ตอนที่ 78 สงครามบนโต๊ะอาหาร2
กู้ฮอนลอบสุดลมหายใจ กำหมัดแน่นอย่างสั่นเทา
ครั้งที่สอง!
นับจากที่กู้อันขี้เอาชาถุงน่องหลงจิ่งแก้วนั้นสาดใส่เธอ แก้วนี้เป็นแก้วที่สองแล้ว!ถ้าหากไม่ได้กระดาษทิชชูส่งมา ต่อหน้า เธอสาบานว่าเธอต้องกระโจนเข้าทีิ้งหน้ากู้อันซี อย่างแน่นอน
“เช็ดเถอะครับ” คนที่พูดนั้นไม่ใช่ใครอื่น แต่เป็นซุนจุน ฮาว ที่นั่งเงียบงันตลอดมื้ออาหารนั่นเอง
กู้ฮอนรับกระดาษด้วยมือสั่นเทา ช้อนตาขึ้น มองซุน จินฮวี ด้วยความขอบคุณ:”ขอบคุณค่ะ….” ทว่าพอหัน ไปเห็นซุนจุนฮาว เธอก็เกือบจะร้องไห้ออกมา
จึงรีบร้อนลุกขึ้น “ขอโทษค่ะ ฉันขอไปห้องน้ำสัก เดี๋ยว”
แล้วหันร่างไปทันควัน ก่อนที่น้ำตาจะหยดลงมา เธอ ต้องเชิดหน้าสาวเท้าเข้าไปในห้องน้ำให้ได้…
*
กู้ฮอนเช็ดตัวจนทั่วอยู่ในห้องน้ำ
แย่จริง สีของน้ำผลไม้ซึมเข้าไปยังเสื้อขาวแล้ว จึงซัก
ไม่ออกชั่วขณะ
ช่างเถอะ
ใครจะรู้ว่า พอเธอออกมาจากห้องน้ำแล้ว จะเห็นซุน จุนฮาว ยืนคาบบุหรี่พิงกำแพงอยู่ไม่ไกล
ซุนจุนฮาว เห็นเธอออกมา จึงดับบุหรี่
เดินตรงมายังเธอ พิจารณาเธอแวบหนึ่ง พูดว่า: “กู้ ฮอน ไม่ได้เจอกันเสียนาน”
เธอพยักหน้า ยิ้มกลับอย่างมีมารยาท “นั่นสิ ไม่ได้เจอ
กันเสียนาน คุณสบายดีเหรอ?”
ซุนจุนฮาว พยักหน้า หัวคิ้วขมวดเล็กน้อย “ก็ไม่เลว เธอก็เห็นแล้วนี่ เป็นที่ปรึกษาวิศวกรรมให้กับกลุ่มธุรกิจกู้”
กู้ฮอนหัวเราะไร้เสียง
“ไม่สงสัยอะไรเลยเหรอ?” ซุนจุนฮาว ถามต่ออีก ประโยค
“สงสัยอะไร?” เธอเลิกคิ้ว ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงถาม แบบนี้
“ไม่สงสัยว่าทำไมฉันถึงเข้ามาทำงานที่กลุ่มธุรกิจกู้? ไม่สงสัยว่าทำไมฉันถึงมาเป็นสุนัขรับใช้อยู่ข้างตัวกู้อันขึ หรือไง?”
ซุนจุนฮาว พูดเปิดเผยตรงไปตรงมา จนกู้ฮอนตก ตะลึง
“หี ทุกคนต่างมีทางเลือกของตัวเอง ฉันเคารพในสิ่ง นั้น” เธอยิ้มน้อย ๆ
พูดจบ เธอก็หันร่างกลับไปยังที่นั่งโต๊ะอาหาร
ซุนจุนฮาว ยังคงเดินส่งเสียงตามหลังไม่เลิก “เธอ เปลี่ยนไปนะกู้ฮอน ถ้าหากตอนนั้นเธอยอมทำเหมือนวันนี้ ราวีกับกู้อันซีเพื่อยี่เฟิงจนถึงที่สุด วันนี้ชะตาชีวิตของพวก เราอาจไม่เหมือนเดิม!”
ด้วยคำว่า “ยี่เฟิง คำเดียว ทำให้แผ่นหลังของกู้ฮอนสั่น สะท้าน
เธอหยุดฝีเท้าลง
ไม่ตอบอะไร
ซุนจุนฮาว ยังคงพูดต่อ: “กู้ฮอน ยี่เฟิงกลับประเทศ
แล้ว เธอรู้หรือเปล่า?”
ร่างของเธอสั่นเทาอีกครั้ง
เมื่อครู่ตอนที่เห็นซุนจุนฮาว เธอเกือบหลั่งน้ำตา แต่ ว่าน้ำตานั้นไม่ได้ไหลเพราะเขา แต่เพราะเมื่อเห็นซุนจุน ฮาว แล้ว ทำให้เธอนึกถึงใบหน้าชายหนุ่มแสนดีผู้เงียบงัน
คนนั้น….
– ข้อความจากนักเขียน-
yifeng
เอาล่ะค่ะ ซุนจุนฮาว คนนี้ ก็คือรูมเมทของยี่เฟิงนั่นเอง
*A A*
“งั้นเหรอ….” น้ำเสียงของเธอสั่นเครือขึ้นมากะทันหัน
ลำคอตีบตันเล็กน้อย
“ยี่เฟิงคำนั้น ความรักเมื่อในอดีต พลันทำให้หัวใจของ เธอปั่นป่วนดั่งท้องทะเล
ซุนจุนฮาว เดินมาข้างหน้า เห็นเธอ มีใบหน้าอาบน้ำตา ก็ถอนหายใจพูดขึ้น: “กู้ฮอน ตอนนั้นยี่เฟิงบป่วยหนัก เธอยัง ไม่ยอมไปดูเขาแม้สักครั้ง เธอรู้หรือเปล่าว่าเธอทำร้ายเขา มากแค่ไหน? หลังจากนั้นเขาก็ไปต่างประเทศ เขาไม่ ต้องการใครทั้งนั้น เธอรู้มั้ยว่าต่อให้กู้อันขียังคงพัวพันต่อ เขาก็ยังคงรอคอยเธออย่างเงียบ ๆ ฉันเคยนึกว่าเพราะกู้ อันขีคือน้องสาวของเธอ เธอเลยยอมยกยี่เฟิงให้กับหล่อน เพื่อรักษาความสัมพันธ์ฉันพี่น้องไว้ แต่ว่าคืนนี้ เธอทำให้ ฉันตาสว่าง เพื่อเป้หมิงโม่เธอกลับกล้าลงมือกับกู้อันขี กู้ ฮอนที่แท้เป็นฉันมองเธอผิดไปหรือว่ายี่เฟิังมองเธอผิด? เพราะเป๋หมิงโม่มีเงินมากกว่ายี่เฟิงงั้นเหรอ?”
มีเงินมากกว่าเหรอ ประโยคนี้เสียดแทงจนกู้ฮอนข
มวดคิ้ว
เงิน?
เธอเองก็ถามตัวเองหลายต่อหลายครั้ง ว่าถ้ากู้อันขีไม่ เข้ามาแทรกกลาง ตอนนั้นถ้าหากไม่มีเรื่องเงินห้าล้าน เธอ กับยี่เฟิงจะยังมีความเป็นไปได้อยู่หรือเปล่า?
ทว่า ห้าปีผ่านไป เรื่องในอดีตก็จบไปแล้ว ลูกเองก็ ค่อย ๆ เติบโตขึ้น เธอยังกลับไปได้หรือ?
กลับไปไม่ได้แล้วสินะ?
คนที่ใช้ชีวิตอย่างเธอ มีสิทธิ์อะไรถึงกลับไปอยู่ข้าง กายชายหนุ่มผู้ดีงามไร้ที่ติอย่างเขาได้?
เธอเกรงว่าจะไปทำให้ความบริสุทธิ์ของเขามัวหมอง
เธอช้อนตามองไปยังซุนจุนฮาว มุมปากยิ้มน้อยๆ “ใช่ ถือซะว่าฉันรักเงินก็แล้วกัน ขอโทษนะ คุณซุน เรื่องก็ ผ่านมาหลายปีแล้วฉันไม่อยากพูดถึงแล้วล่ะ”
พูดจบ เธอก็เดินผ่านซุนจุนฮาว เหมือนกับเมื่อตอนนั้น ก้มหน้าก้าวจากไป…
กลับมายังโต๊ะอาหารอีกครั้ง
โม่กินอิ่มแล้ว
ริมฝีปากของชายคนนั้นสะอาดเอี่ยม ไม่มีแม้แต่คราบ มันติดแม้แต่นิดเดียว
กู้ฮอนถึงขั้นสงสัยว่าเขากินอากาศเข้าไปหรือไง ทำไม
ถึงรักษาความสะอาดได้ถึงขั้นนี้! ส่วนกู้อันขีนั่งอยู่เคียงข้างนั้น นั่งยิ้มอย่างสงบเสงี่ยม
พอเห็นกู้ฮอนกลับมา เป้หมิงโม่ก็ไม่เปิดโอกาสให้ ปฏิเสธ ลุกขึ้นยืนพลางหยิบสูทที่พาดอยู่บนหลังเก้าอี้ พลางเอ่ยเสียงต่ำ ไปจ่ายเงิน”
“หา?” กู้ฮอนถึงกับงงงัน
กู้อันขียิ่งรีบโบกมือเรียกพนักงานอย่างสะใจ
เมื่อใบเสร็จยื่นมาตรงหน้าสายตาของกู้ฮอน พบว่า เป็นเงินทั้งหมด 8999 หยวน
ค่าครองชีพเมืองAสูงขนาดนี้ เธอท่าจะอยู่ไม่ไหวจริงๆ
กู้ฮอนกัดฟัน มองเป็หมิงโม่อย่างโกรธแค้น สั่งอาหาร มาเสียเต็มโต๊ะ แต่ดันกินเพียงไม่กี่คำ แล้วยังดึงดูดแมลง ตัวนั้นตัวนี้ ดึงดูดกระทั่งกู้อันขีมาเสียด้วย!
กินเสร็จแล้ว เพียงแค่เช็ดปาก ร้องเรียกให้ “จ่ายเงิน” แล้วก็กินไปกว่าครึ่งเงินเดือนของเธอ!
เป็หมิงโม่เจ้าคนชั่วร้ายไปถึงเนื้อใน ที่แท้ยังขึ้งกแถม ยังเจ้าคิดเจ้าแค้น สูบเลือดสูบเนื้อ!
คนเลว!
กู้ฮอนหลุบตามองต่ำยังอาหารที่เธอสวาปามบนโต๊ะ โธ่เอ๊ย เป็นเงินเป็นทองทั้งนั้น เธอคว้านเข้าเนื้อตัวเองแท้
ไว้มีโอกาสเมื่อไหร่ จะต้องฟ้องเอาเงินคืนจากคุณท่าน เป้หมิงให้ได้ ฮื่อ ๆ…
ออกมาจากภัตตาคารอาหารฉงชิ่ง
กู้อันซีบอกลาเป่ยหมิงโม่อย่างเสียดมเสียดาย แล้วเดิน จากไปกับซุนจุนฮาว
