ตอนที่119 รวมกันพร้อมหน้าพร้อมตาครั้งแรก2
และเสื้อผ้าของเด็กผู้ชาย สีสันฉูดฉาดที่เข้ากัน แบบนั้น แฟชั่นทันสมัย โดยรวมแล้ว การแต่งตัวแบบ นั้นช่างเข้าใจยากนัก!
เด็กผู้ชายถือมือถืออยู่ เดินพลางหัวเราะพลาง พูดจาหัวเราะคิกคักไม่รู้ว่ากำลังพูดอะไรอยู่กับคู่ สาย..
เป่ยหมิงโม่เกร็งมือ สายตาหรี่ลงด้วยความเยือกเย็น
“โม่? โม่?” เจียงฮุ่ยซินพูดด้วยความสงสัยที่จู่เสียงของเป้หมิงโม่หายไป
หลังจากนั้นสักพัก ตู้ดๆๆๆๆ…เป่ยหมิงโม่ตัดสาย
ไป..
กู้ฮอนยังไม่ทันเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น ก็เห็นเป่หมิง โม่เขวี่ยงมือถือเข้าไปในรถ!
ถอดเนกไทออก วิ่งตรงไปยังอีกฟากของถนน
“เห้ย…เป่าหมิงโม…เสียงของกู้ฮอนลอยไปใน
อากาศ
ผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่วิ่งผ่านรถแล่นไปมาบนถนน ข้ามไปที่ถนนอีกฝั่งอย่างรวดเร็ว
หยางหยางเดินเลี้ยว จากนั้นเดินตรงเข้ามา เดินถือมือถือคุยอย่างออกรสออกชาติ “เหอะๆ ลุงสามอย่า โกรธไปเลยนะ…ลุงไม่ต้องถามแล้วว่าผมอยู่ ที่ไหน…ผมจะกลับไปเอง ผมสาบาน…”
“สาบาน? สาบานอะไรกัน รีบเลย อย่าชักช้า….” ใครจะไปคาดคิด เป่ยหมิงโม่ยังไม่ทันพูดจบ ก็ได้ยิน เสียง
“โอ้ยๆๆๆ..”
“เฮ้ย? เฉิงเฉิง เฉิงเฉิง?” เป่ยหมิงยันตกใจกลัว จาก นั้นได้ยินเสียงตุ๊ดๆๆๆ…เงียบหายไป..
คำว่าสาบายของหยางหยางหายไปในพริบตา
ต่อมา เขาถูกตีไปอย่างแรง
ราวกับถูกเหล็กตี ทำให้เขาสะดุ้งโหยงขึ้นมาทันที!
“โอ้ย…” หยางหยางร้องโวยวาย มือถือหล่นแตก ลงบนพื้น
สายตาของเขาหันไปสบตาอันเย็นชาราวกับน้ำ แข็งคู่นั้น
“เห้ย คุณพ่อ ?!”
หยางหยางสั่นไปทั้งตัว! จนเกือบจะกัดลิ้นตัวเอง! หน้าอันเย็นชาดุดันของพ่อ ทำให้เขานึกถึงตอน เด็กๆ จู่ๆก็เอาหน้าเข้ามาใกล้จนเขาตกใจ…
เขาดูดจังเลย…
“เป่ยหมิง ซื้อ เฉิง!ลูกกล้าหนีออกจากบ้านอีกแล้ว หรอ? เดี๋ยวตีให้ขาหักเลย?!”
เป่ยหมิงโม่พูดขู่เขา!
เขาดูเหมือนเหยี่ยวที่กำลังจะกินลูกกิน ไหล่ที่ดู แข็งลึก ยกหยางหยางตัวน้อยขึ้นมา เขาเพียงออกแรง แค่นิดเดียว ก็สามารถขยี้เด็กคนนี้ให้ตายได้เลย!
หยางหยางสั่นไปทั้งตัว เหมือนกับกระต่ายน้อยที่ ถูกแขวนอยู่บนราวตากผ้า ช่างน่าสงสาร
ทันใดนั้น เหมือนเขาคิดบางอย่างขึ้นมาได้
เป่ยหมิงซิเฉิงล่ะ? -_-?
หยางหยางหันไปมองด้านหลัง
ว่างเปล่าไม่มีใคร ได้ยินเพียงแค่เสียงจอแจบน ถนน ไม่เห็นเงาของเฉิงเฉิงแล้ว?
หยางหยางถอนหายใจออก เป้หมิงซิเฉิงหายตัวไป อย่างรวดเร็วจริงๆเลย!
แต่เขากลับโชคร้าย ถูกพ่อใจร้ายจับได้ซะก่อน เขาไม่มีทางเลือก หันไปยิ้มให้พ่อ “แฮ่ๆ คุณพ่อ
ผมไม่ได้หนีออกจากบ้านนะ….”
เขาไม่ได้ทำแบบนั้นจริงๆ บ้านเหมิงไม่ได้เป็น บ้านของเขาอยู่แล้ว
“ยังจะมาเจ้าเล่ห์อีก?!”
หน้าผากของเปหมิงโม่ยนเป็นเส้นสามเส้น อุ้มเขา เดินหันหลังไป เดินพลางหยิกผมพลุระเบิดของเขา พลาง “ให้ตายสิ! นี่ใครอนุญาต ให้ตัดผมเหมือนรังนก แบบนี้ห้ะ?!”
.ไม่ใช่รังนก นี่ทรงพลุระเบิด แฟชั่นมากเลย นะ….” —! หยางหยางน้อยใจ คนแก่แบบพ่อจะ เข้าใจเรื่องแบบนี้ได้ยังไง?
“ยังจะกล้าเถียงอีก! แว่นกันแดด? นี่ลูกอายุเท่า ไหร่ หัดแต่งตัวใส่แว่นดำแล้ว ห้ะ?”
“..เปล่านะครับ แว่นกันแดดอันนี้เป็นของลุงสาม ผมแค่เอามาดูแลแทนเขา….” เสียงของหยางหยางพูด ขึ้นด้วยเสียงแหลมเล็กออดอ้อน…
“แต่งเรื่อง? ลูกแต่งเรื่องต่อสิ! นี่เพิ่งจะอายุเท่าไหร่ ลุงสามของลูกแต่งตัวเก่งเหมือนบอยแบนด์ ลูกไป เลียนแบบเขาดูไม่ดีเอาเสียเลย! เป้หมิงซิเฉิง ความคิด สติปัญญาระดับลูก มีหน้าไปบอกคนอื่นว่าเป็นลูกชาย ของเป่ยหมิงโม่อีกงั้นเหรอ หม?!”
“เอ่อ…” = =!! หยางหยางนิ่งเงียบไป
คุณพ่อของเขาโกรธที่เขาหนีออกจากบ้าน หรือไม่ ชอบทรงผมพลุระเบิดของเขา หรือไม่ชอบแว่นกันแดด กันแน่ หรือว่าทำให้เขาขายหน้า..
อีกฝั่งหนึ่งของถนน กู้ฮอนยืนอยู่ข้างรถของเป่ห
มิงโม่
เห็นเป็หมิงโม่วิ่งข้ามถนนไป ราวกับเหยี่ยวบินไป จับลูกไก่ที่เป็นเด็กผู้ชายใส่ชุดประหลาด
หล่อนถึงกับอึ้งตะลึงไปครู่ใหญ่…
จากนั้นก็มองไปที่เด็กผู้ชายที่คนนั้นที่ถูกเป๋หมิงโม่ จับไว้ กำลังหันหลังเดินกลับมา
ใบหน้าของเด็กคนนั้นค่อยๆปรากฏชัดขึ้น
เมื่อลมอ่อนๆพัดผ่านหน้าของเด็กน้อย พัดผมพลุ ระเบิดของเขา ทำให้เห็นหน้าขาวใสน่ารักน่าชังของ เขาออกมาอย่างชัดเจน กู้ฮอนตกใจตะลึง เสียงดัง ก้องขึ้นในหัว!
ทันใดนั้นหล่อนตกใจอ้ำอึ้งจนทำอะไรไม่ถูก! หล่อนเกร็งมือแข็งจนกับข้าวในมือตกลงบนพื้น
รีบขยี้ตาแล้วขยี้อีก!
ตั้งใจมองแล้วมองอีก!
มองแล้วมองอีก!
มองแล้วมองอีก!
จนกระทั่งเหมิงโม่พาเด็กผู้ชายคนนั้นกลับมาอยู่ ตรงหน้าหล่อน เมื่อมาถึงรถ กู้ฮอนตกตะลึง! หล่อนไม่ได้มองผิดไป เด็กผู้ชายที่ถูกเขาบังคับ
พามา กลับเป็นลูกรักของหล่อน หยางหยาง!
