บทที่ 56 ลงอ่าง（2）
หลินเวยมี่ขมวดคิ้ว และเดินออกไปข้างนอกประตู ทำไมเธอต้องเชื่อฟังที่เขาพูดด้วย เข้าบอกให้เธอเดินมาเธอก็ต้องเดินมางั้นหรอ ในเมื่อเขาแอบขึ้นมา เขาต้องไม่กล้าออกมาแน่นอน
เป็นอย่างที่คิดจริงๆ ตอนที่มือเธอจับโดนลูกบิดประตู เอาของเธอก็ถูกรัด ตัวของเธอลอยอยู่กลางอากาศ ในทันใดนั้นเธอก็ล้มลงในอ้อมกอดของเขา เขามองผู้หญิงในอ้อมแอนของเขาด้วยสายตาที่เฉียบคม และพูดว่า “ดื้อจริงๆ”
“คนเลว นายคิดจะทำอะไร” เธอมองไปที่เขาด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความโกรธ
ฉู่เฉินซีไม่ได้ตอบ ใช้แขนทั้งสองข้างกอดเธอไว้แน่น และถอดผ้าพันแผลของเธอโยนออกไป “ผมรู้ว่าคุณจะไม่ใส่ยา”
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับคุณ” เธอเถียงกลับ และพยายามดิ้นออกมาจากอ้อมกอดของเขา
“คุณผู้หญิง คุณอยู่นิ่งๆเป็นมั้ยครับ” เขาพูดด้วยความรำคาญ และดึงเข็มขัดออกมารัดมือเธอไว้
“คนเลว ไหนคุณบอกว่าจะไม่ทำอะไรฉันไง” เธอตะลึงตาโต และด่า
ฉู่เฉินซีขมวดคิ้ว และค่อมเธอ แววตาของเขาเต็มไปด้วยความตลก “ดูเหมือนว่าคุณจะชอบอะไรแนวนี้มากกว่าผมนะ ผมจะเป็นคนสนองคุณเอง”
“สารเลว”
เธอยังไม่ทันจะด่าเสร็จ ก็ถูกกดลงไป มองดูริมฝีปากที่แดงระเรื่อของเธอ มันทำให้เขาอารมณ์ดี
“คุณด่าต่อไปสิ” เขาหัวเราะเบาๆ แววตาเต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์
หลินเวยมี่โกรธมากจนหายใจแรง
จู่ๆก็รู้สึกว่าแผลที่มือเย็นๆ เธอมองไปที่ฉู่เฉินซีอย่าง งงๆ คิดไม่ถึงว่าผู้ชายคนนี้จะใส่ยาให้เธอ
“นาย”
“ถ้าซึ้งใจละก็จูบผมหนึ่งที”เขายิ้มเหมือนสุนัขจิ้งจอก แต่เขาก้มลงและกัดอย่างรุนแรง
“คนเลว ฉันไม่มีทางขอบคุณนายหรอก” เธอบ่นและหันหน้าออกไปอีกฝั่ง
ฉู่เฉินซียิ้ม และใส่ย่าให้เธออย่างระมัดระวัง และใช้ผ้าพันแผลพันไว้อีกครั้ง และปล่อยมือเธอออก
หลินเวยมี่ลูบข้อมือที่ถูกรัดจนเจ็บ และมองไปบนผ้าพันแผลอย่างไม่สำนึกในบุญคุณ “เป็นโบว์หูกระต่ายที่ดูไม่ได้เลย ฉู่เฉินซีงานอดิเรกของนายเนี่ยพิเศษจริงๆนะ”
“ทำมาเป็นพูดดี” ดวงตาเขาดูเหนื่อยล้ามาก เขาหาวอ้าปากกว้าง “เอาละ พวกเราไปลงอ่างกันเถอะ”
“ลงอ่างอะไร” หลินเวยมี่ยักคิ้ว แววตาเต็มไปด้วยความรังเกียจ
“มือของคุณอาบน้ำได้หรอ หรือว่าคุณจะไม่อาบน้ำนอน งานอดิเรกของคุณพิเศษกว่าผมอีกนะ”
ในทันใดนั้นหลินเวยมี่ก็พูดไม่ออก เธอไม่อาบน้ำทั้งวันไม่ได้จริงๆ แต่ถ้าให้เธอเลือกละก็ เธอจะไม่ลงอ่างกับผู้ชายคนนี้เด็ดขาด
“เพราะฉะนั้นคุณมีทางเลือกเดียวก็คือผม” เขาพูดอย่างมั่นใจ และดึงแขนเธอเข้าไปในห้องอาบน้ำ
“นี่ปล่อยฉันนะ ฉันยังมีมืออีกข้างนะ ไม่ต้องการให้นายมาช่วยฉัน” เธอโต้เถียงอย่างใจจดใจจ่อ ดวงตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว เธอไม่อยากจะพัวพันกับผู้ชายคนนี้อีก
ไม่อย่างงั้นละก็ เธอจะตายตอนไหนก็ไม่รู้
“ก็ไม่ใช่ไม่เคยอาบด้วยกัน กลัวอะไร” เขาดันเธอลงอ่าง และถอดเสื้อผ้าเธอออกอย่างไม่เกรงใจ
“ฉันบอกแล้วไงว่าฉันอาบเองได้” เธอพยายามจะถอยออกมาเพื่อไม่ให้เขาโดนตัวเธอ
“ผมจะไม่ทำอะไรคุณ แค่ช่วยคุณอาบน้ำเฉยๆ อาบเสร็จผมจะกลับ” เสียงของเขาทุ้มต่ำ
หลินเวยมี่เงียบกลัวว่าถ้าขัดขืนต่อไปจะทำให้เขาโกรธ อารมณ์ของเขามันคาดเดาไม่ได้ เธอก็รู้อยู่
“ฉันขอเตือนนาย”
“ผมเคยพูดไม่เป็นคำพูดด้วยหรอ” เขาพูดอย่างลำคาน
หลินเวยมี่ขมวดคิ้วแน่น ให้เธอมาอาบน้ำต่อหน้าฉู่เฉินซีแบบนี้เธอต้องรวบรวมความกล้ามากๆ สุดท้าย เธอก็สวมชุดชั้นในลงไปในอ่าง
ดูเหมือนว่าฉู่เฉินซีไม่ได้คิดจะทำอะไรเธอตั้งแต่แรก เขาค่อยๆขัดหลังให้เธอ
แต่เธอก็ไม่ได้ปล่อยคลายขนาดนั้น เธอนั่งตัวแข็ง ทุกครั้งที่เขาโดนตัวเธอเธอก็ไม่กล้าขยับตัว
“เป็นอะไร กลัวผมหรอ” เขาถามด้วยความไม่พอใจ
หลินเวยมี่ไม่ได้ตอบอะไร แต่ในใจเธอก็กลัวผู้ชายหน้าเนื้อใจเสือคนนี้จริงๆ
“ฉู่เฉินซี เรื่องของเย่เซียงถงนายเป็นคนทำใช่มั้ย” ในที่สุดหลินเวยี่ก็กล้าถามออกมา
การขยับของฉู่เฉินซีไม่ได้มีอะไรเปลี่ยนไป เขาตอบไปอย่างลวกๆว่า “ใช่ ผมเอง”
ถึงแม้ว่าจะเดาออกตั้งแต่แรกอยู่แล้ว แต่พอได้ฟังจากปากเขา เธอก็ยังขนลุก “ทำไมถึงทำแบบนั้น”
“คนที่กล้ามาทำร้ายผู้หญิงของผมโดนแบบนี้ยังน้อยไป” น้ำเสียงของเขานิ่ง ดูเหมือนว่าเรื่องนี้จะเป็นเรื่องปกติสำหรับเขา
แต่หลินเวยมี่กลับรู้สึกตกใจ ยังไงก็เป็นชีวิตของคนทั้งคน เขาทำได้โดยไม่ใส่ใจอะไรเลย
เขาหรี่ตาลงมองไปที่คอที่ยาวและขาว แถมยังห้อยสร้อยคอ เพราะว่าเธอหันหลังให้เขาเพราะฉะนั้นก็ทำให้แต่มองฉากหลังที่สวยงามของเธอ
เพราะเป็นแบบนี้เลยทำให้ลมหายใจของเขาสงบ เอายื่นมือของไปเช็ดคอของเธอเบาๆ
หลินเวยมี่ตกใจ หลันหลังมามองเขา และทำตาแข็ง
“คุณกลัวผมอยู่หรอ”สายตาของเขาดำมืดไม่ชัดเจน และความคิดบนใบหน้าของเขาก็ค่อยๆหายไป
หลินเวยมี่รีบส่ายหัว และรีบลุกขึ้นจากอ่าง รีบเอาผ้าเช็ดตัวมาคลุมตัวไว้ “ฉันอาบน้ำเสร็จแล้ว คุณไปได้แล้ว”
“เหอะเหอะ ไล่ผมหรอ”เขายักคิ้ว แววตาของเขาค่อยๆแสดงความโกรธขึ้นมา
