ตอนที่ 132 การข่มขู่ที่คุ้นเคย1
กับลิ้นที่พูดพร่ำตามอำเภอใจของเธอ… เธอถูกจุมพิตจนเกือบลืมหายใจ
ครู่ใหญ่ๆเขาก็ควบคุมตัวเองอย่างหนักหน่วงจน สามารถถอนริมฝีปากออกจากเธอได้ในที่สุด
เธอสูดหายใจเข้าเหมือนลูกสุนัขที่เหนื่อยหอบ
“สร้อยเส้นนี้เป็นสร้อยสัญลักษณ์แทนการที่ผม สร้างอาคารได้เป็นครั้งแรก” เขาอธิบายอย่างเย็นชา ออกมาหนึ่งประโยค
จากนั้นเขาก็อุ้มเธอแน่นแล้วเดินต่อไป
เธอมองเขาอย่างตะลึง หัวใจคล้ายกระทบเข้ากับ ของบางอย่าง สะท้านขั้นมาแล้ว “อำ อย่างนั้นสร้อย เส้นนี้ก็เปรียบเสมือนผลงานชิ้นแรกของคุณน่ะสิ?” คือไม่ถึงว่าเปหมิงโม่จะเอาผลงานชิ้นแรกที่เหลือ
ไว้ของเขาให้เธอ!
ใบหน้าของกู้ฮอนที่ขาวซีดชั่วพริบตานั้นก็แดงเรื่อ ชุ่มฉ่ำขึ้นมา ดวงตายิ้มจนเป็นเส้นโค้ง
ท่ามกลางท้องฟ้ายามราตรี เธอรู้สึกพึงพอใจมาก
“.นี่ เป็นหมิงโม่ทำไมคุณถึงให้ฉันล่ะ?” เงียบไปครู่ ใหญ่เธอก็อดถามขึ้นมาไม่ได้
ความจริงที่อยากถามคือทำไมเขาถึงไม่มอบมันให้Soso?
เขาไม่เอ่ยคำ ทำตัวเงียบได้แบบสิบเต็มสิบไม่มี
ขาด
ทว่านั่นก็ไม่ได้มีผลต่อความคิดระรานที่กระพือไป ไกลของกู้ฮอนในยามนี้
เธอยิ้มจนแทบจะมองไม่เห็นตาอยู่แล้ว กุมสร้อยที่ อยู่บนอกแน่นแล้วก็ส่งเสียงต่อไป “เป้ หมิงโม่ คุณคือ วิศวกรอัจฉริยะ V.Q ที่เมื่อสิบปีก่อนเป็นคนสร้าง สถาปัตยกรรมยุโรปในนิทานปรัมปราคนนั้นจริงๆเห รอ? โอ คุณไม่ต้องอายไปหรอกนะ ถึงจะมีคำที่ว่าผู้ กล้าไม่เอ่ยถึงวีรกรรมในอดีต แต่ว่าถ้าคุณเคยโดนเด่น ขนาดนั้นมาก่อนจริงๆก็เล่าให้ฟังหน่อยสิ..”
“.คุณไม่ปฏิเสธ งั้นฉันก็จะถือว่าคุณยอมรับ แล้วนะ! สร้อยของ V.Q เชียวนะ จะต้องสูงค่ามากแน่ๆ แล้วทำไมเจ้าเศษเดนโทมัสถึงบอกว่าไม่คุ้มเงินล่ะ…
“เป้ หมิว โม นี่คุณเป็นของจริงหรือเปล่า.
“ถ้าหากวันหนึ่งฉันสิ้นไร้ไม้ตอก ไม่มีทางไป จะ ดีร้ายยังไงสร้อยเส้นนี้ก็เป็นโรงจำนวนชั่วคราวได้สินะ เป็นถุงยันชีพในยามฉุกเฉิน…”
“หุบปาก!”
.” @[email protected] ทำไมต้องคนเขาด้วยเล่า..
“กู้ฮอน ถ้าคุณกล้าก็ลองเอามันไปขายดูสิ!”
เป่ยหมิงโม่เอ่ยเสียงเบาอ่อนโยน ทว่ากลับเสียด แทนกระดูกนักจนทำให้รู้สึกกลัวขึ้นมาแล้ว!
กู้ฮอนยกมือปิดปาก เงียบเสียงลงด้วยความหวาด กลัว
ด้านหนึ่งอุ้มเธอขึ้นรถ ด้านหนึ่งก็ถอนหายใจเอ่ย ขึ้นว่า “โทมัสคนนั้นเป็นมาทาดอร์ชาวสเปนชื่อเสียง ฉาวโฉ่ ตำรวจสเปนอยากจะจับเขามาตั้งนานแล้ว แต่ก็ ถูกความเจ้าเล่ห์ของหมอนั่นทำเอาหลุดรอดไปได้ทุก ครั้งไป ครั้งนี้ถ้าไม่เพราะหมอนั่นเกิดโลภขึ้นมาจนวิ่ง ไปสืบค้นข้อมูลผู้ถือสิทธิ์ในอินเทอร์เน็ต จนเรื่องสร้อย เส้นนี้ก็เผยออกมาผมก็คงหาตัวคุณไม่ได้เร็วแบบนี้”
“อย่างนี้เอง.. กู้ฮอนเข้าใจขึ้นมาทันใด “โทมัส บอกว่าไม่คุ้มเงินที่จริงแล้วเพราะคุณปล่อยข่าวปลอม งั้นเหรอ?”
เขาทำเสียงขึ้นจมูก ดวงตายาวกวาดมองใบหน้าที่ เริ่มคืนสีเลือดของเธอ ดวงตาเย็นชาก่อนหน้านั้นอ่อน โยนขึ้นมาโดยที่เขาไม่รู้ตัวเองสักนิด
“อู้หู-” กู้ฮอนอดร้องขึ้นมาไม่ได้ สร้อยเงินเส้นนั้น อยู่กลางฝ่ามือ ต่อจากนี้ไปนี่จะกลายเป็นของสำคัญ ลำค่าแล้ว “เป่หมิงโม่ ผลงานชิ้นแรกของคุณในปีนั้น ตอนนี้คงกลายเป็นมูลค่าที่ประเมินไม่ได้แล้วสินะ…วะ ฮ่า ๆ อย่างนี้ก็รวยเลย”
“รวย?” เขาย่นคิ้ว แววตาดุร้าย
“เอ่อ…ไม่มีอะไร คุณฟังผิดแล้วล่ะ” วินาทีนั้น สมองของเธอเต็มไปด้วยสัญลักษณ์ของเงิน
เธออดคิดไปถึงเหตุผลที่เขามอบสร้อยเส้นนี้ให้ แก่ตัวเองไม่ได้ จะบอกว่าไม่หวั่นไหวเลยก็จะเป็นการ โกหก จะบอกว่าไม่ซาบซึ้งนั่นก็เป็นการพูดเลอะเทอะ
“เปาหมิง…เธอขยับเข้าไปใกล้สันกราม แข็งแกร่งของเขา ทำปากจู๋แล้วส่งเสียง ‘มัวะ” ออกมา “ขอบคุณนะ…
จากนั้นก็ม้วนกลับไปในอ้อมอกของเขาอย่างเขิน อาย ใบหน้ามีริ้วสีแดงแผ่ซ่านออกมาอย่างผิดปกติ
หัวใจกระเด้งกระดอนไปมา
โครงหน้าเคร่งขมวดของเขาภายใต้ท้องฟ้ายาม ราตรีของบาร์เซโลนาผ่อนคลายลงอย่างไม่รู้ตัว
อุ้มกู้ฮอนจนมาถึงรถของเขาแล้ว
ก็กดรีโมทให้รถเปิด
แต่ทว่าเด็กสาวคนนั้นกลับพิงแผ่นอกเขาหลับเป็น
ตายไปเสียแล้ว ไม่กล้าขยับ “กู้ฮอน คุณอยากให้ผมโยนคุณเข้าไปใช่มั้ย?”
“โอ…เธอฝังตัวอยู่ในอกของเขาอย่างเอาเป็น เอาตาย พึมพำอย่างอับอายว่า “ฉันขาอ่อน…” เธอไม่ได้โกหก เธอตกใจจนทั้งตัวอ่อนเปลี้ยไป หมดแล้วจริงๆ
แต่ว่า ที่มากกว่านั้นก็คือความอบอุ่นจากแผ่นอก
ของเป็หมิงโม่ การสูดดมกลิ่นบุหรี่อ่อนๆจากบนตัวของ เขาทำให้เธอไม่อยากจากไป เขาย่นคิ้ว แล้วก็ก้าวนั่งลงบนเบาะคนขับทั้งอย่าง
นั้น-
“ปัง”
ประตูรถปิดลง
ความเงียบอันน่าประหลาดโรยตัวอยู่ภายในห้อง
โดยสาร
อารมณ์ของเธอสับสับขึ้นมาแล้ว
ร่างกายขยับอย่างไม่สงบ
เสื้อสูทตัวใหญ่ที่คลุมอยู่บนตัวเธอค่อยๆเลื่อน ออกไปจากตำแหน่งไหล่นุ่มลื่น
เผยผิวขาวสะอาดออกมา วินาทีนั้นแววตาของเขา ก็ครึ้มลง
เขาลอบสูดลมหายใจ ทั้งร่างของเธอถูกห่อหุ้ม ด้วยผ้าไหมสีแดงเพียงเท่านั้น ราวกับการร่ายรำอัน พริ้มพรายใต้แสงจันทร์..
ลำคอตีบตันขึ้นมา “ลงไป ผมจะขับรถ!”
เธอฝังตัวอยู่ตรงอกของเขา สะบัดหน้าไปมาอย่าง ลูกหมาจนตรอก “คุณพยายามขับไปก็พอแล้ว..”
ท่าทางชนิดที่ว่ายอมตายก็ไม่ยอมลง!
