ตอนที่ 152 เริ่มสัมผัสได้1
“อ่อ คิดออกแล้ว! คุณก็คือพี่สาวแสนสวยวันนั้นนี่เอง?” หยางหยางแสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง หมุนหัวไปมา “พ่อครับ ผมจะให้พี่สาวคนนี้อาบน้ำให้ ให้เป็นพี่เลี้ยงของผมนะ ผม ไม่เอาพวกป้าๆแล้ว” กว่าแม่จะมาหาได้ หยางหยางจะปล่อยไปง่ายๆได้ไงล่ะ?
สายตาของเป้หมิงโม่เบิกกว้างด้วยความตื่นตกใจ ลูกชายที่ซุกซนหาเรื่องเขาตลอด ทำไมเมื่ออยู่ต่อหน้ากู้
ฮอนกลายเป็นแกะน้อยเด็กดี เชื่อฟังไปเลยล่ะ?
เขารู้สึกไม่ชอบมาพากลขึ้นมา
เขามองไปที่รอยยิ้มบนใบหน้ากู้ฮอน และมองไปที่รอย ยิ้มอันมีความสุขบนใบหน้าของหยางหยาง
เขารู้สึกถึงความผิดปกติ ….
เป็หมิงโม่กลับรู้สึกว่า ผู้หญิงคนนี้กับลูกชายของเขามี
ความคล้ายกัน!
“พี่เลี้ยง? เหอะๆ ถ้าอยากให้พี่สาวเป็นพี่เลี้ยง เงินเดือน ต้องไม่น้อยนะ!” กู้ฮอนเห็นเป้หมิงลังเล จึงรีบหันไปหยอก ล้อกับหยางหยาง บอกเป็นนัยให้เขารับมุกต่อ
อันที่จริง ถ้าได้เป็นพี่เลี้ยงของลูกชายขึ้นมา หล่อนก็จะ ได้มีข้ออ้างดูแลหยางหยางแล้ว
หยางหยางรับมุกต่อ พูดหยอกล้อขึ้น “อ่าห้ะ! เรื่องนี้แน่นอนอยู่แล้วล่ะ พ่อของผมอะไรก็ไม่มี มีแต่เงินเท่านั้น แหละ หนึ่งปีสามสิบห้าสิบล้าน พี่ใช้ได้ตามสบายเลยนะ..
เห้อ..
กู้ฮอนแทบจะเป็นลม เด็กคนนี้นี่ พูดจาให้น่าเชื่อถือ หน่อยไม่ได้หรือไง?
“เหอะๆ สามสิบห้าสิบเจ็ดสิบล้านหรอ?” หล่อนแกล้งทำ เป็นพูดเสริม ทั้งแผ่นหลังเต็มไปด้วยเหงื่อ “พอจะพิจารณา
ได้อยู่นะ” เป่ยหมิงโม่เลิกคิ้วขึ้น ไม่สบอารมณ์ “คุณร้อนเงินขนาดนั้น
เลยเหรอ?”
“คุณเป็หมิงไม่ทราบหรอคะ คนจนอย่างพวกฉัน ไม่ขาด อะไรทั้งนั้น ขาดเงินอย่างเดียวนี่แหละ” หล่อนเหลือบตาไป มองเขา กอดลูกไว้ในอ้อมอกหล่อนไม่อยากจะไปสนใจ เขา
เป้หมิงโม่หน้านิ่วคิ้วขมวด มองไปที่ลูกชาย “ลูกอยากให้ หล่อนเป็นพี่เลี้ยงจริงหรอ?”
“ใช่ๆๆ! ผมจะให้พี่สาวเป็นพี่เลี้ยง ไม่อย่างนั้นผมจะกินมา ม่าทุกวัน ไม่ยอมอาบน้ำ ให้เหม็นเน่าไปทั้งบ้าน!” หยาง หยางเริ่มสังเกตเห็นนิสัยรักสะอาดของพ่อ กว่าจะหาจุด ด้อยของพ่อได้ไม่ง่ายเลย เขาจึงต้องใช้เรื่องนี้ขยี้ปมของ
พ่อ
จากนั้น สีหน้าของเหมิงโม่ชาจนเกร็งไปหมด
เขาจ้องไปที่กู้ฮอน สะกดสายตาอยู่ครู่หนึ่ง พูดขึ้น
“อย่าหาว่าผมใจดำนะ ขอเพียงแค่คุณดูแลความสะอาด ของเด็ก ไม่ก่อเรื่องวุ่นวายไม่ทำให้เป่ยหมิงต้องอับอายขาย หน้า คุณก็จะได้ของตอบแทนมากมาย”
กู้ฮอนชะงักไป ไม่คิดว่าเขาจะตอบรับง่ายขนาดนี้
“…สบายใจได้ตกลงตามนี้!”
จากนั้นหล่อนได้ยินเหมิงโม่สั่งให้คนใช้และพี่เลี้ยงสอง คนนั้นออกไป
“แกรัก” เสียงของประตูห้องน้ำถูกปิดลงอีกครั้ง
กู้ฮอนที่เกร็งไปหมดทั้งตัว ค่อยๆผ่อนคลายลง
หยางหยางดีใจโหร้อง เย้! จากนั้นก็ถูกแม่สั่งให้เงียบ
“ชูว….อย่าเสียงดังสิ เดี่ยวพ่อได้ยินเข้า”
“ครับ ….” หยางกะพริบตาถีๆ พยักหน้าลง
กู้ฮอนจึงวางมือลง ถอนหายใจออก อุ้มลูกน้อยที่ตัวนุ่ม
เดินเข้าห้องน้ำไป
หยาหยางอดไม่ไหวที่จะพูดออกมา
กระซิบเบาๆพูดขึ้น “แม่รู้ได้ยังไงว่าผมอยู่ที่นี่?” “แม่เสี่ยงพึ่งดวง โชคดีที่ลูกอยู่ที่นี่ คิดถึงลูกจะแย่อยู่
แล้ว..”
กระทั่งเฉิงเฉิงบอกหล่อน แท้จริงแล้วหยางหยางถูกทุก คนคิดว่าเป็นเหมิงซีเฉิง ตั้งแต่มาอยู่ที่บ้านเป่หมิง หล่อนรู้สึกได้ว่าหล่อนไม่ได้กอดลูกที่ซุกซนน่ารักแบบนี้มานาน มาก
“หยางหยางก็คิดถึงแม่มาก แง..” หยางหยางเข้าไป กอดแม่ในอ้อมอกแน่นขึ้น สูดดมกลิ่นหอมบนตัวแม่
ตัวน้อยๆของเขาคลอเคลียไปมากับแม่สุดที่รัก
ขณะที่แม่ลูกทั้งสองกำลังอยู่ในช่วงเวลาแห่งความสุขอีก ครั้ง ทันใดนั้น กู้ฮอนก้มลงดมอะไรบางอย่าง เหมือนได้ กลิ่นเหม็นเน่า
หลังจากนั้น หล่อนลูบหัวของเด็กน้อย คิ้วย่นขึ้นทันที เบือนหน้าหนี
“เด็กซกมก นี่ไม่ได้อาบน้ำมากี่วันแล้วเนี่ย?” ลองคิดภาพดูว่า เป่ยหมิงโมเป็นคนที่รักสะอาดมาก เขา
ต้องทนกับลูกที่แสนสกปรกเช่นนี้ขนาดไหน “แหะๆ ก็ใครใช้ให้พ่อตัดทรงผมพลุระเบิดของผมล่ะ? เพื่อเป็นการไว้อาลัยผมทรงพลุระเบิดของผม ก็เลย…”
“ก็เลยไม่สระผมตั้งแต่วันนั้น? !” ให้ตายเหอะ งั้นก็ตั้งแต่ ก่อนไปบาร์เซโลนาอีกล่ะสิ? กู้ฮอนรู้สึกหนาวสั่นขึ้นมา
ทันที
หยางหยางใช้วิธีทำให้ตัวเองสกปรกแก้แค้นเป้หมิง โม่ ที่รักสะอาดมาก เขาช่างร้ายจริงๆเลย!
หล่อนคิดว่าถ้าเป็นเฉิงเฉิงคงไม่กล้าทำเรื่องอะไรแบบนี้ แน่นอน เพราะดูเหมือนเฉิงเฉิงจะได้รับนิสัยจากเรื่องของรักสะอาดมาเต็มๆ
“ๆๆๆ…หยางหยางหัวเราะไม่หยุด ใช้เสียงหัวเราะ
กลบเกลื่อนความผิด
กู้ฮอนถอดกางเกงเขาพลาง เปิดน้ำลงในอ่างพลาง
“ยังจะกล้าหัวเราะอีก! เป็นเด็กเป็นเล็กต้องหมั่นรักษา
ความสะอาดรู้ไหม?”
ๆๆ เสียงน้ำไหล
“มีแม่อยู่ด้วยทุกวัน หยางหยางจะอาบน้ำทุกวันเลยดี ไหมครับ?”
นี่สิเด็กดี!”
“ครับ แม่ครับ ให้พ่อรู้เรื่องที่แม่เป็นแม่แท้ๆของผมไหมครับ? ทำไมต้องมาเป็นพี่เลี้ยงล่ะ?”
กู้ฮอนหันไปมองหน้าทะเล้นของลูกน้อย ถอนหายใจออก
มา
อุ้มลูกลงไปในอ่างอาบน้ำ”ลูกถ้าพ่อรู้ว่านอกจากเฉิง เฉิงยังมีลูกชายอีกคนที่เร่ร่อนอยู่นอกบ้าน เขาคงเหมือน แมวจับหนู ขังลูกกับเฉิงเฉิงไว้ด้วยกัน ลูกอยากถูกขังไว้กับ เฉิงเฉิงไม่เห็นเดือนเห็นตะวันหรอ?”
หยางหยางสั่นไปทั้งตัว คิดตามแล้วรู้สึกกลัวขึ้นมาทันที จากนั้น เขาก็หัวไปมาหลายรอบ “ผมไม่อยากเป็นแบบ นั้น! รอให้มีโอกาส ผมจะขอเปลี่ยนให้เป่หมิงซีเฉิงกลับมา อยู่ที่นี่ ให้ตายสิ บ้านของโม่ช่างเป็นบ้านที่ไม่เหมาะให้เด็กอยู่เลย!”
กู้ฮอนยิ้มด้วยความเอ็นดู พลางหยิกจมูกของหยางหยาง “ถ้าพ่อรู้ว่าลูกเรียกชื่อเขาทั้งชื่อนามสกุลขนาดนี้ เขาคง โกรธมาก”
“หีกลัวที่ไหนละ! มากสุดเขาก็แค่ข็งผมไว้แล้วตี ผมตด ใส่เขาสองที เขาก็ยอมแพ้แล้ว ฮ่าๆๆ..” หยางหยางหัวเราะ ชอบใจ
