บทที่ 76 ไอ้ปีศาจ!หยุดรังแกฉันได้แล้ว（2）
เธอสูดหายใจลึก ดวงตาสวยเศร้าโศก หัวใจบีบรัดจนปวดหนึบ ทำไมสุดท้ายเรื่องถึงกลายเป็นแบบนี้กันนะ
ขณะนั้นเองประตูก็ถูกผลักเข้ามาอย่างแรง เธอเงยหน้าขึ้นมองอย่างตกใจ
“พี่…” เสียงแหบแห้งดังขึ้นที่หน้าประตู หลินซินหยานสูดน้ำมูก ขอบตาแดงก่ำนั้นมองมายังเธอ
หลินเวยมี่มองแก้มบวมแดงของอีกคน พลันนึกถึงเมื่อวานที่หลินซินหยานช่วยรับฝ่ามือน้าหรานแทนเธอ ใจเธอก็อบอุ่นขึ้นมา
บางครั้งคงจะเป็นเพราะตอนนี้เธอต้องการคนที่จะทำให้รู้สึกสบายใจ เธอถอนหายใจเบาๆแล้วเดินไปหาหลินซินหยาน มองสำรวจแก้มบวมแดงนั้นด้วยความเจ็บปวด
“เมื่อวานเธอไม่น่าทำอย่างนั้น”
น้ำเสียงทั้งโมโหและสงสาร แก้มใสบอบบางราวกับตุ๊กตาของหลินซินหยานไม่ควรมีรอยแบบนี้
“ฉันไม่เป็นไร เรื่องนี้พี่ไม่ผิดและแม่ก็ไม่มีสิทธิ์ไปตีพี่” เอ่ยถึงตรงนี้ หลินซินหยานก็หอบหายใจถี่อีกครั้ง เสียงสูดน้ำมูกดังขึ้นพร้อมกับใบหน้าที่แสดงถึงความเสียใจ
หลินเวยมี่ลูบไหล่เล็กอย่างปลอบใจ “ไม่เป็นไรน่า เรื่องมันผ่านไปแล้ว อีกอย่างไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เธอก็ยังมีพี่อยู่นะ”
แม้แต่เธอเองยังไม่อยากจะเชื่อว่าคำพูดอ่อนโยนขนาดนี้จะออกมาจากปากของเธอ ส่วนหลินซินหยานนั้นตกตะลึงไปแล้ว คิดไม่ถึงว่าหลินเวยมี่จะพูดอ่อนโยนกับเธอเช่นนี้
หลินเวยมี่ทำหน้าไม่ถูกจึงกระแอ่มไอออกมาเบาๆ หันหน้าไปอีกทางแล้วรีบปรับสีหน้าให้เย็นชาเช่นเดิมพร้อมกับอธิบาย “เพราะเราเป็นพี่น้องกันไง และฉันก็เป็นพี่ ต้องรับผิดชอบมากกว่าอยู่แล้ว”
“แล้วพี่เอาเงินมาจากไหนคะ” หลินซินหยานถามขึ้นอย่างระมัดระวังพลางมองมาอย่างเป็นห่วง เพราะเห็นได้ชัดว่าตอนนี้หลินเวยมี่มีสภาพที่ดูไม่ดีนัก
“เพื่อนคนหนึ่งให้ยืมน่ะ เธอไม่ต้องเป็นห่วง ฉันเหนื่อยแล้วไปนอนก่อนนะ” หลินเวยมี่พูดไปหาวไป จากนั้นก็เดินไปยังห้องนอนตัวเอง
เธอเข้ามาในห้องน้ำแล้วใช้มือถูตัวเองแรงๆ ดวงตาสีดำมีความกังวลซ่อนอยู่ เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดเบอร์ฉู่เฉินซีลงไป ขบคิดซักพักก่อนจะวางโทรศัพท์ลงเช่นเดิม
ตอนนี้หยิ่งก็อยู่กับฉู่เฉินซีแล้วคงไม่มีอะไรหรอกมั้ง อีกอย่างต่อให้เธออยู่เฝ้าอีกฝ่ายแล้วยังไงล่ะ? เธอเป็นคนทำร้ายอีกฝ่ายนะ
ยังไงซะเธอก็ยังขี้ขลาดอยู่วันยันค่ำ แค่นึกถึงสายตาราวกับจะฆ่าคนของฉู่เฉินซีเธอก็ตัวสั่นเสียแล้ว อีกอย่างวิธีการฆ่า เธอก็เห็นมาหมดแล้ว ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็ตามเธอก็ไม่สามารถอยู่กับอีกฝ่ายได้จริงๆ
เธอกลัวผู้ชายบ้าคลั่งเหมือนปีศาจคนนี้จริงๆ
เธอถูรอยจูบตามร่างกายอย่างเหม่อลอย แล้วปิดเปลือกตาลง
ในความฝัน ฉู่เฉินซีที่ทั้งตัวถูกอาบไปด้วยเลือดโผเข้าหาเธอ มือหนาจับที่คอเสื้อเธอแน่นแล้วกระชากขึ้น ดวงตาแดงก่ำวาวโรจน์ “เธออยากให้ฉันตายใช่ไหม”
“เธออยากให้ฉันตายใช่ไหม”
คำถามนั้นกรีดลึกลงมาในใจของเธอ เธอส่ายหน้ารัวอยากอธิบายให้อีกฝ่ายฟัง แต่แรงที่บีบคอเธอมันเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ เหมือนอยากฆ่าเธอให้ตาย
รู้สึกหายใจไม่ออกจนต้องออกแรงขัดขืน
เธอลืมตาขึ้นทันทีพลางหอบหายใจแรง ลูบน้ำที่เกาะตามใบหน้าออก ใจที่เต้นแรงอย่างบ้าคลั่งค่อยๆเต้นช้าลง
เธอเผลอหลับในอ่างอาบน้ำ แล้วก็เกือบจะจมน้ำตาย!
เธอหอบหายใจถี่ แววตาหวาดกลัวยังไม่จางหายไป ใบหน้าสวยขาวซีด ก้าวขาออกจากอ่างอาบน้ำอย่างทุลักทุเล พันร่างกายด้วยผ้าขนหนูลวกๆ แล้วทิ้งตัวลงบนเตียง
ตาคู่สวยจ้องเพดานห้องอย่างเหม่อลอย สมองยังคงเอาแต่คิดว่าถ้าฉู่เฉินซีตื่นขึ้นมาสิ่งแรกที่อีกฝ่ายจะทำก็คือตามหาเธอแล้วบีบคอเธอให้ตายแน่ๆ!
แววตาหม่นแสง ทำไมฉู่เฉินซีถึงไม่สมองเสื่อมให้จบๆไปเลยนะ ให้ความทรงจำอีกฝ่ายไม่มีเธอเหลืออยู่เลยยิ่งดี
เธอจะได้ไม่ต้องกังวลใจขนาดนี้
ในความฝัน อยู่ๆเธอก็รู้สึกหายใจไม่ออกอีกครั้ง เมื่อเธอลืมตาขึ้นก็เผชิญเข้ากับใบหน้าขาวซีด
“ฉู่เฉินซี!” เธอร้องเสียงดัง ใบหน้าสวยเศร้าลง “ฉันไม่ได้ตั้งใจจะแทงคุณจริงๆนะ…”
อีกฝ่ายน่ากลัวมากจริงๆ ทำให้เธอฝันร้ายตั้งสองครั้ง และทุกครั้งล้วนโดนบีบคอทั้งสิ้น
“หลินเวยมี่ เธอทำดีมาก ดีจริงๆ กล้าทิ้งฉันไว้โรงพยาบาล!” ฉู่เฉินซีเสียงเย็น ดวงตาเจ็บปวด ที่แท้ผู้หญิงคนนี้ก็ทำได้ทุกอย่างจริงๆ
เธอไม่สนใจเขาเลยซักนิด เธอทำราวกับไม่ได้เกิดอะไรขึ้นแล้วนอนหลับได้อย่างสบายใจ ดูเหมือนเขาจะประเมินตัวเองในสายตาหลินเวยมี่สูงไปจริงๆ
หรือว่าแม้แต่กับคนทั่วไปเขาก็ยังสู้ไม่ได้?
เขาอยากจะควักหัวใจเธอออกมาดูจริงๆ ว่าหัวใจเธอทำมาจากหินหรือเปล่า
เหมือนที่เธอพูดเมื่อวาน แค่เขาไม่ตายก็ดีแล้ว ผู้หญิงเลือดเย็นคนนี้…
คิดได้ดังนั้นเขาก็โมโหมากขึ้น ออกแรงบีบคอเธอมากขึ้น
ใบหน้าสวยแดงก่ำ พยายามผลักอีกฝ่ายออก จากนั้นเธอก็สะดุ้งขึ้นมานั่งหอบหายใจบนเตียง
“ฉู่เฉินซี ไอ้ปีศาจ หยุดรังแกฉันได้แล้ว!”
