ตอนที่ 147 ของเล่นก็คือของเล่น2 บนถนนนั้นก็เต็มไปด้วยแสงไฟที่ระยิบระยับ รถผ่านไปผ่านมาอย่างรวดเร็ว เต็มไปหมด เป่ยหมิงโม่นั้นก็มีใบหน้าที่เย็นชา แล้วก็เต็มไปด้วย รอยแดงของนิ้วทั้งห้า
ซึ่งทำให้เห็นเส้นเลือดชัดเจนที่สุด
“อย่าคิดว่าผมนั้นรักคุณ แล้วก็จะทำอะไรตาม อำเภอใจ” น้ำเสียงที่สุขุมลุ่มลึกนั้น ออกมาจากปาก ของเขา
เธอนั้นที่ตบไปเมื่อสักครู่นี้ ยังคงไม่สามารถที่จะ ยับยั้งการสั่นของมือได้เลย แต่เธอนั้นกัดปากตัวเอง แล้วตอบไปว่า
“รัก ?” เธอนั้นหัวเราะดังออกมา “สิ่งนี้เรียกว่ารัก ? แสดงว่าฉันยังคงไม่มีบุญที่จะได้รับความรักของคุณ ชายสองเป่หมิง ตบครั้งนี้ เพียงแต่อยากจะบอกกับ
คุณชายว่า ผู้หญิงนอกจากจะมีรูปร่าง แล้วยังมี
ศักดิ์ศรี
“เหอะ” เขานั้นกระแทกเสียงออกมา “ศักดิ์ศรี ? แล้วผมก็คงต้องแสดงให้ดูว่าผลของศักดิ์ศรีคืออะไร” พอพูดเสร็จ หลังจากนั้นเขาก็ได้เอามือนั้นไปฉีกกระโปรงของเธอ
กู้ฮอนนั้นไม่รู้ว่าเขานั้นจะทำอีกนานเท่าไหร่
เพียงแต่รู้สึกว่าเหมือนกับตุ๊กตาไม้ที่กำลังถูกคน นั้นจัดการเท่านั้นเอง
ในใจนั้นก็เยือกเย็นไปตาม ๆ กัน
ในสมองนั้นมีแต่ภาพของยี่เฟิงที่สง่างามออกมา แล้วไม่รู้ว่าน้ำตาไหลออกมาตอนไหน
และตอนนี้ เธอนั้นรู้สึกเกลียดชีวิตตัวเอง เกลียดว่าทำไมพ่อไม่ใช่ยี่เฟิง แต่เป็นเดรัจฉานตัว นี้
หน้าผากที่ขาวใสนั้นออกเหงื่อมามากมาย เล็บมือ นั้นก็ได้เข้าสัมผัสสู่เนื้อข้างใน
“เป้ หมิงมู่ ไอ้วิกลจริต วิกลจริตไปแล้ว”
“วิกลจริต ?” เขานั้นเงยขึ้นมา แล้วก็ยิ้มอย่างมีเล่ห์ แล้วก็สายตาที่น่ากลัว “ยังมีอะไรที่น่าดูกว่านี้อีก อยาก จะลองดูไหม ?”
พูดไป เขานั้นก็ได้ยื่นมือออกไป แล้วก็กำลังจะ
เปิดประตู
ใบหน้าของเธอนั้นก็ตกใจในทันที
ข้างนอกรถนั้นเต็มไปด้วยความคึกคักของผู้คน
มากมาย
รถของเขานั้นจอดอยู่ตรงที่ที่ห้ามจอดรถ
หากตอนนี้เขาเปิดประตูออกมาแล้ว ก็จะทำให้รถ ที่ผ่านไปมานั้น เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดที่พวกเขานั้น กำลังทำกันอยู่
ดูไปแล้ว ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม เขาทำเช่นนี้นั้น รู้สึกมีความน่ากลัวและบ้าคลั่งเป็นอย่างมาก
เธอนั้นก็ออกเหงื่อที่เย็น แล้วตะโกนว่า “เป่หมิงโม่ คุณเป็นประธานบริษัทเป่ยหมิง และยังเป็นนายก เทศมนตรีเมือง A คุณไม่กลัวเสื้อเสียชื่อรี และบอกให้ คนทั่วไปรู้ว่า คืนนี้คุณกำลังทำอะไรที่เป็นการอนาจาร กับผู้หญิงนอกสถานที่งั้นหรือ ?”
เขานั้นก็มีใบหน้าที่นิ่ง แล้วก็เหมือนมีแผนการอยู่
ข้างใน
เขานั้นก็หยุดการกระทำนั้น
หรี่สายตาลง “ดีมาก รู้จักการเถียงฉัน” หลังจากนั้นเขาก็ได้ใช้กำลังในการโจมตีเธอไป หนึ่งที่
เธอนั้นเจ็บจนไม่รู้จะเจ็บอย่างไร
หลังจากนั้น เขานั้นก็มีเหงื่อออกมามากมาย หลัง จากนั้นเขาก็ได้ถอนตัวออกมาจากตัวเธอ
แววตาที่โกรธเมื่อสักครู่ กลับมาสู่ความปกติอีก
ครั้ง
แล้วก็ใช้มือในการจัดการเผ้าผมของเธอนั้นให้ เรียบร้อย แล้วก็ใช้น้ำเสียงที่อ่อนโยนพูดว่า
“คุณพูดถูกที่สุด ฐานะที่สูงส่งอย่างผม ทำไมจะ ต้องประจานตัวเองให้คนอื่นรู้ด้วย”
หลังจากนั้น เขาก็ยิ้มออกมา
รอยยิ้มนี้เต็มไปด้วยความงดงามของพระอาทิตย์
กำลังจะตกดิน
หลังจากนั้น กู้ฮอนนั้นก็รู้สึกว่าถูกมือของเขานั้น ยกขึ้น
แล้วก็เปิดประตูรถ
และเหมือนกับตุ๊กตาที่ถูกโยนทิ้งตามข้างทางเช่น
นั้น
ถูกเขานั้นโยนทิ้งลงข้างทาง
“ตี๋ ตี๋ ตี๋ ตี๋ ตี่เสียงของรถนั้นกระแทกเข้าหูของเธอ ก่อนจะขึ้นออกไป
เธอนั้นเกือบจะถูกรถชนจนแหลกไปหมด
หลังจากนั้น ก็มีเสื้อกันหนาวหนา ๆ ตัวหนึ่งโยนมา ตรงร่างกายของเธอ
“จำไว้ นอกจากผมไม่เอาของเล่นแบบคุณแล้ว ไม่ งั้นของเล่นชิ้นนี้ก็ไม่อาจจะร้องขอการหยุดสัมพันธ์ ตลอดไป” เขานั้นพูดออกมาด้วยเสียงของความเย็นชา ออกจากในรถ “กลับไปอาบน้ำให้เรียบร้อย ผมนั้นไม่ยอมให้บนร่างกายของคุณนั้นมีกลิ่นของผู้ชายอื่น”
ปั้ง…
รถนั้นถูกปิดอย่างไร้เยื่อใย
หลังจากนั้น เธอนั้นก็ได้เพียงแต่การขับรถของ เขาที่ห่างออกไป แล้วก็เข้าสู่ห้วงแห่งความมืดในยาม ค่ำคืน
แล้วก็เหลือเพียงแต่เธอที่โทรม ๆ
ทำไมคิดไม่ถึง ผู้ชายที่อวดเก่งสูงส่งเช่นนี้ ถึงกล้า ทิ้งเธอไว้กลางถนนเช่นนี้ล่ะ
ยี่เฟิง
ในใจนั้นเรียกร้องชื่อนี้ แล้วมือของเธอนั้นก็บีบ อย่างแน่นอน กำอย่างแน่นมือ
แล้วก็หยิบเสื้อกันหนาวขึ้นมา แล้วก็วิ่งกลับบ้าน อย่างทรุดโทรม
เฉิงเฉิงนั้นก็ได้ทำการบ้านเสร็จเรียบร้อยแล้ว
