ตอนที่177 คุยดีบนโต๊ะ ใต้โต๊ะตีกัน2
“คุณกู้อยากไต่เต้าโดยการแต่งงานกับเป๋หมิงยี่ เฟิงนับว่าเป็นทางเลือกที่ไม่เลว แต่น่ากลัวว่า เขาคงจะ ทำให้คุณอิ่มท้องไม่ได้-”
ไต่เต้า? อิ่มท้อง?
ไต่เต้า? อิ่มท้อง?
คำพูดเย็นชาพวกนี้ เสียดแทงใจกู้ฮอนจนเจ็บ ปวด! นี่หมายความว่ากำลังด่าเธอว่าเป็นโสเภณีที่มักมา หนะสิ!
เธอโกรธจนฟันกระทบกัน!
“ก็ต้องขอบคุณที่อาสองช่วยย้ำเตือนจริง ๆ ค่ะ!”
ขณะที่เธอพูดจบ ก็ยกเท้าใต้โต๊ะขึ้น เตะไปที่หนึ่ง ทางเปหมิงโม่สุดแรงเกิด
“อี้ก….” เพียงได้ยินเสียงเขาอดกลั้น ใบหน้ายัง เรียบเฉย คิ้วขมวดเพียงเล็กน้อย ทว่ายังคงสงบนิ่งราว ภูเขาไท่ซาน!
แถมยังถึงขั้นโต้ตอบกลับราวราดน้ำมันลงบนกอง ไฟ “คุณกู้ฮอนไม่ต้องขอบคุณหรอก สำหรับผู้ หญิง….”
คำว่า มากรัก ยังไม่ทันจะได้ออกจากปาก กระดูก หน้าแข้งก็ถูกจู่โจมอย่างรุนแรงอีกครั้ง อีก
สีหน้าเขาซีดลง กลั้นความเจ็บปวดอีกเสียงเอาไว้
ได้!
ครั้งนี้ สายตาของเขาเพ่งจ้องตรงยังผู้หญิงที่นั่ง ฝั่งตรงข้าม ผู้หญิงคนนี้บ้าไปแล้วหรือไง!
ขาข้างนี้เขาเคยได้รับบาดเจ็บ ยังมีตะปูเหล็กฝัง อยู่ข้างใน! เธอกลับเตะแรงจนทำให้เขาเจ็บเจียนตาย โดยไม่เห็นใจกันสักนิด!
กู้ฮอนกำลังคลั่ง โกรธจนบ้าคลั่ง! คนสารเลวนี่ แน่ จริงก็ลองพูดคำว่า “ผู้หญิงมากรัก ‘ ออกมาดูสิ!
“อาสอง เอาเป็นว่าเรื่องแต่งงานของยี่เฟิงไม่ รบกวนให้คุณมาช่วยคิดหรอกค่ะ คุณสนใจตัวเองไปดี กว่า!”
ยี่เฟิงหันไปมองกู้ฮอนอย่างซาบซึ้ง กระซิบบอก เธอข้างหู “ขอบคุณนะ ฮวน”
ปลายนิ้วของกู้ฮอนสั่นเทา อดถอนหายใจออกมา ไม่ได้ ความจริงเธอไม่ได้ทำเพื่อยี่เฟิง เธอแค่โกรธเป่ห มิงโม่เท่านั้น….
กระดูกขาของเป้หมิงโม่ยังคงเจ็บจาง ๆ บาดแผล ยังไม่ทันจะหายสนิท มาถูกกู้ฮอนเตะเข้าสองทีแบบนี้ เขาปวดจนเหงื่อไหลซึมบนหน้าผาก ทว่าไม่เอ่ยเสียง ร้องออกมาแม้แต่น้อย
โธ่เว้ย!
“พอที!” ท่านปู่เป็หมิงเอ่ยเสียงเยียบเย็น! ทิ้งตะเกียบลงบนโต๊ะทันที “มื้อนี้กินกันต่อไม่ได้แล้ว!”
“เจิ้งเทียน เด็ก ๆ ก็แค่เล่นวุ่นวายกันเท่านั้นน่า..” เจียงฮุ่ยซินรีบร้อนเอ่ยปลอบ
“รวม ๆ กันก็จะร้อยปีแล้ว ยังจะเล่นกันอีกเหรอ?” ท่านปู่สบถอย่างไม่สบอารมณ์ กวาดตามอง “ใต้เอ๋อ ฉันจะให้คนขับรถไปส่งเธอแล้วกัน เรื่องคืนนี้เธออย่า เอาไปใส่ใจล่ะ คำพูดของเจ้าสองทำเป็นว่าไม่ได้ยินไป ซะ แค่ล้อเธอเล่นเท่านั้น”
จากนั้น ท่านปู่ก็ลุกขึ้นยืน ปราดสายตามายังลูก ๆ ทิ้งท้ายคำพูดไว้ “เจ้าใหญ่ เจ้ารอง ยี่เฟิง พวกแกสาม คนมาห้องทำงานฉัน!”
จากนั้นท่านปูก็สะบัดแขนเสื้อ ออกจากห้อง อาหารไป….
เป่หมิงยันถอนหายใจยาวออกมา พึมพำเบา ๆ “ให้ ตาย อาหารมื้อนี้กินแล้วหัวใจน้อย ๆ ของฉันสั่นระรัว เลย…. โชคดีนะไม่ต้องไปห้องทำงาน…..” เขาพึมพำ พลางกระซิบไปยังข้างหูเจียงฮุ่ยซิน “เอ่อ แม่ พ่อเรียก พวกเขาสามคนไปห้องทำงานทำไมน่ะ?”
เจียงฮุ่ยซินตบหน้าลูกชายแผ่วเบา “ยันยันลูกไม่ ต้องยุ่งหรอก คืนนี้ก็นอนที่บ้านดี ๆ อย่าไปห้องผู้หญิง ที่ไหนล่ะ รู้มั้ย!”
“โธ…” เป่ยหมิงยันถึงกับเหี่ยว
เฉิงเฉิงกระโดดลงมาจากเก้าอี้อย่างสงบ เดินจากหน้าเป้หมิงโม่มายังหน้ายี่เฟิงกับกู้ฮอน ใบหน้าน้อยเงย ขึ้นพูด-
“พี่ยี่เฟิง พี่จะแต่งงานกับพี่สาวจริง ๆ เหรอ?”
ริมฝีปากกู้ฮอนสั่นเทา
ยี่เฟิงยิ้มอย่างอ่อนโยน ลูบเส้นผมเฉิงเฉิงอย่างนิ่ม นวล “เฉิงเฉิงอยากให้เป็นยังไงล่ะ?”
เฉิงเฉิงมองกู้ฮอนอย่างจริงจัง “เฉิงเฉิงอยากให้พี่ สาวกับพี่ยี่เฟิงมีความสุข”
ยี่เฟิงชะงักไปเล็กน้อย ซาบซึ้งจนยิ้มออกมาทันที
กู้ฮอนขมวดคิ้วโดยไม่รู้สึกตัว หัวใจสั่นไหว เธอ มองถึงความคิดของเฉิงเฉิงออกได้ทะลุปรุโปร่ง เฉิง เฉิงไม่ได้ต้องการให้ยี่เฟิงอยู่ด้วยกันจริง ๆ หรอก เด็ก น้อยเพียงหวังอยากให้เธอมีความสุขอย่างบริสุทธิ์ใจ
แต่ว่าเฉิงเฉิงหรือจะรู้ว่าด้วยสถานะแม่ของเฉิง เฉิง เธอจะเลือกพี่ชายของเขาได้อย่างไร?
เธอผ่านด่านจริยธรรมไปไม่ได้หรอก….
“เป่ยหมิงซีเฉิง!” การกระทำของเฉิงเฉิงทำให้ชาย หนุ่มที่เกือบมีบาดแผลภายในเดือดดาลตามคาด
“พ่อไม่ได้หูฝาดใช่ไหม? เด็กอย่างลูกจะเข้าใจ อะไรเรื่องความสุข?!”
เจียงฮุ่ยซินเห็นสถานการณ์ไม่ค่อยดี ไม่รอให้ เป่ยหมิงโม่ระเบิดอารมณ์ เธอรีบอุ้มเฉิงเฉิงขึ้นมา “คุณกู้พวกเราถอนตัวมาก่อนเถอะ ให้พวกเขาไปห้องทำงาน โดยเร็ว คุณท่านกำลังรออยู่..”
ยี่เฟิงพยักหน้าทันที หันไปมองกู้ฮอนอย่างอ่อน โยน “รอฉันนะ แล้วฉันจะอธิบายให้เธอฟัง”
กู้ฮอนพยักหน้า เรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นอย่าง กะทันหันในคืนนี้ ช่างน่าตกอกตกใจจริง ๆ เธอต้องฟัง คำอธิบายของยี่เฟิงแน่!
แววตาของเปหมิงโม่หม่นลึก สีหน้าเคร่งขรึม ตรง ไปยังห้องทำงาน…
ห้องทำงานคฤหาสน์เป่หมิง
สีท้องฟ้ายามค่ำคืนชวนให้หลงใหล ทว่าภายใน ห้องทำงานกลับหม่นครึ้มอึมครึม
ท่านปู่เป้หมิงนั่งลงบนเก้าอี้หนังตัวใหญ่ สีหน้า เคร่งเครียด คิ้วขมวดข็ง
เป็หมิงเฟยหย่วนและหลานคนโตเป่ยหมิงยี่เฟิงแยก กันนั่งบนเก้าอี้ตรงข้ามคุณท่าน เป้หมิงเฟยหย่วนเหงื่อ ตกจนชิน ทุกครั้งที่ต้องเผชิญหน้ากับท่านพ่อผู้เข้ม งวดจึงฉุดความกลัวไว้ไม่อยู่
ยี่เฟิงสงบนิ่งไม่ไหวติง ตอน นี้ เขาไม่ใช่เด็กหนุ่มที่ ยังไม่เติบโตพอเมื่อตอนนั้นอีกแล้ว
เปหมิงโม่นั่งเอนหลังพิงโซฟาตัวใหญ่อย่างสบาย อารมณ์ ตรงจุดที่ไกลจากคุณท่านมากที่สุดเหมือน ทุกที สีหน้ามองไม่ออกว่ากำลังพอใจหรือโศกเศร้าแค้นเคือง เยือกเย็นราวกับรูปปั้นแกะสลัก ไร้ซึ่งชีวิต ชีวา
บรรยากาศขุ่นมัวขึ้นมาเล็กน้อย!
ท่านปู่กระแอมไอ ทำลายความเงียบงัน “ยี่เฟิง ปู่ ดีใจที่หลานกลับมาคืนนี้ ปู่เองก็รู้ว่าที่หลานทำแบบนี้ เพื่อช่วยพ่อของหลาน แต่ว่าเรื่องเดิมพันของปู่กับอา สอง..*
“ปู่ยังตัดสินว่า อาสองเดิมพันชนะ ใช่ไหมครับ?” ยี่ เฟิงตัดบทท่านปู่อย่างสงบ วางมือลงบนขา ทว่ากลับกำ หมัดไว้ “ผมรู้ว่าเดิมพันนั้น ขอเพียงฮอนขึ้นไปบน เตียงของอาสอง ก็ถือว่าอาสองชนะ”
