บทที่163 บอกฉันว่าเธอต้องการฉัน
หลินเวยมี่ยืนนิ่งอยู่ในอ้อมกอดของเขา ในหัวมีคำถามมากมาย มันหมายความว่ายังไงเธอไม่ควรเกิดมา แล้วเรื่องที่เธอไม่ควรมาให้เขาเห็นมันหมายความว่ายังไง และฟังจากที่เขาพูดแล้ว เขาคงมีเป้าหมายของเขาอยู่แล้วก่อนที่เขาจะเข้ามาหาเธอ เหมือนกับที่กู้จุนเฟิงบอก เขาไม่ได้จริงใจกับเธออย่างที่เธอคิด
“อธิบายให้ฉันเข้าใจหน่อยได้มั้ย”
ฉู่เฉินซี มองหน้าเธอนิ่ง ไม่รู้จะบอกเธอยังไง
“เรื่องเกี่ยวกับแม่ของฉันน่ะ” เธอเอ่ยถามต่อ
“เวยมี่ ลืมเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นในวันนี้เถอะนะ” เขาเอ่ยบอกเธอด้วยน้ำเสียงสั่นกลัว เขาไม่รู้จะเล่าเรื่องทุกอย่างให้เธอฟังยังไง เพราะเรื่องที่เกิดขึ้นมันไม่ใช่เรื่องง่าย ถ้าเขาเล่าทุกอย่างไปมันจะยิ่งทำให้ความรู้สึกของทั้งคู่แย่ลง
หลินเวยมี่สูดหายใจเข้า การที่เขาไม่เล่าให้เธอฟัง มันก็ไม่ได้หมายความว่าเธอจะไปสืบหาเองไม่ได้
ทั้งคู่รีบกลับไปที่เมืองเอ เธอรู้สึกเหนื่อยล้า พอถึงบ้านเธอก็เผลอหลับไป
พอเธอตื่นมาอีกทีเธอก็ไม่เห็นใครอยู่ในบ้านเลย
เธอเดินรินน้ำในห้องครัวเสร็จ ก็ได้ยินเสียงคนมาจากหน้าประตู
“จัดการยิ่งเร็วยิ่งดี ฉันเชื่อแก” ฉู่เฉินซีเอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น
“นายครับ ถ้าเกิดคุณท่านรู้……” อ้านเย่ลังเลไม่รู้ว่าควรพูดมั้ย
เพี้ยง เสียงแก้วน้ำตกแตก
“อ้านเย่ แนทนมานานแล้ว และคงทนต่อไปไม่ได้ ฉันจะต้องเอาคืนให้ได้” เขาพูดด้วยน้ำเสียงโกรธแค้น “เริ่มจากกู้จุนเฟิงก่อน”
หลังจากที่หลินเวยมี่ได้ยินชื่อกู้จุนเฟิงเธอก็ตกใจ เผลอทำแก้วในมือตกแตก เสียงดังกระจายไปทั่ว
หลินเวยมี่ตกใจหน้าซีด มือไม้สั่น ที่เขารีบกลับมาครั้งนี้ แค่เพียงเพราะจะกลับมาจัดการกู้จุนเฟิงงั้นหรอ
“ใคร” ฉู่เฉินซี เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น
หลินเวยมี่เดินเข้าไปหาเขาด้วยรอยยิ้ม “ฉันลุกขึ้นมาหาน้ำดื่ม ก็เลยเผลอทำแก้วตกแตก”
ฉู่เฉินซี มองด้วยความสงสัย “เวยมี่ เธอได้ยินอะไรบ้าง”
“ว่าไงนะ คุณพูดเรื่องอะไร ฉันไม่เข้าใจ” หลินเวยมี่เอ่ยถามต่อ “เฉินคุณออกไปไหนมา ฉันตื่นมาก็ไม่เจอคุณแล้ว”
“ฉันออกไปข้างนอกมา” ฉู่เฉินซียกยิ้ม แล้วดึงเธอเข้ามากอด แล้วหันไปส่งสายตาให้อ้านเย่ออกไปก่อน
หลินเวยมี่กำลังคิดเรื่องที่เธอควรจะทำยังไม่ให้กู้จุนเฟิงถูกเขาเล่นงาน เธอควรจะช่วยเขายังไง
เธอก็ไปสะดุดเข้ากับมือถือที่วางอยู่ตรงโต๊ะของเขา เธอรู้สึกตื่นเต้น และแล้วเธอก็ตัดสินใจเอื้อมมือไปคล้องคอเขา แล้วเอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน
“เฉิน อุ้มฉันขึ้นห้องหน่อยซิ ฉันรู้สึกเพลียมากเลย”
ฉู่เฉินซี ฉีกยิ้ม แล้วเอื้อมมือไปเกยคางให้เธอเงยหน้าขึ้นมาหาเขา
“เพิ่งนอนตื่นไม่ใช่หรอ”
หลินเวยมี่ยื่นหน้าไปจูบเขา แต่เขากลับแกล้งเธอโดยการปิดปากเอาไว้แน่น
เธอร้องออกมาด้วยความไม่พอใจ
ถึงแม้ว่าเขาจะตั้งใจแกล้งเธอแต่กลับเป็นเขาเองที่รู้สึกทรมาน
เขาเอื้อมมือไปจับเอวเธอไว้
ทั้งคู่จูบกันอย่างดูดดื่ม เขาอุ้มเธอขึ้นทั้งๆ ที่ยังจูบเธออยู่
เขาเดินอุ้มเธอขึ้นบันไดไป ใช้เท้าถีบประตูห้องให้เปิดออก แล้วดันเธอเข้าไปชิดที่ประตู
ไม่ว่ายังไงเขาก็ไม่เบื่อเธอ
“เวยมี่ เธอยั่วฉันหรอ” เขาถามเธอด้วยเสียงที่แหบพร่า
“เธอต้องหารฉันใช่มั้ย”
หลินเวยมี่อายหน้าแดง กัดปากแน่นไม่ตอบเขา
“จะอายทำไม ไหนบอกออกมาให้ฉันรู้หน่อยซิ” เขากระซิบข้างหูเธอ แล้วแกล้งเธอด้วยการกัดหูเธอ
เขาค่อยๆ ไล่จากหู ลงไปที่หน้าของเธอ แล้วไล่ลงตามสันจมูก แล้วหยุดอยู่ที่ริมฝีปากของเธอ
เขายกยิ้มมุมปาก “การที่เธอยั่วฉันขนาดนี้ มันกลับทำให้ฉันรู้สึกไม่ชิน”
“ทำไมต้องไม่ชินด้วย” เธอกำมือไว้แน่น
“มันทำให้ฉันอยากรู้ว่าเธอต้องการจะทำอะไรกันแน่”
หลินเวยมี่ตกใจอึ้งกับคำถามของเขา วันนี้เธอแปลกจากเดิมไปจริงๆ นั่นแหละ แต่เพื่อกู้จุนเฟิง เธอจึงต้องทำแบบนี้
“บอกซิ ว่าเธอต้องการฉัน” เขาเอ่ยบอกเธอ หลินเวยมี่มองเขาด้วยความอาย จะให้เธอบอกเขาออกมาตรงๆ แบบนี้ได้ไง
“จะอายทำไม พูดมา ไม่งั้นฉันจะหยุด”
“ฉู่เฉินซี ฉันต้องการคุณ…..” เธอพูดออกไปด้วยความเขินอาย
ทั้งคู่ร้อนแรงมาก ในห้องเต็มไปด้วยหยาดเหงื่อของทั้งคู่
หลังจากทุกอย่างจบลง เธอก็จ้องมองใบหน้าของผู้ชายที่กำลังกอดเธอไว้แน่น เธอลุกขึ้นลงจากเตียงด้วยเสียงที่เบาที่สุด
เธอหยิบเสื้อมาใส่ แล้วเดินออกจากห้องไป
เธอเดินลงมาชั้นล่าง หยิบมือถือของเขาขึ้นมาดู เธอหัวใจเต้นแรง เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ พยายามไม่ให้ตัวเองตื่นเต้น แล้วจู่ๆ มือถือเขาก็ดังขึ้น
เธอตกใจรีบกดวางสายทิ้ง และก็เพิ่งได้สติเป็นสายที่โทรเข้าจากฐาลี่
เธอขมวดคิ้ว รีบพิมพ์ข้อความส่งให้กู้จุนเฟิง เธอกดลบเบอร์ที่ฐาลี่โทรมาทิ้ง หลังจากนั้นเธอก็วางมือถือไว้ที่เดิมแล้วเดินขึ้นห้องไป
เธอเปิดประตูเข้ามาด้วยความเบามือ ขยับขึ้นเตียงนอนอย่างช้าๆ จู่ๆ ก็มีคนดึงเธอเข้าไปในอ้อมกอด เธอตกใจตาโต
เขามองหน้าเธอนิ่ง จ้องหน้าเธอไม่วางตา บรรยากาศค่อยๆ เคร่งเครียดขึ้น
หลินเวยมี่รู้สึกตื่นเต้น มองเขาตาโต เธอกลั้นหายใจรู้สึกเหมือนถูกเขาจับได้ เขานอนแล้วไม่ใช่หรอ ตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่
“ทำไมถึงมองหน้าฉันแบบนั้นล่ะ” เธอเอ่ยถามเขาด้วยใบหน้ายิ้มแห้ง
“ไม่ทำไม เธอไปไหนมา” เขายกมือจับเส้นผมของเธอ
หลินเวยมี่หัวใจเต้นแรง ฝ่ามือชุ่มไปด้วยเหงื่อ ทำไมเธอรู้สึกเหมือนเขาจะรู้ว่าเธอไปทำอะไรมา
“ฉันคอแห้ง ก็เลยลงไปดื่มน้ำมา” เธอยกมือตีเขา “ความผิดคุณนั่นแหละ”
“เธอเป็นคนยั่วฉันเองนะ” เขาหัวเราะ
หลินเวยมี่รู้สึกโล่งใจ เขาคงจับไม่ได้หรอกมั้ง
“ใครใช้ให้คุณง่ายเองล่ะ คนบ้า” เธอมุดหน้าเข้าไปในอ้อมกอดของเขา ฟังเสียงหัวใจเต้นของเขา
จู่ๆ เขาก็เอ่ยพูดขึ้นข้างหูของเธอ “ฉันเป็นคนไม่ซับซ้อน แต่สิ่งที่ฉันเกลียดที่สุดคือคนโกหก กับคนที่หักหลังฉัน”
หลินเวยมี่หัวใจเต้นแรง เขารู้และเห็นอะไรกันแน่
