บทที่ 93 เจ้านายสนใจเธอมากเลย（1）
หลินเวยมี่ตัวแข็ง ไม่กล้าขยับ แม้ว่าอย่างนี้ เธอยังรู้สึกได้ว่าเขากำลังมีอารมณ์
ความปวดเมื่อยของเมื่อคืนยังไม่หายเลย เธอไม่มีแรงที่จะทำแล้ว
“ฉู่เฉินซี ปล่อยฉันน่ะ” เสียงของเธอฟังแล้วไม่เหมือนการขอร้อง
มือที่อยู่บนเอวเธอรูดไปข้างหน้าไม่หยุด พูดว่า “ขอร้องฉัน”
หลินเวยมี่ตัวแข็งอีกครั้ง ท่าทางไม่กล้าขยับ ชายคนนี้ให้ตาย ไม่รู้จักพอ ยังจะให้เธอมาขอร้องเขาอีก？
เธอปิดปากไว้ ท่าทางไม่ยอม อย่างไรก็ตามเรื่องเมื่อวานเธอยังไม่ให้อภัยเขา ยังไม่แน่ใจว่าฉู่เฉินซีจะไปทำลายกู้จุนเฟิงหรือไม่
“ปิดปากแน่นขนาดนี้ หรือว่าอยากจะได้ฉัน แต่อายที่จะพูดออกมา ？”
คำพูดของเขาอยู่ข้างหูเธอ รู้สึกได้ว่าริมฝีปากเขาลงที่คอของเธอ
“ฉันไม่ได้คิดอย่างนั้น เธอออกไป!” เธอหดคอลง รีบตอบกลับ
“ปากไม่ตรงกับใจเลย” เขาหันตัวเธอมา สองคนนั่งอยู่ต่อหน้า สายตาเขามาที่กระดูกไหปลาร้าของเธอ สายตาเริ่มลึกซึ้ง
ใช้นิ้วรูดไปที่ไฝของเธอ
“เธอออกไป” หลินเวยมี่หน้าแดง เธอไม่ได้ใส่อะไรเลย รู้สึกแบบนี้น่าอายมาก
ฉู่เฉินซีหายใจถี่ขึ้น ก้มหัวจูบเธอแล้วถามอยู่ข้างหูเธอว่า “เมื่อคืนทำเธอเจ็บไหม？”
เมื่อได้ยิน หลินเวยมี่หน้าแดงกว่าเติม แต่ยังไม่อยากสนใจเขา ปิดปากไว้ไม่พูดอะไร
“ถ้าเมื่อคืนทำเธอเจ็บ ฉันขอโทษเธอน่ะ อย่าโกรธฉันเลย ดีไหม?” เขาทำเสียงต่ำลงมา อมติ่งหูเธอไว้
หลินเวยมี่สั่นสักพัก รู้สึกติ่งหูโดนอมไว้อุ่นมาก ทำให้เธอรู้สึกยิ่งอยู่ยิ่งร้อน แต่ที่ทำให้เธอประหลาดใจคือ คนอย่างฉู่เฉินซี จะมาขอโทษกับเธอ ？
หลังจากทำอะไรไม่ถูกสักพัก มีอะไรคิดออกมา ถามว่า “นั้นเธอไม่ต้องไปหาเรื่องเขาเลยได้ไหม?”
รู้สึกได้ตัวเขาแข็ง หยุดทุกอย่างไว้ เธอรู้แล้ว เธอทำให้เธอโมโหอีกแล้ว
“อยากจะให้ฉันไม่หาเรื่องเขาก็ต้องอยู่ที่เธอละ！” เขาพูดจบก็ออกจากอ่างไปเลย
หลินเวยมี่โล่งใจ แม้ว่าทำให้เขาโมโหแล้ว แต่ฟังจากคำพูดเขารู้ว่าจะไม่ได้ไปหาเรื่องกู้จุนเฟิง？
อาบน้ำอย่างรีบแล้วก็เดินออกไป ภายในห้องเต็มไปด้วยกลิ่นอาหาร ทำให้ท้องเธอร้องแล้วร้องอีก “คุณหลิน เจ้านายบอกว่าตอนเช้าไม่ควรกินเผ็ดก็เลยให้พวกเราทำโจ๊กให้ท่าน” คนรับใช้หญิงพูดทีละคำ
หลินเวยมี่พยักหน้า “เธอออกไปก่อน”
คนรับใช้หญิงทำท่างง และพูดเบา ๆ “คุณหลิน ที่จริงแล้วโจ๊กนี้เจ้านายเป็นคนทำให้น่ะ เจ้านายดีกับเธอมากเลย”
“เขาให้เธอพูดแบบนี้?” หลินเวยมี่ถามกลับ น้ำเสียงไม่ค่อยดี
คนรับใช้หญิงสีหน้าเปลี่ยน รีบใส่หัว “คุณหลินอย่าเข้าใจผิดน่ะ เจ้านายไม่ให้พวกเราพูดมาก ฉันแค่รู้สึกอยากจะบอก คุณอย่าไปเหล่าให้เจ้านายฟังล่ะ”
“ออกไป” หลินเวยมี่พูดไร้ความรู้สึก สายตามองไปที่โจ๊กที่อยู่ข้าง ๆ รู้สึกไม่มีอารมณ์อยากกินเลย
หรือว่าทั้งหมดที่เขาทำก็แค่ไม่อยากจะให้เขาโกรธ ？มาเอาใจเธอ？
เป็นไปได้ยังไง เมื่อคืนเขาเป็นคนพูดเองว่าเธอแค่ของเล่น
เธอยังจะหวังอะไรอีก？
เธอใส่หัว รู้สึกเศร้าในใจ
“ทำไมไม่กินล่ะ?” เสียงดังขึ้นมา
เธอหันไปเห็นฉู่เฉินซี เขาใส่เสื้อสูทเรียบร้อยเหมือนจะออกจากบ้าน
“ฉันไม่หิว ฉันอยากจะกลับบ้าน”
“ฉันให้คนไปส่งเธอ” เขาก้มตัวลงจูบที่ริมฝีปากเธอ สายตามองไม่ออกอารมณ์ตอนนี้
“ไม่ต้อง” เธอพูดอย่างมั่นใจ น้ำเสียงเหมือนไม่อยากมีอะไรเกี่ยวข้องกับฉู่เฉินซี
ฉู่เฉินซีสีหน้าไม่ค่อยดี แต่ก็ตอบตกลง
“ใส่เสื้อเยอะหน่อย อากาศข้างนอกหนาว”
หลินเวยมี่มองไปที่นอกหน้าต่าง ข้างนอกฝนหยุดแล้ว แต่ฝ้ายังมืดอยู่ รู้สึกอึดอัด
ไม่รู้เมื่อไหร่ ฝนลงปรอย ๆ อีกแล้ว มีร่างที่สูงยาวยืนอยู่หน้าต่าง มองไปข้างนอก เหมือนกำลังคิดอะไรอยู่
ทันใดนั้น มีความอุ่นมาจากผู้หญิงที่กอดเอวเขาไว้อยู่ด้านหลัง มีน้ำหอมอ่อน ๆ ตามมา น้ำหอมนี้ไม่ทำให้รู้สึกเลี่ยน แต่ขณะนี้ทำให้เขาขมวดคิ้วอย่างรังเกียจ
ผู้หญิงที่อยู่ด้านหลังยังไม่รู้ตัว และกอดเอวเขาไว้ทำต่อไป
“พอแล้ว” เสียงที่เย็นชาดังขึ้นมา
