ตอนที่ 155 ห้ามเรียกหล่อนว่าพี่สาว2
หล่อนตัวแข็งที่ยังคงไม่คุ้นเคยกับการที่ถูกผู้ชายตัวสูง ใหญ่บีบบังคับกดดันตัวเองเช่นนี้ หล่อนเลิกคิ้วขึ้น “เป่หมิง โม่ ถ้าไม่เห็นแก่ความน่ารักและน่าสงสารของลูกชายคุณ ฉันคงไม่มาเป็นพี่เลี้ยงให้ลูกคุณหรอก?”
หล่อนรู้สึกไม่พอใจ ถอดรองเท้าต่อ
เขายักคิ้วขึ้น ความน่ารักของเฉิงเฉิงเป็นเรื่องที่ปฏิเสธไม่ ได้ แต่ “ในสายตาของคุณเห็นเพียงแค่ลูกผมน่าสงสารงั้น เหรอ?”
บรรยากาศเต็มไปด้วยความเยือกเย็น จนแทบจะทำให้ หล่อนแข็งเป็นน้ำแข็ง
“สายตาทั้งคู่ของฉันเห็นหมดแล้ว! มีพ่อแบบคุณ ฉันรู้สึก เสียใจแทนลูกชายของคุณ!” หล่อนพูดบ่นออกมา ก้มลงไป แปลกใจที่ รองเท้าที่ใส่ง่าย มาตอนนี้กลับใส่ไม่เข้า
“เสียใจ?” เขาทำเสียงสูงขึ้นทันที
หันไปมองท่าทีการใส่รองเท้าของหล่อน
“แน่นอนสิ! พ่อที่แย่ขนาดนี้ ไม่มีความเป็นพ่อขนาดนี้ ลูกชายคุณไม่น่าสงสารก็แปลกแล้ว!”
ในที่สุดก็ใส่รองเท้าได้แล้ว หล่อนถอนหายใจเฮือกใหญ่ ลุกขึ้นมา ยื่นมือไปจับด้ามจับประตู
แต่จู่ๆเอวของหล่อนก็ถูกจับยกขึ้น
ขาทั้งสองของหล่อนลอย หล่อนตกใจจนกรีดร้อง
“ว้าย”
เมื่อหันหลังไป เสียงอันหี่นกระหายของเขากระซิบดังขึ้น
ข้างหู “กู้ฮอน มีหนึ่งอย่างที่คุณทำความเข้าใจให้ชัดเจน คุณเป็นพี่เลี้ยงก็จริง แต่ไม่ใช่พี่เลี้ยงของลูกชายผม”
หล่อนตัวสั่นเทา!
“คุณหมายความว่ายังไง?”
“ผมอธิบายแล้วคุณไม่เข้าใจหรือไง?” เมื่อพูดจบ เขาใช้ แขนอันบึกบึนอุ้มหล่อนขึ้น จากนั้นรีบพาเดินเข้าไปในห้อง นอนของตน.
กู้ฮอนพยายามขัดขืน “คุณพูดให้ฉันเข้าใจก่อน! เป่หมิง โม่! ตั้งแต่ต้นจนถึงตอนนี้ฉันแค่สัญญาว่าจะเป็นพี่เลี้ยง ของลูกชายคุณ!”
“หี ผมก็อยากได้พี่เลี้ยงเหมือนกัน!” เขาพูดด้วยความ
เย็นชา
หล่อนโกรธจนคับแค้นใจ จ้องตาเป็นเขม็ง “ไอ้สารเลว ใครอยากเป็นพี่เลี้ยงของคุณ?! ปล่อยฉันลงเดี่ยวนี้นะ”
หล่อนไม่เคยลืมว่าผู้ชายสารเลวตรงหน้าเคยย่ำยืดูถูก กับหล่อนในรถยังไงบ้าง!
หล่อนแค้นใจเป็นที่สุด!
ฝันไปเถอะว่าหล่อนจะเป็นพี่เลี้ยงรับใช้เขา!
หล่อนยื่นมือออกมาพร้อมเล็บอันแหลมคม
จิกไปที่หูของเขา และข่วนเข้าอย่างจัง
“โอ๊ย” เขาร้องขึ้นด้วยความเจ็บปวด รีบยื่นมืออีกข้าง หนึ่งขึ้นมาห้ามหล่อนไว้! “คุณบ้าไปแล้ว!”
“คุณไม่ยอมปล่อยฉัน ฉันก็จะบ้ามากขึ้น!” หล่อนกัดฟัน จากนั้นอ้าปากกัดไปที่แขนของเขา
“โอ๊ย….” เสียงร้องด้วยความเจ็บปวดดังขึ้น “กู้ฮอน หยุด
เดี๋ยวนี้”
หล่อนยังไม่หยุดยังคงกัดเขาไว้แน่น
เขาก็ยังไม่ยอมปล่อยหล่อน!
ทั้งสองต่อสู้กันไปมาเช่นนี้ตลอดทาง ทั้งกัดทั้งข่วน ผม ยุ่งเหยิง อดกลั้นอารมณ์ไม่ไหว.
ปั้ง
จนกระทั่งประตูห้องนอนถูกเขาปิดล็อค!
ในที่สุดสงครามครั้งนี้จบลงเพราะกู้ฮอนเริ่มอ่อนแรง ไม่มี
แรงต่อสู้
กู้ฮอนถูกเขาเหวี่ยงลงไปบนเตียง การต่อสู้เพิ่งจะจบลง ผมของหล่อนยุ่งเหยิงไม่เป็นทรง เหนื่อยจนหายใจหอบ..
“ไอ้สารเลว คุณคิดจะทำอะไรกันแน่ ?”
เป็หมิงโม่เลิกคิ้วขึ้น หันไปมองรอยกัดที่แขน ผู้หญิงคนนี้
เกิดปีจอรึเปล่า ดุยิ่งกว่าหมา!
“ผมยังไม่ได้ถามคุณเลย ก่อนหน้านี้คุณร้องไห้จะเป็นจะ ตาย สายตาอาฆาตแค้นแทบจะฆ่าผมทิ้ง ทำไมจู่ๆถึงมาหา ผมที่บ้านล่ะ?” เขาจับแขนไว้ ยืนอยู่ข้างเตียง มองลงไป มองหล่อนที่นอนแผ่อยู่บนเตียง
ผมสลวยสีดำ กระเซิงบนเตียงสีขาวสะอาด ใบหน้าขาว เนียนกลับแดงขึ้นเพราะการต่อสู้กันเมื่อครู่ สายตาของเขากลับเย็นชานิ่งขรึม มีเพียงความ
แววตาเป็นประกายสวยคู่นั้นจ้องเข้าตาเขม็ง
คลุมเครือ
กู้ฮอนรู้สึกปวดใจขึ้นมา กัดฟันแน่น ถ้าไม่ได้ทำเพื่อ ลูกชาย หล่อนคงไม่มีทางพยายามอดทนอดกลั้นความ รู้สึกแบบนี้ต่อหน้าเขา
หล่อนเบี่ยงสายตาไม่มองผู้ชายโหดเหี้ยมตรงหน้า กลืน น้ำลายลง พูดเหวี่ยง “อ่อ พอหลังจากนั้นฉันก็คิดได้ ที่คุณ ทำแบบนั้นกับฉัน ก็เพราะคุณหึงฉัน คุณทนเห็นฉันอยู่กับ ผู้ชายคนอื่นไม่ได้…”
“หุบปาก!” แค่เพียงคำว่า “หึง” ที่พูดออกจากปากหล่อน ทำให้สายตาของเขาเลิกลักขึ้นมาทันที แต่ก็หายไปอย่าง รวดเร็ว เขากัดฟันพูดขึ้น ” ใครบอกคุณ ว่าผมหึง?”
เมื่อคำพูดอันเย็นชาของเขาสิ้นสุดลง ตัวสูงใหญ่ของเขา ก้มลงมาคร่อมบนตัวหล่อน…
ใจของหล่อนเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ!
“ไม่…ไม่ได้หึง แล้วคืออะไร?”
เขาขมวดคิ้วมากขึ้น นิ้วอันเรียวยาวของเขาลูบไล้ไปบน หน้าเนียนใสของหล่อน เสียงอันแหบแห้งราวกับปีศาจพูด ขึ้น “คุณลืมไปแล้วหรอ ผมรักสะอาด ผมไม่ชอบให้คนอื่น แตะต้องของของผม!”
คำว่า “ของ” ที่ออกมาจากปากเขา ทำให้หล่อนถึงกับตก ตะลึง
“ของบ้าอะไรของคุณ! คุณนั่นแหละสิ่งของโง่ๆ ไม่สิ คุณ มันไร้ประโยชน์ด้วยซ้ำ!”
หล่อนโกรธจนพูดเช่นนั้น จากนั้นหล่อนอ้าปากกัดนิ้ว ของเขาที่ลูบไล้มาที่ปากของหล่อน
เขาสูดหายใจเข้าลึก แววตาอันแสนเยือกเย็นจดจ้อง “กู้ ฮอน นี่คุณเป็นหมาหรือไง”
หล่อนกัดอยู่สักพักจึงจะยอมปล่อยออก สายตา เคียดแค้นราวกับมีประกายไฟปะทุออกมา
“คุณนั่นแหละหมา ทั้งบ้านของคุณก็หมาทั้งนั้น!”
เมื่อหล่อนพูดออกมา แทบอยากจะกัดลิ้นตัวเองทิ้ง ว่าทั้ง บ้านก็เท่ากับว่าลูกแฝดของหล่อนด้วยสิ?
“งั้นเหรอ?”
สายตาของเขาเยือกเย็นน่าเกรงขาม ประกบปากลงไป ซุกในซอกคอของหล่อนจนเป็นรอยแดงจ้ำ!
จากนั้น เขาค่อยๆเลื่อนนิ้วลงไปปลดกระดุมคอเสื้อหล่อน
ออก..
![รู้สึกตัวอีกที ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว [原來我是世外高人]](https://novel-fast.net/wp-content/uploads/2023/02/137498.webp "รู้สึกตัวอีกที ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว [原來我是世外高人]")
