บทที่ 92 ใส่ใจฉันหน่อยไม่ได้หรือ（2）
“เธอจะทำอะไร?”
“เธอคิดว่ายังไงล่ะ?”
คำตอบนี้ทำให้หลินเวยมี่กังวลมากกว่าเติม คนบ้าอย่างเขาจะทำอะไรกู้จุนเฟิงหรือ？เธอจำไม่ให้เรื่องแบบนั้นเกิดขึ้น
“ฉันไม่ให้เธอทำเขา!” หลินเวยมี่ทำท่าไม่ยอมและจ้องใส่เขา แต่มือมีเหงื่อออกมา ดวงตาเต็มไปด้วยความกังวล
ฉู่เฉินซีเห็นสีหน้าของเธอแล้วหัวเราะขึ้นมา เสียงหัวเราะนั้นทำให้ห้องที่เงียบ ๆ อย่างนี้อึดอัดมาก
จริงด้วย สิ่งที่เขาเดาไม่มีผิดเลย กู้จุนเฟิงอยู่ในใจของหลินเวยมี่ สำคัญแบบที่เขาคาดไม่ถึง
มือเขาจับค้างของเธอไว้ “เวยมี่ ดีที่สุดคือเอาคนนี้ออกจากใจของเธอไป ไม่ต้องเหลืออะไรไว้ด้วย ไม่นั้น ฉันไม่แน่ใจว่าฉันจะทำอะไรกับเขา”
หลินเวยมี่มองไปที่ตาเขา รู้สึกได้ว่าสิ่งที่เขาพูดคือเรื่องจริง เขาอาจจะทำอะไรกู้จุนเฟิง แต่เขามิสิทธิ์์อะไร ？
เธอไม่ได้เป็นคนอะไรสำหรับเขา มีสิทธิ์์อะไรไปทำคนที่ไม่เกี่ยวข้องด้วย？
“เธอเป็นคนบ้า!” เธอตะโกนออกมา ใช้แรงผลักเขา และวิ่งไปหาเขาด้วยตาแดง
ทับเขาด้วยทั้งตัว บีบคอเขาไว้อย่างแน่น แต่เขาไม่ขาดแขวงเลย แค่มองเธอด้วยสายตาที่ลึกซึ้ง
ในเวลานี้ เธออยากจะบีบคอเขาให้ตาย ให้ปีศาจคนนี้ตายไป แค่เขาตายแล้ว โลกของเธอก็จะกลับมาสงบ ไม่มีใครที่จะข่มขู่เธอแล้ว ไม่ต้องอยู่ด้วยความระมัดระวังอีกแล้ว
เมื่อนึกถึงนี้ เธอมือใช้แรง ดวงตาเต็มไปด้วยความโกรธแค้น
ฉู่เฉินซียิ้มอย่างเย็นชา “โกรธฉัน？โกรธจนอยากจะบีบคอฉันจนตาย？”
เมื่อหลินเวยมี่ได้ยินที่เขาพูด เหมือนเพิ่งตื่นจากฝัน รีบปล่อยมือออก สูทหายใจแรง ๆ
เหงื่อไหลจากหน้าเธอลงมาที่หน้าเขา
ขนาดน้ำตาก็ลงมาที่ตัวเขาหมดเลย
“เธอโกรธฉันมากขนาดนั้นหรือ?” ฉู่เฉินซีพูด
คนเราจากที่ตื่นตัวมากแล้วถึงจะปล่อยตัวลงมา
เธอรู้สึกเหนื่อยมาก นอนอยู่บนเตียงแบบไม่มีแรง สายตามองไปที่เพดาน หัวใจยังเต้นไม่มีจังวะ
“หรือว่า ในใจเธอกู้จุนเฟิงสำคัญถึงไม่ว่าจะฆ่าฉันยังได้ แค่ไม่อยากให้ฉันไปทำลายเขา?”
“อย่าพูดแล้ว!”
“เธอรักเขาถึงขนาดไหน”
“อย่าพูดแล้ว ไอ้บ้า! ไม่ต้องพูดแล้ว!” หลินเวยมี่ด่าเหมือนบ้าไปแล้ว
รู้สึกเจ็บผม ทั้งตัวโดนฉู่เฉินซีลากขึ้นมา มองไปที่ตาอย่างแดงของเขา ใจเต้นไม่หยุดอีกครั้ง
“หลินเวยมี่ ！ฉันบอกเธออีกครั้ง ไม่ว่ากู้จุนเฟินสำคัญกับเธอขนาดไหน ใจเธอจะต้องเอาเขาออกให้ได้ ไม่เชื่อเธอลองดู”
หลินเวยมี่เริ่มหายใจแรงขึ้น มองไปที่ตาของฉู่เฉินซี ยิ้มอย่างเย็นชา “เธอยังจะเอาอะไรอีก? ได้ตัวฉันไม่พอหรือ？มีสิทธิ์์อะไรจะเอาใจฉันไป? เธอเป็นผู้ชายที่เอาแต่ใจตัวเอง เธอเคยทำอะไรให้บ้างไหม？”
“อย่าลืมไปว่า เธอเป็นแค่สัตว์เลี้ยงของฉัน”
ฉู่เฉินซีพูดจบก็ฉีดเสื้อเธอเหมือนบ้าไปแล้ว และจูบไปที่ทั้งตัวเธอ ไม่มีการเอ็นดูเธอเลย
ในขณะนี้หลินเวยมี่ไม่มีแรงที่จะต่อสู้แล้ว ดวงตาเต็มไปด้วยความเศร้า สัตว์เลี้ยง ที่จริงแล้วฉู่เฉินซีมองเธอเป็นสัตว์เลี้ยงตัวหนึ่งเท่านั้นเอง
สัตว์เลี้ยงที่เล่นเบื่อแล้วก็ทิ้ง
หลินเวยมี่อดไม่ได้ที่จะออกเสียงมาหนึ่งครั้งแล้วหลับตาไป ปล่อยให้เขาทำ
ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ข้างนอกมีฝนตกลงมา เสียงน้ำฝนตกมีที่หน้าต่าง ตัวเธอห่มด้วยผ้าบาง ๆ ส่วนฉู่เฉินซีอาบน้ำอยู่ในห้องน้ำ
เสียงน้ำไหล่ออกมาพร้อมกับเสียงน้ำฝนที่ตกลงมาที่หน้าต่าง ทำให้ใจเธอยิ่งสงบมากกว่าเติม หลับตาไป ไม่คิดอะไร หลับสนิทไปอีกครั้ง
ไม่รู้นอนนานขนาดไหน รู้สึกมีคนเดินเข้ามาในห้อง เธอกลั้นหายใจ ไม่ได้ลืมตาขึ้นทำเป็นนอนหลับอยู่
“เจ้านาย คุณหลินยังไม่ตื่นเลย” เสียงคนรับใช้ดังขึ้นนอกห้อง
“รู้แล้ว หลังห้านาทีค่อยมาใหม่”
ประตูห้องโดนเปิดอีกครั้ง เสียงเดินเข้ามาหาเธอ จนกระทั่งตัวเองโดนเขาอุ้มขึ้น เธอถึงลืมตาขึ้นมา
“ยอมที่จะลืมตาแล้วหรือ?”
หลินเวยมี่ขมวดคิ้ว หลับตาต่อปล่อยให้เขาวางเธอที่อ่างอาบน้ำ
“หรือว่าเธออยากจะให้ฉันล้างให้?” ลมหายใจของเขาเป่าผ่านหูเธอ
สีหน้าหลินเวยมี่เปลี่ยนไป แต่ยังคงไม่ลืมตา เธอไม่อยากจะสนใจเขา ไม่อยากจะเห็นหน้าเขา
“ท่าทางแล้ว เธออยากจะให้ฉันช่วยฟื้นความทรงจำที่ดีสำหรับเมื่อคืน?”
มือใหญ่ของเขาอ้อมมาอยู่ที่เอวของเธอ น้ำไหล่ออกไปเพราะในอ่างเพิ่มมาอีกคน
เธอลืมตาทันที ดูเขาอย่างระวัง
“ออกไป!”
“ดูว่าเธอจะกล้าที่จะแกล้งตายอีกไหม” เขาหัวเราะเบา ๆ ลากเธอมาหาเขา
