ตอนที่162 ชีวิตที่น่าตื่นเต้น 1
“ฮี” เขาพ้นเสียงออกมา ดวงตาสีดำเหมือนทะเลลึกจ้อง มองเธอด้วยความโกรธเคือง หัวใจของเธออยู่ๆ ก็เต้นแรง ขึ้นมา! พระเจ้าไม่ยุติธรรมจริงๆ ผู้ชายคนนี้ยังป่วยอยู่แท้ๆ แต่ยังสามารถดึงดูดคนได้อย่างไม่น่าเชื่อ
เสน่ห์ของผู้ชายนี่น่ากลัวจริงๆ และยิ่งไปกว่านั้นชายคน นี้ภายนอกยังเหมือนกับสัตว์ร้ายที่อยู่ภายใต้รูปลักษณ์ที่ หล่อเหลานั้น!
“ถ้าไม่ใช่เพราะคุณ ผมจะอาบน้ำเย็นเพื่อดับความร้อน ทำไม?” เขาคำรามและคร่ำครวญ
หากไม่ใช่ผู้หญิงคนนี้ทำให้เขาเกิดความปรารถนา ให้ ตายยังไงเขาก็ไม่ไปอาบน้ำแน่ และยังทำให้เขาต้องอดทน กับส่วนนั้นที่ไม่ได้รับการปลดปล่อยที่เขาไปอาบน้ำเย็น นั้นเพื่อให้ความร้อนในตัวนั้นหายไป!
ผู้หญิงคนนี้กล้าพูดได้อย่างไรว่าไม่เกี่ยวกับเธอ?
กู้ฮอนไม่ได้โง่ เพราะเคยเจอเขาในเหตุการณ์แบบนั้นมา
ก่อน และก็เข้าใจความหมายในสิ่งที่เขาพูด
แก้มของเธอร้อนขึ้นมา และก็จ้องมองที่เขา “ตัวเองมี อารมณ์แบบนั้นแล้วจะมาโทษคนอื่นได้เหรอ? และฉันก็ไม่ ได้เป็นอะไรกับคุณ ไม่ได้มีหน้าที่ช่วยคุณในส่วนนั้น! และ อีกอย่าง ทำไมคุณไม่ไปหาซูยิ่งหวั่นของคุณล่ะ?”
ใบหน้าของเขาแข็งที่อ! สีหน้าขึ้นสี
ด้วยไข้สูงและอาการเมาค้างทำให้เขารู้สึกเหนื่อยเพลีย “เดี๋ยวผมค่อยจัดการคุณที่หลัง!” เขากัดฟันพูด “โทรไป หาฉิงฮัว ให้เขาโทรหาหมอเฉินมา….”
ครึ่งชั่วโมงผ่านไป
ฉิงฮัวพาหมอเฉินมาด้วยความเร่งรีบ
หมอเฉินเป็นหมอส่วนตัวของตระกูลเป่ยหมิง
ก่อนที่ฉิงฮัวจะมาถึงที่นี้ เฉิงเฉิงและกู้ฮวนได้นั่งอยู่บน โซฟาในห้องนั่งเล่น รอหมอเงียบๆ
ฉิงฮัวค่อนข้างประหลาดใจที่กู้ฮอนอยู่ที่นี้ แต่เขาไม่ได้ ถามอะไรมาก ก่อนพาหมอเฉินไปที่ห้องของเป่หมิงโม่…
หลังจากนอนพลิกไปพลิกมาอยู่นาน ไข้ของเป่หมิงโม่ก็ เริ่มลดลงแล้ว
ฉิงฮัวรู้สึกโล่งใจ และเดินไปที่ห้องนั่งเล่น เรียกเฉิงเฉิ งด้วยความเคารพ นายน้อยครับ อยู่ที่นี่คุณชินบ้างรึยัง ครับ? นายหญิงถามผม ถ้าคุณต้องการอะไรอีก ให้ผมนำ มาให้คุณ
เฉิงเฉิงเหลือบมองที่ฉิงฮัวและส่ายหัวอย่างไม่สนใจ “คุณ ไปบอกคุณย่า ว่าผมอยู่ที่นี่สบายดี ไม่ต้องกังวล และก็ช่วย ดูแลเบลล่าก็พอครับ”
ฉิงฮัวรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยกับคำพูดที่เรียบนิ่งของ นายน้อยเฉิงเฉิง ดูเหมือนจะกลับไปเป็นเหมือนเมื่อก่อนแล้ว แต่..ก่อนหน้านี้นายน้อยยังโกรธกับเจ้านายอยู่ ไม่ใช่เหรอ? แถมยังตั้งใจกินมาม่าและเคี้ยวพริกเพราะ โกรธเจ้านาย? แต่ทำไมถึงยังอยู่ที่นี่ได้อย่างสบายใจกัน?
กู้ฮอนเหลือบมองไปที่ฉิงฮัวที่กำลังใช้แววตาพิจารณา เฉิงเฉิง ในใจกลัวว่า เขาจะรับรู้อะไรบางอย่าง ก่อนจะพูด อย่างรวดเร็วด้วยรอยยิ้ม-
“พี่ฉิงฮั้ว”
“พี่คำเรียกนี้ทำเอาฉิงฮัวขนลุกไปทั้งตัว ก่อนจะยืดตัว ตรง “คุณกู้ อย่าได้เกรงใจไปเลยครับ..” ถ้าเจ้านายมา ได้ยินเข้า เขาอาจจะโดนเล่นงานได้
“คือว่า เจ้านายของคุณ ให้ฉันอยู่ที่นี่ในฐานะพี่เลี้ยงของ นายน้อย รับผิดชอบเรื่องอาหารประจำวันของเด็กๆ ดังนั้น อย่ากังวลไปเลยค่ะ”
“ถ้าอย่างนั้นรบกวนคุณกู้ดูแลนายน้อยด้วยนะครับ” แม้ว่าจะแปลกใจไปบ้าง แต่ในเมื่อเจ้านายอนุญาตให้คุณกู้ เข้าใกล้นายน้อย และนายน้อยก็มีคนดูแลแล้ว ฉิงฮัวก็ สบายใจ ก่อนจะพูดต่อว่า “เอ่อ ผมขอถามหน่อยนะครับ คุณกู้ เจ้านายทำไมถึงได้เป็นไข้เหรอครับ?”
“คือ….” กู้ฮอนทำตัวไม่ถูกในทันที จะพูดว่าเขานั้นอาบ น้ำเย็นถึงได้เป็นไข้เหรอ? เธอหัวเราะสองครั้ง “อาจเป็น เพราะตากลมมั้งค่ะ…”
“ไม่น่าจะเป็นอย่างนั้นนะครับ เจ้านายไม่ได้เป็นไข้สูงมา หลายปีแล้ว ร่างกายนายมักจะแข็งแรงเสมอ และคืนวันนี้ก็มีงานเลี้ยงที่สำคัญของตระกูลเป่ยหมิงด้วย นายควรพานาย น้อยกลับบ้านของตระกูลเป่หมิง.แต่ไม่สบายแบบนี้แล้ว ผมจะกลับไปอธิบายกับคุณหญิงได้อย่างไร….”
“งานเลี้ยงของตระกูลเปหมิง” กู้ฮอนชะงักอยู่ครู่หนึ่ง “คุณหมายความว่าเขารู้ก่อนแล้วว่าคืนนี้จะต้องกลับมาที่ ตระกูลเป็หมิง”
“ครับ ถึงแม้ว่านายจะไม่ได้เต็มใจที่จะกลับไป แต่นาย ท่านสั่งไว้ว่า คืนนี้ผมจะต้องพาเจ้านายและนายน้อยกลับ ไปที่บ้านตระกูลเป่ยหมิงให้ได้” ฉิงฮัวถอนหายใจ ดวงตา เหลียวมองภายในห้อง “จะทำอย่างไรดีครับ?”
กู้ฮอนขมวดคิ้ว จิตใต้สำนึกคิดว่า ที่เป่หมิงโม่เป็นไข้สูง ตัวเขาอาจจงใจแสดงออกมาก็ได้ เพื่อที่จะได้ไม่ต้องไปงานเลี้ยงของตระกูลเป่หมิงคืนนี้?
เธอสายหัวและสลัดความคิดบ้าๆนั้น เขาเป็นถึงคุณชาย , สองตระกูลเป่ยหมิง เป็นเรื่องปกติที่เขาจะกลับไปที่ตระกูล เปหมิง ไม่ใช่เหรอ?
“ถ้าอย่างนั้น คุณกลับไปก่อนและอย่าเพิ่งบอกอะไรกับ คุณท่านเปหมิงและคุณหญิงเป่ยหมิง พวกเขาจะได้ไม่ต้อง เป็นกังวล รอให้ถึงตอนเย็น รอดูอาการของเขาแล้วค่อยว่า กันใหม่ก็ได้ค่ะ”
“ครับ คงต้องเป็นอย่างนั้น” ฉิงฮัวตอบตกลง “งั้นทางนี้คง ต้องรบกวนคุณกู้ด้วยนะครับ”
“ยินดีค่ะ”
หลังจากฉิงฮัวจากไป เฉิงเฉิงก็มองที่กู้ฮอน “แม่ครับ นึงหัวพูดว่าคืนนี้จะมีงานเลี้ยงสำคัญที่ตระกูลเป่หมิง ถ้า คุณพ่อกลับไป จะให้ผมหรือให้หยางหยางไปเหรอครับ?”
กู้ฮอนลูบหน้าเด็กน้อยอย่างอ่อนโยน “ที่จริงลูกรู้คำตอบ อยู่แล้ว ใช่ไหม?”
“อืม” ดวงตาของเฉิงเฉิงดูนิ่งสงบ แต่ก็พยักหน้าอย่างน่า รัก “หยางหยางซนเกินไป ถ้าผมไป คุณแม่คงสบายใจ กว่า….
“แม่รู้ว่าเฉิงเฉิงนั้นเชื่อฟัง และเป็นเด็กที่มีเหตุผล” กู้ฮอ นอุ้มเฉิงเฉิงไว้ในอ้อมแขน “แม่รู้ว่าลูกกลัวอะไรลูกกลัวว่า ถ้ากลับไปที่ตระกูลเป่ยหมิง จะเป็นเหมือนเมื่อก่อน ลูกจะ ออกมาไม่ได้อีก ใช่ไหม?”
” เฉิงเฉิงเงียบ
“เด็กที่ม” เธอยิ้มเยาะและคัดจมูกเล็กๆของลูกน้อย “ถ้า พ่อของลูกไม่พาลูกกลับมา ลูกก็ให้คุณลุงฉิงฮัวพากลับมา รู้ไหม? แม่กับหยางหยางจะรอลูกอยู่ที่บ้าน”
เฉิงเฉิงยกนิ้วขึ้น “เกี่ยวก้อยสัญญา”
กู้ฮอนยิ้มขึ้นและเกี่ยวนิ้วเล็กๆของลูกชาย เฉิงเฉิงคงไม่มี ความรู้สึกปลอดภัยจริงๆ ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา เป็นหนี้ เป็หมิงโม่เขาจริงๆ “เกี่ยวก้อยสัญญา”
