บทที่ 38 คุณทำให้ผมโกรธ（2）
“ให้ตายเถอะ คุณลองเรียกชื่อเค้าให้ผมได้ยินอีกทีสิ” ฉู่เฉินซีเอามือบีบคางของเธออย่างเหี้ยมโหด บนหลังฝ่ามือของเขามีเส้นเลือดปูดขึ้นมา เขาพูดตะโกนด้วยความโกรธ
“ฉู่เฉินซี คุณปล่อยเธอเดี๋ยวนี้นะ” กู้จุนเฟิงได้ยินเธอเรียกชื่อของเขา ทันใดนั้นสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปและเขารีบพูดอย่างลนลาน
“ไอ่ชัว มีปัญญาก็เข้ามาฆ่าฉันเลย” หลินเวยมี่ถลึงตาโต และพูดพึมพำเพราะเธอรู้สึกว่าเธอเจ็บคางมากมันเหมือนกับว่าจะหลุดออกมา
ฉู่เฉินซีหัวเราะออกมาอย่างเยือกเย็น ก้มหน้าเข้ามากระซิบข้างหูของเธอและพูดว่า “คุณเชื่อมั้ยว่า ถ้าคุณไม่เชื่อฟัง ผมจะเอาคุณต่อหน้าของกู้จุนเฟิง ถึงยังไงพวกเราก็ไม่ใช่พึ่งเคยทำกันครั้งสองครั้ง อีกทั้งมียังมีผู้รับชมคงจะตื่นเต้นน่าดู คุณคิดว่ายังไงละ”
“แกมันไอชั่ว ไร้ยางอาย” หน้าของหลินเวยมี่แดงจนไปถึงลำคอ มองฉู่เฉินซีด้วยความโกรธแค้น อยากจะกัดเค้าให้ตายในคำเดียว
ฉู่เฉินซีเอาแต่หัวเราะ แต่มือของดึงผ้าเช็ดตัวของเธอออก และอีกมือนึงก็กอดเธอไว้
หลินเวยมี่หายใจเข้าอย่างตกใจ ความรู้สึกตกใจกลัวก็พุ่งเข้ามา มือเย็นเท้าเย็น และคิดแค่ว่าผู้ชายคนนี้ทำได้ทุกอย่าง และคงกล้าจะทำอย่างว่าต่อหน้าของเสี่ยวจื๋อจริงๆ
·ถ้าเป็นอย่างงั้นฆ่าเธอเลยยังจะดีซะกว่า เธอตัวสั่น เพราะว่าฉู่เฉินซีบังเธออยู่ในห้องอาบน้ำ ดังนั้นมองไม่เห็นแม้แต่เงาของกู้จุนเฟิง
“ไปกับผม” เขาหายใจรดที่ต้นคอของเธอ แต่สายตาของเขากลับเต็มไปด้วยแรงกดดัน ถ้าหากว่าเธอไม่ไปกับเขาละก็ บางทีเขาอาจจะทำเรื่องที่ทุกคนไม่คาดคิด
หลินเวยมี่หลับตาลงอย่างหมดหวัง และหยักหน้าเบาๆ และไม่ต่อต้านอีก
ถูกฉู่เฉินซีอุ้มขึ้น เธออับอายจนเอาหน้าไปซุกที่หน้าอกเขา ไม่รู้จริงๆว่าจะเอาหน้าที่ไหนไปเจอเสี่ยวจื๋อ
“กู้จุนเฟิง จำไว้ว่าจะไม่มีผู้ชายคนไหนได้ผู้หญิงของฉัน นายจะต้องชดใช้ในสิ่งที่นายทำวันนี้”
แต่เขาไม่ไปออกไปจากที่นั้นทันที แต่เขาใช้เท้าถีบประตูห้องข้างๆ เละโยนหลินเวยมี่ลงบนเตียง
·หลินเวยมี่ถูกเขาโยนกลิ้งลงบนเตียงหลายตลบ และเธอก็พยายามลุกขึ้นมานั่ง ผ้าเช็ดตัวที่ห่มไว้ก็หลุดออกตอนถูกโยนเมื่อกี้ เธอโป๊เปลือยอยู่ตรงหน้าเขา
“คุณจะเขายังไงกับเขา” หลินเวยมี่ถามอย่างเคร่งเครียด เมื่อกี้เธอไม่ได้ฟังที่ฉู่เฉินซีพูด แต่ว่าด้วยนิสัยของแล้ว เขาจะต้องทำอะไรบางอย่างแน่ๆ
ฉู่เฉินซียืนอยู่ตรงหน้าของเธอ มองไปที่เธอด้วยใบหน้าที่นิ่งๆ ยิ่งเป็นแบบนี้ เธอก็ยิ่งสัมผัสได้ถึงพลังความโกรธที่ออกมาจากตัวเขา
บรรยากาศยิ่งอึมครึมขึ้นไปเรื่อยๆ หลินเวยมี่เธอหดตัวเข้าไปเรื่อยๆ และมองไปที่ฉู่เฉินซี แต่ในใจกลับกระวนกระวายมาก เขาอยากจะจัดการกับเสี่ยวจื๋อยังไงกันแน่
“หลินเวยมี่ สมรรถภาพของเขาแข็งแรงกว่า หรือว่าของผมแข็งแรงกว่า” เขาขมวดคิ้ว เขากำหมัดแน่นจนเส้นเลือดดำปูดขึ้นมา สายตาของเขาที่เต็มไปด้วยความเยาะเย้ยยิ่งนานก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้น
หลินเวยมี่อึ้งไปซักพัก ก็มองเขาด้วยสายตาที่ประหลาดใจ ผ่านไปซักพักถึงจะได้สติ ที่จริงแล้วเขาเข้าใจผิดว่าเธอกับเสี่ยวจื๋อมีอะไรกัน
หลินเวยมี่มองเขาไม่ชัดเจน และหันหน้าไปทางอื่นไม่พูดจา
เธอทำแบบนี้ทำให้เขาโกรธมาก เขาเอามือมาจับที่แขนของเธอ ถามอยากเย็นชาว่า “ทำไมหรอ ไม่ออกพูดงั้นหรอ งั้นผมจะพาคุณไปทบทวนความทรงจำดีมั้ย”
“ฉู่เฉินซี นายคิดว่าทุกคนจะไร้ยางอายเหมือนนายรึไง” หลินเวยมี่ขมวดคิ้วและเถียง
“ผมไร้ยางอายงั้นหรอ ดี งั้นผมจะไร้ยางอายให้คุณดู” ฉู่เฉินซีที่โกรธเหมือนเสือดาว ก็ดึงผ้าเช็ดตัวของเธอออก
เขาคิดว่าตอนนี้ความโกรธอย่างรุนแรงกำลังครอบงำเขา เขาอยากจะทำลายเธอให้ถึงที่สุด
พอคิดแบบนี้ เขาก็เอามือจับขายาวๆของเธอถ่างออก
หลินเวยมี่หลับตาปี๋ เธอตกใจมาก เสียงของเธอสั่น “ฉู่เฉินซี นายลองแตะต้องตัวฉันซิ”
พอเธอพูดแบบนี้ ก็ยิ่งทำให้ฉู่เฉินซีโกรธ เขาตอนนี้ก็เหมือนกับเสือดาวที่กำลังโกรธ ประกายไฟแค่นิดเดียวก็สามารถทำให้เขาระเบิดได้
เขาหลับตาลง และปลดปล่อยตัวเองออกมา และเงยมองหน้าเธอที่ทำหน้าตาหวาดกลัว และยิ้มมุมปาก
ไม่มีการเล้าโลมใดๆ เขาก็เสียบเข้าไปเลย
“โอ้ย” หลินเวยมี่ร้องด้วยความเจ็บปวด เหมือนกับปลาที่ถูกตากแห้ง
เขาขมวดคิ้ว ก้มหน้าลงไปมองเห็นผู้หญิงที่ใบหน้าเต็มไปด้วยความเจ็บปวด ในใจก็รู้สึกสงสารขึ้นมา เขาค่อยๆขยับเบาๆไปไม่กี่ที แต่ไม่มีความรู้สึกอะไรเลย เพราะเธอแห้งมาก
มือของเธอกำผ้าปูที่นอนแน่น หลี่ตาลงมองไปทางประตู เธอเพ่งตามอง ไอ่ชัวนี่ไม่ได้ปิดประตู บอร์ดี้การ์ดที่ยืนอยู่ข้างนอกทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น
เธอตกใจมาก สมองของเธอรู้สึกเหมือนถูกชก สมองของเธอว่างเปล่าไปซักพัก ข้างๆนี้เป็นห้องของเสี่ยวจื๋อ งั้นเมื่อกี้เสียงที่เธอร้องออกไป เสี่ยวจื๋อ คงได้ยินหมดแล้ว
จู่ๆเธอก็หายใจไม่ออก ในตาเต็มไปด้วยความแค้น เธอกัดฟันพูดออกไปว่า “คุณตั้งใจใช่ไหม
