ตอนที่ 158 เรื่องด่วนมาก
“ไม่!” ยี่เฟิงรีบพูดคัดค้าน “ฮอน ฉันไม่อยากได้คำขอ โทษจากเธอ! นี่ไม่ใช่คำตอบที่ฉันอยากได้ยิน! เธอมีสิทธิ์ เลือกใหม่ได้อยู่แท้ๆ ทำไมต้องปฏิเสธฉัน? ทำไมต้องรอให้ ฉันเติบโตมีอำนาจ มีความสามารถพอที่จะปกป้องเธอได้ แล้ว เธอกลับบอกว่าขอโทษ? ฮอน ฉันไม่อยากได้ยินคำ ตอบจากเธอแบบนี้ ฉันปฏิเสธการลาออกของเธอ อย่าล้อ เล่น เข้าใจไหม?”
ยี่เฟิงพูดระบายความในใจ ให้หล่อนรับรู้ได้ถึงความรู้สึก
หล่อนมองไปที่ลูกชาย ดวงตาเร่าร้อนเป็นประกาย “ยี่ เฟิง…ตลอดห้าปีที่ผ่านมานี้ นายรู้ไหมว่าฉันต้องเจออะไร มาบ้าง? นายจะแน่ใจได้ยังไงว่ากู้ฮอนในห้าปีต่อจากนี้ ยัง เป็นกู้ฮอนที่นายชอบอยู่รึเปล่า? ฉันไม่ได้ล้อเล่น ฉันจริงจัง เพียงแต่ฉันไม่อยากอยู่ในโครงการหยิงต่อไปแล้ว….ฉัน เหนื่อยมาก ฉันอยากพัก แต่นายยังมีอนาคตอีกไกล จะมา เสียเวลากับฉันทำไม?”
“. ยี่เฟิงเงียบไป
เสมือนกับกู้ฮอนได้ยินความโศกเศร้าของคู่สาย
ถ้าฟ้าลิขิตให้เรามาเจอกันอีกครั้ง หล่อนปรารถนาที่จะ จับมือยี่เฟิงให้แน่น ไม่ปล่อยมือเขาไปไหน
แต่ทว่าหล่อนมีลูกแฝดอยู่แล้ว ในขณะที่ลูกของหล่อนยังไม่มีความสุข หล่อนจะเห็นแก่ตัวไปมีความสุขเองได้ อย่างไร?
และเพราะยี่เฟิงเขาสมบูรณ์แบบเกินไป หล่อนจึงไม่ อยากทำให้เขาต้องเสียเวลาในชีวิตวัยรุ่นเช่นนี้ เขาคู่ควร กับผู้หญิงที่ดีกว่านี้..
“ยี่เฟิง” หล่อนกำลังจะเอ่ยปากพูดต่อ
แต่กลับถูกเขาพูดแทรกขึ้นก่อน “อย่าเพิ่งด่วนตัดสินใจ แบบนี้ ฮอน! เธอให้เวลาฉันอีกสักหน่อย ได้ไหม? ฉันจะ ทำให้เธอรู้ว่าฉันเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุดสำหรับเธอ!”
“ยี่เฟิง” ตู๊ดๆๆๆๆ
เขาวางสายไปแล้ว
กู้ฮอนมองหน้าจอด้วยความตกตะลึง หล่อนรู้สึกว่ายี่เฟิ งกำลังจะสื่อบางอย่าง แต่หล่อนก็เดาไม่ออก
เมื่อเงยหน้าขึ้นมา เฉิงเฉิงส่งสายตาเบิกกว้างเป็น
ประกายให้หล่อน
“เป็นอะไรจ๊ะ?” หล่อนลูบไปบนใบหน้าของเขา ยิ้มละมุน “มองหน้าแม่แบบนี้ หน้าแม่มือะไรติดอยู่งั้นเหรอ?”
เฉิงเฉิงสายหน้าไปมา จู่ๆก็ถามขึ้น “แม่ไม่ชอบคุณพ่อ
หรือครับ?”
หล่อนนิ่งชะงักไป รู้สึกประหลาดใจ “ทำไมถามแบบนี้
ล่ะ?”
“ตอนที่แม่คุยโทรศัพท์เมื่อครู่ ดูท่าทางอ่อนหวานมากต่างกับตอนที่คุยโทรศัพท์กับพ่อ ไม่เหมือนกันสักนิดเลย” เฉิงเฉิงเป็นเด็กละเอียดอ่อน เพียงแค่นี้เขาก็มองออกได้ อย่างชัดเจน
หล่อนถอนหายใจออกมาเล็กน้อย ก่อนหน้านี้ไม่รู้ว่าเฉิง เฉิงเป็นหยางหยาง ดังนั้นหล่อนจึงแสดงกิริยาไม่ดีมากมาย ตอนคุยกับเป็หมิงโม่ต่อหน้าเขา
อาจจะเป็นเพราะนิสัยของเขา หล่อนเข้าใจดีว่าเฉิงเฉิง ยังคงรักพ่อของเขามาก
ไม่อย่างนั้น หลายปีที่ผ่านมา เขาคงไม่พยายามทำทุก อย่าง ให้พ่อของเขาได้สนใจ สักนิดก็ยังดี!
หลังจากที่ความรู้สึกปวดใจหายไป หล่อนวางมือถือลง เดินไปนั่งข้างๆลูก อุ้มลูกขึ้นมากอด “เฉิงเฉิงหวังว่ายังไง ล่ะ?”
เฉิงเฉิงกัดปาก ครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง
จากนั้นเดินออกมาจากอ้อมกอดของแม่ วิ่งเข้าไปในห้อง
เสียงดังจ้อกแจ้กราวกับกำลังหาของในลิ้นชัก ผ่านไปสักพัก เขาหยิบกองสมุดวาดภาพวิ่งออกมา
ยื่นภาพวาดเหล่านั้นให้แม่ด้วยความหอบ เดิมทีที่ใบหน้า ซีดเซียวกลับมีสีสันขึ้นมาอีกครั้ง “นี่คือความหวังของเฉิง
เฉิงครับ”
กู้ฮอนรับสมุดวาดภาพมา ค่อยๆเปิดดูทีละหน้า
ใจของหล่อนบีบคั้นกับภาพวาดแต่ละภาพ
จนกระทั่งรูปสุดท้าย หล่อนเริ่มร้อนระอุในตา น้ำตาปริ่ม
ล้น
นั่นเป็นภาพวาดในชนบทภายใต้แสงอาทิตย์เจิดจ้า มีผัก และดอกไม้นานาชนิดเบ่งสะพรั่งเป็นสีเขียวขจี
นิ้วของหล่อนชี้ไปที่คนที่ใส่หมวกฟางในภาพ “นี่คือแม่ ใช่ไหม?”
เฉิงเฉิงพยักหน้า
จากนั้น หล่อนี้ไปที่เด็กน้อยทำผมทรงพลุระเบิด ใส่ แว่นดำอันใหญ่ นอนขี้เกียจอยู่บนพุ่มไม้ “นี่คือหยางหยาง”
ต่อมา เด็กที่เหมือนหยางหยางอีกคนหนึ่ง ผมสั้น ยืน เรียบร้อยอยู่ด้านหลังคนใส่หมวกฟาง ใบหน้าอันเรียบง่าย บ่งบอกถึงความสุข หล่อนยิ้ม “นี่คือลูก”
สุดท้าย…
ในภาพทุ่งดอกไม้ ห่างออกไปไกลแสนไกล หล่อนเห็น ผู้ชายใส่สูทสวมแว่นดำ ดูดีมีฐานะ “นี่ก็พ่อของลูก…”
มันควรจะเป็นรูปครอบครัวสี่คนภายใต้แสงอาทิตย์สดใส ควรจะเป็นรูปครอบครัวสี่คนอบอุ่นอยู่ท่ามกลางลมพัด อ่อนๆในฤดูใบไม้ผลิ
แต่ในภาพวาดของเฉิงเฉิง กลับวาดออกมาด้วยความ เศร้า นั่นเป็นภาพสี่คน แต่ไม่ใช่ภาพครอบครัว..
น้ำตาของหล่อนเริ่มปริ่ม เงยหน้ามองเด็กน้อย “เฉิงเฉิงอ ยากให้แม่ทำตัวน่ารัก อ่อนหวานกับพ่อหรอ?”
เฉิงเฉิงส่ายหน้า ผ่านไปสักพักจึงพูดขึ้นด้วยน้ำเสียง เศร้า “เฉิงเฉิงเพียงแค่หวังว่า…พ่อชอบแม่…” แต่เขากลับไม่ คาดหวังที่จะให้พ่อชอบเขาแล้ว
หล่อนปวดใจขึ้นมาทันที
เขาไม่ได้พูดว่าคาดหวังให้แม่ชอบพ่อ แต่กลับคาดหวัง ให้พ่อชอบแม่
เด็กน้อยที่ใส่ใจห่วงใยขนาดนี้
สายตาของหล่อนเต็มไปด้วยความคลุมเครือ หล่อนสูด หายใจเข้าด้วยความคัดจมูก “เด็กน้อย ลูกรู้ไหมว่าความ คาดหวังของลูกเรื่องนี้ ….สุดท้ายจะเปลี่ยนเป็นความสิ้นหวัง รู้ไหม?”
เป้หมิงโม่จะชอบหล่อนได้ยังไง?
หล่อนไม่อยากโกหกเฉิงเฉิง ไม่อยากให้เขามีความหวังที่ ไม่มีทางเป็นจริง ดังนั้น ตอนนี้แม่จึงหวังให้ลูกทั้งสองอยู่ กันอย่างมีความสุข ไม่ขออย่างอื่นอีกเลย”
” ” เฉิงเฉิงเงียบ
*
หลังจากที่กู้ฮอนลาหยุดกับทางโรงเรียนเรียบร้อยแล้ว
จากนั้นหล่อนรีบโทรหาหยางหยาง
เมื่อรู้ว่าเด็กน้อยยังซุกตัวอยู่ในผ้าห่มไม่ตื่น หล่อนอดไม่ ได้ที่จะถอนหายใจ “เจ้าหนอนขี้เกียจ พระอาทิตย์ขึ้นจน สาดแสงมาที่กันแล้ว ยังไม่ยอมตื่นอีก?”
เสียงของหยางหยางตั้งขึ้นด้วยความขี้เกียจ ไม่ยอมตื่น “มองไม่ให้พระอาทิตย์แล้ว ชีวิตของหยางหยางอยู่ใน ความมืดมน.
