บทที่ 185 เรื่องที่เซิ่งเจ๋อเฉิงสนทนากับเจิ้งอวี๋นชวน
เวลาสองทุ่ม วิลล่าตระกูลเซิ่ง
ห้องนอนของเสิ่นอีเวยไม่ได้เปิดไฟ มีเพียงโคมไฟตั้งโต๊ะข้างหัวเตียงเท่านั้นแสงไฟเป็นสีเหลืองอบอุ่น ทำให้ภายในห้องนอนดูแล้วรู้สึกอบอุ่นขึ้นมา
เสิ่นอีเวยเพิ่งอาบน้ำเสร็จ อยู่ในชุดนอนกำลังนั่งอยู่บนระเบียง ได้ยินเสียงประตูถูกเปิดออก หล่อนก็รีบหันศีรษะไปทันที
เป็นเซิ่งเจ๋อเฉิงจริงๆ
เซิ่งเจ๋อเฉิงคงเพิ่งจะกลับมาถึงบ้าน เพราะบนร่างเขายังสวมสูทเมื่อตอนกลางวันตัวนั้นอยู่ ยังไม่ได้เปลี่ยนเลย เสิ่นอีเวยให้ความสนใจไปยังสายตาที่มีความเฉยเมยของเซิ่งเจ๋อเฉิง แล้วจึงยืนขึ้นมองเขา
“ดึกขนาดนี้แล้ว คุณมีเรื่องอะไรหรือเปล่า?” เสิ่นอีเวยเปิดปากถาม
เซิ่งเจ๋อเฉิงไม่สนใจหล่อน มือจับเสื้อโค้ทตัวนอกพาดไว้บนพนักเก้าอี้
เขามองตาเสิ่นอีเวยเงียบๆ ดูไม่ออกว่าในตาเป็นอารมณ์แบบไหน เป็นเวลาเนิ่นนาน เขาเปิดปากอย่างช้าๆ “คุณไม่อะไรที่อยากจะที่อธิบายกับผมเหรอ?”
จับแขนแน่น เสิ่นอีเวยตกตะลึงไปครู่หนึ่ง หล่อนฟังไม่ออกถึงความหมายในน้ำเสียงของเขา ถามกลับว่า : “อธิบายอะไร?”
ไม่รอให้เซิ่งเจ๋อเฉิงพูด ในหัวของเสิ่นอีเวยก็คิดเรื่องเมื่อตอนกลางวันที่บริษัทเซิ่งซื่อขึ้นมา ภาพที่เจิ้งอวี๋นชวนจับแขนของตนเองถูกเซิ่งเจ๋อเฉิงเห็นแล้วเป็นแน่
หล่อนถาม: “คุณพูดถึงเจิ้งอวี๋นชวน?”
เซิ่งเจ๋อเฉิงมองเสิ่นอีเวยอย่างเยีอกเย็น ในน้ำเสียงแฝงแววประชดประชัน: “ไม่อย่างนั้นคุณยังคิดว่ามันจะเป็นเรื่องอะไรได้อีกล่ะ?”
เสิ่นอีเวยสูดหายใจลึกเฮือกหนึ่ง กล่าวว่า : “วันนี้เมื่อกลางวันตอนอยู่ที่บริษัท เป็นเพราะเจิ้งอวี๋นชวน จงใจดึงแขนฉัน ไม่ว่าคุณจะเชื่อหรือไม่เชื่อ เมื่อก่อนนี้ระหว่างฉันกับเขาไม่มีอะไร”
เซิ่งเจ๋อเฉิงนึกถึงตอนในห้องประชุม ประโยคที่เจิ้งอวี๋นชวนพูดกับตนเองเหล่านั้น ในดวงตาก็เยียบเย็น ในน้ำเสียงแฝงแววกระทบกระทั่งและตั้งคำถาม: “ตอนคุณอยู่ประเทศอังกฤษก็รู้จักเจิ้งอวี๋นชวนอยู่ก่อนแล้ว ได้ยินว่าเคยเล่นสนุกกันที่ร้านบาร์อีกด้วย?”
เสิ่นอีเวยเห็นสีหน้าจริงจังของเซิ่งเจ๋อเฉิง ตกตะลึงไปครู่หนึ่ง ริมฝีปากของเธอขยับเล็กน้อย
ความตั้งใจเดิมของหล่อนคือจะไม่บอกรายละเอียดกับเซิ่งเจ๋อเฉิงเรื่องระหว่างหล่อนและเจิ้งอวี๋นชวนที่ร้านบาร์ในอังกฤษเมื่อห้าปีก่อนเรื่องนั้น เพราะบางครั้งยิ่งพูดมากก็ยิ่งผิดมาก แต่ตอนนี้หล่อนถูกครอบงำอย่างสมบูรณ์แล้ว เซิ่งเจ๋อเฉิงรู้เรื่องพวกนี้ได้อย่างไร?
คาดว่าเจิ้งอวี๋นชวนคงจะบอกเขาเสียล่ะมั้ง? แต่พ่อลูกตระกูลเจิ้ง มาบริษัทเซิ่งซื่อครั้งนี้เพื่อคุยเรื่องความร่วมมือ เจิ้งอวี๋นชวนไม่จำเป็นต้องพูดเรื่องพวกนี้ต่อหน้าเซิ่งเจ๋อเฉิง
เสิ่นอีเวยมองตาเซิ่งเจ๋อเฉิง ใช้ความพยายามทั้งหมดในการควบคุมอารมณ์ตัวเอง: “คุณรู้เรื่องพวกนี้ได้ยังไง? เป็นเจิ้งอวี๋นชวนที่บอกคุณใช่ไหม?”
ดวงตาเซิ่งเจ๋อเฉิงดำมืด กล่าวเสียงเย็น: “ทำไม ตอนนี้คุณเครียดเหรอ? ผมไม่รู้มาก่อนเลยว่า นิสัยชอบเข้าร้านบาร์ของคุณได้รับการบ่มเพาะมาตั้งแต่ห้าปีก่อนแล้ว”
เสิ่นอีเวยรู้ว่าเซิ่งเจ๋อเฉิงพูดถึงครั้งก่อน หล่อนอารมณ์ไม่ดีถูกหลินโม่เยนลากไปบาร์ทั้งคืน แต่หล่อนโตขนาดนี้แล้ว บวกกับตอนอยู่อังกฤษครั้งนั้น ก็เคยไปร้านบาร์เพียงสองครั้งนี้เท่านั้น
ในน้ำเสียงของเซิ่งเจ๋อเฉิงมีความหมายเยาะเย้ยชัดเจนเกินไป เสิ่นอีเวยได้ฟังแล้วในใจก็อึดอัดอย่างมาก และโต้กลับโดยไม่รู้ตัว: “จริงๆแล้ว ถ้าพูดถึงเรื่องไปสถานที่คล้ายคลึงกับร้านบาร์อะไรพวกนี้แล้ว คุณน่าจะไปมากกว่าฉันหลายครั้งนะ? ปกติคุณคุยเรื่องความร่วมมือก็ไม่ใช่ไปโรงแรมหรูหรือสโมสรอะไรพวกนี้บ่อยๆเหรอ?”
บนใบหน้าของเซิ่งเจ๋อเฉิงไม่ได้แสดงอะไร สายตาของเขาลุ่มลึกมากขึ้น เขาเดินเข้าใกล้เสิ่นอีเวยไปก้าวหนึ่ง กล่าว :“คุณคงจะมีข้อสงสัยต่อทัศนคติในการทำงานของผมสินะ?”
เสิ่นอีเวยเสียงเย็น :“คุณเซิ่งคิดมาไปแล้ว ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น”
เซิ่งเจ๋อเฉิงไม่ได้อยู่ในหัวข้อนี้อีกต่อไป
“ระหว่างคุณกับเจิ้งอวี๋นชวน เมื่อห้าปีก่อนที่ประเทศอังกฤษเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่ คืนนี้ต้องเล่าให้ผมฟังตั้งแต่ต้นจบ”
เสิ่นอีเวยเกิดความคิดชั่วร้ายขึ้นมาในทันที หล่อนรู้สึกว่าผู้ชายคนตรงหน้านี้แปลกมากๆ เห็นอยู่ชัดๆว่าเขาเกลียดตนเองมาก แต่ตอนนี้กลับมาอยู่ที่นี่และถามถึงเรื่องเช่นนี้ หล่อนเกลียดความรู้สึกแบบนี้มาก
เงยหน้าขึ้น การแสดงออกเพิ่มความเย็นชามากกว่าเมื่อครู่: “นี่เป็นเรื่องส่วนตัวของฉัน ทำไมฉันต้องบอกคุณด้วย?”
เกิดความเงียบขึ้นในอากาศ
เดิมเสิ่นอีเวยคิดว่าพูดประโยคแบบนั้นออกไปแล้ว เซิ่งเจ๋อเฉิงสมควรจะโกรธ แต่เขาเปล่า เซิ่งเจ๋อเฉิงเพียงจ้องหล่อนเงียบๆ กล่าวว่า: “วันนี้ผมคุยกับเจิ้งอวี๋นชวน ประโยคสุดท้ายที่เขาพูดคือ ถ้าหากคุณขอโทษเขาเขาจะยอมลงชื่อในสัญญาครั้งนี้บริษัทเซิ่งซื่อ หากคุณไม่ขอโทษเขา เรื่องนี้ก็ไม่มีอะไรที่จะต้องมาคุยกันอีก”
เสิ่นอีเวยเกิดข้อสงสัยในใจ เรื่องขอโทษเจิ้งอวี๋นชวนนี้ คงพูดถึงเรื่องที่ตนเองแก้แค้นในร้านบาร์เมื่อห้าปีก่อนสินะ? แต่นั่นก็เป็นเพราะเขาเป็นคนลงมือก่อนต่างหาก
ในใจเสิ่นอีเวยพรั่งพรูไปด้วยความโกรธ ชั่วขณะหนึ่งหล่อนพูดไม่ถูกว่าในใจมีรสชาติอย่างไร ความรู้สึกเหมือนถูกตีกรอบ
ตอนที่เธอกำลังใช้ความคิดก็เดินเข้าไป เซิ่งเจ๋อเฉิงถามเสียงเย็นชาขึ้นมาอีกครั้งว่า: “เสิ่นอีเวย ผมให้โอกาสคุณครั้งสุดท้าย เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อห้าปีก่อนที่ร้านบาร์ระหว่างคุณกับเจิ้งอวี๋นชวนให้ผมฟังตามความจริง”
เสิ่นอีเวยมองตาเซิ่งเจ๋อเฉิงอย่างจริงจัง รู้ว่าคืนนี้ต้องอธิบายเรื่องนี้ให้ชัดเจน หล่อนเดินช้าๆไปยังระเบียงแล้วนั่งลงบนเก้าอี้ กระชับผ้าคลุมไหล่บนร่าง
ราวครึ่งชั่วโมงต่อมา เรื่องเสิ่นอีเวยเมื่อห้าปีก่อนรู้จักผางเจียเม่ยได้อย่างไร ที่ร้านบาร์เจิ้งอวี๋นชวนใส่ยาลงในแก้วเครื่องดื่มของตนเองสุดท้ายถูกผางเจียเม่ยดื่มเข้าไปโดยไม่ได้ตั้งใจต่อมาภายหลังจะเกิดเรื่องที่หล่อนไปแก้แค้นเจิ้งอวี๋นชวนได้อย่างไร ล้วนถูกเล่าออกไปอย่างครบถ้วนทุกคำแล้ว
ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ความเร็วของเวลายามค่ำคืนผ่านพ้นไปอย่างช้าๆ ในอากาศมีความเย็นอยู่สักหน่อย เซิ่งเจ๋อเฉิงนั่งบนเก้าอี้ข้างเสิ่นอีเวยฟังหล่อนอย่างเงียบๆ
เหมือนตกอยู่ในภวังค์ เสิ่นอีเวยเกิดภาพลวงตา ตนเองและเซิ่งเจ๋อเฉิงไม่ได้นั่งเงียบๆและพูดคุยกันดีๆเหมือนอย่างนี้มานานเท่าไหร่แล้ว?
ช่วงหนึ่งปีที่ผ่านมานี้ ความขัดแย้งกันระหว่างพวกเขายิ่งเพิ่มมากขึ้น เรื่องเล็กน้อยขนาดไหนก็สามารถจุดความโกรธของทั้งสองขึ้นมาได้อย่างง่ายดาย หลังจากนั้นก็ทะเลาะกันอย่างเลี่ยงไม่ได้ และเย็นชาใส่กัน
เสิ่นอีเวยพูดไปพลางหันศีรษะไปมองกรอบหน้าด้านข้างของเซิ่งเจ๋อเฉิง ไฟบนระเบียงเพื่อบรรยากาศสบายดังนั้นจึงไม่ได้สว่างมากนัก ทั่วทั้งใบหน้าของเซิ่งเจ๋อเฉิงครึ่งหนึ่งถูกแสงไฟสาดส่อง ส่วนอีกครึ่งซ่อนเร้นอยู่ในความมืดมิด จริงๆแล้วมุมเช่นนี้การแสดงออกเล็กๆน้อยก็สามารถทำให้คนรู้สึกว่าจริงจังและรุนแรงเกินไป แต่ว่าขณะนี้สีหน้าบนใบหน้าเซิ่งเจ๋อเฉิงตกสู่สายตาของเสิ่นอีเวยทั้งหมด
ท้ายของท้ายที่สุด เมื่อสาธยายเรื่องราวจบแล้ว เสิ่นอีเวยก็ค่อยๆหลงใหล
เซิ่งเจ๋อเฉิงฟังจบ ก็เพียงพูดด้วยเสียงเย็นชาออกมาประโยคหนึ่ง: “คิดไม่ถึงเลยว่าเมื่อก่อนคุณก็ร้ายกาจใช้ได้เหมือนกัน”
เป็นเพราะประโยคนี้ ความคิดของเสิ่นอีเวยก็ถูกดึงกลับมาปัจจุบัน หล่อนไม่ได้ตอบการเยาะหยันของเซิ่งเจ๋อเฉิงในทันที หล่อนลองคิดอย่างระมัดระวังถึงประโยคเมื่อครู่ของเขาช่างน้ำหนักถึงความหมายแบบไหนที่เฉพาะเจาะจงมากขึ้น
นี่เยาะเย้ยกันหรือเปล่า? เสิ่นอีเวยคิดแบบนี้อย่างช่วยไม่ได้
แต่ว่าหล่อนคิดใหม่อีกครั้ง ในน้ำเสียงของเซิ่งเจ๋อเฉิงฟังเหมือนมีความชื่นชมอยู่ในนั้น แต่หล่อนไม่สามารถยืนยันได้
“ฉันรู้สึกอยู่เสมอว่าเกี่ยวกับเรื่องนั้น ฉันไม่ได้ทำอะไรผิด ถูกคนรังแกแล้วก็ควรรังแกกลับ ฉันไม่สนหรอกว่าพ่อแม่เขาจะเป็นใคร ร้ายกาจขนาดไหน อิทธิพลของครอบครัวจะใหญ่แค่ไหน ขอแค่ได้แก้แค้นสำเร็จฉันก็ดีใจแล้ว”
ตอนที่เสิ่นอีเวยพูดประโยคนี้ บนใบหน้าก็ฉาบด้วยรอยยิ้มชื่นมื่น เซิ่งเจ๋อเฉิงมองใบหน้าที่ชัดเจนของหล่อน จู่ๆก็รู้สึกว่าตอนนี้เสิ่นอีเวยเป็นเหมือนเด็กเล็กๆคนหนึ่งที่ประสบความสำเร็จในการเล่นแผลงๆ
ช่างเป็นผู้หญิงที่เต็มไปด้วยจิตวิญญาณ
