บทที่ 416 คุณคิดว่าฉันสนใจคุณหรอ
หน้าผากสัมผัสความอบอุ่นที่ส่งผ่านมาจากแก้มของฝ่ายชาย ในใจของเสิ่นอีเวยส่งเสียง“ตึ้ง”เธอรีบถอนตัวออกอย่างรวดเร็ว หลังจากเธอกลับมานั่งตัวตรง จึงมองเห็นเซิ่งเจ๋อเฉิงกำลังมองตนเองอยู่
ใบหน้าของฝ่ายชายแสดงถึงความแปลกใจ เขาพูดออกมาเบาๆว่า：“คุณนอนกรนด้วยหรอเนี่ย？”
เสิ่นอีเวยใบหน้าเปลี่ยนเป็นสีแดงด้วยความเขินอาย เธอพูดตอบกลับทันทีว่า：“ คุณกำลังพูดเรื่องอะไร？แต่ไหนแต่ไรฉันไม่เคยนอนกรน โอเคไหม！？”
มองเห็นเสิ่นอีเวยมีท่าทางไม่สบายใจ เซิ่งเจ๋อเฉิงรู้สึกว่าตลกดี ใบหน้าปรากฏรอยยิ้มอย่างพึงพอใจเมื่อได้แกล้งอำคนเล่น：“ผมแกล้งคุณเล่น”
เสิ่นอีเวยโกรธจนเกือบหายใจไม่ทัน เธอข่มความรู้สึกอยู่นานจนหน้าแดงและด่าออกมาว่า ：“……ทำตัวเป็นเด็กไปได้！”
หลังจากเครื่องบินลงจอด เสิ่นอีเวยแทบอยากจะกระโดดหนีลงจากเครื่องบินทันที เพราะเธอไม่อยากอยู่กับผู้ชายคนนี้ต่อไปแม้แต่วินาทีเดียว นึกย้อนกลับไปถึงท่าทางของผู้ชายคนนี้ที่มีต่อตัวเองในขณะนี้ และทุกสิ่งที่เขาทำลงไป เสิ่นอีเวยรู้สึกอยู่เต็มอกว่ามันไม่ใช่ความจริง
เซิ่งเจ๋อเฉิงแท้จริงแล้วเป็นผู้ชายที่คาดเดาไม่ได้มาตลอด ในใจเสิ่นของอีเวยรู้ดี ช่วงเวลาที่ผ่านมาในตอนนั้นของเขาทั้งสอง ความรู้สึกที่ผู้ชายคนนี้มีต่อตนเองไม่ใช่ความรัก และก็ไม่ใช่ความเกลียด แต่เห็นได้ชัดเจนว่าเป็นความระอา เพราะไม่ว่าเธอจะทำอย่างไร อีกฝ่ายมักจะระอาตนเองเสมอ
หลังจากตนเองเดินทางไปประเทศอังกฤษ ก็ได้รู้จากคำบอกเล่าของคนอื่นและจากการรายงานข่าวว่าผู้ชายคนนี้กำลังตามหาตนเอง อีกทั้งก่อนหน้าที่เธอตัดสินใจเดินทางกลับประเทศอย่างกระทันหัน ก็ไม่รู้ชัดเจนว่าตอนนี้เซิ่งเจ๋อเฉิงแท้จริงรู้สึกกับตนเองเช่นไร
ความรัก？ ความชัง？หรือว่าชีวิตแต่งงานสามปีนั้นยังทำให้เธอทนทุกข์ทรมานไม่หนำใจ？เสิ่นอีเวยไม่เต็มใจที่จะคิดเกี่ยวกับมันและไม่กล้าที่จะคิดเกี่ยวกับมันมาก
ประเทศไทยเป็นประเทศที่ได้รับความนิยมในด้านการท่องเที่ยวของเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ณ ที่แห่งนี้มีทัศนียภาพที่สวยงามมากมาย โดยเฉพาะทิวทัศน์ของหาดทรายสีขาว ยิ่งทำให้ผู้คนรู้สึกผ่อนคลายและมีความสุข
เป็นที่ชัดเจนว่าพวกเขามาประเทศไทยเพราะต้องการท่องเที่ยวพักผ่อนในช่วงวันหยุด แต่มองดูเซิ่งเจ๋อเฉิง กลับเป็นเพียงการเปลี่ยนสถานที่ทำงานใหม่
ในขณะนี้ เสิ่นอีเวยกำลังถือมะพร้าวอยู่ในมือ ใช้ปากดูดหลอดเบาๆ มองเพื่อนร่วมงานที่กำลังเล่นน้ำอยู่ไกลๆ ส่งยิ้มให้พวกเขาเป็นครั้งคราว
ส่วนเซิ่งเจ๋อเฉิง ในตอนนี้เขากลับสะสางงานอยู่ในห้องพักของโรงแรมที่อยู่ไม่ไกล
ฝ่ายชายกำลังนั่งทำหน้าบึ้งอยู่ตรงหน้าแล็ปท็อป สองมือเรียวยาววางซ้อนกันอยู่ข้างเตียง สีหน้าเหมือนจมอยู่ในความคิด
บนหน้าจอแล็ปท็อป ปรากฏหน้าจอสนทนา เซิ่งเจ๋อเฉิงกำลังจ้องมองข้อความที่อีกฝ่ายส่งมา：ช่วงนี้ฉันมีเวลาพักผ่อน มาหาฉันสิ เดี๋ยวฉันจะช่วยคุณจองตั๋วเครื่องบิน
นิ้วเรียวยาวของเซิ่งเจ๋อเฉิงเคาะเบา ๆ บนแป้นพิมพ์ ปรากฏข้อความหนึ่งบรรทัด：ช่วงนี้ผมอยู่ต่างประเทศเพื่อจัดการบางอย่าง ผมไม่มีเวลา
วินาทีต่อมา ข้อความใหม่ปรากฏขึ้นด้านล่าง ผู้ส่งยังคงเป็นคนเดิม：ถ้าไม่มา ฉันจะส่งรูปภาพพวกนั้นให้กับนักข่าว
สายตาของเซิ่งเจ๋อเฉิงเริ่มเยือกเย็น เขาค่อยๆเอนกายลงบนเก้าอี้ สองมือกอดหน้าอก เมื่อได้เห็นรูปภาพเหล่านั้นชัดเจน มุมปากของเขาก็ปรากฏรอยยิ้มแห่งความเย้ยหยัน
รูปภาพที่อีกฝ่ายส่งมา ทั้งหมดมีสองรูป เป็นภาพของผู้ชายกับผู้หญิง อยู่ในชุดแต่งกายอย่างเป็นทางการ ผู้ชายคือเซิ่งเจ๋อเฉิง ผู้หญิงที่ยืนจูงมือเขาอยู่ข้างๆมีรูปร่างอรชรอ้อนแอ้น กำลังอยู่ในอารมณ์ดี หันกลับไปยิ้มอย่างมีความสุขให้กับกล้อง
รายละเอียดและฉากหลังของทั้งสองภาพเหมือนกัน มีเพียงแค่เพียงมุมกล้องที่ไม่เหมือนกัน รูปใบที่สอง สามารถมองเห็นใบหน้าของเซิ่งเจ๋อเฉิงได้อย่างชัดเจน
หลังจากจ้องหน้าจอเป็นเวลาสามวินาที ในที่สุดเซิ่งเจ๋อเฉิงจึงพิมพ์ลงไปในกล่องข้อความว่า ：ตามสบาย ผมไม่สนใจ
หลังจากกด Enter เซิ่งเจ๋อเฉิงปิดหน้าจอแล็ปท็อปอย่างรวดเร็ว“ปัง” จากแรงที่เขาใช้สามารถมองเห็นได้ว่าเขาอารมณ์ไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่
เขายกมือขึ้นขยี้ระหว่างหัวคิ้ว เดินตรงไปที่หน้าต่างเพื่อจ้องมองทิวทัศน์ที่อยู่ไกลออกไปสักพัก เนื่องจากตำแหน่งและที่ตั้งของห้องพักที่เขาเลือกนั้นดีที่สุดในโรงแรม ดังนั้นเมื่อยืนที่หน้าต่างจึงสามารถมองเห็นวิวของชายหาดทั้งหมด รวมทั้งทะเลสีฟ้าใสดุจคริสตัล
ภายใต้แสงอาทิตย์ที่สดใส คลื่นน้ำในทะเลกำลังส่องแสง เหมือนถูกปกคลุมไปด้วยเพชรเป็นประกายวาววับ ลมทะเลที่ปะทะหน้ามีทั้งความเค็มและความชื้น ในที่สุดเซิ่งเจ๋อเฉิงก็รู้สึกดีขึ้นมาสักหน่อย
ในจังหวะที่กำลังจะหันหลังกลับ สายตาของเขากลับถูกดึงดูดด้วยร่างของคนที่เดินจากชายหาดกำลังจะไปขึ้นเรือยอชร์
เซิ่งเจ๋อเฉิงหรี่ตาลง ความไม่พอใจปรากฏขึ้นในแววตาทันที：ทำไมใส่สั้นแบบนี้？นับวันยิ่งกล้าขึ้นนะ
หลังจากนั้นห้านาที เซิ่งเจ๋อเฉิงปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าเสิ่นอีเวย ในตอนนี้เธอเพิ่งจะขึ้นมานั่งบนเรือยอชร์ มะพร้าวในมือก็ยังดื่มไม่หมด
เซิ่งเจ๋อเฉิงนั่งตำแหน่งตรงข้ามเธอ มองดูเสิ่นอีเวยสวมบิกินี่ เขาต้องบังคับตนเองไม่ให้เอาผ้าเช็ดตัวมาคลุมผู้หญิงคนนี้ และถามออกมาเบาๆว่า：“คุณมาเป็นอาหารตาให้คนที่นี่หรอ？”
เสิ่นอีเวยมองบน：“มันเกี่ยวอะไรกับคุณ？”
“ตั้งแต่มาที่นี่ ผมยังไม่เห็นคุณทำอะไรเลย”
เสิ่นอีเวยแปลกใจเล็กน้อย：“คุณเอาแต่ยุ่งกับงานทั้งวัน น่าแปลกที่ยังมีเวลามายุ่งเรื่องชาวบ้านด้วย？”
เซิ่งเจ๋อเฉิงยิ้มเบาๆ ตอบว่า：“เอาเป็นว่าผมไม่ได้ยุ่งมาก ถ้าเพียงแค่ยุ่งเรื่องของคุณ ก็ยังพอมีเวลา คุณพูดว่าผมเอาแต่ยุ่งกับงาน ทำไมหรอ บังเอิญว่าคุณสนใจผมด้วยหรอ？”
เสิ่นอีเวยโดนเขาหยอกล้อจึงนึกขึ้นมาได้ว่า ช่วงไม่กี่วันนี้ตนเองสนใจผู้ชายคนนี้อย่างไม่ทันรู้ตัว
การมาประเทศไทยของพวกเขาในครั้งนี้ กำหนดการเดินทางสำหรับสองวันแรกจัดขึ้นที่จังหวัดภูเก็ต ภูเก็ตคือเกาะที่ใหญ่ที่สุดในประเทศไทย ตั้งอยู่ในทะเลอันดามัน บนเกาะแห่งนี้ มีหาดทรายที่สวยงามและเกาะเล็กเกาะน้อยกระจายตัวอยู่มากมาย อีกทั้งยังมีทะเลที่ส่องแสงประกายระยิบระยับ
สถานที่ท่องเที่ยวแห่งนี้มีชื่อเสียงและมีกิจกรรมต่างๆให้ทำมากมาย โดยเฉพาะกิจกรรมทางน้ำทุกประเภทเป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้ เสิ่นอีเวยไม่เข้าร่วม เนื่องจากไม่ชอบน้ำตั้งแต่เกิด อีกทั้งทักษะการว่ายน้ำของเธอค่อนข้างแย่
หลังจากครั้งก่อนโดนเซิ่งเจ๋อเฉิงโยนลงในสระว่ายน้ำของคฤหาสน์ เธอคอยเตือนตนเองอยู่เสมอว่าจะต้องเรียนว่ายน้ำให้เป็น ดังนั้นเธอจึงใช้เวลาว่างลงเรียนว่ายน้ำ แต่ทักษะการว่ายน้ำเป็นอะไรที่ค่อนข้างยากสำหรับเธอ ดังนั้นหลังจากเข้าเรียนไปได้สักพัก ในที่สุดจึงยอมแพ้
แต่สองวันที่มาเที่ยว เสิ่นอีเวยกลับไม่เห็นเซิ่งเจ๋อเฉิงจะออกมาเที่ยวเลยสักครั้ง แต่คิดไปคิดมา เขาจะออกหรือไม่ออกมาเที่ยวมันเกี่ยวอะไรกับตนเอง？
แต่สิ่งที่คิดไม่ถึงคือ เรื่องนี้ถูกเซิ่งเจ๋อเฉิงรู้เข้าโดยไม่คาดคิด
ถึงแม้ผู้ชายคนนี้จะพูดความจริง แต่เธอจะยอมรับได้อย่างไร？ทันใดนั้นเธอจึงทำหน้าบึ้งและพูดอย่างไม่เห็นด้วย：“ประธานเซิ่ง คุณอย่าคิดเข้าข้างตนเองมากนักเลย เมื่อสักครู่ฉันก็พูดไปเรื่อย คุณยังคิดว่าฉันสนใจคุณจริงๆหรอ？”
