บทที่ 13 พิสูจน์ด้วยการกระทำ（2）
คิดได้ เธอก็ค่อยๆเดินเข้าไปหาอย่างระมัดระวัง เมื่อถึงข้างๆเตียง ฉู่เฉินซีก็ลุกขึ้นมานั่ง ลากแขนเธอ ใช้แรงดึงเธอไปบนเตียง กดเธอลง
การกระทำนี้ใช้เวลาเพียงไม่กี่วินาที ความตกใจหลินเวยมี่ก็ยังไม่หมดไป เธอลืมตากว้างเพ่งไปที่เขา ไม่กล้าขยับไปไหน
ฉู่เฉินซี รู้สึกได้ถืงเธอ ความคิดที่ว่ามือของชายคนนั้นแตะที่เอวของเธอ ทันใดนั้นใบหน้าของเขาก็ราวก็ปกคลุมไปด้วยน้ำค้างแข็ง พร้อมกับความรู้สึกโกรธที่แผ่ซ่านไปทั้งตัว
“นอกจากเอวแล้ว เขายังสัมผัสตรงไหนบนตัวเธออีก?” สายตาของเขาตั้งตรงขึ้นมา ราวกับสัตว์ร้าย
หลินเวยมี่จ้องมองไปที่เขา แต่ไม่สามารถตอบสนองได้ ครั้งแรกที่เธอรู้ว่าอะไรคือเปลี่ยนสีหน้าเร็วดังเปลี่ยนหน้าหนังสือ
“พูด!” เขากำมือแน่น พร้อมกับกดลงไปที่เอวของเธอด้วยแรง
แรงที่กดลงไปมหาศาลถึงขึ้นทำให้หลินเวยมี่หายใจลำบาก ผู้ชายคนนี้แข็งแรงเกินไป เธอได้แต่สมยอม จึงส่ายหน้าตอบไป “ไม่มีแล้ว”
ฉู่เฉินซียิ้มเบาๆ และมองเธออย่างใกล้ขึ้น “คู่หมั้น? อืม? เขาจูบเธอหรือยัง?”
นิ้วของเขาสัมผัสที่ริมฝีปากแดงของเธอ เป็นสัมผัสที่เย็นยะเยือกเลยทีเดียว โดยเฉพาะเวลาที่เขายิ้มเบาๆ การแสดงออกแบบนี้ ยิ่งทำให้เธอรู้สึกราวกับอยู่ในห้องน้ำแข็ง
“ไม่มี ไม่มีจริงๆ เอ่อ…”
ก่อนที่เธอจะพูดจบ เขาก็กดเธอลง ด้วยความตั้งใจที่จะลงโทษ เขากระทำกับเธออย่างหยาบคาย บ้าคลั่ง ทะลุทะลวงเข้าไป สูดดมทุกตารางนิ้วบนตัวของเธอ การกระทำของเขาทำให้เธอไม่สามารถคิดอะไรได้ ได้แต่สมยอม
“จำไว้ ทั้งตัวเธอเป็นของฉัน ถ้าฉันเห็นผู้ชายคนไหนแตะต้องตัวเธออีก รับผิดชอบผลที่ตามมาด้วย” เขาพูดอย่างหยิ่งยโส พร้อมกับจ้องมองริมฝีปากสีแดงที่บวมขึ้นเล็กน้อยของเธอ และยิ้มปรากฏที่มุมปากให้กับเธอ เพื่อเตือนเธอว่าผลที่ตามมาจะร้ายแรงแค่ไหน
“ ทำไมล่ะ” หลินเวยมี่ เธอหายใจเล็กน้อย พร้อมกับสายตาที่ขาดความอดทน เขาไม่ได้เป็นอะไรกับเธอสักหน่อย เอาอะไรมาประกาศว่าเธอเป็นของของเขา
“ก็เธอเป็นผู้หญิงของฉัน!”
“ฝันกลางวัน ฉันไม่ใช่นะ!” หลินเวยมี่เผชิญหน้ากับเขาอย่างเย็นชา ปฏิเสธกลับไป
“ถ้าอย่างงั้นฉันต้องพิสูจน์ด้วยการกระทำแล้ว” สายตาและรอยยิ้มเขาเต็มไปด้วยความสนุก เขาสูดลมหายใจอุ่นๆ อีกครั้งหนึ่งแล้วกัดไปที่เธออย่างไม่เกรงใจ
จากนั้นบรรจงจูบไปที่คอของเธอ หลินเวยมี่พยายามผลักเขาออกไป
“สมควรตาย หยุดเดี๋ยวนี้! หยุดนะ!”
ฉู่เฉินซียังคงไม่สนใจคำพูดของเธอ สายตามองไปเห็นรอยสักรูปผีเสื้อบริเวณกระดูกไหปลาร้า ก็เข้าไปกัดทันที
“คุณกำลังทำอะไร! หยุดนะ!” หลินเวยมี่งอตัว พร้อมกับตะโกนด่าด้วยความกลัว
เธอพูดไม่ทันขาดคำ ก็เริ่มรู้สึกเจ็บปวดบริเวณกระดูกไหปลาร้า เธอร้องด้วยความเจ็บปวด พร้อมกับรู้สึกได้ถึงรอยฟันของเขาที่เข้ามาที่เธอ
ความรู้สึกเจ็บจนชา ทำให้หน้าของเธอแดงราวกับเลือด เธอใช้มือผลักเขาออก แต่กลับไม่สามารถผลักเขาออกได้เลยสักนิด
ฉุ่เฉินซีเงยหน้าขึ้นมา มองไปที่ดวงตาที่เอ่อด้วยน้ำตา
“ฉู่เฉินซี! ไม่…” หลินเวยมี่ร้องด้วยน้ำตา พร้อมความรู้สึกอัปยศอดสู
เพล้ง…
เสียงของแตกดังขึ้น ปลายเท้าเธอเตะไปที่โต๊ะเครื่องแป้ง เสียงของแตกดังขึ้น ขวดและกระป๋องต่างๆ ตกลงไปบนพื้น
“ทำอะไรน่ะ? ดึกดื่นไม่นอน ตั้งใจทำให้คนอื่นรำคาญใช่ไหม?” ไม่นานเสียงของน้าหรานก็ดังขึ้นมาจากประตูด้านหลัง
“เวยมี่ เป็นอะไรหรือเปล่า?” เสียงของหลินจ่านหง ที่แผงไปด้วยความไม่พอใจ
เสียงเคาะประตูไม่อาจหยุดฉู่เฉินซีได้ เขายังคงกัดไปบนผิวของเธอ ทิ้งรอยร่างไว้บนตัวเธอ ราวกับว่าทิ้งลงหายใจของเธอไว้บนร่างของเธอ
“ถ้าไม่อยากให้พวกเขารู้ ก็ตอบไป”
หลินเวยมี่มองฉู่เฉินซีอย่างโกรธเคือง แล้วกัดฟันไว้แน่น ตอนนี้เธออยากให้หลินจ่านหงเข้ามา แต่เข้ามาแล้วจะเป็นอย่างไรล่ะ?
เรื่องก็จะยิ่งแย่ลงไปกว่านี้อีก
“ฉัน…ฉันไม่เป็นอะไร” เธอพูดด้วยเสียงแหบห้าว
“จริงหรอ?” หลินจ่านหงได้ยินเสียงเธอแล้วรู้สึกผิดปกติ ก็รีบถามต่อทันที คิดว่าให้เธอหมั้นกับคุณชายเฉิน ทำให้เธอไม่พอใจ ก็เลยคิดจะฆ่าตัวตาย…
“เวยมี่ เปิดประตู” หลินจ่านหง ในใจเริ่มวิตกกังวล รีบตะโกนเรียก
ริมฝีปากของชูเฉินซีเยาะเย้ย ฉีกชุดนอนของเธอออก มองไปที่ตาบวมแดงและก้มศีรษะด้วยความสงสาร แต่เมื่อเขาจะจูบเธอเธอก็หันหน้าหนีออกจากเขา ไม่ยอมให้เขาจูบ
การกระทำนี้ทำให้ฉู่เฉินซีขุ่นเคืองอย่างไม่ต้องสงสัยชู เขายิ้มเยาะเย้ยและกัดไปที่กระดูกไหปลาร้าของเธออีกครั้ง
“เวยมี่ ถ้าเธอไม่ยอมเปิดประตูฉันจะเข้าไปแล้วนะ!” หลินจ่านหงถามอย่างสงสัย
“ดึกดื่มขนาดนี้วุ่นวายอะไรกัน! อ่า!” เสียงของน้าหรานดังขึ้นมา เธอถามด้วยความไม่พอใจ
“ฉันไม่เป็นอะไรจริงๆ” เธอกัดฟันรีบตอบกลับไป
ดวงตาสีน้ำตาลของชูเฉินซีเต็มไปด้วยอันตราย
หลินเวยมี่หรี่ตาแคบขึ้น แววตาของเธอเต็มไปด้วยความตื่นตัว เธอได้แต่หดตัวแล้วหดตัวอีก
เขากดลงไปที่เอวของเธอ ใบหน้าปรากฏรอยยิ้มขึ้นมา และแทงเข้าไปที่เธอ
“อ้า…” เสียงที่ไม่อาจความคุมได้ดังขึ้นมา สีหน้าของเธอเปลี่ยนไปทันที พร้อมกับรีบกัดฟัน มองไปที่เขาอย่างเกลียดชัง ส่วนหูก็ฟังความเคลื่อนไหวภายนอกห้อง
