ตอนที่ 72 เธอเป็นเพียงหมากตัวหนึ่ง2
“นายรู้มั้ยว่า จากคะแนนห้าสิบไปถึงร้อย เรียกว่า อัจฉริยะ ; จากหนึ่งร้อยลงมาห้าสิบ เรียกว่าน่าอับอาย ฉันกู้หยางหยางที่ฉลาดเฉลียวมาตลอด ไม่มีทางทำ เรื่องน่าอายอย่างนั้นหรอก….”
“..เอาเถอะ ฉันสัญญากับนายก็ได้ว่าถึงเวลา สอบเมื่อไหร่ ฉันจะให้นายกลับมาหาแม่”
“นี่ นายเป็นใบ้หรือว่าเป็นอากาศกันแน่? ฉันพูดอยู่ นายไม่ได้ยินหรือไง?”
“เป่ยหมิงซิเฉิง-“บีหนึ่งใกล้จะระเบิดเต็มที
“นายแหละกลับไป!” บีสองถึงได้ตอบเสียงเรียบ “กลับไปบ้านเหมิงซะ”
“ว่า ไง นะ?” บีหนึ่งเดือดดาลควันออกหู กัดฟัน
กรอด
“นายกลับไปบ้านเป๋หมิงซะ” บีสองพูดเสียงเรียบ “ทำแบบนั้นคุณยายจะได้ไม่สงสัยว่ามีหยางหยางสอง คน ฉันกับนายก็จะไม่ต้องทนอึดอัดขังตัวเองอยู่ในห้อง ทุกวัน ไม่ต้องแอบขโมยข้าวมาให้ฉันกิน แล้วก็ไม่มีใครแย่งขาหมูของนยด้วย ประเด็นก็คือบ้านเป่หมิงมีพร้อม ทุกอย่าง นายไม่ต้องกังวลเรื่องจะอดข้าวจนผอม แล้ว ยังสามารถควบคุมน้ำหนักไม่ให้อ้วนไปได้ด้วย เรื่อง สอบนายก็ไม่ต้องเป็นห่วง ตราบใดที่มีฉันอยู่ จะไม่มี ทางเกิดเรื่องน่าอับอายแน่นอน สุดท้ายจ้าวจิงอี้จะชอบ นายหรือเปล่า นายไม่ต้องห่วง เพราะว่าวันก่อนเธอเพิ่ง เขียนจดหมายมาสารภาพรักกับฉัน”
บีสองให้สัญญา คนที่มักพูดเพียงคำสั้น ๆ อย่าง เขา นี่อาจเป็นประโยคที่ยาวที่สุดตั้งแต่เขาเกิดมา
“บีหนึ่งเงียบงันไปสามวินาที เหมือนมีอีกาบิน อยู่บนหัว มีขีดสีดำลากลงมา! “เป็หมิงซิเฉิง!”
บีหนึ่งกำลังจะระเบิดอารมณ์ พลันข้างนอกประตู มีเสียงฝีเท้าหนึ่งดังขึ้น-
ขณะนั้นภายในห้องก็เกิดวุ่นวายเสียงดังพรึ่บพรั่บ ขึ้นมา…. *
ด้านนอกประตู กู้ฮอนเช็ดผมที่เปียกชื้นพลางพู ดกับหยูพื้น ไปด้วย
“แม่ แม่เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว ไปนอนเถอะค่ะ หนูจะ เข้าไปดูลูก”
หยูพื้น พยักหน้า “ได้ งั้นลูกเองก็เข้านอนเร็ว หน่อยนะ”
พูดจบหยูฟื้น ก็เข้าห้องนอนไป
กู้ฮอนถึงได้ถอนหายใจอย่างโล่งอก นวดคลึงบ่าที่
ปวดระบม
ในหัวคิดย้อนกลับไปถึงฉากที่กระโดดลงมาจาก ชั้นสาม จนถึงตอนนี้ก็ยังคงสั่นเทาอย่างไม่เคยเป็นมา
ก่อน
นาทีนั้น เธอคิดว่าตัวเองจะต้องตายแล้วจริง ๆ! ภายในใจสั่นไหว เธอถอนหายใจแผ่วเบา ดึง ประตูห้องแล้วพบว่ากลอนถูกล็อก
ทันใดนั้น เธอหยิบกุญแจขึ้นมา สอดเข้าไปยังรู
กุญแจ
แกรัก
ประตูเปิดออก ห้องนั้นมืดสลัวและเงียบงัน
แสงจันทร์ฉายลงมาเป็นสีเหลืองจาง ๆ ทำให้เห็น บางสิ่งเล็ก ๆ บนเตียงนูนขึ้นมาอยู่รำไร
เธออดผ่อนสายตาลงไม่ได้ เคลื่อนไหวอย่างแผ่ว เบาเดินไปยังข้างเตียง กลัวว่าจะทำให้ลูกตื่น
เธอยื่นมือ โน้มตัวลงข้างเตียงลูก ไปลูบเส้นผม เด็กอย่างอ่อนโยน…
หัวใจสงบขึ้นมาทันใด รู้สึกเปี่ยมด้วยความสุข “อือ….”คนตัวน้อยใต้ผ้าห่มพึมพำขึ้นมาเสียงหนึ่ง “แม่..”
มีอของกู้ฮอนหยุดลง แววตาอ่อนโยน “แม่ทำให้ตื่นเหรอจ๊ะ ลูกรัก?”
“เปล่าฮะ….”คนตัวน้อยใต้ผ้าห่มพลิกตัว ขยับไป กอดเธอเอาไว้ “คิดถึงแม่….”
กู้ฮอนยิ้มบาง “เด็กโง่ ช่วงนี้แม่ทำงานยุ่งน่ะ ก็เลย กลับบ้านน้อยหน่อย แม่เองก็คิดถึงลูกเหมือนกัน”
“อิ้ม….” เสียงแหลมเล็กดังขึ้นอย่างอ้อยอิ่งอีกครั้ง เจ้าตัวน้อยมุดหัวซุกลงไปยังอ้อมกอดเธอ สูดกลิ่นของ แม่อย่างเต็มแรง
กู้ฮอนกอดเขาเอาไว้ ตบหลังแผ่วเบา “วัน นี้ …คุณตาทำลูกกลัวหรือเปล่า?”
เนิดหน่อยฮะ”
“ขอโทษนะจ๊ะ ลูกรัก เป็นแม่เองที่ไม่ได้ปกป้อง ลูก….” เธอถอนหายใจเบา ขอบตารื้นแดงเล็กน้อย
ถ้าหากเป็นไปได้ เธอไม่อยากให้ลูกรู้จริง ๆ ว่าคุณ
ตาของตัวเองเป็นคนน่ารังเกียจแบบนี้ “แม่ฮะ…คุณตาอยากให้แม่ทำอะไรเหรอ?”
เธอเม้มปาก ลำคอแห้งผากขึ้นมา ไม่อยากบอกให้ เด็กรู้ถึงเรื่องราวเลวทราม “ไม่มีอะไรหรอก ลูกรัก ทุก อย่างผ่านไปแล้ว นอนเถอะนะจ๊ะ….”
“อื้อ….”เจ้าตัวน้อยรับคำอย่างว่าง่าย
เธอตบหลังเขาเบา ๆ ฮัมเพลงกล่อมเด็ก เหมือน กับเมื่อห้าปีก่อน ที่เธอร้องเพลงกล่อมเด็กอย่างนี้ตลอด แล้วค่อย ๆ หลับลึกไปสู่ความฝัน….
อาจเป็นเพราะจากความเหนื่อยล้า ภายในห้องจึง เงียบงันลงอย่างรวดเร็ว
เพียงได้ยินเสียงหายใจแผ่วเบาอย่างสงบ….
ใต้เตียง ยังมีเด็กน้อยอีกคนกำหมัด ตีอกชกตัว
ซ่อนอยู่!
เจ้าบ้าเป้หมิงซิเฉิง บังอาจโยนฉันมาอยู่ใต้
เตียง…
ฟ้าสว่าง
กู้ฮอนได้รับโทรศัพท์จากคุณท่านเป็หมิงแล้วรีบ หุนหันออกไปทันที
เช้าตรู่ในโรงแรม ผู้คนพลุกพล่าน
เป้หมิงเจิ้งเทียนนั่งอยู่ด้วยสีหน้าเคร่งขรึม ขมวด คิ้วจ้องมองกู้ฮอนที่อยู่ตรงข้าม “กู้ฮอนได้ยินว่ากลุ่มกู้ ได้ชัยชนะในศึกเมื่อวาน รวมคะแนนทั้งหมดแล้วได้ อันดับหนึ่ง”
สีหน้าของกู้ฮอนซีดขาวเล็กน้อย เม้มปากสนิท จ้องมองยังอาหารเช้าแบบตะวันตกที่อยู่บนโต๊ะด้วย ความหวาดหวั่นเล็กน้อย
ไม่พูดอะไรออกมาแม้แต่คำเดียว
คุณท่านจึงว่าต่อ “ได้ยินว่าเมื่อวานเจ้ารองโกรธมาก เรียกเธอไปร่วมสังสรรค์ที่ร้านอาหารญี่ปุ่นหรือ?”
กู้ฮอนช้อนดวงตาสว่างสดใสขึ้น “คุณท่านเป่หมิ งอยากสอบสวนอะไรฉันกันแน่คะ?”
“สอบสวน?” คุณท่านเปาหมิงเลิกคิ้วสูง พลัน
หัวเราะออกมา “ฮ่า ๆ ๆ ….” กู้ฮอนขมวดคิ้ว ไม่เข้าใจว่าเขาหัวเราะเพราะอะไร
“สามารถทำให้เจ้ารองโกรธถึงขนาดนั้นได้ กู้ฮอน เอ๋ยกู้ฮอน ฉันต่างหากที่ประมาทเธอไปจริง ๆ” เป่หมิง เจิ้งเทียนพ่นลมอย่างขบขัน ราวกับว่าตอนนี้ตัวเอง กำลังดูการแสดงอันแสนบันเทิงอยู่ “เธอทำได้ดีมาก!”
“คะ?” เธอกลับตกตะลึง
เป็หมิงเจิ้งเทียนหัวเราะจนคิ้วตกลง “อย่างไรฉันก็ ไม่ชอบไอ้โปรเจกต์ “หยิง ” นี้ของเจ้ารองอยู่แล้ว ได้เธอ มาขัดขาแบบนี้ ฉันกลับยิ่งรู้สึกสบายใจ”
จิ้งจอกเฒ่าก็คือจิ้งจอกเฒ่า มักมีแผนอยู่ในใจ
กู้ฮอนเลิกคิ้วด้วยความสงสัย “ฉันไม่ค่อยเข้าใจ เท่าไหร่ค่ะ”
“เอาอย่างนี้แล้วกัน อะไรก็ตามที่เกี่ยวข้องกับ “หยิง ” ฉันไม่ชอบทั้งนั้น จนอยากจะล้มล้างคำว่า “หยิง ที่แสนแข็งแกร่งนี้แทนเจ้าเจ้ารองเสียเหลือเกิน แต่ว่า น่าเสียดาย ไม่ว่าฉันจะส่งคนไปมากน้อยแค่ไหน เพื่อ ก่อกวนโปรเจกต์ กลับเงียบกริบไม่ครึกครื้นเท่ากับเธอ เสียนี่ ”
คำว่าหยิงที่ออกจากปากคุณท่าน ทำให้หัวใจขอ งกู้ฮอนสั่นสะเทือน
