บทที่ 419 ผู้ชายที่หายไปอย่างกระทันหัน
เมื่อเสิ่นอีเวยรู้สึกตัวฟื้นขึ้นมา ก็เป็นเวลาห้าโมงเย็นกว่าแล้ว แสงพระอาทิตย์ตกจากริมทะเลลอดผ่านเข้ามาทางหน้าต่างที่มีลวดลายสลักสีขาว ตกกระทบลงบนเสิ่นอีเวยที่กำลังนอนห่มผ้า เนื่องจากจมน้ำ ดังนั้นสภาวะของร่างกายจึงยังไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่ ในห้องพักจึงไม่เปิดแอร์
ดังนั้นหากจะพูดให้ถูกต้อง เสิ่นอีเวยรู้สึกร้อนจนตื่นขึ้นมาต่างหาก
หลังจากฟื้นขึ้นมาได้ไม่กี่วินาที สมองของเธอว่างเปล่า แต่เสิ่นอีเวยกลับได้ยินเสียงเชียร์จากชายหาดด้านนอก มีทั้งเด็กและผู้ใหญ่
เนื่องจาก Alex เติบโตขึ้นมาในยุโรป ก่อนหน้านี้ไม่กี่ครั้งที่ได้มาเที่ยวประเทศในโซนเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ เนื่องจากต้องมาจัดการเรื่องงาน ทุกครั้งจึงต้องรีบไปรีบกลับ ดังนั้นหลังจากมาเที่ยวประเทศไทยครั้งนี้ เขาจึงตกหลุมรักกับนิสัยคนท้องถิ่นของที่นี่ เมื่อพบเจอกับเรื่องแปลกใหม่จะแบ่งบันกับทุกคนด้วยความกระตือรือร้น
ก่อนหน้านี้ไม่กี่ชั่วโมง เขาดำน้ำถ่ายรูปปะการังมีที่ความสวยงามไม่เหมือนใคร เสร็จแล้วจึงเดินถือกล้องอย่างมีความสุขตั้งใจจะนำไปให้เสิ่นอีเวยดู แต่ผลปรากฏว่าเมื่อเปิดประตูเข้ามา กลับมองเห็นคนหน้าเซียวซีดนอนอยู่บนเตียง
ถึงแม้เสิ่นอีเวยจะฟื้นแล้ว แต่ร่างกายยังคงได้รับบาดเจ็บ เดิมทีคิดว่าในห้องมีเพียงเธอคนเดียว แต่พอหันไปรอบๆ กลับพบ Alex นั่งสัปหงกอยู่ตรงมุมโซฟา
เสิ่นอีเวยรู้สึกแปลกใจ เธอจึงตัดสินใจเรียกชื่อ Alex ทันที แต่กลับพบว่าเสียงของตนเองแหบแห้งอย่างยิ่ง
เดิมที Alex ไม่ได้นอนหลับ ในความสะลึมสะลือได้ยินเสียงเคลื่อนไหว จึงลืมตาขึ้นมา
เขาเดินไปข้างเตียงของเสิ่นอีเวย ถามว่า：“คุณดีขึ้นหรือยัง？”
เสิ่นอีเวยพยายามดันตนเองขึ้นมา Alex จึงช่วยประคองเธอนั่ง เธอพยักหน้าตอบ：“ดีขึ้นบ้างแล้ว”
มองเห็นเธอเริ่มได้สติ Alex จึงเล่าผลการตรวจร่างกายจากคุณหมอให้เธอฟัง：“ ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง แค่จิบน้ำสักหน่อย คุณอาจจะหายใจลำบากสักหน่อย พักผ่อนก็จะดีขึ้น”
เสิ่นอีเวยพยักหน้า ทันใดนั้นเธอนึกถึงร่างสีขาวในน้ำที่ตนเองเห็นก่อนจะหมดสติเพียงไม่กี่วินาที
“เซิ่งเจ๋อเฉิงช่วยชีวิตของฉันหรอ？”เธอถามขึ้นมา อาจเป็นเพราะเจ็บป่วย ดวงตาคู่ใสตอนนี้เต็มไปด้วยน้ำตา
Alex พยักหน้า：“ ใช่ เซิ่งเจ๋อเฉิงเป็นคนช่วยชีวิตคุณ พวกคุณสองคนเป็นคู่เวรคู่กรรมกันจริงๆ ……”
เสิ่นอีเวยไม่เข้าใจความหมายของประโยคที่บอสตนเองพูด แต่ตอนนี้เธอยังเจ็บอยู่ ดังนั้นจึงไม่อยากถามให้มากเรื่อง
“เขาล่ะ？”เสิ่นอีเวยถาม
“ผมไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์ตอนเขาช่วยคุณขึ้นมา ดังนั้นจึงไม่รู้รายละเอียดอะไรมาก ได้ยินคนบนเรือยอชร์พูดกันว่า หลังจากเซิ่งเจ๋อเฉิงช่วยคุณก็เรียกเจ้าหน้าที่การแพทย์มา จากนั้นก็ไม่มีใครเห็นเขาอีกเลย”
เสิ่นอีเวยรู้สึกแปลกใจอย่างมาก เขาหายไปไหน？ นี่ไม่เหมือนกับมารยาทของผู้ชายคนนั้นเลย เธอรู้สึกผิดหวังข้างในใจ
แต่ในเวลาเดียวกัน เธอก็มีความหงุดหงิด หงุดหงิดว่าทำไมตนเองยังไปคิดถึงผู้ชายคนนั้น
เธอไม่รู้ว่า เขากับสวี่อันฉิงแท้จริงกลับมามีความสัมพันธ์กันใหม่ตั้งแต่ตอนไหน อาจจะเป็นช่วงนี้ หรืออาจจะก่อนหน้านี้นานแล้ว
แต่ไม่ว่าจะตั้งแต่เมื่อไหร่ ในตอนนี้เมื่อเสิ่นอีเวยนึกถึงเรื่องนี้ก็ทำให้เธอรู้สึกสะอิดสะเอียน นี่มันคืออะไร เขาพูดว่าต้องการให้เธอกลับไป ในขณะเดียวกันกลับพัวพันกับผู้หญิงคนอื่น
เซิ่งเจ๋อเฉิง คุณมันเลวร้ายจริงๆ เสิ่นอีเวยด่าออกมาในใจ
Alex มองเห็นใบหน้าเสิ่นอีเวยซีดจนแทบไม่มีเลือดฝาด เขารู้ว่ามีบางสิ่งซ่อนอยู่ในใจเธอ จึงถามว่า：“ระหว่างคุณและเขาเกิดอะไรขึ้น？”
ข้างในของเสิ่นอีเวยรู้สึกใจร้อนอยู่ไม่เป็นสุข เธอไม่อยากพูดถึงเรื่องนั้นในตอนนี้ รวมทั้งเธออยู่ต่อหน้า Alex จนเคยชินแล้ว จึงพูดปฏิเสธว่า ：“ไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรอก เพียงแค่หลังจากนี้ ฉันกับเขาควรเป็นแค่คนแปลกหน้าของกันและกัน”
เธอพูดประโยคนี้ขึ้นมาโดยไม่มีปี่มีขลุ่ย Alex จึงไม่เข้าใจไปโดยปริยาย เพราะเขาไม่เคยอ่านข่าวนั้นมาก่อน
เสิ่นอีเวยยื่นมือคลำที่ลำคอ เหลือเพียงความว่างเปล่า สร้อยคอเส้นนั้น ในที่สุดตนเองก็หาไม่เจอ ทำให้มันสูญหายจมลงไปในทะเลกว้าง
สามวันสุดท้ายของการท่องเที่ยวประเทศไทย จนทุกคนเตรียมตัวออกเดินทางกลับ เสิ่นอีเวยไม่เจอเซิ่งเจ๋อเฉิงอีกเลย แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ตามมันก็ไม่สำคัญกับเธอ
สุขภาพร่างกายของเสิ่นอีเวย มักจะปวดท้องทุกครั้งที่มีรอบเดือน อีกทั้งระดับการปวดจะขึ้นอยู่กับกิจกรรมที่ทำในแต่ละเดือน
หลังจากเสิ่นอีเวยค้นพบว่าร่างกายของตนเองมีปัญหาจุดนี้ จึงเคยทำการทดลองมาก่อน โดยบางเดือนตั้งใจดื่มน้ำพุทราแดงเป็นระยะเวลาสามสิบวัน ผลลัพธ์ที่ได้คือในช่วงที่มีรอบเดือนครั้งนั้นอาการปวดท้องลดลงและมีระยะเวลาสั้นลง
แต่ถ้าบางเดือนไม่ได้หลีกเลี่ยงอาหารดิบและอาหารเผ็ด เมื่อถึงเวลาของประจำเดือนครั้งต่อไปก็จะปวดท้องแทบแย่
เดือนที่ผ่านมา เดิมทีเสิ่นอีเวยก็ดื่มน้ำพุทราแดงต่อเนื่องเป็นนิสัย แต่เหตุการณ์จมน้ำที่ประเทศไทย ทำให้สภาวะของเธอกลับคืนสู่ช่วงก่อนมีประจำเดือนอีกครั้ง
วันนั้นเนื่องจากร่างกายสัมผัสกับน้ำทะเลที่แสนเย็น อีกทั้งเป็นช่วงก่อนมีประจำเดือนสองสามวัน ดังนั้นเสิ่นอีเวยหลังจากกลับมาได้วันที่สองประจำเดือนจึงมาเยอะมาก
วันนี้เสิ่นอีเวยเลิกงานก่อนเวลา เมื่อพยายามพาตนเองกลับมาถึงบ้าน ก็ปวดท้องจนแทบไม่ไหว เธอรื้อหายาแก้ปวดท้องประจำเดือนในบ้าน แต่หาอย่างไรก็หาไม่เจอ
ไม่รู้ว่าทีวีถูกเปิดตั้งแต่เมื่อไหร่ ช่างบังเอิญเหลือเกิน เพราะมันเปิดอยู่ในช่องข่าวบันเทิง และยิ่งบังเอิญเข้าไปอีก เมื่อในนั้นกำลังเผยแพร่ข่าวซุบซิบที่เสิ่นอีเวยดูเมื่อวันก่อนเกี่ยวกับการนัดพบกันลับๆของประธานบริษัทเซิ่งซื่อและทนายชื่อดัง
เธอนั่งยองข้างโต๊ะกาแฟ มือยังคงคลำในลิ้นชัก แต่สายตากลับถูกดึงดูดด้วยภาพแอบถ่ายบนหน้าจอทีวีโดยไม่รู้ตัว ความเย็นชาในใจของเสิ่นอีเวยค่อยๆปรากฏขึ้นมา
เมื่ออารมณ์ไม่ดี ร่างกายก็เหมือนจะยิ่งไม่ดีตามไปด้วย เธอหยิบรีโมทที่วางอยู่บนโซฟาใกล้ๆ กดปุ่มปิด เกิดความเงียบภายในห้อง
“ยาล่ะ ยาของฉันอยู่ไหน……ทำไมหาไม่เจอ？”เสิ่นอีเวยยิ่งหายิ่งร้อนรน ในตอนท้าย เสียงของเธอมีความสะอึกสะอื้น
ในโลกของผู้ใหญ่ บางทีไม่จำเป็นต้องเป็นเรื่องใหญ่ถึงจะทำให้คนหมดอาลัยตายอยาก——นิ้วก้อยกระแทกขอบเก้าอี้ เมื่อต้องการมัดผมก็หาหนังยางไม่เจอ ปวดท้องจนแทบจะเป็นลม แต่กลับหายาแก้ปวดท้องประจำเดือนไม่เจอ
น้ำตาของเสิ่นอีเวยยิ่งไหลเยอะขึ้นเรื่อยๆ จนในที่สุดถึงรับรู้ปัญหาได้ข้อหนึ่งคือ ยาหมดแล้ว ก่อนที่ร่องรอยแห่งสติสุดท้ายจะหายไป เสิ่นอีเวยนอนบนโซฟา ซื้อยาไอบูโปรเฟนแบบแคปซูลจากร้านขายยาออนไลน์ โดยทางร้านเขียนว่าจัดส่งภายในหนึ่งชั่วโมง เธอโยนมือถือทิ้ง แล้วนอนหลับอย่างสงบจิตสงบใจ
เสิ่นอีเวยถูกเสียงเคาะประตูจากด้านนอกปลุกให้ตื่น เธอเดินไปเปิดประตูอย่างสะลึมสะลือ ถึงแม้จะนอนไปสักพัก แต่เหมือนว่าอาการปวดท้องยังคงไม่ลดลง
