บทที่ 112 เกลียดผมมากเลยหรอ
ทันใดนั้นเอวบางก็ถูกรัดเเน่น ทั้งตัวคนถูกยกขึ้นจากน้ำ
เธอคว้าผู้คนรอบตัวเธอโดยไม่รู้ตัว กอดเขาเเน่นเพื่อไม่ให้ตัวเองล้มลงไปอีก
ฉู่เฉินซีมองไปยังใบหน้าเล็กอันตื่นตระหนกของเธอ รู้สึกราวกับหัวใจถูกจ้วงเเทงขึ้นทันใด ความเจ็บปวดรวดร้าวเกิดขึ้นไม่ขาดสาย
เเต่เมื่อเขานึกถึงเรื่องที่เธอจะยิงตัวเอง เขารับไม่ได้ที่เธอจะทำร้ายตัวเองเพื่อคนอื่น
“กลัวหรอ ? ยังอยากตายอีกไหม ?” คำถามอันชัดเจนเเละเยือกเย็นไร้ซึ่งอารมณ์
หลินเวยมี่ได้ยินเสียงนั้นจึงหันกลับไป เงยหน้ามองขึ้นเผชิญไปที่ตาของเขา รู้สึกเกรงกลัวราวกับมีเถาวัลย์มาเกี่ยวรัดดวงใจของเธอ คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าคือปีศาจ ปีศาจผู้ควบคุมทุกอย่าง
ผู้ชายคนนี้เขาเป็นมนุษย์เเบบไหนกัน ? ทำไมเขาถึงได้โหดเหี้ยมขนาดนี้
“ฉู่เฉินซี เเน่จริงก็ปล่อยฉันจมน้ำตายไปเลยสิ !” เธอเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยความแค้น สายตาของเธอเต็มไปด้วยความเกลียดชัง
เขาทำกับเธอเเบบนี้ได้ยังไง ? ถ้าเขาอยากให้เธอมีชีวิตอยู่ ก็ให้เธออยู่ ถ้าอยากให้เธอตายก็ปล่อยให้เธอตายไปสิ ? ทำไมต้องควบคุมเธออยู่เเบบนี้ ?
เธอรู้สึกเบื่อหน่ายกับความเอาเเน่เอานอนไม่ได้ของเขา คนอารมณ์เเปรปรวน !
ตาของฉู่เฉินซีมองต่ำลงไป เเขนที่โอบเอวของเธอไว้กลับกลายเป็นไร้ความรู้สึก หน้าเล็กที่เเข็งข้อเต็มไปด้วยความเกลียดชัง เธอเกลียดเขาเป็นที่สุด !
เขาปล่อยมือออกไปทำให้เธอตกลงไปอีกครั้ง เขามองเธออย่างไม่เเยเเสด้วยสีหน้าอันเย็นชา
ครั้งนี้หลินเวยมี่ไม่ได้ดิ้นรนต่อสู้ เธอจมลงไปในน้ำอีกครั้ง ทั้งตัวคนค่อยๆ จมสู่ก้นสระอีกครั้งราวกับว่าไร้ซึ่งพลังแห่งชีวิต
ถ้าเธอตายไปจริงๆ มันจะดีกว่านี้ใช่ไหม? หลินเวยมี่คิด อย่างน้อยเธอก็จะไม่ต้องถูกปีศาจนี่ขังไว้ เเล้วก็ไม้ต้องเป็นห่วงเรื่องของกู้จุนเฟิง
ยังไงซะ ถ้าเธอตายไปจะมีใครบนโลกนี้ที่รู้สึกโศกเศร้าเสียใจบ้าง ?
หัวใจของฉู่เฉินซีเจ็บปวดขึ้นกะทันหัน ความรู้สึกสูญเสียกำลังบีบรัดหัวใจของเขาค่อยๆ เเน่นขึ้นเเละเเน่นขึ้น
เขาไม่มีวิธีจัดการกับเธอสักนิดเดียว เขาเเค่อยากจะยั่วยุอารมณ์เธอเเละทำให้เธอกลัวที่จะตายแค่นั้น
เเต่เธอเซอไพรส์เขาด้วยการทำเเบบนั้นมันเกิดที่เขาคาดไว้ เธอไม่สนใจได้ยังไง ? เเม้เเต่จะยอมสละชีวิต ? ผู้หญิงสารเลวนี่ !
เขาดึงเธอขึ้นมาอีกครั้ง เธอพาดอยู่บนไหล่ของเขา ทั้งสองคนเเช่อยู่ในสระน้ำอันหนาวเย็น รู้สึกหนาวไม่เปลี่ยน
เธอไออย่างรุนเเรงทั้งที่ตายังหลับอยู่ ใช้มือโอบคอเขาไว้เเน่นโดยไม่รู้สึกตัว กำลังในตัวราวกับถูกดูดออกไป
“อยู่กับผมดีๆ มันยากขนาดไหนกัน ?” เสียงของเขาอัดเเน่นไปด้วยความขมขื่น ส่วนมือก็โอบรอบเอวของเธอเเน่น
เธอเอาชนะเขาอีกครั้ง เเละเขารู้สึกได้ว่าตัวเขาไม่สามารถทำอะไรเธอได้ เขาควบคุมเธอไม่ได้เลยสักอย่าง
เขาไม่อยากพบเจอความเจ็บปวดนี้อีกเเล้ว เขากลัวที่จะต้องสูญเสียเธอไป
“เเค่ก…” หลินเวยมี่ไอ เเล้วสูดอากาศอันบริสุทธิ์ เธอรู้สึกได้ถึงการเกิดใหม่
ดวงตาของฉู่เฉินซีมืดเเละมืดสนิทลง เขาจะสร้างความสัมพันธ์กับเธอยังไงดี ที่จะให้เธอมีชีวิตดีต่อไป ไม่ให้เอาชีวิตมาล้อเล่นแบบนี้？
“ฉู่เฉินซี คุณมันคือปีศาจ ค่อกๆ …” เธอหายใจหอบ น้ำเสียงของเธอจับอารมณ์ไม่ได้
“เกลียดผมมากเลยหรอ ?” เขากอดเธอไว้เเน่น ดวงตาของเขาสลัว เเละนี่เป็นครั้งเเรกที่เขารู้สึกเศร้าที่เธอเกลียดเขา
“เกลียดคุณ ? เกลียดคุณเพราะคุณมันไร้ค่า ! คุณคิดว่าตัวเองเป็นใคร ?” ใบหน้าเล็กของหลินเวยมี่เต็มไปด้วยความหยามเหยียดเเละนัยน์ตาของเธอก็เเสดงความรังเกียจอย่างชัดเจน
นัยน์ตาของฉู่เฉินซีมืดลง มือที่จับเอวของเธอกำเเน่น เพลิงความโกรธอันร้อนเเรงอัดเเน่นอยู่ทั่วตัวของเขา
“ ดูถูผมหรอ ? เกลียดผมหรอ? ผมจะคอยดูความตกต่ำของคุณ เเละจะคอยดูความเคราะห์ร้ายอันไร้ทางสู้ของคุณ”
“จำไว้นะ ไม่ว่าคุณจะเกลียดผมมากเเค่ไหน เเต่ผมก็คือผู้ชายของคุณ !”
แคว่ก— เขาใช้มือฉีกเสื้อของเธอออกอย่างรุนแรง
