บทที่108สนุกพอหรือยัง（2）
เขาพ่ายแพ้ไปหมดทุกสิ่งอย่าง แต่ก็ไม่สามารถได้รับความจริงใจจากเธอสักนิดเดียว
“เจ้านายครับ เราจะหาต่อไปไหม ?” หยิ่งถามขึ้นอย่างเบาๆ มองเห็นฉู่เฉินซีเจ็บปวดขนาดนี้ เขารู้สึกเหลืออดเต็มทน
“หา” ฉู่เฉินซีเปิดตาของเขาแววตาเต็มไปด้วยความมืดสลัว “จะไปอยู่กับผู้ชายคนอื่นไม่ได้ถ้าไม่ได้รับอนุญาตจากฉัน”
เมืองริมทะเล ฟ้ารุ่งสางอย่างรวดเร็ว แค่ตีห้าฟ้าก็สว่างแล้ว ยังคงเซื่องซึมเพราะเมื่อคืนไม่ได้นอนหลับไม่สนิท นั่งชันเข่ามองออกไปนอกหน้าต่าง ในก้นบึ้งของหัวใจรู้สึกล่องลอย ดูเหมือนว่ามีบางอย่างขาดหายไป ราวกับว่ามีบางอย่างถูกเธอทิ้งไป เหมือนลืมอะไรไปสักอย่าง ภายในใจเต็มไปด้วยหลุมความว่างเปล่าขนาดใหญ่
“เช้ามากเลย” กู้จุนเฟิงหรี่ตามองเธอ ความจริงเขาก็ไม่ได้นอนทั้งคืน เพียงเพราะกลัวเธอจะรู้สึกอึดอัดเลยแกล้งทำเป็นนอนหลับไป ได้ยินเสียงเธอนอนไม่หลับพลิกไปพลิกมา ภายในใจรู้สึกเป็นกังวลเหลือเกิน
หลินเวยมี่พยักหน้า หันไปมองกู้จุนเฟิง ราวกับว่ามีนุ่นมาเติมเต็มหัวใจอันบอบบาง
“มานี่ ให้ผมดูขาหน่อย”
กู้จุนเฟิงพูดพร้อมทั้งพับขากางเกงเห็นเท้าที่บวมส่วนใหญ่หายไปจึงขมวดคิ้ว “อีกประมาณวันหนึ่งก็จะดีขึ้นเเล้ว”
นิ้วของเขาวาดผ่านผิวของเธออย่างละมุน หลินเวยมี่รู้สึกตัวสั่นระริก เเก้มของเธอเเดงขึ้นทันที
“ที่นี่ดีจังเลยนะ” หลินเวยมี่เปิดหน้าต่างให้อากาศที่สดใสผ่านเข้ามาแล้วสูดหายใจเบาๆ
เเววตาของกู้จุนเฟิงเลือนลาง มุมปากยกขึ้นด้วยความขมขื่น “ดีหรอ?”
“ใช่ ช่างเป็นชีวิตที่เงียบสงบอะไรเช่นนี้ รู้สึกพอใจมากเลย” เธอมองไปที่เขาด้วยรอยยิ้มอันกว้าง
ชีวิตอันเงียบสงบ……ความพึงพอใจ……ถ้าเมื่อก่อนเขาเข้าใจความหมายของคำพูดนี้ ก็คงไม่มีวันเดินมาถึงวันนี้ แต่เขาจะไม่ย้อนกลับไป เพราะเขาได้พบเจอเสี่ยวชีของเขาอีกครั้ง
“คุณชอบที่นี่ไหม ?”
“ชอบ ชอบมากเลย”สายตาของหลินเวยมี่เปล่งประกายเเสงเเห่งความดีใจ พูดพร้อมทั้งพยักหัวตอบ
กู้จุนเฟิงไม่ได้เอ่ยคำพูดอยู่พักหนึ่ง เเววตาลึกลงราวกับมองไปนอกโลก ถอนหายใจลึกๆ ถึงความกลัดกลุ้มอย่างทวีคูณ
มองเห็นเขาเป็นแบบนี้ หัวใจของดินไหวมีก็รู้สึกไม่สบายใจอยู่บ้าง เพราะเธอไม่รู้ว่าเขาสามารถอยู่ตรงนี้ได้นานแค่ไหน รู้สึกรําไรว่ากู้จุนเฟิงจะไม่อยู่ที่นี่ไปนานๆ
เเต่เอาเถอะ ได้รักและใส่ใจช่วงเวลาแต่ละวินาทีที่อยู่ที่นี่มันก็ดีมากแล้วไม่ใช่หรอ เธอนั่งชันเข่าอยู่บนเตียง ในสายตาเป็นไปด้วยความพึงพอใจ
“ฉันอยากไปเก็บปู” หลินเวยมี่ดูเหมือนว่ากำลังคิดถึงอะไรอยู่แล้วพูดด้วยความดีอกดีใจ
“เเต่เท้าของคุณยังไม่หายดีเลยนะ” กู้จนเฟิงขมวดคิ้ว เขาทนไม่ได้ที่จะต้องเห็นหลินเวยมี่เกิดความเจ็บปวดเเม้สักนิดเดียว
“ไม่เป็นไรเลย ไม่เจ็บเเล้ว ถ้าคุณไม่พาฉันไป ฉันจะเเอบไปเองนะ” หลินเวยมี่ขู่
บนหาดทราย ปรากฏภาพผู้ชายกับผู้หญิงที่อยู่บนหลังของเขา ผู้คนที่อยู่รอบๆ กำลังยิ้มเเละมองมาที่เขาทั้งสอง เเต่ผู้ชายไม่ได้รู้สึกเขินอายเเต่อย่างใด
หลินเวยมี่อยู่บนหลังของเขาด้วยสีหน้าเคอะเขิน ใบหน้าของเธอเเดงระเรื่อ “โอเค วางฉันลงได้เเล้ว”
กู้จุนเฟิงวางเธอลงอย่างอ่อนโยน
เมื่ออยู่บนชายหาด ใบหน้าของหลินเวยมี่ปรากฏความตื่นเต้นออกมา เธอมองไปที่ปูอย่างพิถีพิถัน
“ที่นี่มีปูจริงๆ ด้วย” หลินเวยมี่ยิ้มและเอาปูที่ใหญ่เท่าเล็บมือส่งไปที่หน้าเขา ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม
กู้จุนเฟิงมองเห็นเธอมีความสุข อารมณ์ของเขาก็พลอยผ่อนคลายลงไปด้วย
ขณะนั้น โทรศัพท์ของเขาก็มีเสียงสายเรียกเข้าดังขึ้น
รอยยิ้มบนใบหน้าของหลินเวยมี่จมหายไปฉับพลัน สายตามองลงไปยังปูตัวน้อย
กู้จุนเฟิงหยิบโทรศัพท์ของเขาออกมาอย่างสง่า มองไปยังหลินเวยมี่ จากนั้นก็เดินออกไปด้านข้าง
เขาใช้เวลาประมาณ 15 นาที ก่อนที่จะวางสายลง
“คุณจะกลับเเล้วหรอ ?” หลินเวยมี่ถามเเบบเเสร้งทำเป็นไม่สนใจ เเต่ภายในใจรู้สึกหดหู่เกินบรรยาย
กู้จุนเฟิงฝืนยิ้ม ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรกับเธอในตอนนี้ รู้สึกเหมือนบรรยากาศเยือกเย็นลงทันใด คนที่โทรมาไม่ใช่ใครอื่น เเต่เป็นผู้ช่วยของเขานั่นเอง
เขาบอกว่าข่าวในหนังสือพิมพ์ได้ตรวจสอบเเล้วว่ามันเป็นข่าวปลอม เเละตอนนี้ก็ให้เขากลับไปทำงานได้เเล้ว
เขาเป็นนายกเทศมนตรี เขาต้องกลับไป มันคืองานของเขา มันคือภาระหน้าที่ความรับผิดชอบของเขา
แต่เมื่อเห็นความสูญเสียในใจเธอเขาก็รู้สึกลังเลที่จะจากเธอไป
“เสี่ยวชี คุณอยู่ที่นี่ก่อนนะ จนกว่าผมจะกลับมา”
หลินเวยมี่ได้ยินเเบบนี้ก็ทนไม่ได้ เเต่หันหลังกลับเเละเดินตรงไปที่บ้าน รอเขาอยู่ที่นี่งั้นหรอ ? เเล้วเธอกลายเป็นตัวอะไร?
กู้จุนเฟิงเเต่งงานเเล้วนี่เป็นเรื่องที่เถียงไม่ได้ เเละเธอเป็นอะไร? เเม้ว่าจะเป็นความจริงที่ต้องฝืนใจเผชิญหน้า เเต่วันหนึ่งก็ต้องเผชิญ
กู้จุนเฟิงไม่ได้เอ่ยถ้อยคำใด ได้เเต่ตามหลังเธอไปอย่างเงียบๆ เเววตาเต็มไปด้วยความเศร้าโศก
หลินเวยมี่จะเปิดประตูบ้านออกเเละเดินเข้าไปในห้อง
กลิ่นควันจางๆ ตีมากับลม หัวใจของเธออึดอัดเเน่นเเละรู้สึกใจหวิวขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว ตั้งเเต่เมื่อวานจนถึงตอนนี้กู้จุนเฟิงก็ไม่ได้สูบบุหรี่ เเล้วกลิ่นควันนั่นมาจากที่ไหน ?
หัวใจของเธอสั่นเทาเเละค่อยๆ ก้าวเท้าของเธอเข้าไปในห้องอย่างช้าๆ
ในนั่นมีผู้ชายคนหนึ่งนั่งอยู่ด้านหลังห้อง หัวของเขาห้อยลงมาเล็กน้อย ตาของเขาถูกปกคลุมด้วยผมปรกหน้าผากอันยาว มีบุหรี่อยู่ระหว่างนิ้วมือของเขา เเละมีก้นบุหรี่ไม่กี่ชิ้นกระจัดกระจายอยู่บนพื้น เห็นได้ชัดว่าเขารออยู่ที่นี่ได้สักพัก
ทันใดนั้นเขาก็เงยหน้าขึ้นเพ่งมองไปที่เธอด้วยเเววตาอันเฉียบคมเเละเเดงก่ำ
เขายิ้มอ่อนๆ เเล้วพูดว่า “ สนุกพอหรือยัง? “
