ตอนที่ 160 ครอบครัวสี่คน1
หยางหยางขยี้ตาอย่างมีนงง ก่อนจะมองชัดเจนขึ้น: เฉิง เฉิงขดตัวอยู่ในกระเป๋าเดินทาง!
กู้ฮอนปวดใจ ก่อนอุ้มเฉิงเฉิงออกมา ลูบใบหน้าเล็กที่ใส สะอาดนั้น “เจ็บตรงไหนไหมลูกรัก?”
เฉิงเฉิงส่ายหัว และมุดตัวอยู่ในอ้อมแขนของแม่ ซิปของ กระเป๋าเดินทางไม่ได้ปิดอย่างแน่นหนา และมีช่องว่าง สำหรับระบายอากาศ “คุณแม่ครับ ผมได้ยินคุณแม่พูดว่า คุณพ่อแค่เมาเหรอครับ?”
“อืม” เธอยิ้มเบาๆ
หยางหยางทนไม่ไหวพูดออกมา “โอ้ๆๆ คุณแม่ไม่น่ารัก เลย แอบพาเด็กนี่มาด้วย!”
เฉิงเฉิงมองอย่างใจเย็น “ฉันไม่ใช่เด็กนะ ฉันเป็นพี่ชาย ของนาย
“นี่! เป็นประโยคเดียวกันกับตอนที่เจอกันครั้งแรกเลย! ซิเฉิงขอร้างนายเปลี่ยนความคิดใหม่ด้วยนะ OK? ถ้านายไม่ได้เป็นที่จะตายรีไง?” หยางหยางกลอกตาและ รีบวิ่งไปหาคนที่อยู่ในอ้อมแขนของกู้ฮอน โถมตัวไปหาเฉิง เฉิง
เฉิงเฉิงกอดแน่นในอ้อมแขนแม่ ไม่ปล่อยมือ “กู้หยาง หยาง คุณแม่เคยบอกว่า เป็นเพราะฉันเกิดมาก่อน เลยถูกตระกูลไป ฉันเป็นพี่นาย! พี่นายสิบนาที!”
“แม่ครับ ผมไม่ยอม ผมไม่ยอม” หยางหยางเบะปาก จ้อง ไปที่เฉิงเฉิงและกระทืบเท้า “เกิดก่อนแค่สิบนาที และคิดว่า นายจะเป็นพี่ได้แล้วเหรอ?”
“เห้อ สิบนาทีก็คือเกิดก่อนแล้วกัน” ใบหน้าของเฉิงเฉิง ลำพองใจอยู่เล็กน้อย “ยิ่งกว่านั้น ความสามารถและทักษะ ฉันเก่งกว่านายด้วย ยังไงฉันก็ต้องเป็นพี่ของนาย!”
ใบหน้าของหยางหยางแข็งที่ร่างเล็กดีดดิ้นอยู่ในอ้อม แขนของแม่ “เห้อ มีอะไรน่ายกย่องกัน! เป็นพี่แล้วยังไง ก็ แค่ แก่ แก่ แก่กว่าเท่านั้น -”
การเน้นย้ำกับคำว่า “แก่” ทำให้เฉิงเฉิงขมวดคิ้ว “ฉันแก่ ตรงไหน! ฉันแก่กว่านายแค่สิบนาทีเอง!”
“ฮีอย่าพูดเลยว่าแก่กว่าสิบนาที แก่กว่าสิบวินาทีก็คือ
แก่นั่นแหละ!”
“กู้หยางหยาง -”
“ทำไงห่ะ?”
“นายเกินไปหน่อยไหม! ลองคิดดูสิว่าใครเป็นคนเข้า เรียนวิชาน่าเบื่อสำหรับเด็กอนุบาลแทนนาย และใครสอบ ได้คะแนนเต็มร้อยแทนนาย?”
“โอ้ๆ แล้วใครต้องติดอยู่ในคุกของตระกูลเป่หมิงแทน นาย แล้วใครต้องทนอารมณ์ของพ่อแทนนาย?”
กู้ฮอนทั้งโมโหทั้งตลก ก่อนจะกอดชายร่างเล็กสองคนไว้ แน่นในอ้อมแขน
“พอแล้วพอแล้ว สองพี่น้องไม่ง่ายเลยกว่าจะได้เจอหน้า กัน ทำไมถึงทะเลาะกันล่ะ หีม?”
สองพี่น้องไม่ได้ร้องไห้ด้วยความดีใจตามที่กู้ฮอนคิดไว้ แต่พอเจอกันกลับแย่งกันจะเป็นพี่ใหญ่ เฉิงเฉิงอยู่กับตระ กูลหมิงมาตั้งแต่ยังเด็ก และได้รับอิทธิพลจากเป่หมิงโม่ แม้ว่าภายนอกจะดูอ่อนโยน แต่ภายในกลับแข็งแกร่งกว่า ใคร
เธอสายหัวแล้วหัวเราะ “กว่าแม่จะได้เห็นพวกลูกอยู่ด้วย กันไม่ง่ายเลย เฉิงเฉิงยอมให้น้อง หยางหยางเชื่อฟังพี่ ได้ ไหม?”
“ครับ คุณแม่ ผมสัญญา” เฉิงเฉิงพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง หยางหยางหน้ามุ่ยอย่างไม่เต็มใจ “เข้าใจแล้วครับ!”
“เด็กดี แม่รักพวกลูกที่สุดเลย!”
มือทั้งสองข้างกอดลูกไว้ กู้ฮอนรู้สึกมีความสุขมากกับ อ้อมแขนนี้ ทันใดนั้นน้ำตาก็ไหลลงมาโดยไม่รู้ตัว
เฉิงเฉิงยกมือเล็กๆขึ้นมา และช่วยเช็ดน้ำตาให้แม่อย่าง อ่อนโยน “คุณแม่ไม่ร้องไห้ครับ”
“คุณแม่ควรจะยิ้มสิ” หยางหยางยกมือเล็กๆน้ำตาอีก ข้างให้กับแม่
“! แม่ไม่ร้องไห้ แม่จะยิ้ม” กู้ฮอนยิ้มให้กับสองแฝดที่หน้าตาเหมือนกัน แต่อยู่ในอารมณ์ที่แตกต่างกัน “มา แม่มี เรื่องจะพูดกับลูกทั้งสอง
“เรื่องอะไรเหรอครับ?” หยางหยางเกาหัว
เฉิงเฉิงรับรู้ ก่อนจะขมวดคิ้ว “คุณแม่กำลังจะบอกว่า ผม กับหยางหยางต้องมีคนหนึ่งอยู่คนหนึ่งไปใช่ไหมครับ?”
“ได้เลย! ผมไปผมไป – ” หยางหยางจะไปทันทีที่ได้ยิน ใบหน้าขาวนุ่มนวลนั้นยิ้มด้วยความเบิกบานใจ “ในที่สุดผม ก็ได้ออกจากคุกแล้ว โอ้ลาลา..”
“งั้นเหรอ” กู้ฮอนบีบจมูกเล็กๆของหยางหยาง “ออกไปวิ่ง เล่นทั้งวัน รู้ไหมว่าแม่เป็นห่วงขนาดไหน?”
จากนั้นเธอก็หันมามองที่เฉิงเฉิงอย่างจริงจัง ขมวดคิ้ว เบาๆ “ลูกรัก ไม่ต้องกลัว แม่ทนไม่ได้ถ้าต้องแยกจากพวก ลูกอีก และอีกอย่างพวกลูกคนหนึ่งอยู่เหนือคนหนึ่งอยู่ใต้ แม่ไม่สามารถแยกสองร่างไปหาได้ ดีซะอีกที่พวกลูกสอง คนอยู่ด้วยกัน แม่รู้สึกอุ่นใจมากๆ”
“แต่ คุณแม่ไม่กลัวคุณพ่อจะเจอหยางหยางเหรอ
ครับ?” เฉิงเฉิงกังวล
“เห้อ เจอก็เจอสิ คลอดแม่ก็เป็นคนคลอดฉันออกมา จะ ทำอะไรได้ หรือว่าจะเอาฉันกลับเข้าไปในท้องแม่อีก?” หยางหยางพูดอย่างไม่สนใจ
กู้ออนเม้มริมฝีปากด้วยสีหน้าจริงจัง-
“นี่ ลูกๆสองคนฟังให้ดีนะ! ข้อแรก ลูกห้ามให้พ่อเขารู้ว่า แม่เป็นแม่ของลูก ดังนั้นตอนที่อยู่ต่อหน้าพ่อ ต้องเรียกแม่ว่าพี่สาว ข้อสอง ลูกห้ามให้พ่อเขาเห็นลูกสองคนในเวลา เดียวกัน ไม่ควรให้เขาสงสัยว่าเขามีลูกชายสองคน ข้อ สาม นับจากนี้เป็นต้นไป ลูกสองคนจะต้องใส่เสื้อผ้าให้ เหมือนกัน แต่งตัวเหมือนกันทุกอย่าง แม้กระทั่งทรงผม แม่ จะตัดผมให้ลูกสองคนยาวเท่ากัน จะต้องเป็นคู่แฝดที่มี ความคล้ายคลึงกัน 100% และนอกจากนี้ห้ามลูกสองคน ปรากฏตัวในเวลาเดียวกันหรือสถานที่เดียวกัน รู้ไหม ครับ?”
“เข้าใจแล้วครับคุณแม่” เฉิงเฉิงยังคงพยักหน้าอย่างเชื่อ ฟัง แต่นัยน์ตาก็ยังคงมีความไร้เดียงสาอยู่เล็กน้อย “คุณ แม่หมายความว่า จะให้เฉิงเฉิงอยู่ที่นี่เหรอ? อยู่กับคุณ พ่อคุณแม่และก็น้อง นี่เป็นเรื่องที่คุณแม่จะเซอร์ไพรส์ผม เหรอครับ?”
“หีหี ใช่แล้วลูกรัก แม่เป็นห่วงถ้าจะทิ้งลูกไว้คนเดียวที่ บ้าน และรอแม่กลับมาอีกแล้ว”
ท่าทางของเฉิงเฉิงที่ซุกตัวอยู่ที่มุมห้องเมื่อคืน ยังคงโฉบ อยู่ในหัวเธอ และเธอก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเจ็บ โดยเฉพาะ อย่างยิ่งภาพวาดของเฉิงเฉิงที่มี4 คนในทุ่งดอกมัสตาร์ด แต่ไม่ใช่ครอบครัวเดียวกัน ทำให้เธอรู้สึกเจ็บปวดอย่าง มาก
จากวันนี้ต่อไป ถึงแม้จะต้องเผชิญกับอะไร เธอก็จะไม่ ปล่อยให้ลูกคนหนึ่งต้องรู้สึกน้อยใจแบบนั้นเป็นอันขาด!
