บทที่74 เธอคิดจะฆ่าฉันจริงๆสินะ（2）
“ฉัน…”
“เธออยากให้ฉันตายขนาดนี้เลย?” น้ำเสียงเยือกเย็นเอ่ยถามพร้อมกับสายตาดุดัน “หึ แต่เธอคงจะผิดหวังแล้วล่ะ เพราะฉันไม่ได้ตายง่ายขนาดนั้น อย่างน้อยก่อนที่จะลงนรกฉันก็จะลากเธอไปด้วย!”
ลมหายใจหลินเวยมี่สะดุด แต่สายตากลับมองตรงไปที่หน้าอกอีกฝ่ายที่ตอนนี้ถูกอาบไปด้วยเลือด จนลมหายใจตอนนี้เต็มไปด้วยกลิ่นความของเลือด
นี่เป็นครั้งแรกที่ได้เธอลิ้มรสของความหวาดกลัวและความเจ็บปวดที่มันกดดันจนทำให้เธอหายใจไม่ออก
เขาโถมตัวเข้ามาอีกครั้งพรางปรับเบาะลงแล้วทาบทับลงมาบนตัวเธอ ด้ามมีดเย็นเฉียบทิ่มลงบนอกของเธอ ทำให้เธอรู้สึกเจ็บไม่น้อย
แล้วอีกฝ่ายล่ะ? ต้องเจ็บมากว่าเธอแน่ๆ เลือดไหลลงมาบนตัวเธอแล้วแผ่ขยายเป็นวงกว้างราวกับดอกกุหลาบ
มือทั้งสองของเธอยันไหล่อีกฝ่ายเอาไว้เพื่อให้มีระยะห่าง อีกฝ่ายจู่โจมจูบลงมาบนริมฝีปากสวยราวกับต้องการลงโทษเธอ
ขบกัดแรงๆจนทั้งสองรับรสได้ถึงกลิ่นคาวของเลือด
เธอไร้เรี่ยวแรงต่อต้าน อีกทั้งยังกลัวว่าอาจทำให้อีกฝ่ายเจ็บกว่าเดิมหากเธอขัดขืน จึงทำได้เพียงยอมให้อีกฝ่ายรังแกต่อไป
ทันใดนั้นตัวเธอก็เย็นวาบเมื่อโดนกระชากกางเกงออกไป
เธอหน้าถอดสีมองสบตาอีกฝ่ายแล้วก็พบว่าในสายตาคมนั้นมีเพียงความเย็นชา
คิ้วเรียวขมวดแน่น ความรู้สึกเจ็บปวดถูกตีขึ้นมา ในเวลาแบบนี้อีกฝ่ายยังมีกะจิตกะใจทำเรื่องแบบนี้อีกเหรอ หรือว่านี้จะเป็นมีดปลอมกันนะ
มือใหญ่จับเอวเธอไว้แน่น แล้วกระแทกกายเข้าไปในร่างของเธออย่างรวดเร็วและรุนแรง
ใบหน้าที่ค่อยๆซีดลงของเขายิ้มหยัน ถ้าคืนนี้เขาไม่ซื้อตัวเธอไว้ ตอนนี้เธอก็คงถูกคร่อมโดยผู้ชายคนอื่น?
คิดดังนั้นความโกรธก็ปะทุขึ้นมาอีกกระรอก เขากระแทกกายแรงยิ่งขึ้น ราวกับต้องการระบายความโกรธ
เลือดอุ่นๆไหลลงมาไม่หยุด ตอนนี้ทั้งสองไม่เหมือนกำลังร่วมรัก แต่เหมือนกำลังทะเลาะกันมากกว่า
เธอกัดฟันแน่นอย่างสะกดกลั้นเสียงเอาไว้ มองอีกฝ่ายอย่างกังวล ใบหน้าคมเข้มซีดลงกว่าเดิม เลือดทะลักออกจากบาดแผลมากขึ้นเรื่อยๆ จนเธอตะลึงงัน
“หยุดนะ ฉู่เฉินซี หยุดเถอะ!” ดวงตาของเธอสั่นไหว มือเล็กจับแขนอีกฝ่ายแน่นอย่างพยายามผลักออก
แววตาฉู่เฉินซีวาวโรจน์ ออกแรงกักตัวเธอให้อยู่ใต้ร่างพลางเอ่ยเสียงเย็น “เด็กน้อย ตอนนี้เธออยากให้ผู้ชายคนไหนคร่อมเธอ?”
“ฉู่เฉินซี คุณบ้าพอรึยัง รีบปล่อยฉันซะ!” หลินเวยมี่ตวาดลั่น ใบหน้าสวยดูกระวนกระวาย คนๆหนึ่งจะมีเลือดเยอะสักเท่าไหร่กัน
“ใช่สิฉันมันบ้า ถ้าไม่บ้าก็คงไม่…” เสียงฉู่เฉินซีขาดห้วง สายตาแข็งกร้าว จับเอวของเธอแล้วกระแทกแรงๆ สองสามครั้งจากนั้นก็หยุด
เขารู้สึกเจ็บที่หัวใจ เจ็บจนแทบหยุดหายใจ
เขาถอนกายออกจากร่างเธอ พิงหลังกับคอนโซลรถราวกับไม่ได้รู้สึกเจ็บปวด
หลินเวยมี่คิดหาทางออก เธอรีบคว้ากางเกงหนังมาสวมและใช้เสื้อคลุมตัวใหญ่ของอีกฝ่ายมาห่อตัวอย่างลวกๆ
“ฉู่เฉินซี โทรศัพท์คุณล่ะ” เธอถามอย่างร้อนใจพร้อมกับใช้เสื้อของเธอกดปากแผลอีกฝ่ายเอาไว้ แต่เลือดก็ยังไม่ยอมหยุดไหล
ผู้ชายบ้าคนนี้ เธอนึกไม่ออกจริงๆว่ายังมีเรื่องบ้าอะไรอีกที่อีกฝ่ายทำไม่ได้
ฉู่เฉินซีมองหน้าเธอครู่หนึ่งด้วยสีหน้าที่ดูอ่อนล้า
หลินเวยมี่ไม่รอช้า เธอคลำมือสะเปะสะปะไปตามส่วนต่างๆบนตัวอีกฝ่าย จนในที่สุดก็หยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกงอีกฝ่ายจนได้
เธอรีบต่อสายไปหาหยิ่ง อธิบายสั้นๆถึงตำแหน่งที่อยู่ของเธอ แล้วจึงวางสาย
เธอหันกลับมายังฉู่เฉินซี อีกฝ่ายปิดเปลือกตาลงนั่งเงียบๆ เมื่อไม่มีสายตาเชือดเฉือนคู่นั้นแล้ว อีกฝ่ายก็ดูอ่อนโยนลงมาก
ขนตาเรียงกันเป็นแพสวยและใบหน้าหล่อเหลาไร้ที่ติทำให้เธอเผลอมองนานจนต้องอุทานออกมา ยัยโรคจิต!
“ฉู่เฉินซี ตื่นสิ อย่าหลับนะ” เธอร้องอย่างร้อนใจพลางตบลงบนใบหน้าอีกฝ่ายอย่างไม่เกรงใจ
ฉู่เฉินซีค่อยๆลืมตาขึ้น แววตาที่อีกฝ่ายมองมายังเธอไร้ซึ่งความอาฆาตใดๆ มีเพียงความอ่อนล้าจางๆเท่านั้น ดวงตาสีน้ำตาลเข้มสั่นไหวราวกับมีคลื่นน้ำอยู่ในนั้น หลินเวยมี่ชะงักค้างราวกับถูกอีกฝ่ายดึงดูดไว้
แค่กๆ
เสียงไอดังขึ้นทำลายบรรยากาศแปลกๆระหว่างทั้งสองคน ฉู่เฉินซีถามเสียงเย็นชา “ทำอะไร”
“คุณหลบไป ฉันจะขับไปส่งคุณที่โรงพยาบาล”
เธอรีบเปลี่ยนสีหน้าทำทีเป็นโมโหแล้วหันหนีไปอีกทางเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายจับได้
“เธออยากให้ฉันตายไม่ใช่รึไง จะพาฉันไปโรงพยาบาลทำไม ทิ้งฉันไว้ที่นี่ไม่ดีกว่าเหรอ” น้ำเสียงอีกฝ่ายแฝงไปด้วยความเย้ยหยันและเกลียดชัง
แววตาหลินเวยมี่ตัดพ้อครู่หนึ่งก่อนจะยกยิ้มหยัน “ฉันก็แค่กลัวติดคุกตลอดชีวิต ส่วนคุณก็แค่ไปทิ้งไว้ที่โรงพยาบาลให้ไม่ตายก็พอ”
ดวงตาฉู่เฉินมีแววเย้ยหยัน เขารู้อยู่แล้วล่ะ ผู้หญิงใจร้ายคนนี้จะเป็นห่วงเขาทำไมกัน
ถ้าการฆ่าคนไม่ผิดกฎหมาย เธอคงจะทิ้งเขาให้ตายอยู่ในรถแล้วจากไปทันทีสินะ
