บทที่ 94 เจ้านายสนใจเธอมากเลย（2）
ผู้หญิงที่อยู่หลังเขายังไม่ยอมปล่อยเขา กลับกันอ้อมมาที่หน้าเขา ใส่แค่สายเดี่ยวสีดำกอดคอเขาไว้
สายตามองไปที่เขา “จุนเฟิง ช่วงนี้เธอยู่งอะไรอยู่？ไม่ได้กลับบ้านมาหลายวันแล้ว”
โจ่วซินพูดถึงตรงนี้ สายตาเต็มไปด้วยความสงสาร แต่งงานจะครึ่งเดือนแล้ว แต่เวลาที่เขาจะอยู่บ้านเอามือมานับได้เลย และเขายังไม่ได้จับต้องเธอเลย
ผู้หญิงเป็นคนมีเซ้นส์ ตอนแรกคิดว่าเป็นปัญหาของตัวเอง ถึงจะกล้าที่จะทำแบบนี้ตอนเขาอยู่บ้าน อาจจะเขาไม่ได้ชอบผู้หญิงที่หัวโบราณเกินไป？เหมือนหลินเวยมี่…… นึกถึงหลินเวยมี่ ดวงตาเธอเต็มไปด้วยความโกรธแค้น
“ฉันงานยุ่งมาก ยังมีเรื่องเยอะมากที่จะต้องจัดการ” กู้จุนเฟิงพยายามอธิบาย
แต่โจ่วซินไม่ยอม กอดคอเขาไม่ยอมปล่อย “ยังไงแต่งงานนานขณะนี้แล้ว เธอยังปล่อยให้ฉันอยู่ห้องนอนคนเดียว รู้ไหมตอนกลางคืนฉันรู้สึกกลัว”
“กลัว? รอฉันมีเวลาแล้วหาแม่บ้านอยู่กับเธอ”
โจ่วซินสีหน้าเปลี่ยนไป แม้ว่าคำที่เธอพูดไม่ได้ชัดเจนขนาดนั้น แต่เป็นคนธรรมดาก็ฟังออกน่ะ กู้จุนเฟินทำตัวไม่รู้ไม่ชี้
“แล้วทำไมเธออยู่เป็นเพื่อนไม่ได้? เราแต่งงานนานขนาดนี้แล้ว……” คำที่จะพูดต่อไปเธอไม่ได้พูดออกมา แต่ไม่ต้องพูดก็รู้
กู้จุนเฟิงขมวดคิ้ว อยากจะพูดอะไรออกมา แต่ไม่ทันโดนเธอจูบปากและกลิ่นน้ำหอมเข้ามา ทำให้เขาหายใจเร็วขึ้น
สีหน้าเขาเปลี่ยนทันที ทำหน้าดูถูก ผลักโจ่วซินออกไปเบา ๆ “น้ำหอมเสน่ห์？ตั้งแต่เมื่อไหร่เธอมาเล่นกับฉันอย่างนี้แล้ว？”
โจ่วซินตัวแข็ง สีหน้าทำไม่ถูก แต่เธอไม่รู้จะทำยังไงแล้ว เธอกลัว กลัวว่าผู้หญิงคนอื่นจะแย้งเขาไป
ฉะนั้นถึงได้ทำเรื่องนี้ เธอแค่อยากจะให้เขาอยู่กับเธอแค่นั้น
“จุนเฟิง ทำไมเธอไม่ยอมแตะต้องฉันเลย？ พวกเราแต่งงานแล้วไม่ใช่หรือ？”
กู้จุนเฟิงสีหน้าเปลี่ยนไป รู้สึกหายใจเร็วขึ้นไปเรื่อย ๆ ผลักเธอออกไป วิ่งไปทางประตู
โจ่วซินมองไปที่กู้จุนเฟิง ในที่สุดน้ำตาก็ได้ไหลลงมา ใบหน้าเต็มไปด้วยความเศร้า
ทันใดนั้นเหมือนเธอคิดอะไรออก สายตาเต็มไปด้วยความโกรธแค้น เป็นเพราะหลินเวยมี่ เพราะหลินเวยมี่ทั้งนั้น ถ้าผู้หญิงคนนี้ไม่ออกมา กู้จุนเฟิงจะไม่เย็นชากับเธออย่างนี้?
ผู้หญิงคนนี้สมควรตายไม่สมควรที่จะออกมา？เธอต้องหายไปจากโลกนี้！
กู้จุนเฟิงเดินในกลางฝนแบบไม่มีจุดเป้าหมาย ฝนตกไม่แรง แต่ยังทำให้เสื้อเขาเปียกไปหมดแล้ว น้ำฝนที่หนาวเย็นทำให้เขาสติกลับมา
ทันใดนั้น มีเด็กผู้หญิงที่สวมเสื้อสีชมพูตกลงมาที่ตรงข้ามถนน เด็กผู้หญิงสีหน้าบริสุทธิ์ ผูกหางม้า ล้มลงที่พื้นดูอับอายมาก
ทันใดนั้น ใจของกู้จุนเฟิงรู้สึกแข็งสักพัก และในสองก็มีภาพเด็กผู้หญิงที่ชอบหัวเราะออกมา ทันทีแทบไม่ได้คิดเลยเขาวิ่งไปช่วยหญิงสาวไว้
“เสี่ยวซี เจ็บไหม?”
เด็กผู้หญิงเงยหน้าขึ้นมาอย่างงง เป็นหน้าที่ไม่รู้จักเลย
กู้จุนเฟินรู้สึกผิดหวังและช่วยเธอยืนขึ้นมา เดินไปข้างหน้าอย่างเย็นชา ไม่ใช่เสี่ยวซี ไม่ใช่เสี่ยวซีเลย เขาทำเสี่ยซีหายไปแล้ว และไม่สามารถหากลับมาอีกแล้ว
หลินเวยมี่กลับมาถึงบ้านใกล้เวลาเที่ยงแล้ว เธอรอจนความปรานีฉู่เฉินซีออกไปแล้วถึงจะออกมา ข้างนอกยังฝนตกปรอย ๆ เธอเปิดประตูวิลล่า ข้างในยังคงเงียบเหงา
ถอนหายใจลึก ๆ เอาเสื้อที่เปียกแขวงไว้ที่ไม้แขวง
“เวยมี่” เสียงเรียกดีใจดังขึ้น
หลินเวยมี่หันไปด้วยความตกใจ มองไปที่ห้องรับแขกมีเย่หนิงและโจ่วชิงช๋วนกำลังนั่งอยู่
ทันใดนั้นรู้สึกดีใจมาก
“เย่หนิง พวกเธอทำไมถึงมาบ้านฉัน?”
เย่หนิงรีบวิ่งมาหา กอดเธอไว้ “วันนี้ฝนตก พวกเราไม่ได้ทำงาน ก็เลยมาหาเธอ”
หลินเวยมี่รู้สึกประทับใจ และเดาได้ว่าเย่หนิงไม่ใช่ไม่ได้ทำงาน เพราะเห็นเธออารมณ์ไม่ดี ก็เลยตั้งใจมาหาเธอ
“เย่หนิง มีเธอดีจังเลย” เธอถอนหายใจและนั่งบนโซฟากับเย่หนิง
“เวยมี่ เธอไม่สนใจฉันอีกล่ะ ” โจ่วชิงช๋วนถอนหายใจไม่รู้จะทำยังไงกับเธอดี
หลินเวยมี่เหลือบมองเขาแล้วบ่นว่า “สมควรที่จะไม่ต้องสนใจเธออยู่แล้ว ไม่ใช่หรือ？”
“พอแล้ว ฉันจองห้องไว้ที่ร้านซานผิ่นจู เราไปกินข้าวกัน”
หลินเวยมี่ยิ้มและพยักหน้า รู้สึกอารมณ์ดีขึ้นเยอะเลย ยังไงออกไปข้างนอกก็ดีน่ะ
ในร้านซานผิ่งจู สามคนเดินเคียงข้างกัน โจ่วชิงช๋วนสวมแว่นกันแดดขนาดใหญ่และทำหน้าลึกลับกำลังพูดตลกอยู่
หลินเวยมี่กับเย่หนิงยิ้มเป็นเพื่อนให้เขา ตอนได้เดินผ่านห้องหนึ่งไป ประตูห้องนั้นเปิดไว้ครึ่งหนึ่งแล้วเธอก็เหลือบมองไป
นึกไม่ถึงว่าฉู่เฉินซีอยู่ในห้องนั้น สำหรับหลินเวยมี่แล้ว เขาเป็นปีศาจที่น่ากลัว
เธอขมวดคิ้วอย่างไม่รู้ตัว จริง ๆ แล้วเธอไม่ได้เห็นเขา แต่ไปเห็นเสื้อผ้าของเขารู้สึกคุ้นเคย คาดไม่ถึงว่าเป็นเขาจริงด้วย
เขานั่งเงียบ ๆ อยู่บนที่นั่งหลัก ถัดจากผู้หญิงแต่งหน้าจัดคนหนึ่ง เข้าหาเขาแล้วพิงที่ตัวเขา เธอหยุดเดิน แต่ไม่คิดว่าคนนั้นจะรู้สึกสายตาของเขา แล้วมองมาที่นอกประตู
แล้วทั้งสองได้มองตากัน เธอรีบก้มศีรษะลงด้วยความตกใจและเดินออกไปอย่างรวดเร็ว
