บทที่ 146 เพราะอย่างนี้ผมถึงยิ่งหลงคุณมากขึ้นไปอีก
คำพูดของเฉินเห้าหมิงทำให้หลินเวยมี่และElisตกตะลึงงัน สายตาของElisยิ่งไม่น่าเกลียดขึ้นไปอีก กัดฟันแน่นแล้วมองไปที่หลินเวยมี่ ดูเหมือนจะอาฆาตแค้นหลินเวยมี่อย่างมาก
แต่หลินเวยมี่กลับสงบนิ่ง ใบหน้าไม่แสดงออกอะไร มองเธออย่างสงบ ภายในสายตาที่กำลังคาดเดา ดูเหมือนกำลังประเมินตัวของเธออยู่
ในบางครั้งผู้หญิงก็เป็นแบบนี้ เพียงแค่เห็นหน้าครั้งแรกเท่านั้น ก็สามารถเป็นศัตรูกันได้แล้ว
“เฉินเห้าหมิง ถ้าคุณพูดอะไรออกอีกแม้เพียงคำเดียว คุณจะต้องรับความเสี่ยงในภายหลังแน่” ฉู่เฉินซีพูดออกมาด้วยสีหน้าเย็นชา แต่ว่าคำพูดกลับแสดงออกอย่างชัดเจนว่าไม่ต้องการให้ยั่วยุElisอีก
หลินเวยมี่เองก็รับรู้ได้จากคำพูดของเขา จึงขมวดคิ้วขึ้นมาเล็กน้อย รู้สึกว่าผู้หญิงตรงหน้าเธอดูเหมือนจะมีสถานะพิเศษ
“เฉิน คุณให้เธอเป็นคนพิเศษจริงหรือ？” Elisดูหลินเวยมี่อีกครั้ง แล้วเอ่ยคำเยาะเย้ย ดูเหมือนว่ากำลังหัวเราะเยาะฉู่เฉินซีทางสายตาอยู่
“คุณหมายถึงอะไร？” ฉู่เฉินซีพูดออกมาอย่างไม่ใส่ใจ ดวงตาเข้มลึก สายตาแสดงถึงความโกรธที่เก็บไว้อยู่อย่างชัดเจน
หลินเวยมี่มองElisเงียบๆ ในใจรู้สึกเศร้าและรันทด ถึงจะพูดอย่างไรฉู่เฉินซีก็ปกป้องElis ไม่อย่างนั้นทำไมถึงไม่กล้าที่จะยอมรับว่าเธอเป็นคนพิเศษ？
หรือว่าภายในใจของเขาคิดจะเล่นสนุกอะไร？ จากตอนแรกที่ไม่แน่ใจตอนนี้ใจของเธอสั่นขึ้นมาอีกครั้ง
“ฉันอยากรู้ว่าผู้หญิงคนนี้……” Elisชี้นิ้วมาที่หลินเวยมี่ ก่อนจะพูดอย่างดูถูก “มีตรงไหนที่พิเศษ？”
เฉินเห้าหมิงถอยหลังไปหลายก้าว พิงอยู่ด้านข้างเงียบๆ ยกยิ้มมุมปาก คล้ายกำลังดูละครอยู่
“พี่สาวคะ ฉันเป็นแค่แขกของเขา ได้โปรดคุณช่วยมองให้ดีสักหน่อย” หลินเวยมี่ตอบโดยไม่แสดงอาการอะไร สายตาของเขายิ่งเข้มขึ้นไปอีก ทำไมเธอจะมองไม่ออก？
“แขก？” Elis พูดเสียงเย็น อย่างไรก็ไม่เชื่อ
หลินเวยมี่เลิกคิ้วขึ้น แล้วถามอย่างไม่ใส่ใจ “ฉันเป็นแขก ขอถามคุณหน่อยได้ไหมคะ คุณมีสถานะอะไรงั้นหรือคะ？”
เมื่อเธอพูดประโยคนั้นจบ ก็ไม่รู้ว่าทำไม ภายในใจก็เริ่มที่จะเกร็งขึ้นมา คาดเดาตัวตนของElis แต่ก็ไม่กล้าที่แน่ใจ
“สถานะของฉันคืออะไรสามารถที่จะบอกคุณได้ง่ายๆ งั้นหรือ？” คำพูดของเธอเต็มไปด้วยการดูถูก สายตาเต็มไปด้วยความไม่พอใจ
ช่างเป็นผู้หญิงที่เขี้ยวลากดินเสียจริง หลินเวยมี่ส่ายหน้า ตอนนี้ไม่มีแรงพอที่จะตอบโต้เธอกลับแล้ว
“Elis ออกไป ไม่อย่างนั้นผมจะโทรเรียกเจกมาพาคุณกลับไป” ฉู่เฉินซีมีสีหน้าเย็นชา พูดเสียงเย็น
Elisมีสีหน้าโกรธเคือง รับไม่ได้กับการที่โดนฉู่เฉินซีไล่ให้ออกไปแบบนี้ ขมวดคิ้วไม่หยุด “ฉันไม่ไป ฉันจะอยู่ที่นี่สักสองสามวัน”
“ที่นี่ไม่มีที่ให้คุณอยู่” ฉู่เฉินซีพูดออกมาโดยไม่ต้องคิด “ผมจะไปหาโรงแรมให้คุณ”
“ฉันไม่เอา！” Elisพูดออกมาด้วยความโกรธ ก้าวเข้าไปในห้องถัดไป “ฉันจะอยู่ห้องนี้！”
ฉู่เฉินซีมีสีหน้าจนปัญญา เงยหน้ามองไปที่หลินเวยมี่ หลินเวยมี่แค้นเสียงเย็นครั้งหนึ่ง แล้วหยิบหนังสือเดินไปอีกห้อง ชัดเจนว่าไม่อยากสนใจเขา
เฉินเห้าหมิงยักไหล่ แล้วยิ้มมุมปากเล็กน้อย “ผมคิดว่าจะต้องมีการทะเลาะกันเสียแล้ว เห็นแบบนี้อารมณ์ของElisคงดีกว่าเมื่อก่อนขึ้นมาก”
“ดูเหมือนว่าที่ผมพูดกับคุณไปวันนั้นจะไร้ประโยชน์” ฉู่เฉินซีมองด้วยแววตาที่เย็นชา เขาเคยเตือนเฉินเห้าหมิงก่อนหน้านี้มาแล้ว ให้เขาก่อกวน ไม่คิดเลยว่าเขาจะพาElisย้ายออกมา！
“ตื่นเต้นนิดๆหน่อยๆไม่ดีหรือ？”เฉินเห้าหมิงยิ้มกว้างขณะพูด แล้วเดินออกไป
หลินเวยมี่นั่งอยู่บนเก้าอี้อย่างกระวนกระวายใจ ไม่ได้มองหนังสือที่ถืออยู่ในมือเลยแม้แต่อักษรเดียว แค่คิดไปถึงท่าทางของฉู่เฉินซีเธอก็รู้สึกโมโหมาก
แต่เมื่อคิดกลับไปอีก ฉู่เฉินซีพาเธอมาในฐานะของเล่นเท่านั้น แล้วเธอมีสิทธิ์อะไรที่จะโกรธกัน？
ถอนหายใจยาว หัวใจก็รู้สึกเจ็บมาก
เสียงคลิก ประตูเปิดออก ฉู่เฉินซีในมือถือผ้าขนหนู ถาม “ไปอาบน้ำด้วยกันไหม？”
หลินเวยมี่เลิกคิ้ว แสดงสีหน้าไร้อารมณ์แล้วถาม “ด้วยกัน？”
“มันก็ไม่ใช่ครั้งแรกนี่”
หลินเวยมี่มองเขา คิดที่จะถามเขาเกี่ยวกับสถานะของElis แต่เมื่อคิดถึงท่าทางของเขา ก็ไม่กล้าที่จะเอ่ยถาม
ภายในห้องอาบน้ำ หลินเวยมี่มีสีหน้าเรียบนิ่งค่อยๆ ถอดเสื้อผ้าทีละชิ้น ตาจ้องเขม็งไปยังร่างของฉู่เฉินซีที่อยู่ในห้องอาบน้ำ
ในใจไม่รู้ทำไมถึงได้รู้สึกอึดอัด และก็ไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองถึงได้ทำเรื่องที่บ้าบอขนาดนี้ได้ คล้ายกับว่าโดนกระตุ้นจากเรื่องของElis
ในที่สุดก็เดินเข้าไปในอ่างอาบน้ำช้าๆ สองคนนั่งตรงข้ามกัน ในเวลานั้นเองแก้มก็พลันเห่อร้อนขึ้นมา
เธอลูบผมล้างตัวศีรษะอย่างลนลาน แต่ทว่าก็ยังรับรู้ได้ถึงสายตาของเขาที่มองร่างของเธออย่างร้อนแรง
“คุณเปลี่ยนไปเยอะมาก” ฉู่เฉินซีที่ไม่รู้ว่าเข้ามาเมื่อไร วางมือลงบนไหล่ของเธอ “ดูเหมือนว่าจะค่อยๆยอมรับผม”
จิตสำนึกหลินเวยมี่คิดพลางขมวดคิ้ว กัดริมฝีปากไม่ให้พูดออกมา ในใจไม่รู้จะปฏิเสธคำพูดนั้นอย่างไร
“มี่มี่ คุณเป็นแบบนี้ยิ่งทำให้ผมหลงมากขึ้นไปอีก” ดวงตาของเขามีเปลวไฟอยู่ภายใน
“ให้ผมเถอะได้โปรด？” ลมหายใจหนักๆของเขารดอยู่บนหน้าเธอ สายตาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม
ใบหน้าเล็กขาวของหลินเวยมี่แต่งแต้มไปด้วยรอยสีแดงจากการสัมผัส
ฉู่เฉินซีหรี่ตามองเธอ สายตามีเปลวไฟกำลังลุกไหม้อยู่ เนิ่นนานไม่หายไป
บรรยากาศเต็มไปด้วยความคลุมเครือ และยิ่งนานอากาศยิ่งบางเบา ภายในห้องที่สวยงาม
“เดี๋ยวก่อน！”
ฉู่เฉินซีผ่อนแรงลง ถามในลำคอ “อยากได้อะไร？พูดมา คุณอยากให้ผมทำอะไร”
ดวงตาของหลินเวยมี่หรี่ลง เขารู้จุดประสงค์ของเธอตั้งแต่แรกอยู่แล้ว
ถอนหายใจยาว พยายามที่จะพูด “ง่ายมาก ฉันอยากเจอกู้จุนเฟิง”
บรรยากาศพลันเงียบขึ้นมา สีหน้าของฉู่เฉินซีดำคล้ำจ้องมาที่เธออย่างไม่ชัดเจน แววตาทอประกายคล้ายสัตว์ดุร้าย แววตาเก็บซ่อนความโกรธเกรี้ยวไว้ภายใน
“ถ้าหากคุณไม่อนุญาต……”
โดยไม่ต้องรอให้หลินเวยมี่พูดซ้ำ จู่ๆ เขาก็ผ่านเธอไป
เธอขมวดคิ้ว เอ่ยกระตุ้นเสียงเบา “ฉู่เฉินซี！”
ฉู่เฉินซีไม่พูดอะไรออกมา ดึงเธอเข้ามาในอ้อมกอด ทำให้เธอเกยอยู่บนไหล่ของเขา
น้ำในอ่างล้นออกมาเพราะการเคลื่อนไหวที่รุนแรงของทั้งสองคน ทั้งสองคนดูคล้ายเกิดมาเพื่อกันและกัน
อากาศภายในห้องน้ำที่ค่อนข้างเย็นได้เปลี่ยนเป็นร้อนระอุ
ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน กว่าน้ำในอ่างอาบน้ำจะเย็น เขาได้กอดเธอเอาไว้
เขาออกไปจากอ่างอาบน้ำ เหลือแค่เธอที่พิงกำแพงอยู่คนเดียว
แก้มของหลินเวยมี่แดงก่ำ หัวคิ้วขมวดเข้าหากัน
ตั้งแต่ต้นจนจบพวกเขาทั้งคู่ไม่ได้คุยกันแต่ครึ่งคำ พวกเขาเริ่มจากห้องน้ำไปจบที่เก้าอี้ในห้องนอน พวกเขาทิ้งรอยเหงื่อและน้ำไว้ทั่ว
จนถึงตอนจบ ใบหน้าของหลินเวยมี่ก็ยังแดงก่ำไม่หาย
แววตาของฉู่เฉินซีลึกซึ้ง นิ้วมือคีบบุหรี่ สีหน้าไม่แสดงออกถึงความเหนื่อยล้าเลยแต่น้อย
“คุณเพียงแค่อยากไปเจอกู้จุนเฟิงเท่านั้นหรือ？” ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไร เสียงแหบห้าวดังขึ้นท่ามกลางความเงียบ ถึงแม้ว่าจะสงบ แต่ทว่าก็สามารถรับรู้ได้ว่าเขาไม่ได้อารมณ์ดี
หลินเวยมี่กัดริมฝีปาก ไม่รู้ว่าควรตอบไปอย่างไร นอนเงียบๆบนเตียงขนาดใหญ่ ไม่พูด
เขาหันสายตามามองเธอ แววตาแต่งแต้มด้วยความรู้สึกเจ็บปวด “จุดประสงค์ของคุณทำให้ผมผิดหวังมากจริงๆ”
แพขนตาของหลินเวยมี่สั่นไหว ลืมตามอง ปรากฏร่องรอยต่อต้านในแววตา กัดริมฝีปากแน่นก่อนจะพูด “ถ้าอย่างนั้นคุณจะให้ฉันไปไหมคะ？”
ฉู่เฉินซีคีบบุหรี่ในมือแน่น ความโกรธแพร่กระจายภายในใจเรื่อยๆ ในที่สุดเธอก็ยอมรับเขาแล้ว แต่ก็ต่อต้านเขา ทั้งหมดนี้เป็นเพราะต้องการไปเจอกู้จุนเฟิง ดังนั้นจึงจงใจทำแบบนั้นอย่างนั้นหรือ？
ภายในใจรู้สึกเจ็บปวด พูดอย่างไร เธอก็ทำเรื่องทั้งหมดนี้เพื่อไปเจอกู้จุนเฟิง
“ไปเจอเขาได้ แต่ผมจะไปกับคุณด้วย！”
หลินเวยมี่ขมวดคิ้ว สายตาแฝงความไม่พอใจ เธอแค่อยากถามกู้จุนเฟิงว่าทำไมต้องเอากุญแจของเธอไป เธออยากฟังเขาอธิบาย
แต่ฉู่เฉินซีจะไปกับเธอทำไม？
“ไม่ได้！” เธอตอบอย่างไม่เต็มใจ เสียงหนักแน่น
ดวงตาของฉู่เฉินซีทอประกายอันตรายออกมา พูดโดยไม่คิดว่า “คงไม่คิดว่าผมจะปล่อยให้คุณไปเจอกับคนรักเก่าหรอกนะ？”
เขาไม่ได้เป็นคนที่มีความอดทนขนาดนั้น！
