่อย”
“หะ?” ไม่ทันให้เย่หนิงได้พูดอะไรอีก เธอรีบเดินเข้าไปในลิฟต์
ครั้งนี้กลับมาที่ห้องชุดอีก เธอมีความรู้สึกเสียวซ่านไปทั่วหนังศีรษะ ขณะยืนหน้าประตูกับเหล่าคนคุ้มกันสองคนที่ได้ยินเสียงที่ทำให้หน้าแดงพร้อมกัน
“อาห์ เฉิน เธอยอดไปเลย แข็งแรงอะไรขนาดนี้ ฉันทนไม่ได้แล้ว”
“เออะ เฉิน เร็วขึ้นอีกนิด อีกนิด ฉันต้องการ”
เมื่อทุกอย่างสิ้นสุด หลินเวยมี่ก็หาวออกมาทีหนึ่ง ถือโอกาสดูเวลาแล้วดูเวลาอีก ชั่วโมงหนึ่งผ่านไปก็แล้ว ฉันจะไม่พูดก็ไม่ได้ ว่าแรงของเขานี่อึดใช้ได้
“เข้ามา” เสียงไร้อารมณ์ดังออกมาจากข้างใน
หลินเวยมี่หันศีรษะไปมองคนคุ้มกันสองคนที่ยืนอยู่ข้างๆ พวกเขายืนตรงนิ่งไม่ขยับราวกับหุ่นหัวไม้ก็มิปาน เป็นที่ชัดแจ้งว่า ฉู่เฉินซีกำลังเรียกเธอนั่นเอง
เธอเดินเข้าไปอย่างช้าๆ คิ้วเล็กๆขมวดเข้าหากันแน่น บรรยากาศภายในห้องอบอวลไปด้วยรสชาติแห่งความรักที่เพิ่งผ่านพ้นไป ช่วยไม่ได้จริงๆที่ตอนนี้เธอรู้สึกถึงความขยะแขยงเข้าจู่โจม
เธอกลั้นหายใจ เดินเข้าไปดูข้างใน เย่เซียงถงกำลังพักหายใจลึก ตามตัวเต็มไปด้วยรอยเขียว ใบหน้าเล็กนั้นแดงฉาน แสดงออกถึงความพอใจ
แต่ทว่าฉู่เฉินซี กลับใส่เสื้อผ้าเรียบร้อย เสื้อเชิ้ตเทาปลดกระดุม 2-3 เม็ด เผยให้เห็นหน้าอกกว้าง ผมถูกปัดขึ้น แสดงความบ้าระห่ำเฉพาะตัวได้อย่างเด่นชัด
เขาจุดบุหรี่สูบมวนหนึ่ง ค่อยๆบรรจงพ่นควันออกมา หรี่นัยน์ตาเหยี่ยวประเมินดูหญิงสาวที่เดินเข้ามา เห็นแววตาสะอิดสะเอียดของเธอ มุมปากยกด้วยความยิ้มพราย
“มานั่งนี่” เขาแตะมือเบาๆไปที่นั่งข้างๆ น้ำเสียงจริงจัง
เธอกวาดสายตาไปยังข้างตัวเขา มีผู้หญิงอีกคนนอนอยู่ อดไม่ได้ที่จะแสดงอาการสะอิดสะเอียนผ่านแววตา แต่พอคิดไปถึงสายตาที่ตกตะลึงงันคู่นั้นของเย่หนิง เธอก็กำหมัดแน่น
เดินย้ายไปอย่างช้าๆ จวนจะใกล้กับตัวเขา ก็ถูกเขาใช้แรงดึง ดึงเข้าไปชิดแนบอก จมูกของเธอชนเข้ากับอกของเขา กลิ่นเอียนของน้ำหอมระคนกับกลิ่นเหงื่อถาโถมเข้ามา เธอรีบหันหน้าไปอีกด้านหนึ่ง สูดหายใจลึกสองทียาวๆ
ฉู่เฉินซีเมื่อเห็นเธอแสดงอาการเช่นนั้น ท่าทีก็เปลี่ยนเป็นอึมครึมขึ้นมา จับหน้าเล็กๆของเธอหันมา
หลินเวยมี่เบิกตากว้างมองเขา รับรู้ได้ถึงความโกรธของเขาที่ส่งออกมา อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว เธอยังไม่ได้หาเรื่องอะไรเขาเลยนะ แล้วเขาจะอารมณ์ร้อนทำไมเนี่ย
“เฉิน เธอหันไปชอบจืดๆเหมือนหมี่น้ำใสแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไรกัน” เย่เซียงถงไม่แยแสอะไร เปลือยร่างเปล่ากอดเขาจากด้านหลัง มองไปยังหลินเวยมี่แสดงออกชัดถึงความเกลียดชัง
“ออกไปได้แล้ว” ฉู่เฉินซีพูดโดยไม่เปลี่ยนสีหน้า ถึงแม้น้ำเสียงจะเรียบ ไม่ได้โกรธแต่น่าเกรงขาม ทำให้คนไม่กล้าขัด
เย่เซียงถงขบฟันแน่น คิดอยากจะพูดอะไร ดันเห็นสายตาที่เย็นเยียบของฉู่เฉินซีเข้าพอดี เธอจำต้องขดตัว รีบเก็บเสื้อผ้าออกไปอย่างรวดเร็ว
“ปล่อยฉัน!”หลินเวยมี่ยื่นมือไปผลักเขาออก ถอยหลังมาได้สองก้าว สีหน้าแสดงออกถึงความสะอิดสะเอียนอย่างโจ่งแจ้ง
เธอดมกลิ่นบนเรือนร่างเธอ ยิ่งรู้สึกขยะแขยงมากขึ้นไปอีก
การแสดงออกเช่นนั้นของเธอยิ่งยั่วโทสะของฉู่เฉินซีอย่างไม่ต้องสงสัย เขาเดินก้าวเข้าไป ดึงข้อมือเธอ ถามเสียงเย็น “เป็นไง ขยะแขยงฉันอีกไหม?”
หลินเวยมี่ดิ้นรนสะบัดมือเขาออก ความสูงเธออยู่แค่ช่วงท้องของเขา ตั้งตัวไม่ทัน โดนเขาดึงชิดหน้าอกอีกรอบ หน้าเล็กแนบชิดบนตัวเขา
กลิ่นน้ำหอมบาดลึก จนทำให้เธอคลื่นเหียน เธอคิดจะยกศีรษะขึ้นแต่กลับโดนแรงมหาศาลของเขากดลงไป เขางัดฟันเธอกว้าง คิดจะม้วนเอาลมหายใจเธอทั้งหมดอย่างบ้าระห่ำ
“ฉู่เฉินซี คุณขยะแขยงบ้างมั้ย?” หลินเวยมี่ผลักเขาออกอย่างรุนแรง ถามด้วยน้ำเสียงโกรธ แววตาเต็มไปด้วยความขยะแขยงสะอิดสะเอียน
