ตอนที่ 121 การแม่ลูกตามหากันจนเจอ2
ชายคนนี้ทำไมทำกิริยาเลวร้ายไร้ความเป็นคนต่อ
หน้าลูกได้เช่นนี้
ลูกของเขา….เป่ยหมิงซื้อเฉิง
กู้ฮอนก็ได้มองไปยังลูกชายตัวเองที่อยู่ในห้อง โดยสารนั้น
เด็กชายคนนั้นก็เหมือนกับกำลังมองเธอด้วยตาที่ กะพริบ ๆ เหมือนกับมองเธออะไรสักอย่าง
หน้าอกนั้นก็มีความหมายใจไม่สะดวก หัวสมองก็ สับสนไปหมด เหมือนกับกำลังจับความว้าวุ่นอยู่ในใจ
นี่ นี่ก็ได้หรือ ?
เป็นเขาหรือ ?
ห้าปีที่แล้วคนที่อยู่กับเธอในห้องมืดนั้นคือ เป่หมิง
โม่ ?
แล้วเป่หมิงซือเฉิงที่อยู่ในรถคันนี้ ก็คือลูกชายที่ หายไปเมื่อห้าปีก่อนหรือเนี่ย ?
พอคิดถึงตรงนี้ กู้ฮอนก็เหมือนถูกสตั้นท์ เหมือน กับถูกเข็มนั้นทิ่มแทงไปยังจิตใต้สำนึกของเธอเลยที เดียว
เธอนั้นไม่กล้าจะตัดสิน เพียงแค่เอามือนั้นสัมผัส ไปยังกระจกเบา ๆ จมูกและหัวของเธอนั้นก็เริ่มเหมือนจะร้องไห้ออกมา
ลูกชายที่คิดถึงมาห้าปี ทันใดนั้นก็มาอยู่ตรงหน้า
เธอ ณ ตอนนี้
ในใจนั้นสับสนจนไม่อาจจะใช้คำอะไรมาบรรยาย ได้
เพียงแค่พูดออกมาอย่างอ่อนน้อมว่า “เป๋หมิงโม่ ลูกชายคุณ น่ารักจริง ๆ ”
“หี..”เสียงของจมูก หรือว่าในห้าปีที่ผ่านมานั้นมี แต่ผู้หญิงคนอื่นนั้นชมเช่นนี้
แต่ผู้หญิงเหล่านั้นก็ได้ใช้ลูกชายของเขานั่นแหละ เป็นสะพานในการเข้าใกล้ตัวเขามากยิ่งขึ้น
เขานั้นรู้สึกถึงความผิดหวัง ไม่คิดว่ากู้ฮอนจะเป็น เช่นนี้ด้วย
เลยพูดออกไปอีกว่า “อย่าไปทำร้ายความคิดของ ลูกชายผม ตระกูลเปหมิง ไม่ใช่จะแต่งเข้ามาง่าย ๆ ดี ที่สุดก็ล้มเลิกมันไปซะ”
แล้วก็ได้มองไปยังกู้ฮอน หลังจากนั้นเป่หมิงโม่ ก็ได้เปิดประตูรถแล้วก็ได้เอาตัวมุดเข้าไปในรถ
ปั้งงงงง
เสียงประตูรถที่ปิด ทำให้กู้ฮอนมีความตกใจ
“เหวยยยยยยยย” เสียงที่ขึ้นหัวของกู้ฮอน หลังจากนั้น เสียงรถ”ฟิวววว” เป่ยหมิงโม่ก็จากไป..
เธอนั้นก็ได้เพียงแต่ยืนอยู่ตรงนั้น เหมือนกับ สายลมที่พัดพาดอกไม้มา แต่กลับไม่อาจจะตาม สายลมกับดอกไม้นั้นไป
ตอนที่รถคันนั้นได้ออกห่างจากสายตาเธอไป เธอ นั้นก็ได้พูดออกมาว่า “เฉิงเฉิง”
เหมือนกับรู้สึกถึงอะไรสักอย่าง หน้าอกเธอนั้น เหมือนกับมีดอกไม้ที่งดงามผุดขึ้นมา
อีกหัวมุมซอยหนึ่ง ก็เกิดรถชนกัน ทำให้คนนั้นไป ดูกันมากมาย
เห็นคุณยายท่านหนึ่งล้มบนพื้น มือและเขานั้นมี รอยบาดแผลเต็มไปด้วย
รถขายของนั้นถูกชนจนของนั้นเสียหายหมด แต่รถคันนั้นก็ได้ทำท่าจะขับหนี
แต่สิ่งที่ดีอย่างหนึ่งก็คือ..
เฉิงเฉิงในสถานที่มีความอันตรายนั้น ก็ได้วิ่งไป เก็บหินก้อนขึ้นมา แล้วก็ได้ทุบไปยังประตูรถตู้ เลย ทำให้คนขับรถนั้นสติแตก แล้วก็ได้เปลี่ยนแปลงทาง ขับรถไป
เลยไม่ได้ชนคุณยายอย่างเต็มแรง
ถึงแม้จะไม่มีความอันตรายมากมาย แต่คุณยาย นั้นได้รับผลกระทบอย่างมาก ทำให้ผู้คนนั้นตะลึงมากมาย
“คุณยาย คุณไม่เป็นไรใช่ไหม ตอนนั้นฉันกำลัง โทรหนึ่งสองศูนย์แล้ว” เฉิงเฉิงสงบนิ่ง
อายุน้อยแค่นี้มีสติที่ดีเยี่ยม ไม่ทำให้ตัวเองนั้นสติ แตกไปกับคนอื่น
คุณยายนั้นก็อดทนแล้วก็ได้มองด้วยสายตาที่ ชื่นชม “ขอบใจมากนะจ๊ะหนูน้อย ขอบใจมาก ขอบใจ ที่ช่วยฉันไว้หนึ่งชีวิต”
หลังจากนั้น รถกู้ภัยก็มาถึง
เฉิงเฉิงเห็นคุณยายขึ้นรถไปจึงสบายใจไปอีก
หนึ่ง
แล้วก็ทันใดนั้นเหมือนคิดอะไรได้ขึ้นมา แล้วก็
ย้อนกลับไป ตรงนั้นไม่ใช่เงาของหยางหยาง ?
เขาก็เลยรีบวิ่งกลับไป
แล้วก็ยิ่งไปถึงทางแยกหน้าปากซอยถนน
เฉิงเฉิงนั้นก็ได้เห็นถนนที่สับสนวุ่นวายแล้วก็ได้ เห็นคุณแม่ที่ยืนอยู่ในนั้น
เขาก็ได้จะขยับขานั้นวิ่งไปหา
“แม่”
กู้ชอนก็ตกใจ
แล้วก็ได้หรี่สายตาลง ก็ได้เห็นผู้ชายที่กำลังจะวิ่งมา คล้ายกับเด็กชายที่อยู่ในรถของเป่หมิงโม่ไม่มีผิด เพียงแต่เรียกว่า “แม่” ผมเผ้านั้นมีความเรียบร้อย ไม่ เหมือนกับเด็กน้อยที่อยู่ในรถคนนั้น
กู้ฮอนก็ไม่กล้าที่จะลืมตาอีกครั้ง ได้เพียงแค่ยกนิ้ว ขึ้นมา แล้วก็ได้สัมผัสยังใบหน้า “หยางหยาง”
ตอนที่เธอนั้นตะโกนนั้นก็เหมือนกำลังอั้นน้ำตาไว้
อยู่
เฉิงเฉิงนั้นก็ได้ลืมตาขึ้นมาแล้วพูดว่า “แม่เห็น หยางหยางแล้วหรือ ? คนล่ะ ? ”
ตามนิสัยของหยางหยาง แน่นอนว่าไม่สามารถ อดทนได้ขนาดนี้ แสดงว่าพูดเรื่องราวกับแม่หมดแล้ว”
กู้ฮอนก็ได้ตกใจ แล้วก็ไม่อาจจะอ้าตาค้างแล้วพูด ว่า “คุณพูดว่า….คุณไม่ใช่หยางหยาง ? ”
ในหัวสมองนั้นก็ได้ทำให้กลับคิดไปถึงวันวานที่ ผ่านมา นิสัยที่แปลกของลูกชายตัวเอง ไม่เพียงแค่น่า รักและรู้เรื่อง ทั้งยังเป็นคนที่เก่งอีกต่างหาก
แต่ทำไมเมื่อสักครู่นี้ที่เป็หมิงโม่นั้นดุร้ายกับเด็ก น้อยคนนั้น กลับทำให้เธอนั้นรู้สึกมีความคุ้นเคย มากกว่า
“.เฮ่อ คุณแม่ทำไมยังไม่รู้เรื่องล่ะ ?” เฉิงเฉิงนั้น มีความไม่เข้าใจ “เมื่อสักครู่นี้ผมยังอยู่กับหยางหยาง อยู่เลย”
“ฟ่าเอ่ย..” กู้ฮอนตกใจ คำพูดที่อยากจะอธิบายมา คล้ายกับเด็กชายที่อยู่ในรถของเป่หมิงโม่ไม่มีผิด เพียงแต่เรียกว่า “แม่” ผมเผ้านั้นมีความเรียบร้อย ไม่ เหมือนกับเด็กน้อยที่อยู่ในรถคนนั้น
กู้ฮอนก็ไม่กล้าที่จะลืมตาอีกครั้ง ได้เพียงแค่ยกนิ้ว ขึ้นมา แล้วก็ได้สัมผัสยังใบหน้า “หยางหยาง”
ตอนที่เธอนั้นตะโกนนั้นก็เหมือนกำลังอั้นน้ำตาไว้
อยู่
เฉิงเฉิงนั้นก็ได้ลืมตาขึ้นมาแล้วพูดว่า “แม่เห็น หยางหยางแล้วหรือ ? คนล่ะ ? ”
ตามนิสัยของหยางหยาง แน่นอนว่าไม่สามารถ อดทนได้ขนาดนี้ แสดงว่าพูดเรื่องราวกับแม่หมดแล้ว”
กู้ฮอนก็ได้ตกใจ แล้วก็ไม่อาจจะอ้าตาค้างแล้วพูด ว่า “คุณพูดว่า….คุณไม่ใช่หยางหยาง ? ”
ในหัวสมองนั้นก็ได้ทำให้กลับคิดไปถึงวันวานที่ ผ่านมา นิสัยที่แปลกของลูกชายตัวเอง ไม่เพียงแค่น่า รักและรู้เรื่อง ทั้งยังเป็นคนที่เก่งอีกต่างหาก
แต่ทำไมเมื่อสักครู่นี้ที่เป็หมิงโม่นั้นดุร้ายกับเด็ก น้อยคนนั้น กลับทำให้เธอนั้นรู้สึกมีความคุ้นเคย มากกว่า
“.เฮ่อ คุณแม่ทำไมยังไม่รู้เรื่องล่ะ ?” เฉิงเฉิงนั้น มีความไม่เข้าใจ “เมื่อสักครู่นี้ผมยังอยู่กับหยางหยาง อยู่เลย”
“ฟ่าเอ่ย..” กู้ฮอนตกใจ คำพูดที่อยากจะอธิบายถึงความปีติปลื้มใจได้นั้นเข้าไปสู่ห้วงลึกของหัวเลย ถึงว่าทำไมหยางหยางถึงใช้สายตาที่ดุกับเธอเช่นนั้น
ทันใดนั้น เธอนั้นก็ได้กอดลูกชายไว้ในอ้อมอก อย่างแน่นหนา ดีใจจนน้ำตานั้นอาบสองแก้ม
ร่างกายนั้นสั่นไปหมด
ความจริงแล้ว….นี่คือลูกชายที่เธอนั้นคิดถึงมา ตลอดห้าปี ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาเขานั้นก็อยู่ข้าง ๆ เธอนี่เอง
“เฉิงเฉิง” เธอทั้งยิ้มและหัวเราะ “คุณคือเฉิง เฉิง….คุณคือเฉิงเฉิงใช่ไหม ? “
