บทที่110 ปีศาจร้ายสะกดรอยตาม（2）
“เฉิน ฉันขอโทษ ฉันจะไม่หนีอีกเเล้ว” เสียงเธอเต็มไปด้วยความหวาดกลัว เเต่มือกำหมัดเเน่น เธอไม่ได้ลืมว่าเสี่ยวจื๋อยังอยู่ข้างๆ เเต่เธอไม่มีทางเลือก
“เสี่ยวชี ไม่จำเป็นต้องไปขอร้องเขา !” เป็นอย่างที่คิด กู้จุนเฟิงเห็นเเบบนี้ก็รีบตะโกนออกไป
“นายกเทศมนตรีกู้ไม่กลัวฟ้าไม่กลัวดินเลยนะ” ฉู่เฉินซียิ้มเยาะเย้ย เหลือบสายตาไปมองอย่างรุนเเรง
หยิ่งที่ยืนอยู่ข้างๆ เข้าใจคสามหมายทันที กำหมดชกตรงไปที่ท้องของเขา ใช้ก้นปืนทุบที่กัวของเขา
กู้จุนเฟิงมีเสียงขแงความจุกออกมานิดหน่อย ถูกทุบลงไปที่พื้น หน้าผากมีเลือดไหลออกมา
“เสี่ยวชี…”
ดวงตาของหลินเวยมี่ปิดลงเหลือนิดเดียวเเล้วมองไปยังฉู่เฉินซี เอ่ยขึ้นด้วยความร้อนรน “ฉู่เฉินซี ! ปล่อยเขา !”
ฉู่เฉินซียกมุมปากขึ้น มือใหญ่กอดเธอเเน่น เปิดปากยิ้มอ่อน “เป็นไง ? เเสดงต่อไม่ได้เเล้วหรอ ?”
หลินเวยมี่สั่นไปทั้งตัว เเท้จริงเเล้วเขารู้ความคิดของเธออยู่เเล้ว
“ฉู่เฉินซี คุณมันสติวิปลาส! คนหนีไปคือฉัน เเล้วเกี่ยวอะไรกับเสี่ยวจื๋อ “ เธอตะโกนด้วยความฉุนเฉียว
“เเต่มันเป็นคนพาคุณไป”
เสียงของฉู่เฉินซียังคงจืดราวกับน้ำ ฟังไม่ออกเลยว่าอารมณ์เเบบไหน
“คุณก็ไม่ได้เป็นอะไรของฉัน เเล้วจะมายุ่งอะไรฉัน ?”
“ผมเป็นคนซื้อคุณมา”
“ซื้อฉันเเล้ว ก็จะตัดสินใจในชีวิตของฉันได้ตามสบายเเบบนี้หรอ?” สายตาของหลินเวยมี่ฉุนเฉียว จึงหยิบปืนบนโต้ะที่อยู่ข้างๆ จ่อไปที่หัวของตัวเอง
เเววตาของฉู่เฉินซีบีบเล็กลง รู้สึกตระหนกจากการกระทำของเธออย่างชัดเจน เเต่ไม่นานก็เงียบสงบลงมา ผู้หญิงคนนี้ไม่รู้จักกดนกสับ เเละจะยิงได้ยังไง ?
เเต่หลินเวยมี่เเสดงการดิ้นรนต่อสู้เเละมองเขาอย่างเย็นชา “ปล่อย เสี่ยวจื๋อ”
“ขู่ผมหรอ?” เขายิ้มเยาะเย้ย เเต่ในรู้สึกเจ็บปวดรวดร้าว เธอกล้าเอาชีวิตของตัวเองมาขู่เขาได้ยังไง? มิหนำซ้ำยังทำเพื่อผู้ชายคนนั้น!
เขาเสียใจจริงๆ ขั้วหัวใจรู้สึกเจ็บปวดฉับพลัน เขายืนขึ้นเเล้วเดินเข้าไปหาเธอ
“คุณจะปล่อยเขาไปหรือไม่ ?” มือที่จับปืนของหลินเวยมี่จ่อเข้าไปอีก สีหน้าซีดเผือด
“ฮ่าๆ ” ฉู่เฉินซีหัวเราะเยาะเบาๆ สีหน้ามืดครึ้มยิ่งขึ้น “เพียงเพื่อผู้ชายคนนี้ เธอก็เอาชีวิตมาขู่ผมหรอ?”
“งั้นทำไมไม่เอาปืนยิงมาที่ผมเลยนี่ ?” เขาถามต่อ “ชีวิตของคุณในสายตาผมไม่มีค่าสักบาท ไม่มีค่าพอที่จะเอามาขู่ผมได้หรอกนะ”
ตัวของหลินเวยมี่ส่ายจนเกือบจะล้ม คนทั้งคนราวกับถูกคนชกต่อย มองฉู่เฉินอย่างไม่เชื่อ
ในสายตาเขา ชีวิตของเธอไม่มีค่าสักบาทจริงๆ หรอ ? งั้นก็ไม่สนใจใช่ไหม ?
ไม่รู้ว่าทำไมภายในหัวใจรู้สึกน้อยใจมาก ในดวงตามีน้ำหมอกขึ้นมาปกคลุมทันที รูปร่างของเขาก็ไม่ไกลจากเธอ เเต่กลับมองไม่ชัดเอาเสียเลย
ฉู่เฉินซีเดินไปข้างหน้าเธออย่างช้าๆ รูปร่างสูงใหญ่ปิดบังเเสงอาทิตย์ เหลือเพียงเเต่เงามืดไว้ให้เธอ
เขาใช้มือม้วนเอาปืนที่จ่ออยู่ที่หัวของเธอออก เเล้วเอามาไว้ตรงหน้าอกของตัวเอง
คำพูดอันเยือกเย็นพ่นออกมาจากด้านบน “ถ้าคุณอยากให้มันไป ยิง”
มือที่หลินเวยมี่ถือปืนสั่น คนวิกลจริตนี่ ! เธอรู้สึกว่าหัวของเธอกำลังจะระเบิดจากการทรมานของเขา
“ตรงนี้เป็นที่เเห่งหัวใจ ตราบใดที่คุณดึงมือของคุณเบาๆ พวกคุณจะเป็นอิสระ ผมจะไม่ขู่เข็ญคุณได้ตลอดไป แล้วผมก็ไม่ใช้จุนเฟิงขู่เข็ญคุณได้อีก ยิง!”
สายตาของหลินเวยมี่จ้องเขม็ง พยายามมองไปยังคนที่อยู่ตรงข้าม เเต่หมอกหนาเป็นชั้นๆ ปิดกั้นดวงตาของเธอ ทำให้เธอมองไม่เห็นอะไรสักอย่าง
ในที่สุด น้ำตาก็ไหลอาบลงมาที่เเก้มของเธอ เจ็บปวดใจเกินทน เเต่ไม่สามารถหาทางออกได้เลย
“เจ้านายครับ…” หยิ่งเรียกอย่างเป็นห่วง ในก้นบึ้งของหัวใจเขาเป็นกังวล ถ้าหลินเวยมี่ยิงเข้าจริงๆ ล่ะ?
ฉู่เฉินซียกริมฝีปาก เอื้อมมือออกไปเช็ดน้ำตาบนเเก้มของเธอ มองไปยังตาใสของเธออย่างมั่นตง เขาวางเดิมพันในตำเเหน่งหัวใจของหลินเวยมี่
“ยัยโง่ ไกปืนอยู่ตรงนี้ คุณเเค่ใช้มือกดเเค่นี้ผมก็ตายเเล้ว” เขาดึงปืนขึ้นมาพร้อมทั้งสอนวิธีการยิงให้เธอโดยไม่สนว่าปืนยังอยู่บนหน้าอกของเขา
หลินเวยมี่สูดหายใจลึก ยิ้มให้กับดวงตาสองคู่ของฉู่เฉินซี เเล้วกัดฟันพูด “คุณมันคนเสียสติ”
เเต่เมื่อฉู่เฉินซีได้ยินเธอเรียกเขาเเบบนั้น เขาไม่รู้สึกโกรธ เเต่กลับยิ้มออกมา
“คุณไม่ทำหรอ เอาสิ ? “ เขามองลงไปเพื่อให้เห็นเธออย่างชัดเจน
“ฉันก็เเค่กลัวติดคุกเท่านั้นล่ะ” เธอตอบกลับโดยเบือนหน้าไปด้านข้างด้วยสีหน้าดื้อรั้น รู้สึกว่าเเขนที่ถือปืนพกนั้นปวดเมื่อยอย่างรุนแรง
เเต่เธอจะช่วยเสี่ยวจื๋อออกไปได้ยังไงล่ะ ?
เธอหันมองตรงไปยังกู้จุนเฟิง เธองับริมฝีปากเบาๆ เเล้วปรับตำเเหน่งปืนเข้าหาตัวเธอเอง
“ฉู่เฉินซี คุณจะไม่ปล่อยเขาไปจริงๆ ใช่ไหม?” เสียงเธอสั่นเครือเเต่สายตาของเธอยังมั่นคง
ใบหน้าของฉู่เฉินซีคล้ำลงทันที เบื้องลึกของหัวใจของเขาอยากย้อำนเวลากลับ เมื่อกี๊ไม่มีอะไรดีมากไปกว่าการเเย่งปืนคืนมา
ผู้หญิงคนนี้ฉลาดพอที่รู้ว่าเขาไม่สามารถทนเห็นเธอต้องเจ็บปวด ดังนั้นเธอจึงขู่เขาด้วยชีวิตของเธอ !
แต่เธออาศัยความอ่อนไหวของเขาเพื่อปกป้องผู้ชายคนอื่นได้ยังไง ?
ราวกับว่าถูกเธอตบความภาคภูมิใจถูกเธอเหยียบลงไปที่พื้นโดยปริยาย
“คุณจะปล่อยเขาไปหรือไม่ ?” เธอร้องถามขึ้นพร้อมทั้งกัดฟันเเน่น
“หลินเวยมี่ คุณขู่ผมด้วยชีวิตของคุณได้ยังไง ?” เสียงของเขาอ่อนระทวย นัยน์ตาของเขาเต็มไปด้วยความเจ็บปวด
“ปัง !”
เสียงปืนดังขึ้นหนึ่งครั้งเเละผู้ชายสองคนร่วงลงไปที่พื้น
ฉู่เฉินซีจ้องมองไปที่ผู้หญิงที่อยู่ข้างล่างตัว เเววตาเต็มไปด้วยความกลัว เธอกล้ายิงจริงๆ ด้วย !
