บทที่ 96 เธอเป็นคนขโมยใจ（2）
บนเตียงใหญ่ ฉู่เฉินซีเสื้อผ้าเปิดไปครึ่งหนึ่งให้เห็นหน้าอกที่แข็งแรงของเขา และดวงตาของเขาเปิดไว้เล็กน้อย มีหน้าม้าที่ยาวปิดที่คิ้วของเขา
แต่มีผู้หญิงทำท่าที่ไม่เหมาะสมกำลังอยู่บนร่างของเขา มือเล็ก ๆของเธอเข้าไปที่กางเกงของเขา เหมือนกำลังทำอะไรอยู่
และริมฝีปากของเธอกำลังกัดฉู่เฉินซีอยู่
ภาพที่น่ารังเกียจอย่างนี้ สายตาของหลินเวยมี่เต็มไปด้วยรังเกียจ
“นี่ก็คือที่เธอบอกว่าเมาเหล้าหรือ ?” หลินเวยมี่พูดอย่างเย็นชา “นี่เมาเหล้าที่ไหน นี่กำลังเพลิดเพลินอยู่อย่างมีความสุข ”
เฉินเห้าหมิงมองไปที่ข้างใน หัวเราะเบา ๆ “เวยมี่ ผู้ชายคนไหนไม่แอบกินบ้าง？เธอไม่ต้องใส่ใจมาก”
หลินเวยมี่หันหัวไปทางเฉินเห้าหมิง มุมปากมีรอยยิ้ม “เธอผิดแล้ว ฉันไม่ได้ใส่ใจเลย เขาเป็นแค่น้าของฉัน ฉันไม่มีสิทธิ์์ที่จะก้าวก่ายชีวิตเขา”
คนที่อยู่ในห้องได้ยินสิ่งที่เธอพูด แต่ก็ยังไม่หยุด มือผู้หญิงทำอย่างรวดเร็ว และถอดเสื้อตัวเองออกไป เอามือของฉู่เฉินซีจับที่ตัวเธอ
หลินเวยมี่เหลือบตามองไป รู้สึกน่ารังเกียจ ถ้าดูต่อไปตาเธอจะเสียแน่เลย
เธอเดินออกไปโดยไม่ลังเล แต่เฉินเห้าหมิงกั้นที่ประตู เธอมองเขาอย่างลึกซึ้งและรู้สึกตื่นตัว เธอเชื่อว่าเฉินเห้าหมิงเรียกเธอมาดูฉากนี่ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ
นี่อาจจะเป็นสิ่งที่เขาตั้งใจจะให้เห็น？เพื่ออะไร？ให้เธอหึงหรือ？
ดังนั้นคงต้องให้เขาผิดหวังแล้ว เธอจะโมโหเพราะฉู่เฉินซีหรือ？ สามารถทำนิ่งได้ขนาดนี้ แค่ไม่ได้สนใจ เพราะไม่ได้สนใจ ก็เลยไม่มีอารมณ์ใด ๆ
“เธอจะไปแบบนี้หรือ？ปล่อยให้ผู้หญิงคนอื่นอยู่กับผู้ชายของเธอหรือ？” เฉินเห้าหมิงถามอย่างน่าสนใจ
หลินเวยมี่มองเขาไร้ความรู้สึก สายตาเต็มไปด้วยความเย็นชา “แล้วไงละ？จำให้ฉันทำเหมือนคนบ้าเข้าด่าหรือ？ฉันมีสิทธิ์์อะไรละ？”
“ท่าทางแล้วเธอไม่ได้รักเขาเลย ไม่นั้นไม่รู้สึกอะไรเลย？แต่อย่างนี้ก็ดีน่ะ แต่ใจเธอเก็บไว้ให้ฉันน่ะ” เฉินเห้าหมิงพูดอย่างไม่ลังเล
หลินเวยมี่มุมปากยกขึ้นยิ้มอย่างเย็นชา รู้สึกอากาศที่นี่ไม่ค่อยมีเลย ทำให้เธอจะหายใจไม่ออกแล้ว
ผลักเฉินเห้าเมิงออกไป ก้าวออกไปอย่างไม่ลังเล
เฉินเห้าหมิงเหลือบไปมองคนในห้อง และปิดประตูให้ด้วยความหวังดี
หลังจากเสียงปิดประตูดังขึ้น ชายคนนั้นลืมตาขึ้น ดวงตาเต็มไปด้วยความโมโห
“ออกไป！”
แค่คำเดียวก็ทำให้คนหนาวสั่นได้ ผู้หญิงตกใจจนหยุดหายใจสักพัก รีบวิ่งออกไป
ฉู่เฉินซีรีบแต่งตัวเรียบร้อย เมื่อเปิดประตูไปเห็นพอดีหลินเวยมี่กำลังขึ้นรถออกไป
มุมปากมีรอยยิ้มที่ซึ้งเศร้าออกมา คำพูดที่เธอพูดไว้เมื่อกี้ยังอยู่ในสมองของเขา เธอไม่สนใจเลยแม้แต่นิดเดียวหรือ？
หลินเวยมี่รีบขึ้นรถแล้วไม่รู้จะไปไหน รู้สึกมีอะไรทำให้เธอเศร้าแต่เป็นอะไรบอกไม่ถูก รู้สึกหงุดหงิดใจมาก
เหมือนกำลังดื้อกับใคร รู้สึกอึดอัด เศร้าใจ
มาถึงจัตุรัสเซ็นจูรี เธอเดินแบบไร้จุดหมาย แต่เธอก็ยังหงุดหงิดเหมือนเติม ดวงตาของเธอมองไปเห็นสระน้ำกลาง เธอเดินไปช้า ๆ
ไปแลกเหรียญมาเป็นกำมือใหญ่ ยืนต่อหน้าสระน้ำ มองไปรอบข้างมี่แต่คู่รักมาขอพร เมื่อก่อนไม่รู้สึกอะไร แต่ตอนนี้รู้สึกไม่ชอบใจมาก
“ฉู่เฉินซี นิสัยไม่ดี！”
“ตีให้ตายเลย！”
“ตีให้ตาย ตีให้ตาย！”
หลินเวยมี่กระซิบในปากของเธอแล้วทุบเหรียญไปที่กึ่งกลางรูปประติมากรรม คิดว่านั้นเป็นคนนั้น
คนรอบข้างเห็นเธอหงุดหงิดขนาดนี้ รีบหนีไป กลัวโดนเธอทุบด้วยคน
“เธอเต็มใจที่จะฆ่าฉันหรือ？” เสียงดังขึ้นจากข้างหลังเธอ รู้สึกได้ว่าเขากำลังยิ้มอยู่
หลินเวยมี่ตกใจ เอาเหรียญทั้งหมดโยนไปที่รูปนั้นและหันกลับมา
ฉู่เฉินซียิ้มมองเขา เปลี่ยนชุดมาใหม่ เป็นชุดสีน้ำเงิน ทำให้รูปร่างเขาเรียวขึ้น
เหมือนเขาจะอารมณ์ดี มองเห็นดวงตาเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ไม่เหมือนปกติที่เป็น
หลินเวยมี่มองเขาแล้วรีบเดินไปที่อื่น ตอนนี้เธอไม่อยากจะเห็นหน้าเขา ไม่นั้นภาพที่เห็นตอนบ่ายนี้จะขึ้นมาในสมองอีก
“หนีไปไหน？” ฉู่เฉินซีจับเธอไว้ถาม
“ฉันไม่ได้หนี แค่ไม่อยากยุ่งกับเธอ ปล่อยมือ” เสียงของเธอฟังดูเหมือนหงุดหงิด
“เมื่อกี้เธอยังเรียกชื่อฉันอยู่เลย？ เธอคิดถึงฉันแล้วไม่ใช่หรือ” เขายิ้มแล้วเข้าใกล้เธอ ในตาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม หลินเวยมี่ยังสนใจเขา？ไม่นั้นทำไมถึงโมโห แล้วมาที่นี่？อาจจะ ตัวเธอยังไม่รู้เลยว่าทำไมถึงมาที่นี่？
“เธอไปหาความสุขไป ฉันมีสิทธิ์์อะไรคิดถึงเธอละ？” หลินเวยมี่ทำหน้ารังเกียจตบมือเขาออก ภาพที่เห็นมาอีกล่ะ ทำให้เธอรังเกียจมาก
“เธอสนใจฉันใช่ไหม？” เขาจับมือเธออีกครั้ง ลากเธอมาที่อกของเขา ดวงตาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม “แล้วเธอมาที่นี่ทำไม？เธอสนใจฉัน เธอรักฉันใช่ไหม？”
“คิดสวยไปแล้ว ผีถึงจะรักเธอ！ปล่อยมือ！” หลินเวยมี่บีบแขนเขาอย่างไม่ลังเล เขาเหมือนไม่มีความรู้สึก
“โง่ ด่าตัวเองเป็นผีทำไม？” เขายิ้ม “เธอเป็นผีขโมยหัวใจ”
