ตอนที่ 63 ข่มขู่1
ทว่าเธอไม่สามารถกลับไปยังอดีตได้…
เธอถอนหายใจแผ่วเบา เหลือบมองนาฬิกาแวบ หนึ่ง เข็มนาฬิกาชี้ที่สิบเอ็ดโมงยี่สิบห้านาที หัวใจเต้น ผิดจังหวะไม่อยู่สุข
ข้อความจากพ่อกว่าสิบข้อความแทบจะถล่ม โทรศัพท์ของเธอปลายนิ้วขาวซีดขึ้นทุกที เธอควรจะ ทำอย่างไรดี?พิมพ์เขียว? ขโมยหรือไม่ขโมยมาดี?
ทันใดนั้น โทรศัพท์ก็สั่นสะเทือน มีข้อความส่งมา อีกครั้ง
ลูกอกตัญญู! ฉันเครียดจนแทบจะเป็นบ้าแล้ว แก กลับแสร้งทำหูทวนลม เอาอย่างนี้ก็ได้ ในเมื่อแก ใจร้ายก็อย่าหาว่าฉันไร้คุณธรรมล่ะ!]
ต่อมา ก็มีคลิปข้อความส่งมา
เธอหน้าซีดเผือด มันคือภาพถ่ายลูกชายถูกผ้า ขาวมัดปากไว้
ตอนนั้น หยางหยางสะพายกระเป๋าหนังสือ กลับ ขณะยืนอยู่ชั้นล่าง เขาเงยหน้ามองยังห้องเล็กที่
ไปถึงย่านเมืองเก่าอย่างต่อเที่ยว
เขาเคยอยู่กับแม่และยายมาตลอด
พลันรู้สึกกระตือรือร้นขึ้น รอยยิ้มของแม่ปรากฏ อยู่ในหัว ความคิดถึงตลอดเวลาที่ผ่านมาหลายวัน ถาโถมเข้ามาในหัวใจ ขับไล่ความผิดหวังในใจออกไป อย่างรวดเร็ว
เขาฉีกยิ้มกว้างอย่างสดใส ราวกับแยกจากไปนาน นับศตวรรษ ก้าวขาน้อย ๆ ออกอย่างรวดเร็ว วิ่งขึ้น บันไดดังตึง ตึง….
ถึงประตูบ้านแล้ว
ประตูห้องไม่ได้ล็อก
“เฮ้-“ยังไม่ทันได้เปิดปากพูด ก็กลับมีเสียงคำราม ของผู้ชายทำให้หยางหยางที่กำลังตื่นเต้นตกตะลึง “สารเลว! ดูสิว่าแกคลอดลูกสาวแบบไหนออกมา
ที่แท้หลายปีมานี้ก็ไปมั่วกับผู้ชายข้างถนน จนถึงกับ
คลอดเด็กไม่มีพ่อ! ในเมื่อมันอกตัญญูก็อย่าหาว่าฉันไร้
น้ำใจกันล่ะ!”
“เซิงเทียน อย่าเพิ่งวู่วาม ฮอนฮอน จะต้องคิดหา วิธีแน่ ให้เวลาลูกก่อนได้ไหม? ห้ามทำร้ายหยางหยาง เชียว เด็กไม่รู้เรื่องอะไรด้วย..”
เป็นเสียงของคุณยาย คิวเล็ก ๆ ของหยางหยาง ขมวดมุ่นเล็กน้อย
ทำไมคุณยายต้องบอกว่าห้ามทำร้ายเขา? เขาเอง อยู่ที่นี่ได้อย่างสุขสบายมาตลอดไม่ใช่หรือ?
ด้วยความสงสัย หยางหยางเดินไปยังประตูอย่างแผ่วเบา มองเข้าไปในห้องจากรอยแตกตรงประตู-สิ่ง ที่เห็นคือชายแก่คนหนึ่งกำลังดุด่าคุณยายอยู่
เขาเป็นใคร? ช่างดูดุดันและโหดร้าย
“หนู ฟินซ์ ปากเธอชอบพูดนักหนาว่ารักฉัน! หลาย ปีมานี้ฉันเอาแต่ถามว่าหรือฉันเองดูแลเธอไม่ดี ตอนนั้น
ถ้าหากฉันไม่พาเธอออกมา เธอคงถูกขายให้เป็นสะใภ้
บ้านยาจกที่ไหนสักที่ไปแล้ว! ตอนนี้สบายแล้ว มี ลูกสาวเลยไม่สนใจว่าฉันจะเป็นหรือตายยังไงแล้วสิ?” สองตาของกู้เชิงเทียนแดงก่ำไปด้วยความโกรธ
หยูพื้น น้ำตานองหน้า ได้แต่คุกเข่าลงตรงหน้ากู้ เชิงเทียน “เปล่านะ….เซิงเทียน ฉันรู้ว่าตอนนั้นคุณมี บุญคุณกับฉัน ชาตินี้ต่อให้ต้องเป็นวัวเป็นม้าฉันก็ไม่ กล้าทรยศคุณ…แต่ว่าเด็กไม่รู้เรื่องด้วยจริง ๆ ไม่ อย่างนั้นคุณบังคับฉันแทนเถอะ….”
“เธอไม่ต้องมาถ่วงเวลาตรงนี้ ไสหัวไปให้พ้นหน้า ฉัน!”
กู้เชิงเทียนพูดจบก็เตะขาไปทางหยูฟืน อย่าง
รุนแรง ทำให้เธอถูกแรงกระแทกล้มไปชนกับกำแพง หยางหยางที่หลบอยู่ข้างรอยแยกของประตู หัวใจ หล่นวูบ!
ขณะนั้นเองถึงได้เห็นคนที่ถูกมัดอยู่บนเก้าอี้ ภายในห้องได้อย่างชัดเจน เด็กชายคนที่ถูกผ้าขาวอุดปากไว้อยู่คนนั้น
เขาหรือ?
ดวงตาสีดำสุกสกาวของหยางหยางฉายแวววาบ ด้วยความตกใจ!
เขาเคยเห็นรูปของเด็กคนนั้นที่คฤหาสน์ตระกูล เป่ยหมิงนับครั้งไม่ถ้วน ทั้งใบหน้านั้นช่างเหมือนกับตัว เองยังกับแกะ หยางหยางเองยังจดจำได้ภายในแวบ เดียว ว่าชายที่ถูกมัดคนนั้นคือเฉิงเฉิงคุณชายน้อย แห่งตระกูลเป่ยหมิง!
ทำไมเฉิงเฉิงถึงมาอยู่ในบ้านเขาได้?
“เซิงเทียน..ฉันขอร้องล่ะ….หนู ฟืน คลาน บนพื้นอย่างสิ้นหวัง ร้องไห้ออกมาด้วยความเจ็บปวด
หยางหยางเห็นอย่างนั้น ก็กำหมัดน้อย ๆ เคร่งเครียดจนสีหน้าซีดขาว พลันในหัวเกิดความคิด ขึ้นมาอย่างหนึ่ง
ภายในห้องประชุม
ปลายนิ้วของกู้ฮอนจับโทรศัพท์มือถือแน่น สั่นเทา การกระทำของพ่อช่างน่าเดือดดาล! สายตาที่จ้อง ตรงมายังหน้าจอของลูกชายผู้ซึ่งถูกมัดอยู่ยังคงมี สีหน้าเรียบเฉย ดวงตาดำขลับนั้นฉายแววเด็ดเดี่ยว ราวกับต้องการจะบอกเธอว่า แม่ ไม่ต้องห่วงผม… หยางหยาง
ขอบตาของกู้ฮอนใกล้จะแดงก่ำ
จะให้ลูกเป็นอะไรไปไม่ได้! “..ท่านประธาน เกี่ยวกับ “หยิง ” โปรเจกต์ พวกเรามีความเอนเอียงไป ทางสไตล์อเมริกาเหนือมากกว่า…” ผู้จัดการฝ่าย แผนกหนึ่งยังคงรายงานอย่างละเอียด
กู้ฮอนควบคุมตัวเองไม่อยู่ เธอที่นั่งอยู่ตรงหัวมุม
พลันย่อตัวลงใต้เก้าอี้ จากนั้นโน้มเอวลง แอบวิ่งออก ไปตามแนวกำแพง
ขณะกำลังวิ่งออกมาจากห้องประชุม เธอก็โทร กลับยังเบอร์ของกู้เชิงเทียนทันที
อีกฝ่ายรับสาย ด้วยเสียงโกรธแค้น “นังลูก อกตัญญู ในที่สุดแกก็ยอมรับสายฉันแล้วเรอะ?”
“พ่อทำอะไรกับเด็กน่ะ?” สีหน้าของเธอเรียบเฉย หัวใจเย็นเยียบ
“แกวางใจเถอะ ฉันยังไม่ได้ไร้มนุษยธรรมขนาด นั้น ตอนนี้เด็กยังปลอดภัยอยู่ แต่ว่าหลังจากนี้ฉันไม่ กล้ารับประกัน….
น้ำเสียงหม่นมืดของกู้เซิงเทียน ทำให้ใจกู้ฮอน หวาดหวั่น
ช่างเป็นพ่อลูกที่น่าหัวเราะอะไรเช่นนี้ เธอหัวเราะ เย็นขึ้นมาเสียงหนึ่ง “หนูจะไปเอาพิมพ์เขียวมาให้เดี่ยว นี้ อย่าแตะต้องลูกของหนูแม้แต่ผมเส้นเดียว!”
“ได้ ฉันจะรอ!”
เมื่อวางสายลง เธอลอบสูดหายใจอยู่หลายครั้งยืดหลังตรง แสร้งทำเป็นปกติ แล้วย่ำรองเท้าส้นสูงไป ทางห้องประธานบริษัททีละก้าว….
หยางหยางสะพายกระเป๋าไว้บนหลังวิ่งตึงตังลงมา ชั้นล่าง ตกใจกลัวจนสีหน้าซีดขาว
ภาพของคุณยายร้องไห้ฟูมฟาย กับสีหน้าสิ้นหวัง ของเฉิงเฉิงวนกลับไปมาในหัวเขา
แม่ไม่อยู่บ้าน ดังนั้นเขาจะต้องหาทางช่วยพวก เขาให้ได้
หยางหยางวิ่งอย่างบ้าคลั่งไปตลอดทาง จน กระทั่งถึงร้านขายหนังสือพิมพ์ริมทาง พูดกับเจ้าของ ร้านหนังสือพิมพ์ด้วยอาการหอบ “คุณลุง มีคนร้ายอยู่ ที่บ้านผม ขอยืมโทรศัพท์เรียกตำรวจหน่อยได้ไหม ครับ?”
“หา จริงเหรอไอ้หนู? ลุงจะช่วยกดเรียก
110..ให้นะ”
*
ห้องประธานบริษัท
เงียบงันจนทำให้หัวใจแทบหยุดเต้น
