บทที่ 50 เอาชนะ（2）
กลับกัน ผู้ชายที่อยู่ข้างหน้าเธอไม่ได้รู้สึกอะไรเลย ทำให้เธอโกรธขนาดนี้แต่เขากลับยิ่งหัวเราะชอบใจ
“ผมให้โอกาสคุณเลือกแล้วนะ แต่คุณไม่อยากใส่ งั้นผมก็ไม่มีทางเลือก” เขายกมือขึ้นทั้งสองข้าง แสดงออกว่าเขาก็หมดปัญญา
หลินเวยมี่อดไม่ได้ที่อยากจะเอาก้อนอิฐมาฝาดเข้าที่หน้าของเขา เธอเกลียดท่าทางที่ดูมั่นใจของเขาเอามากๆ
“ถ้าฉันใส่คุณจะปล่อยฉันไปใช่มั้ย” เธอจ้องเขม่นไปที่เขา ภายในใจของเธอไม่หยุดที่จะสาปแช่งชาติตระกูลของเขา
“ผมพูดไปแล้วไงว่าโอ๋ให้ผมอารมณ์ดีแล้วผมจะปล่อยคุณไป” เขายักคิ้วและหลับตาลงอย่างขี้เกียจ “เร็วๆสิ ไม่งั้นฟ้าก็จะมืดแล้วนะ”
หลินเวยมี่เบ้ปาก และจ้องมองไปที่ชุดกระต่ายที่อยู่บนพื้น เปรียบเทียบกันแล้วชุดนี้ดูหนาแน่นขึ้นมาหน่อย
หลินเวยมี่มองดูตัวเองที่กระจกในห้องน้ำ ชุดกระต่ายสีชมพู มันทำให้เธอดูน่ารักมาก แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้นก็ไม่อาจกลบกลื่นสายตาที่โกรธของเธอได้
ให้ตายสิ อย่าให้เธอมีโอกาสเชียว ไม่งั้นเธอจะฆ่าเขาให้ตายซะ
ตอนที่คิดแบบนี้อยู่ก็เหลือบไปเห็นมีดโกนหนวด ตาของเธอก็เปล่งประกายขึ้นมา
“ฉันใส่เสร็จแล้ว จะปล่อยฉันไปได้รึยัง” หลินเวยมี่ยืนอยู่ตรงหน้าเขา รู้สึกว่าหนาวไปทั้งตัว
ฉู่เฉินซีทำตาโตจ้องมองผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเขา สายตาของเธอมีความไม่สบายใจ
สายตาของเขาค่อยๆมองต่ำลงไปถึงจุดที่เธอปิดเอาไว้ เขายิ้มอย่างชั่วร้าย
“เต้นเพลงหมีสามตัวให้ผมดูหน่อย”
หลินเวยมี่ได้ยินแบบนี้ก็ตกใจจนกลายเป็นคนบ๊องไปเลย ผู้ชายคนนี้ให้เธอเต้นเพลงหมีสามตัว ทำไมเป็นการเต้นที่ไร้เดียงสาแบบนี้
“ตอนคุณเป็นเด็กคุณขาดความอบอุ่นหรอ” หลินเวยมี่พูดและมองเหยียด
“คุณเต้นเสร็จผมก็จะปล่อยคุณไป ไม่คืนคำแน่นอน” เขาพูดอย่างจริงจัง
“คุณฉู่ คุณยังเป็นดอกไม้ที่งดงาม พูดแล้วนะ ถ้าเต้นเสร็จฉันจะไป” หลินเวยมี่บ่น เธอเหอะเบาๆก่อนที่จะเริ่มเต้น
พอเต้นไปซักพักเธอถึงรู้จุดประสงค์ของผู้ชายคนนี้ เพราะว่าไม่ได้ใส่ชุดชั้นใน อย่าว่าแต่เต้นเลย แค่เดินยังเด้งได้
เธอหน้าแดงขึ้นมา ยืนมองค้อนเขาอยู่อีกด้าน เธอพูดอย่างลำคานว่า “ฉันไม่เต้นแล้ว”
“คุณผู้หญิง คุณเป็นเด็กไม่ดีเอาซะเลยนะ” เขาขมวดคิ้วและลุกขึ้นไปยืนข้างๆเธอ เพราะว่าเขาสูงกว่าเธอเขาจึงมองลอดช่องของเสื้อผ้าได้
“ฉู่เฉินซี นายกำลังแกล้งฉันชัดๆ” เธอบ่นพึมพำด้วยสีหน้าที่ไม่พอใจ
ดวงตาของฉู่เฉินซีมืดลง ผู้หญิงคนนี้ยิ่งเคลื่อนไหวยิ่งมีเสน่ห์ โดยเฉพาะตอนที่เธอใส่ชุดแบบนี้ มันดึงดูดมากจริงๆ
เขากลืนน้ำลาย และดึงเธอเข้ามากอด ก้มหน้าลงใบพูดข้างหูเธอเบาๆว่า “อยากจะไปจากผมขนาดนั้นเลยหรอ”
“ใช่ แค่หนึ่งนาทีฉันก็ไม่อยากอยู่ที่นี่” เธอพูดขวานผ่าซาก และเดินถอยหลังไปหนึ่งก้าว
แต่เขาก็ไม่ให้โอกาสนั้นกับเธอ เขากอดเอวเธอไว้แน่น ดวงตาของเขาดำมืดไม่ชัดเจน และพูดกระซิบว่า “ผู้หญิงใจร้าย อยู่ข้างๆผมตลอดไปเป็นไง”
“ฝันไปเถอะ” เธอรีบผลักเขาออก เธอเอามือทุบไปที่หน้าอกของเขา และขมวดคิ้ว
“พวกเรามาทำ” ลมหายใจที่ร้อนผ่าวของเขารดมาที่ต้นคอของเธอ และจูบไปที่กระดูกไหปลาร้าของเธอเบาๆ และปากของเขาพูดคำพูดที่อบอุ่น
สีหน้าของหลินเวยมี่เต็มไปด้วยความเหยียด เขาพูดเรื่องแบบนี้หน้าไม่แดงบ้างหรอ สงสัยหน้าที่ด้านของเขาจะใช้ได้ผล
“ฉู่เฉินซี คุณพูดแล้วไม่ใช่หรอว่าจะปล่อยฉันไป คุณพูดไม่เป็นคำพูด” เธอเดินถอยหลังแต่ถูกเขาต้อนให้ติดกับกำแพง
เขาใช้ร่างที่ใหญ่สูงประกบเธอ เอามือดันไปที่ผนังและก้มหน้ามองผู้หญิงที่อยู่ตรงมุมฝาผนัง
“ผมบอกว่าจะปล่อยคุณไป แต่คุณไม่ได้ทำตามที่ผมพูด แบบนี้จะโทษใครได้ละ” เขาหัวเราะเบาๆ จับผมของเธอขึ้นมาดมเบาๆ
“ผมชอบกลิ่นของคุณมาก มันรู้สึกเหมือนผมต้องการคุณ”
หลินเวยมี่ตาเขม่น ในใจกำลังสาปแช่งเขาอยู่ แต่ว่าช่วยไม่ได้สถานการณ์ตอนนี้ไม่เหมาะที่จะยั่วโมโหเขา เธอมองไปรอบๆไม่มีทางให้เลือกเลย
“แต่ฉันไม่ชอบคุณ และเกลียดคุณด้วยซ้ำ” เธอตอบกลับแบบไม่เกรงใจ แววตาเต็มไปด้วยความเกลียดชัง ถึงแม้ว่าเธอจะต้องตายเธอก็ไม่วันชอบผู้ชายเซ็กขึ้นสมองคนนี้
“ผมจะทำให้คุณค่อยๆชอบผมขึ้นมาให้ได้ ชอบกลิ่นของผม ถึงตอนนั้นคุณจะต้องไม่อยากพรากจากผม” ราวกับว่าเขากำลังพูดอะไรดีน่าสนใจอยู่ แววตาของเขาเต็มไปด้วยความสุข
“มั่นใจจังเลยนะเสี่ยฉู่” เธอเหอะออกมาเบาๆ แววตาของเธอเต็มไปด้วยความเหยียด
“ไม่เชื่อหรอ”
“อย่าขยับ” หลินเวยมี่สายตาโหดเหี้ยม และตะโกนออกมาด้วยความโกรธ แต่ก็ไม่กล้าที่จะยื่นมือออกไป
“ผู้หญิงใจร้าย คุณใช้วิธีนี้มาขู่ผมเป็นครั้งที่สองแล้วนะ” เขาค่อยๆยกมุมปากขึ้นและแววตาของขาก็เต็มไปด้วยความโหดเหี้ยมและเยือกเย็น
“เหอะ เพราะว่านายมันหื่นเกินไป รีบจัดคนไปส่งฉันเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นฉันไม่รับรองว่านายอาจจะต้องเห็นเลือด”
