แต่บางเรื่องเราก็ไม่มีไฟล์แล้วเหมือนกัน
บทที่ 85 ผู้หญิง ให้ความสนใจหน่อย（1）
บรรยากาศตึงเครียดมาก ใครก็ไม่ยอม มองอย่างโมโห จนกระทั่งเสียงเคราะประตูดังขึ้น ฉู่เฉินซีถึงเอามือที่กดประตูไว้ออกไป
หลินเวยมี่ขมวดคิ้ว ถามว่า “ใคร？”
“เจ้านายอยู่ห้องไหม？” เสียงที่พูดอย่างระมัดระวังของหยิ่งดังขึ้นมา “ถึงเวลาทายาแล้ว”
“ไป！” ฉู่เฉินซีตะโกนออกมาด้วยความหงุดหงิด “ไปให้หมดเลย”
“เจ้านาย แผลเธอกำลังอักเสบอยู่ ไม่ทายาไม่ได้ แล้วอากาศแบบนี้จะหายยาก” หยิ่งยืนอยู่ข้างนอกพูดไม่หยุด
“พูดจบยัง？” สีหน้าฉู่เฉินซีไม่ดีเลย เปิดประตูออกมา แล้วจ้องไปที่หยิ่งอย่างโมโห “หยิ่ง ตั้งแต่เมื่อไหร่คำสั่งของฉันเธอไม่ฟังแล้วหรือ ？”
หยิ่งรีบปิดปาก ในขณะที่ก้มหน้าก็เห็นมือของฉู่เฉินซีมีเลือดหยอดอยู่ เงยหน้ามองไปที่หลินเวยมี่อย่างน่าตกใจ เหมือนรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
ดวงตาของเขาก็ได้มีความโมโหขึ้นมา พูดเสียงเบา ๆ “เจ้านาย เธออย่าไม่ดูแลร่างกายตัวเองน่ะ แล้วมือของเธอกำลังมีเลือดไหล่ออกมาอยู่”
ฉู่เฉินซีขมวดคิ้ว ปิดประตูดัง ปั้ง ในที่สุดก็ได้สงบลง เขาขมวดคิ้วมองไปที่ผู้หญิงที่กำลังพิงอยู่ข้างกำแพง รู้สึกไม่มีแรงขึ้นมา
เหมือนกับชกต่อยไปที่สำลี ไม่มีอะไรกีดขวาง ไม่มีแม้แต่การตอบโต้
รู้สึกหงุดหงิดมาก เปิดหน้าต่างออกมาอย่างแรง ให้ลมเข้ามา
หลินเวยมี่ได้จามทีหนึ่งแล้วนวดจมูก
สีหน้าของฉู่เฉินซีก็เปลี่ยนไป รีบปิดหน้าต่างไป
ในห้องนอกจากได้ยินแต่เสียงหายใจของทั้งสองแล้วไม่มีอะไรเลย
นี่เหมือนสงครามเย็น ถ้าใครพูดก่อนใครยอมแพ้
หลินเวยมี่หยิบเสื้อที่อยู่บนพื้นขึ้นมา เดินไปที่ห้องน้ำ ปิดประตูอย่างแรง ทำให้ฉู่เฉินซีกสติกลับมา
เขาขมวดคิ้วมองไปที่ห้องน้ำ รู้สึกจะระเบิด ยิ่งเงียบ เขายิ่งรู้สึกโมโห อึดอัด
สุดท้ายเขาเดินไปที่ห้องอาบน้ำ ในขณะที่เขาเปิดประตู รู้สึกตัวเองตื่นเต้น
“เธอทำอะไร？” หลินเวยมี่ถอนที่มุมของห้องน้ำ มองไปที่คนที่เข้ามาด้วยสายตาที่ระวัง
“ไม่รู้จักล็อกประตูเลย อยากจะให้ฉันเข้ามาหรือ?” เขาพูดอย่างเสียงหัวเราะเยาะ แต่สายตาปกติและรู้สึกได้ความโมโหของเขา
“ฉันไม่ได้น่าเบื่อเหมือนเธอ！” หลินเวยมี่ไม่ได้สนใจเขา รีบหยิบเสื้อจะใส่ แต่โดนจับมือไว้
เงยหน้ามองไปที่ดวงตาของฉู่เฉินซี ใจเธอเริ่มกังวล รีบสะบัดมือออก “ฉู่เฉินซี ปล่อยมือ！”
“ไม่ปล่อยแล้วไง?” มุมปากของเธอยกขึ้นและมีรอยยิ้มที่เย็นชา สายตามองไปที่เธอ ดูออกเลยว่ากำลังจะหาเรื่อง
หลินเวยมี่ขมวดคิ้วมองไปที่มือของเขาที่มีแผลอยู่ เลือดไหลมาที่เสื้อของเธอ ยังไงเธอก็ไม่ใส่อีกแล้ว
“ปล่อยมือก่อน รอฉันใส่เสื้อแล้ว เราค่อยคุย” หลินเวยมี่พยายามควบคุมน้ำเสียงตัวอย่างให้ปกติ
ฉู่เฉินซีไม่ได้ปล่อยมือ ยังเอาเสื้อของเธอดึงออกโยนไปข้าง ๆ
“ดีเลย แต่ก่อนหน้านี้เราเหมือนลืมไปจะทำอะไรหรือ？” เขายิ้มแล้วถาม หลินเวยมี่ขมวดคิ้ว สมองเขาคิดอะไรอยู่ เมื่อกี้ยังทะเลาะการอยู่เลย ตอนนี้ยังจะทำเรื่องนั้น！
“จำไม่ได้แล้ว！” เธอตอบโดยไม่เกรงใจ หันหลังจะไปหยิบผ้าขนหนู
เขาเอาตัวลงทับและลมหายใจอุ่น ๆของเขาลงที่หูของเธอ กัดเบา ๆ
“ฉันยังจำได้อยู่”
เขาพูดจบ ถอดกางเกงเธอออกไปทันที
หลินเวยมี่ตัวแข็ง ถอนหายใจลึก ๆ หลับตาไป
เมื่อรู้สึกได้ว่าเธอตัวแข็งและได้กัดติ่งหูเธอ ใช้แรงหนักกว่าครั้งก่อนหน้าเสมอ “ผู้หญิง ตอบกลับบ้าง”
หลินเวยมี่ไม่มีความรู้สึกอะไร หลับตาอีกต่อไป ไม่สนใจคนที่อยู่ข้างหลังเลยเหมือนอากาศ
“อา……” ความรู้สึกเจ็บอย่างชัดเจน หลินเวยมี่ออกเสียงเบา ๆ และกัดฟันไว้ มือกดอ่างล้างหน้าไว้
เขาเหมือนตั้งใจที่จะลงโทษเธอ แต่ละครั้งใช้แรงหนัก เมื่อได้ยินเสียงเจ็บปวดของเธอ เขาถึงรู้สึกได้ว่าผู้หญิงที่คนนี้เป็นของเขา
จนกระทั่งได้ปล่อยวางออกมา เขาถึงจะปล่อยเธอไป หลินเวยมี่นั่งลงพื้นทันที และหอบเบา ๆ
เมื่อฉู่เฉินซีอยากจะลากเธอขึ้นมา ถึงตกใจเห็นมีรอยเลือด
“เธอ……” ฉู่เฉินซีตื่นเต้นขึ้นมา
อยากจะลากเธอขึ้นมา แต่โดนมือเธอตบไปข้าง ๆ “อย่าแตะต้องฉัน！”
สีหน้าของเธอเต็มไปด้วยน่ารังเกียจ เหมือนกับว่าสิ่งที่เขาทำเป็นเรื่องที่น่ารังเกียจมาก
ฉู่เฉินซีใจสั่น แต่ยังคงอุ้มเธอขึ้นมา
“เธอมีเลือดออกตรงนั้น” เขาพูดเบา ๆ ดวงตาเต็มไปด้วยความหงุดหงิด “เธอมี……”
“เป็นไปไม่ได้！”หลินเวยมี่ตอบอย่างมั่นใจ ความรังเกียจที่ดวงตามากว่าเติม
ฉู่เฉินซีเอาเธอไว้บนเตียง รู้สึกเสียใจ สำหรับหลินเวยมี่ มีลูกของเขาเป็นเรื่องที่น่ารังเกียจขนาดนั้นเลยหรือ？ถอนหายใจลึก ๆ แล้วหันหลังออกจากห้องไป
