ตอนที่ 139 ลูกหรือภรรยาใหม่2
พร้อมกับเสียงที่ดังสนั่นของเป๋หมิงโม่
“เป่ยหมิงซีเฉิง! ใครสอนให้เธอหยาบคายกับผู้ใหญ่ แบบนี้!”
พอร่างเล็กได้ยินเสียงนั้น ตัวของเขาก็สั่นเล็ก
น้อย
หยางหยางเปิดตาขึ้น พลางจ้องมองไปที่ประตู
ปากเล็กๆพูดขึ้นพร้อมกับแววตาที่กำลังประกาย บางอย่างอยู่ “เธอไม่ใช่ผู้ใหญ่ที่ไหนทั้งนั้น! เธอเป็น แค่สุนัขจิ้งจอกที่ต้องการจะมาเป็นแม่ของผม!”
ในความเป็นจริง ซูหยิ่งหวั่นพึ่งจะมาพูดคุยกับพวก เขาเมื่อคืนวานซึ่งเป็นวันก่อนที่พ่อพวกเขาจะกลับมา หยางหยางเองก็รู้สึกได้ว่าผู้หญิงคนนี้เป็นคนไม่ดี ถึงแม้เธอจะพูดดีแค่ไหน แต่เธอก็รู้สึกไม่ดีอยู่ดี! เพราะเธอพูดว่า
เธอเป็นผู้หญิงของพ่อของพวกเขา!
หยางหยางเลยเข้าไปในห้องน้ำเพื่อโทรคุยกับเฉิง เฉิง แล้วเฉิงเฉิงก็บอกเธอว่าซูยิ่งหวั่นเป็นสุนัขจิ้งจอก! มีความเป็นไปได้สูงที่เขาจะมาเป็นแม่ในอนาคตของ พวกเขา เพราะฉะนั้นพวกเขาต้องป้องกันไม่ให้ป้าซูได้ มีโอกาสนั้น!
เป่ยหมิงโม่ก้าวไปที่เตียงไม่กี่ก้าว
หลังจากนั้นก็ลากหยางหยางลงมาจากเตียงอย่าง
ไร้ความปรานี
เขาลากร่างเล็กๆไปที่พื้น
“โอ๊ย…” หยางหยางกรีดร้อง
ก่อนที่หยางหยางจะดิ้นรน เธอก็ถูกเหมิงโม่ยก ขึ้นกลางอากาศ
เลือดเธอไหลลงหัว
เพียะ!
เสียงฝ่ามือตีเข้าไปที่กันของเด็กหญิงอย่างไม่ยั้ง! “ฮืออออ..” หยางหยางร้องไห้ออกมาในไม่กี่วินาที
ซูยิ่งหวั่นยืนมองเขาลงมือ
ส่วนฉิงฮัวก็เช็ดเหงื่อให้เฉิงเฉิง
“เป่ยหมิงซีเฉิง เวลาห้าปีที่เรียนมานี่ไม่มีค่าอะไร เลยใช่ไหม ไม่ได้พัฒนาอะไรเธอเลยใช่ไหม”
เพียะ!
แล้วเขาก็ตีไปที่ก้นของหยางหยางอีกรอบ
“ฮือออ … ใจร้าย! พ่อเป็นคนใจร้าย! หนูอยากอยู่ กับแม่ ไม่อยากอยู่กับพ่อ!”
เพี้ยะ! “พูดอีกสิ พูด”
“ฮือออ… พ่อใจร้าย พ่อเป็นคนไม่ดี หนูต้องการแม่ หนูอยากอยู่กับแม่!”
คำว่าแม่ยิ่งเป็นการสุมไฟในใจของเป๋หมิงโม่ ทำให้เขายิ่งโมโหขึ้นกว่าเดิม
หยางหยางโดนอย่างนั้นก็คิด นี่เขาโดนตีกลาง อากาศต่อหน้าสุนัขจิ้งจอกแบบนี้ เขาจะเอาหน้าไปไว้ ที่ไหน น่าอับอายจริงๆ
ซูยิ่งหวั่นตกใจก็จริง
แต่ก็ไม่ได้คิดจะช่วยเหลือหรือสงสารแต่อย่างไร ถึงแม้เป่หมิงโม่จะโกรธมากแค่ไหน แต่เขาก็ยังมี สติอยู่ตลอดเวลา
ฉิงฮัวเองก็ไม่เคยเห็นนายโกรธเฉิงเฉิงขนาดนี้มา
ก่อน
มัน…. หมายความว่า …. คุณซูมีความหมายต่อใจของ นายอยู่เหมือนกันอย่างงั้นเหรอ
เขาทำเพื่อตัวเองอย่างนั้นเหรอ
แต่นายเขาคงไม่ได้อยากผลักไสไล่ส่งลูกชายตัว เองเพียงเพราะผู้หญิงคนนึงหรอกมั้ง
ฉิงฮัวงงไปหมดจนคิดอะไรไม่ออก
“เป่ยหมิงซีเฉิง” เป็นครั้งแรกในห้าปีที่คำว่า แม่ ออกมาจากปากลูกชายของเขา
“แม่…อยากอยู่กับแม่” หยางหยางพูดออกมาจาก
ใจ
“ยังจะกล้าพูดอีกเหรอ!” พอหยางหยางพูดอีก เห มิงโม่ก็ตีลงไปที่กันของเธออีกครั้ง
แล้วซูยิ่งหวั่นก็ออกมาห้าม “โม… พอแล้ว”
แล้วเธอก็เอาเด็กที่กำลังร้องไห้อยู่ออกมาจากมือ ของเป้หมิงโม่ “เฉิงเฉิงอย่าร้องไห้เลยนะ”
ที่จริงซูยิ่งหวั่นเองก็กลัวเป๋หมิงโม่ในตอนนี้มาก เพราะเธอไม่เคยเห็นเขาโกรธจัดขนาดนี้มาก่อน
แต่ด้วยความที่เธอรู้ว่าเขารักเด็กคนนี้ เธอเลย เข้าไปทำทีว่าช่วย
หลังจากนั้นก็ออกจากห้องไป!
หยางหยางน้ำตาไหลพราก พรางคำรามเมื่อรู้ตัวว่า ตัวเองอยู่กับซูยิ่งหวั่น “เกลียด! เกลียด!”
หลังจากนั้นหยางหยางก็กระโดดออกมาจากตัว ของซูยิ่งหวั่น
ซูยิ่งหวั่นพูดตอบ “ฉันก็เกลียดเธอเหมือนกัน!”
ร่างเล็กวิ่งเข้าไปในห้องน้ำพร้อมกับปิดประตูเสียง ดังปัง!
เป่หมิงโม่ที่เย็นลงก็ออกมาจากห้อง ดูเหมือนว่าทั้งลูกทั้งเขาจะโมโหพอกัน
ซูยิ่งหวั่นตามเขามาด้วยใจที่สั่นไหว “โม่ คุณอย่า โกรธเด็กเลยนะ”
หลังจากนั้นเขาก็เดินมาที่ห้องนั่งเล่น
เป็หมิงโม่ปลดกระดุมเสื้อออก ใบหน้าที่หล่อเหลา ของเขายังคงความเย็นชาอยู่เล็กน้อย
วอดก้าขวดนึงถูกหยิบออกมาจากตู้เก็บไวน์พร้อม กับแก้วไวน์ทรงสูง จากนั้นก็หันไปพูดกับซูยิ่งหวั่น “ยิ่ง หวั่น เธอกลับไปได้แล้ว”
ซูยิ่งหวั่นตกตะลึงเล็กน้อยก่อนจะพูด “โม่ ทำไม พวกเราเหมือนเมื่อก่อนเลย ยิ่งไปกว่านั้นเย่หยิงอีพิน.”
ก่อนที่เธอจะพูดจบ เธอก็ถูกขัดโดยเป่หมิงโม่ขึ้น มาอีก “กุญแจวางอยู่นั่น”
“อ๊ะ” เธอกำลังจะพูดถึงช่วงสิบปีที่ผ่านมา แต่ไม่ คิดว่าจะถูกเขาขัดขึ้น! “ทำไมต้องใจร้ายขนาดนี้
“เราเลิกกันไปแล้ว” เขาพูดพร้อมกับยกแก้วที่มีวอ ดูก้าขึ้นดื่ม
