ตอนที่ 180 กำปันของเขา1
“งั้นหรอ?” ยี่เฟิงขมวดคิ้วแต่รอยยิ้มที่ปรากฏออก มากลับมีความเสียใจซ่อนอยู่ในนั้น “แต่ ผมขอโทษนะ ฮอนฮอน ผมไม่สามารถหยุดมันไว้ได้…”
หล่อนเบิกตาโต “อะไรคือหยุดอะไรไม่ได้?”
“บริษัทกู้ซื่อ!” ยี่เฟิงพูดด้วยสายตาที่มั่นใจ “ผม เชื่อว่าอีกไม่นาน ผมจะเอาทุกอย่างของบริษัทกู้ซื่อส่ง
ให้ถึงมือเธอเองกับมือ!”
กู้ฮอนสูดลมหายใจเข้าช้าๆ
“ว่าแล้ว วันนั้นซุนจุนฮาวก็ถามฉันอยู่ว่าทำไมถึง ไม่แปลกใจที่เขาเข้าไปอยู่ในบริษัทกู้ซื่อได้? แถมยัง ยอมไปทำงานเป็นหมารับใช้ข้างกายกู้อันขีอีกต่าง หาก? โอ้ พระเจ้า–” หล่อนมองยี่เฟิงอย่างไม่อยาก จะเชื่อสายตาตัวเอง “เรื่องนี้คุณเป็นคนจัดการทั้งหมด เลยใช่มั้ย?”
“ใช่” ยี่เฟิงพยักหน้าตอบรับ
กู้ฮอนถึงกับช็อค!
หากมีคนเคยบอกคุณว่า ผู้ชายที่รักคุณมากที่สุด ในโลกใบนี้ เขาจะโค่นล้มอำนาจแล้วพร้อมที่จะยกทุก อย่างให้กับคุณ
หล่อนถึงกลับเกิดอาการกลืนไม่เข้าคายไม่ออก พร้อมทั้งขมวดคิ้วไว้ตลอดในช่วงเวลานั้นหล่อนแทบไม่ได้พูดอะไรออกมาเลย
“ฮอนฮอน..”ยี่เฟิงพูดด้วยน้ำเสียงแหบ “ผมไม่ สนใจเรื่องระหว่างคุณกับอารอง เพราะว่าเรื่องนั้นมัน ผ่านมาแล้ว และผมก็ไม่ร้องขอให้คุณมาให้อภัยผมกับ เรื่องที่ผมทำในคืนนี้ด้วย แต่ผมขอร้องได้ไหมอย่าขับ ไล่ไสส่งผมให้เป็นคนอื่นคนไกลอีกเลย…
กู้ฮอนเข้าใจความหมายพร้อมส่ายศีรษะไปมา น้ำตาไหลอาบแก้ม
“ยี่เฟิง คุณรู้หรือเปล่า คุณเคยเป็นคนที่อยู่ในใจ ฉันมาตลอด –”
ทว่า คนที่อยู่ในใจนั้นมันก็เหมือนเป็นความทุกข์ ในระยะหนึ่งในอดีตเท่านั้นแหละ
ยี่เฟิงที่ปรากฏกายยืนอยู่ต่อหน้าเธออย่างชัดเจน ในวันนี้ ราวกับเพื่อนเก่าที่สนิทชิดเชื้อกันมาหลายปีที่ ให้ความรู้สึกอบอุ่น
น้ำตาหล่อนไหลพรั่งพรูอาบแก้ม หรือบางทีมัน อาจเป็นความรู้เสียดายที่พลาดความรู้สึกรักนั้นไป แต่ ลึกๆแล้วหล่อนเข้าใจดีว่าระหว่างเธอกับยี่เฟิงนั้นมัน กลับไปเป็นดังเดิมไม่ได้อีกแล้ว…
กู้ฮอนกล้ำกลืนฝืนทนเก็บเสียงสะอึกสะอื้นเอาไว้ แล้วเริ่มพูดต่อ”แต่ว่า…”
ใครจะไปคิดว่ากลับมีเสียงเย็นชากระแทกกระทั้ นพูดขัดจังหวะขึ้นมาก่อน – –
“พวกแกเล่นสนุกพอหรือยัง?!”
น้ำเสียงที่เย็นชานี้ราวกับใบมีดน้ำแข็งอันคมกริบ บาดเข้าไปในแก้วหูของกู้ฮอน!
ทันใดนั้นเองร่างกายสูงใหญ่ของเป็หมิงโม่ที่กำลัง โมโหอยู่ เขาเดินมายืนตระหง่านตรงหน้าระหว่าง หล่อนและยี่เฟิง ทั้งคู่ต่างตั้งตัวไม่ทัน–
พลัก!
เป่หมิงโม่ก็ชกบริเวณใบหน้ายี่เฟิงแรงๆอย่างเอา
เป็นเอาตาย! !
“ว้าย–” กู้ฮอนกรีดร้องจนเสียงหลง
ยี่เฟิงอยู่ดีๆก็ถูกต่อยหน้า เขาถึงกลับต้องถอย หลังตุปัดตุเป๋ไปหลายก้าวตามแรงต่อย
เป้หมิงโม่ใช้หมัดจู่โจมต่อยซ้ำแรงเข้าไปอีกครั้ง. ยี่เฟิงเองก็ไม่ยอมอ่อนข้อให้ง่ายๆ และเริ่มโต้ตอบ
กลับ!
กู้ฮอนตื่นตระหนกกับการที่เห็นผู้ชายที่อยู่ตรง หน้า ไม่ใช่สิ-
หากจะพูดให้ถูกต้อง คนที่ได้เปรียบใน สถานการณ์นี้นั้นก็คือเป่หมิงโม่ ส่วนคนที่ถูกต่อยจน บาดเจ็บอยู่นั้นก็คือยี่เฟิง หลานชายของเขาเอง!
“เป้หมิงมู่–” หยุด! หยุดต่อยเดี๋ยวนี้นะ! กู้ฮอนวิ่งไปโดยไม่ต้องคิดอะไรอีก หล่อนวิ่งไปด้านหน้าของยี่เฟิงในทันที!
ในสถานการณ์วุ่นวายนั้น หล่อนมองเห็นว่าเป่ยหมิง โม่กำลังพุ่งหมัดเข้าใบหน้าของหล่อน–
ซี้ด- หล่อนแสดงอาการตกใจกลัวพร้อมทั้งปิดตา แน่นสั่นไปทั้งตัว…
จากนั้น เวลาก็เหมือนหยุดไปทันที หนึ่งวินาที สอง วินาที สามวินาทีผ่านไป หมัดนั้นก็ไม่ได้ชกเข้าใบหน้า หล่อนสักที!
หล่อนเบิกตาโต มองกำปั้นที่ค้างเติ่งอยู่ในอากาศ ที่อยู่ตรงหน้า เป๋หมิงโม่จ้องหล่อนด้วยดวงตาแดงก่ำ ด้วยความโกรธ หน้าตาหล่อเหลาบิดเบี้ยวไปเล็กน้อย แถมยังมีความเย็นชาซ่อนแสดงออกมาให้เห็น…
กู้ฮอนเกร็งจนตัวสั่น!
“ทำไม เห็นใจแทนคนรักเก่างั้นสิ?” เป่ยหมิงโม่เน้น ทีละคำ ราวกับคำพูดพวกนั้นมันเล็ดลอดออกมาจาก ช่องฟัน! “เธออย่าลืมนะว่าเขาก็แค่อยากใช้ประโยชน์ จากเธอเหมือนกัน!”
คำพูดของเขามันติดอยู่ที่หัวใจของเธอทันที สีหน้าเธอขาวซีด “แล้วมันยังไงล่ะ? เอามาเปรียบเทียบ กัน คุณก็ไม่ได้ดีเด่นสูงส่งไปสักเท่าไหร่หรอกน่า?”
“แรกเริ่ม” เขากัดฟันพยายามลดหมัดลง สายตาคมกริบของเขาช่างน่ากลัวทำราวกับอยากจะ กลืนร่างกายของหล่อนทั้งเป็น “ฉันไม่ใช่คนที่ต้องทำหน้าไหว้หลังหลอกกับเธอหรอก!”
“ใช่สิ! คุณก็แค่คนที่ไร้ซึ่งมนุษยธรรมแค่นั้น แหละ!” หล่อนตอบเขาด้วยอาการหน้าชื่นอกตรม ใน ใจกลับเหมือนหายใจติดๆขัด
ยี่เฟิงใช้หล่อนให้เป็นประโยชน์ หล่อนเองก็ สามารถยิ้มสู้ได้ เป้หมิงโม่เองก็ใช้หล่อนให้เป็น ประโยชน์เช่นกัน หล่อนกลับกล้ำกลืนฝืนทนต่อความ เจ็บปวดที่สุดกับความรู้สึกนั้นอยู่ในก้นบึงหัวใจลึกๆนี้ มันหมายความว่ายังไง? หล่อนอ่อนล้าจนต้องหลับตา ลงจนน้ำตาไหลพรั่งพรูออกมาเป็นสายอาบแก้ม หล่อน ไม่อาจปฏิเสธได้เลยว่าทุกอย่างทั้งหมดทั้งมวลมันคือ ความจริง —
หล่อนให้ความสำคัญกับเขา! หล่อนกลับมาให้ ความสำคัญกับผู้ชายคนที่หน้าไหว้หลังหลอกแบ บนี้เนี่ยนะ จะบ้าตายจริงๆ!
ยี่เฟิงเช็ดเลือดบริเวณมุมปากแล้วขมวดคิ้วไว้แน่น พร้อมทั้งใช้มือลากฮอนฮอนมายังด้านหลังของตัวเขา ไว้ “อารอง อาโกรธอะไรก็มาลงที่ผม ฮอนฮอน หล่อน เป็นผู้บริสุทธิ์ไม่รู้อีโหน่อิเหน่กับเรื่องนี้ด้วย!”
“ผู้บริสุทธิ์งั้นหรอ?” เขาหยีดวงตามองพร้อมทั้งใช้ แขนกำยำออกแรงดึงกู้ฮอนที่ยืนหลบอยู่ด้านหลังของ ยี่เฟิงให้ออกมา “ต่อให้หล่อนยืนแก้ผ้าล่อนจ้อนต่อ หน้าฉันแล้วร้องขอให้ฉันเอาหล่อนในเวลานั้น หล่อนก็ ยังถือว่าเป็นผู้บริสุทธิ์งั้นสิ?!”
สิ้นสุดเสียงคำพูดนั้นมันช่างกรีดจนบาดลึกสุดขั้ว หัวใจของหล่อน!
ยี่เฟิงถึงกลับตกตะลึง ความอ่อนแอแสดงออก ผ่านดวงตาออกมาทันที พร้อมใช้เสียงต่ำตะโกนออก มา “อาอย่าพูดไม่ให้เกียรติหล่อน!”
“เหอะ!” เป่ยหมิงโม่หัวเราะเหยียดๆจากนั้นเขาก็ ฉุดกระชากลากถูกู้ฮอนที่ร้องไห้จนน้ำตาเปรอะเปื้อน เต็มใบหน้าถลาเข้าสู่อ้อมอกเขาแทน ฝ่ามือใหญ่ของ เขาเกาะกุมบริเวณหน้าอกของหล่อนอย่างไม่แยแส “เป้ หมิว ยี่เฟิง แกดูผู้หญิงคนที่เป็นรักแรกของแกให้ เต็มสองตา แกคิดว่าหล่อนยังบริสุทธิ์สูงส่งอยู่หรือไง? หล่อนก็แค่ผู้หญิงที่เป็นของเล่นของฉัน เป่หมิงโม่ เท่านั้นแหละ!”
เพียะ
การถูกตบหน้าที่ฟาดลงมาบริเวณด้านข้างใบหน้า ของเป้หมิงโม่ที่ไม่ส่งสัญญาณเตือนใดๆก่อนหน้าเลย
ฝ่ามือและปลายนิ้วของกู้ฮอนยังคงสั่นเทาอยู่
ตลอด!
บรรยากาศตึงเครียด !
เป่ยหมิงโม่ไม่อยากจะเชื่อ เขาเอาแต่ถลึงตาจ้องมอ งกู้ฮอนพร้อมทั้งกับพูดเน้นทีละคำ “แม่งหาเรื่องตาย หรือไง เธอกล้าตบฉันหรอ?”
ยี่เฟิงตกตะลึง!
“ใช่ ฉันไม่ใช่ผู้บริสุทธิ์แถมไม่ใช่ผู้รากมากดี….”กู้ ฮอนแสยะยิ้ม ม่านตาดำในกระบอกตานั้นช่างเศร้า สร้อยท่ามกลางบรรยากาศในยามค่ำคืน “เป่หมิงโม่ หากฉันเลือกพ่อแม่ที่จะเกิดได้ ฉันยอมที่จะไม่เกิดใน ตระกูลกู้”
