บทที่ 178 ผมไม่แนะนำให้คุณตั้งครรภ์อีก
เสิ่นอีเวยยิ้มอ่อนๆแล้วพูดต่อ : “คุณหมอลู่วางใจได้เลยค่ะฉันใช่ไม่คนที่เข้าใจคุณไปในทางที่ผิดหรอก คุณหมอเป็นคนที่มีจรรยาบรรณแพทย์ ฉันเข้าใจความหมายที่คุณสงสัยเมื่อครู่ดี”
สีหน้าอารมณ์ที่เคร่งเครียดเมื่อครู่ค่อยๆดีขึ้นมาบ้าง แล้วเขาพูดตอบกลับมา : “ขอบคุณคุณเสิ่นที่เข้าใจผม”
เสิ่นอีเวยพยักหน้าเบาๆ การพูดคุยถูกดึงกลับสู่เรื่องหัวข้อหลัก หล่อนตอบกลับ : “ใช่ค่ะ ตอนนี้ฉัน…อยากมีลูก แต่ว่า ฉันไม่รู้เลยว่าสภาพร่างกายฉันยังสามารถจะทำแบบนี้ได้หรือไม่ วันนี้เลยตั้งใจมาหาคุณหมอถึงที่เลย”
คุณหมอลู่จ้องมองหล่อน : “คุณอยากฟังความจริงไหมล่ะ?”
เสิ่นอีเวยอึ้งไปสักพัก หล่อนเงียบอยู่นานไม่ยอมพูดอะไรออกมา
หล่อนทราบดีว่าการพูดคุยระหว่างเขาและเธอมันต้องเกิดเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น งั้นแสดงว่าที่คุณหมอจะพูดต่อคงมีบางอย่างที่เป็นข่าวไม่ดีแน่ๆ
แต่มันไม่มีวิธีอื่นนี่ ตัวหล่อนเองตกลงรับปากกับเซิ่งเจ๋อเฉิงไปแล้วว่าจะมีลูกให้เขาหนึ่งคน ถ้าคุณหมอลู่บอกว่าเธอมีลูกไม่ได้ เธอก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไงต่อไปดี
ถึงเวลานั้นเซิ่งเจ๋อเฉิงคงหาวิธีขับไล่ไสส่งเธอแน่ๆ ผู้ชายคนนั้นเขาคงไม่ใจดีกับเรื่องนี้แน่นอน
สิ่งที่ต้องเกิดยังไงก็เกิดอยู่ดี คนที่โตแล้วต้องรู้จักเผชิญหน้ากับความเป็นจริงที่เกิดขึ้น
เสิ่นอีเวยมองดวงตาของคุณหมอลู่และเป็นครั้งแรกที่ได้รู้ว่า คนเรามันตื่นเต้นกันได้จนถึงระดับนี้ ความรู้สึกของหล่อนในตอนนี้เหมือนว่าหัวใจของตัวเองถูกเส้นเอ็นผูกแขวนเอาไว้ริมหน้าผา
ยิ่งพายุโหมกระหน่ำเข้ามาเส้นเอ็นนั่นก็เหมือนจะขาดลงทุกที สิ่งที่ขาดอยู่ก็คือคำตอบที่บางทีอาจจะช่วยชีวิตเธอไว้ได้หรือผลักตัวเธอเองให้ร่วงหล่นตกลงไปบริเวณด้านล่างของหน้าผา
สักครู่ เสิ่นอีเวยพยักหน้าเพื่อตั้งใจที่จะรับฟัง
การพยักหน้าของเธอเอง ความรู้สึกของหล่อนมันเริ่มค่อยทุกข์ใจขึ้นมาเรื่อยๆ จากนั้นหล่อนก็เห็นคุณหมอที่อยู่ฝั่งตรงข้างได้แต่ส่ายหัวไปมา
ลมหายใจของเสิ่นอีเวยเหมือนหยุดหลายใจไปดื้อๆเพราะคุณหมอให้คำตอบที่ไม่ดีกับหล่อนไป หล่อนมองออกว่ามันเป็นความจริง
เวลาที่คนเราไม่อยากได้ยินในสิ่งที่ตัวเองกำลังปฏิเสธอยู่ คนส่วนใหญ่มักจะเริ่มสงสัย ครั้งนี้เสิ่นอีเวยก็ไม่แตกต่างไปจากคนอื่น หล่อนพยายามที่จะควบคุมอารมณ์สั่นไหวที่อยู่ใจของตัวเองกลับคืนมาแล้วแล้วเอ่ยอย่างสงบนิ่ง : “นั่นหมายความว่าไม่ได้ใช่ไหมคะ คุณหมอลู่? คุณบอกว่าตอนนี้ไม่สามารถตั้งครรภ์ได้ใช่ไหมคะ?”
เสิ่นอีเวยเศร้าโศกเสียใจอย่างเห็นได้ชัด คุณหมอลู่เห็นทุกอย่างที่ปรากฏออกมาอย่างชัดเจน
ผู้หญิงที่ช่างกล้าหาญกลับอ่อนแอลง ผู้หญิงที่เคยพลาดโอกาสในการเป็นแม่คนมาแล้วหนึ่งครั้ง เขารู้สึกว่าตัวเองอดไม่ได้จริงๆที่เอาเรื่องจริงมาบอกกับหล่อนทั้งหมด ช่างโหดร้ายเหลือเกิน
แต่เขาก็ไม่มีวิธีอื่น เพราะเขาเป็นหมอ การที่บอกความจริงกับผู้ป่วยถือว่าเป็นจรรยาบรรณวิชาชีพของแพทย์
ในใจของหมอลู่รู้สึกตะขิดตะขวงใจขึ้นมาบ้าง จากนั้นก็ค่อยๆเอ่ยปากพูดด้วยน้ำเสียงที่สร้างความเชื่อมั่นและการยืนหยัดต่อไป
“คุณเสิ่น สภาพร่างกายของคุณ คุณรู้ดีมากกว่าใครๆว่ามันแย่มากขนาดไหน ถ้าผมจำไม่ผิดนะ คราวที่แล้วที่คุณแท้ง การแท้งของผู้หญิงมันค่อนข้างส่งผลกระทบกับร่างกายอยู่มากทีเดียว มันยากแก่การให้คนปกติมาเข้าใจ ยิ่งตอนนี้อยู่ในสถานการณ์แบบนี้ ผมไม่แนะนำให้คุณตั้งครรภ์ในตอนนี้”
ตอนที่คุณหมอพูดจบ เสิ่นอีเวยรู้สึกว่าโลกที่กำลังหมุนตัวเองมันเงียบหนักกว่าเดิม ได้ยินแค่เสียงคุณหมอลู่มากระทบที่โสตประสาทเท่านั้น
คุณหมอลู่ยังคงพูดต่อ : “ตอนนี้ไม่สามารถตั้งครรภ์ได้เพราะร่างกายไม่เอื้ออำนวย แล้วยังมีเรื่องสำคัญอีกเรื่องหนึ่ง—”
คุณหมอลู่พูดได้แค่นั้นก็หยุดพูดต่อ เสิ่นอีเวยถึงกับจ้องหน้าเขาไว้
เหมือนกับคำพูดที่อดไม่ได้เลยพูดมันออกไป
คุณหมอลู่เห็นภายในดวงตาของเสิ่นอีเวยช่างเศร้าโศกเสียใจหมดสิ้นแล้วซึ่งความหวัง เขาปลุกระดมความกล้าที่มีอยู่ในใจของเขาขึ้นมา
“ด้วยสภาพร่างกายของคุณที่เป็นอยู่นี่ หากมีลูก เด็กก็จะได้รับกรรมพันธุ์โรคนี้ไปเต็มๆ”
กรรมพันธุ์ส่งต่อให้รุ่นลูก—-
พละกำลังเรี่ยวแรงของร่างกายเหมือนถูกดูดออกไปจากตัว เสิ่นอีเวยรูสึกว่าตัวเองจะเป็นลมเอาซะดื้อๆ
ความเคร่งเครียดแน่นตึงที่อยู่ในใจจนแล้วจนรอดมันขาดจนได้ ความจริงมันก็คือความจริงอยู่วันยังค่ำ ใจที่เคยมีความหวังลมๆแล้งๆอยู่กลับมอดไหม้เป็นผุยผง
หล่อนรู้สึกได้ว่าในใจหล่อนอยากจะสื่อสารสิ่งต่างๆออกมามากมาย แต่ลำคอเหมือนมีก้อนหินขนาดใหญ่มาปิดกั้นขวางทางไว้อยู่ ทำให้ไม่มีเสียงเล็ดลอดออกมาแต่อย่างใด
นาทีนั้น เสิ่นอีเวยถึงได้เข้าใจว่า สวรรค์กลั่นแกล้ง คำนี้มันเป็นเช่นไร
คราวที่แล้วที่หล่อนเสียลูกไปเพราะอุบัติเหตุ สาเหตุมาจากหล่อนกับเซิ่งเจ๋อเฉิงทะเลาะกันใหญ่โตที่โรงแรมจนเกิดถลำลึกกับอารมณ์บนเตียงมากไปนิด หล่อนไม่ได้เตรียมตัวตั้งรับการมาของเขามาก่อน แต่เขาก็มา จากนั้นไม่นานก็จากไป
ครั้งนี้ก่อนที่จะมาพบคุณหมอลู่ เสิ่นอีเสยก็เตรียมใจไว้สักพักแล้ว จนในที่สุดหล่อนก็ตัดสินใจที่จะมีลูกให้เซิ่งเจ๋อเฉิงอีกครั้ง แต่คุณหมอกลับบอกหล่อนว่า ไม่สามารถที่จะมีลูกได้
เวลาตั้งใจกลับไม่มี พอเวลาไม่ตั้งใจกลับมีขึ้นมาซะเอง ที่พูดเปรียบเปรยออกมาน่าจะพูดถึงสถานการณ์ของเธอในตอนนี้นี่แหละ
มุมปากเสิ่นอีเวยกระตุกยิ้มอย่างทุกข์ใจ ขนาดตัวเองยังไม่รู้ตัว ทว่าคุณหมอลู่ที่นั่งฝั่งตรงข้ามเห็นสีหน้าที่ขาวซีดของหล่อน เกิดกลัวขึ้นมาในใจ เขาเป็นถึงหมอ เขารู้ดีว่าตัวเองเพิ่งบอกข่าวร้ายแบบนั้นกับคนไข้
“คุณเสิ่น คุณไม่เป็นไรใช่ไหม?”
ดวงตาของเธอว่างเปล่า ไม่แสดงอารมณ์ใดๆให้คนเห็น ใบหน้าของหล่อนขาวซีดเผือด ริมฝีปากก็เหมือนไม่มีเลือดฝาด เมื่อได้ยินสิ่งที่คุณหมอถาม หล่อนถึงได้สติกลับคืนมา
หล่อนจ้องมองดวงตาของคุณหมอเสิ่นแล้วตอบกลับว่า : “ฉันไม่เป็นไร ขอบคุณค่ะ คุณหมอ”
คุณหมอลู่อยากจะพูดต่อแต่กลับถูกเสิ่นอีเวยพูดแทรกขึ้นมาก่อน : “เรื่องมาถึงขนาดนี้งั้นฉันก็ไม่รบกวนคุณแล้วดีกว่า รบกวนคุณช่วยจัดยาแก้ปวดให้หน่อย เดี๋ยวฉันจะได้เอากลับไปด้วยเลย”
คุณหมอลู่ได้แต่ถอนหายใจอยู่ในใจอย่างเงียบๆ
สุดท้าย เสิ่นอีเวยก็ยังไม่รู้ตัวว่าตัวเองออกมาจากโรงพยาบาลยังไง
ตอนที่เดินออกมาจากโรงพยาบาล ท้องฟ้าด้านนอกดูมืดมากแล้ว เสิ่นอีเวยเงยหัวขึ้น บรรยากาศยามค่ำคืนกลับปกคลุมไปด้วยหมอกหนาสีดำสนิท เหมือนกำลังห่อหุ้มโลกทั้งใบอย่างนั้น เสิ่นอีเวยรู้สึกอยู่ในใจว่าต้องการพักผ่อนจริงๆ
เสิ่นอีเวยไม่รู้ว่าอุณหภูมิด้านนอกมันลดต่ำลงหรือยังไง หล่อนรู้สึกว่าแขนขาของตัวเองลับเย็นชาขึ้นจนรับรู้ความรู้สึกไม่ได้ ช่วงขึ้นรถอากาศในรถที่อุ่นขึ้นทำให้ร่างกายอุ่นขึ้นมาด้วย
เสิ่นอีเวยนั่งอยู่บนรถของตัวเองอยู่นาน ในมือของเธอกำยาแก้ปวดของคุณหมอลู่ไว้แน่น ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ตอนนี้ความรู้สึกในใจเธอกลับสงบขึ้นมากกว่าตอนที่อยู่ในห้องทำงานของคุณหมอลู่
รถของหล่อนจอดอยู่บริเวณข้างทาง ท้องฟ้าด้านนอกรถคลาคล่ำไปด้วยแสงสี แต่ด่านในรถกลับเงียบสนิท เสิ่นอีเวยถึงขนาดได้ยินหลอดเลือดในสมองของตัวเองไหลไปมา วินาทีนั้น หล่อนไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเดี๋ยวหล่อนต้องขับรถไปยังทิศทางไหน
สิ่งแวดล้อมที่เงียบสนิทมันทำให้ความคิดของคนเราสงบเงียบขึ้นมาอีกเยอะ ในหัวของเสิ่นอีเวย
กลับปรากฏคำพูดของคุณหมอลู่ที่พูดขึ้นมาเมื่อครู่ขึ้นมาเป็นฉากๆ
สภาพร่างกายตอนนี้ไม่เหมาะที่จะตั้งครรภ์ การตั้งครรภ์จะส่งต่อพันธุ์กรรมเหล่านี้ให้กับลูกโดยตรง
เรื่องนี้เป็นเรื่องที่หล่อนรับไม่ได้จริงๆ
