ตอนที่ 140 ตัดขาดสัมพันธ์แห่งทศวรรษกาล1
พูดเรื่องราวความจริงอย่างสงบ
นึกถึงตอนที่อยู่บาร์เซโลนา มีรูปปั้นหนึ่งนั้นกำลัง นั่งย่อลงอยู่ และแสงเงาที่ถูกแสงแดดนั้นส่องลงมา สายตาของเขานั้นเต็มไปด้วยความอึดอัด
“เลิกรากัน ?” ซูยิ่งหวั่นก็มีสีหน้าที่จืดชืด “เห้อ ฉัน นั้นไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ ตอนแรกนั้นฉันมีความร้อนใจแล้ว ไม่คิด ตอนนี้ฉันขอคำนั้นกลับคืนได้ไหม ? และเมื่อคืน นั้นฉันก็ไม่สบายใจ คุณก็ยังไม่คิดจะปล่อยฉันไปใช่ ไหม แล้วยังกลับมาดูแลฉันใช่ไหม ? เอางี้แล้วกัน เรา มาเริ่มกันใหม่เถอะ”
พอพูดถึงคืนนั้น เป็หมิงโม่ก็ได้มีสายตาที่ลุ่มลึก มองไป แล้วก็มองไปยังใบหน้าที่งดงามของซูยิ่งหวั่น
แล้วก็ใช้สายตาที่เล็ก ๆ แล้วมองมาว่า “ยิ่งหวั่น เรื่องของคืนนั้น ผมไม่อยากจะไปให้อะไรยุ่งยาก ใน เมื่อคุณพูดขึ้นมา ผมก็อยากจะถามว่า กู้ฮอนนั้นรู้ได้ อย่างไร?”
คืนนั้นเขาดื่มเหล้าแล้วเมา แล้วก็ยังได้รับ โทรศัพท์จากพ่อของซูยิ่งหวั่น แล้วก็รู้ว่าเธอนั้น ร่างกายไม่ค่อยดี ดังนั้นก็เลยจะไปที่บ้านเธอไปเยี่ยม หา
อาจเป็นเพราะดื่มมากไป ก็เลยนอนที่บ้านเธอ
หลังจากนั้น กู้ฮอนก็บอกเหมือนกับว่าเขานั้นถอด เสื้อผ้านอนอยู่บนเตียงของซูยิ่งหวั่น เขาก็เพิ่มรู้ว่าเธอ นั้นเข้าใจผิดเขาแล้ว
เพียงแต่เขานั้นไม่อยากจะอธิบายมากมาย ทำก็ คือทำ ไม่ได้ทำก็คือไม่ได้ทำ กู้ฮอนเชื่อไม่เชื่อก็แล้วแต่ เธอแล้วกัน
อาจจะเป็นเพราะความสัมพันธ์นับทศวรรษกับกู้ ฮอน เขาก็เลยไม่ได้ไปเรียกร้องอะไรจากซูยิ่งหวั่น มากมาย แต่ไม่ได้หมายความว่าเขานั้นจะอดทนอีกต่อ ไป
ซูยิ่งหวั่นมีใบหน้าที่แข็งที่อ มือก็กำแน่นอยู่เช่นนั้น เธอไม่คิดว่า เปหมิงโม่จะรู้เรื่องนี้ ดูแล้วความสัมพันธ์ ของเขาและกู้ฮอนนั้นไม่ธรรมดา
“โม่….ฉันไม่คิดว่าเลยจะต้องทำตัวอย่างไรกับคุณ หญิงกู้ ฉันเพียงแต่ไม่อยากจะเสียคุณไป ฉันกับคุณ อยู่กันสิบกว่าปีแล้ว ฉันนั้นนำเอาความผาสุกนิรันดร์ ของฉันนั้นให้กับคุณไปหมดแล้ว สิบกว่าปีที่ผ่านมามัน ไม่ดีหรอกหรือ ? ฉันไม่เรียกร้องชื่อเสียง ใช่แล้ว อะไร ก็ไม่ร้องขอ คุณให้ฉันกลับไปอยู่ข้าง ๆ คุณเถอะนะ และยิ่งไปกว่านั้นคือพ่อของฉันก็อยากจะให้คุณกับฉัน อยู่ด้วยกัน โม่ ฉันขอร้องคุณแล้วล่ะ อย่าใจร้ายเช่นนี้ เลย”
หากวันนั้น เธอนั้นไม่ได้เรียกร้องอะไร แล้วไม่ได้ พูด “เลิกกัน” โม่ก็คงไม่เกิดอุบัติเหตุรถชน แล้วก็ไม่อาจจะมีเรื่องราวที่เกิดขึ้นตามมา
แต่ หากเธอนั้นรู้ตั้งแต่แรก ในเมื่ออยู่กับเขามาสิบ กว่าปีแล้ว เขานั้นกลับเยือกเย็นเหมือนตอนแรก เธอ นั้นก็คงไม่คิดมากมาย
ตอนนี้ เสียใจอย่างที่สุด คืนวันแห่งความทุกข์นั้น ตามทรมานเธอ เจ็บจนไม่อยากใช้ชีวิต
เป้หมิงโม่ก็เงียบไปสักครู่หนึ่ง แล้วก็มีน้ำเสียงที่ ไม่ดีขึ้นมา “ยิ่งหวั่น ผมคงไม่ควรจะทำให้คุณต้องเสีย เวลาอีก ทุกอย่างจบหมดแล้ว ส่วนทางด้านพ่อของคุณ นั้น ผมก็จะจัดการเอง”
ประโยคที่ไร้เยื่อใย ทำให้ซูยิ่งหวั่นนั้นไม่มีทาง ถอยอื่นใดเลย
เธอนั้นร้องห่มร้องไห้จนสุดหัวใจ “โม่ อย่าทำแบบ นี้เลยได้ไหม ?
สิบปี เขาพูดจบก็คือจบ
แต่เธอนั้นไม่ได้เลย เขาเป็นผู้ชายที่เธอนั้นรอมา ครึ่งชีวิต จะให้มาจบง่าย ๆ แบบนี้หรือ ?
กู้ฮอน หากไม่ใช่การปรากฏตัวของกู้ฮอนแล้ว เรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้นหรือ ?
มีอนันต์กำแน่นสุด ๆ และไม่ได้พูดอะไร
หยางหยางก็ได้แปรงฟังแล้วก็ร้องไห้อยู่เช่นนั้น หลังจากนั้นก็ล้างหน้าเสร็จแล้ว
หลังจากนั้นก็เหมือนไม่ได้เกิดอะไรขึ้น แล้วก็ออก มาจากห้องน้ำนั้น
แล้วก็เห็นซูยิ่งหวั่นที่ร้องไห้อยู่เช่นนั้น
หยางหยางนั้นก็ได้กระแทกเสียงสะใจออกมาหนึ่ง ครั้ง แล้วก็ได้เดินไปยังห้องครัว เปิดตู้เย็นออกมา แล้ว ก็หาของกิน
ถึงเขาจะเกลียดคนในบ้านนี้ขนาดไหน เขาก็จะ ต้องกินอิ่มแล้วก็มีแรงมาเกลียดต่อ
เชฟที่อยู่ในห้องครัวนั้นก็ได้พูดขึ้นมาอย่างมี มารยาทว่า “คุณชายน้อยหิวแล้วใช่ไหม?”
“ก็แน่นอนล่ะสิ” หยางหยางก็มองไป แล้วก็หา ของในตู้เย็น
เชฟนั้นเมื่อได้ยินเช่นนี้กับสายตาที่มองเช่นนั้น ก็ ยังคงมีความตกใจอยู่เล็กน้อย แต่หลังจากนั้นในความ ทรงจำของเขาก็คือคุณชายน้อยคนนี้กับเจ้าของบ้าน นั้นมีนิสัยที่เย็นชาเหมือนกัน
“เอ่อ คุณชายน้อยอยากทานอะไรล่ะ ?” เชฟถาม
หยางหยางก็หยุดมือลง แล้วก็หันหลังกลับมามอง “อยากกินหมี่รสชาติที่จัดจ้าน” “หมี่รสชาติที่จัดจ้าน ? ” เชฟนั้นก็ตกใจ “คุณชาย
น้อยเหมือนกับคนที่ไม่ชอบกินเผ็ดเลยนะ”
หยางหยางนั้นก็เหมือนจะไม่อดทนแล้วก็พูดไปว่า”พระจันทร์มีวันกลมคนมีวันเปลี่ยน ไม่เคยได้ยินหรือ?
เชฟนั้นก็ตกใจจนเหงื่อออก
เขานั้นได้ตั้งใจมองคุณชายน้อยที่เปลี่ยนไปจริง ๆ ซึ่งเหมือนกับเจ้าของบ้านคุณท่านเช่นนั้นเลย ? เห้อ นิสัยของคุณท่านนั้นไม่ทำให้ลูกชายเป็นบ้าก็ดีแล้ว
“ทำเป็นไหม ถ้าทำไม่เป็นก็ออกไป”
หยางหยางก็ได้ไปหยิบมาม่าออกมา ซึ่งของพวกนี้
นั้นเขานั้นได้ให้คนใช้ในบ้านนั้นออกไปซื้อมา เพราะว่า คนใช้ที่ทำอาหารนั้นไม่อร่อยเลย ก็เลยยอมที่จะกินมา ม่าแทน เชฟนั้นก็ตกใจ “คุณชายน้อย เด็กกินมาม่าไม่ดี
เลยนะ”
“ใครบอกว่านี่คือมาม่า ? นี่เรียกว่าอาหารคุก” หยางหยางนั้นฉีกถุงออก แล้วก็เอาเครื่องเทศใส่ลงไป แล้วก็เอาโต๊ะเล็ก ๆ ออกมา แล้วก็ยืนขึ้นเพื่อไปใส่น้ำ ร้อน
การกระทำนี้ทำให้เซฟนั้นก็พูดออกไปว่า “คุณชายน้อย อันตราย ให้ฉันทำเถอะ”
พูดเสร็จ ก็ได้ไปเอามาม่าที่มือของเขาออกมา แล้ว ก็ได้ไปเติมน้ำให้เต็ม แล้วก็ปิดฝา “คุณชายน้อย ตอนนี้ ร่างกายของท่านนั้นยังเล็กอยู่ อาหารขยะพวกนี้กิน เยอะไม่ดีเลยนะ”
หยางหยางก็มองด้วยความไม่พอใจ “อยู่สถานที่ที่ เป็นขยะ ก็ต้องกินขยะไม่ใช่หรือ ?”
“…” เชฟก็หมดคำพูด
หลังจากนั้น มาม่าเนื้อวัวก็ได้มาเสิร์ฟยังบนโต๊ะ หยางหยางนั้นก็ได้ไปหยิบมาม่าออกมา แล้วก็นั่ง บนโต๊ะแล้วก็กินอย่างอร่อย
