บทที่ 98 ท้าทายความอดทนของผมงั้นหรอ（2）
แต่เหมือนว่าเขาจะไม่ได้ยินเสียงที่เธอพูด เเละเเทนที่การเคลื่อนไหวของมือจะไม่หยุดยั้งเเล้ว ยังเคลื่อนมือไปสำรวจภายในคอเสื้อของเธอ
มือของเธอรีบจับมือของเขา หยุดยั้งไม่ให้มือของเขาล้วงลึกเข้าไปอีก เธอสั่นระรัวไปทั้งตัว มือของเขาได้โอกาสสอดแทรกลงไปในเสื้อของเธอ
“คุณ !” หลินเวยมี่รู้สึกโกรธสุดพลัง เธอหันไปมองฉู่เฉินซีอย่างฉุนเฉียว
เขาดันเธอขึ้น เป็นอย่างที่คิด ใบหน้าของเธอซีดเผือด
“ฉู่เฉินซี คุณอย่ามาฉาบฉวยแบบนี้ !” เธอตักเตือนด้วยความหวาดระแวง
ฉู่เฉินซีก้มหัวของเขาต่ำลง สายตากวาดมองไปที่ใบหน้าของเธอ ลมหายใจอันเร่าร้อนกระทบใบหน้าของเธอ เเล้วถามว่า”อะไรเรียกว่าฉาบฉวยหรอ ?”
หลินเวยมี่ขมวดคิ้ว เอื้อมมือจะไปตบหน้าเขาออกไป เเต่ถูกเขาจับมือไว้อย่างไม่ทันตั้งตัว และนำมือของเธอไปวางไว้ที่ริมฝีปากพร้อมทั้งงับเบาๆ จนรู้สึกได้ถึงความด้านของมือเธอ
มันช่างอบอุ่นเเละเเสนวิเศษ แล้วมือของเธอเป็นส่วนที่ไม่สวยมากที่สุดเท่าที่เคยเจอมา แล้วเธอคิดไม่ถึงเลยว่าจะโดนจูบแบบนี้
“หยุดนะ” เธอพูดอย่างไม่พอใจ
ฉู่เฉินซีมองเธอด้วยรอยยิ้มและถามด้วยเสียงอันแผ่วเบาว่า “ตอนนี้สามารถหยุดได้ เเต่อีกเดี๋ยวคุณก็ไม่สามารถขอร้องให้หยุดได้หรอกนะ”
หลินเวยมี่ฝืนยิ้มที่มุมปาก ในส่วนลึกของหัวใจเต็มไปด้วยความดูถูกเหยียดหยาม หรือว่าสมองของเขาจะคิดแต่เรื่องแบบนี้ทั้งวัน ?
แล้วไม่ใช่เพิ่งออกจากตัวผู้หญิงคนอื่นมาหรอ ตอนนี้ก็ผ่านไปไม่กี่ชั่วโมงเองไม่ใช่เหรอ เขานี่ช่างเหมาะสมกับคำว่าม้าพ่อพันธ์จริงๆ
“พอเเล้ว ! อย่ามายุ่งฉันอีก !” เมื่อนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในไม่กี่ชั่วโมงก่อน ก็รู้สึกหงุดหงิดอารมณ์เสียไปทั่วทั้งตัวอีกครั้ง
“ใครบอกให้คุณบอกว่าผมสกปรกล่ะ งั้นผมก็จะให้คุณสกปรกเหมือนกันกับผมนี่ล่ะ” คำพูดอันเเผ่วเบาของเขาไกล้ชิดกับหูเธอ เเต่มือของเขากลับสัมผัสไปรอบๆ
“อย่าเอามือที่จับผู้หญิงสกปรกมาแตะต้องตัวฉัน !” เธอร้องขึ้นอย่างดังพร้อมใบหน้าสีแดงที่เต็มไปด้วยความโกรธ
ตาของเขาหรี่ลงและเสียงของเขาก็เต็มไปด้วยความโศกเศร้า “คนแบบคุณมันไม่มีหัวใจ ทำไมตอนนั้นคุณไม่ช่วยผม”
“ช่วยคุณ ?” เธอตอบอย่างเย็นชา “คุณกำลังมีความสุข ฉันจะกล้ารบกวนคุณได้ไงล่ะ?”
“คุณก็จ้องมองผมถูกผู้หญิงสกปรกลวนลามงั้นหรอ ?” เขาถามราวกับว่าเขามีความน้อยใจอย่างใหญ่หลวง
“หึ ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคุณจะสนุกมากแค่ไหน” เธอหันไปอีกด้านหนึ่งด้วยความฉุนเฉียว เธอสังเกตไม่เห็นถึงรอยยิ้มที่ผ่านไปอย่างรวดเร็วของผู้ชายที่อยู่ข้างๆ
“ไม่รู้จักปกป้องสิ่งของที่เป็นของตัวเองหรอ ผู้หญิงโง่”เขาเคาะที่หัวของเธอเบาๆ แล้วน้ำเสียงเขาก็อ่อนโยนลงมาอย่างเห็นได้ชัด
สิ่งของของเขา? หลินเวยมี่มองฉู่เฉินซีอย่างประหลาดใจ ยังไงเธอก็ยังรู้สึกว่าใบหน้าของเขายิ้มแบบมีเงื่อนงำ เธอค่อยๆ หดตัวลง เเละขมวดคิ้วพูดว่า “คุณเริ่มพูดไร้สาระอีกเเล้วนะ วางฉันลงเดี๋ยวนี้นะ !”
พูดจบเธอก็พยายามออกจากตัวเขาและนั่งที่นั่งข้างๆ เขาพลางถอนหายใจอย่างลับๆ
เมื่อกลับถึงคฤหาสน์ ท้องฟ้าก็มืดสนิท หลินเวยมี่ดึงประตูห้องแล้วตรงเข้าไปฟุบที่เตียงนอน เธอเหนื่อยล้าอย่างเห็นได้ชัด
ส่วนฉู่เฉินซีก็เข้าไปในห้องอาบน้ำ ไม่ถึงวินาทีก็ได้ยินเสียงน้ำไหล
“ผู้หญิงโง่ เอาผ้าเช็ดตัวมานี่”
หลินเวยมี่ขมวดคิ้ว เเต่ก็ยังฟังคำเขาเเละเอาผ้าเช็ดตัวเดินเข้าไปในห้องอาบน้ำ พอเปิดห้องอาบน้ำเข้าไปก็มองเห็นเรือนร่างอันแข็งแกร่ง เธอรีบเอาใบหน้าหันไปอีกด้าน พร้อมทั้งยื่นผ้าเช็ดตัวให้
“ผ้าเช็ดตัวของคุณ”
ฉู่เฉินซีรับผ้าเช็ดตัว เเละดึงตัวเธอเข้ามาพอดีพร้อมทั้งลากเธอเข้าห้องอาบน้ำ
“คุณ…”
เธอพูดยังไม่ทันขาดคำ ก็โดนเขาคร่อมตัวลวนลาม เขากอดผู้หญิงตัวเล็กอย่างเเนบเเน่น หยดน้ำหยดลงบนเสื้อของเธอเปียกปอนทำให้เสื้อของเธอเเนบเนื้อ ลมหายใจของเธอติดขัด จากนั้นเธอรีบมองออกไปทางอื่น
ทั้งตัวของหลินเวยมี่ถูกเขาโอบกอดไว้ที่หน้าอก หน้าอันเรียวเล็กของเธอซุกไปที่หน้าอกของเขา ทันใดนั้นเเก้มก็ระเบิดสีเเดงออกมาทันที
มือของเธอวางบนอกผิวสีเหลืองอ่อนราวกับเม็ดข้าวสาลี สีหน้าท่าทางผิดธรรมชาติ “ฉู่เฉินซี ฉันง่วง จะไปนอนเเล้ว เธอพูดเเล้วเดินออกไปทันที
เเต่เธอไม่ทันได้ระวังตัวจึงถูกเขาดึงกลับมาอีกครั้ง เเววตาของเขาเปล่งประกายด้วยรอยยิ้ม เเล้วก้มหัวทับลงไปพร้อมกับพูดอย่างเเผ่วเบาเเนบหูของเธอ
“ไม่ใม่คุณรังเกียจที่ผมสกปรกหรอ ? งั้นก็ช่วยฉันล้างให้สะอาดซะสิ”
หลินเวยมี่หายใจแน่นขึ้นโดยกะทันหัน ไม่กล้าหายใจหอบ เบือนหน้าไม่มองไปที่เขา ลักษณะท่าทางเย็นชาเอ่ยปากพูดขึ้น “ไปหาผู้หญิงคนอื่นเหอะ ฉันไม่สนใจ”
“คุณไม่รู้สึกแย่หรอที่เห็นผมอยู่กับผู้หญิงคนอื่น ?” เขาถาม พร้อมทั้งจับมือของเธอกดลง
สีหน้าท่าทางของเธอรู้สึกอึดอัดมากขึ้นไปอีก พยามกระเสือกกระสนออกจากมืออันใหญ่ของเขา แต่ทว่าเขากดมือของเธอไว้อย่างรุนแรง ไม่ว่าจะเอาออกยังไงก็ออกไม่ได้
“ทำไมฉันต้องรู้สึกแย่ด้วย ?”เธอพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
“ปากกับใจไม่ตรงกัน” เขาจับมือของเธอ ทนไม่ได้ที่จะลูบคลำ ในเเววตาเต็มไปด้วยความอดทนอดกลั้น
“ฉันไม่ใช่คนแบบนั้น เอามือออกไป” เธอกัดฟันของตัวเองพร้อมทั้งพูดว่า “ถ้าคุณไม่เอามือออก ฉันจะหักมัน !”
เธอพูดจบ และแน่นอนว่ากำลังที่มือของเธอเพิ่มขึ้น เขาถอนหายใจอย่างเบาบางและจูบอย่างเร่าร้อนบนเเก้มของเธอ
“คุณไม่เสียดายหรอ ?”
“ทำไมจะไม่เสียดายล่ะ” หลินเวยมี่ตอบอย่างเเน่วเเน่
“ต่อจากนี้ไปคุณจะใช้อะไรล่ะ คิดถึงตัวเองในอนาคตให้ดี ก่อนที่คุณจะตัดสินใจนะ” เขาอมติ่งหูของเธอ ในสายตาเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะอย่างขี้เล่นพลางสัมผัสไปรอบๆ
