ตอนที่ 182 ดูแลตัวเองกะผีนะสิ1
เสียงเอื้อนเอ่ยนุ่มนวลอย่างไร้เดียงสาไม่มีความหมายอื่น สอดแทรกเลยสักนิด
ใจเป็หมิงโม่เต้นตึกตักเป็นระยะ ส่วนมือก็กำพวงมาลัยเอา ไว้แน่น
ในเวลานั้น บรรยากาศในรถกลับเงียบสนิทดูโดดเดี่ยว อย่างน่าประหลาด
พ่อลูกคู่นี้แสดงอารมณ์แบบนี้ตลอดทาง ใครก็ไม่ยอมพูด บรรยากาศเงียบเชียบเงียบจนได้ยินแค่เสียงหัวใจของฝ่าย ตรงข้าม!
ท้ายที่สุดแล้ว คิ้วของเป้หมิงโม่ผูกโบขึ้นเล็กน้อย “ลูก– คิดถึงแม่ขนาดนี้จริงๆหรอ?”
เฉิงเฉิงตาโตแววตาสุกใสเปล่งแสงประกาย เขาจ้องมอง ท้ายทอยสีดำสนิทของพ่อเขาจากด้านหลัง จากนั้นก็ตรึก ตรองความคิดอยู่นานถึงได้ยอมพูดออกมา “ใช่ครับ เฉิงเฉิง คิดถึงแม่มากๆเลยครับ คิดถึงจนปวดใจ พ่อครับ พ่อไม่เคย บอกเรื่องแม่ให้เรารับรู้เลย และก็ห้ามผมถามเรื่องแม่อีกด้วย แล้วคุณพ่อล่ะ? แม่ของคุณพ่อล่ะ? คุณพ่อไม่เคยคิดถึงคุณ แม่ของตัวเองมาก่อนเลยหรือครับ?”
เป่ยหมิงโม่ทำตาเหมือนประหลาดใจอะไรบางอย่างอยู่เลย หันศีรษะกลับมาอาศัยแสงสว่างในตัวรถมองเจ้าเด็กแสบที่ นั่งอยู่ด้านเบาะหลัง
ดวงตาใสซื่อตามวัยของเด็กน้อยเฉิงเฉิงนั้นมันทิ่มแทงปัก อกของเขา
เขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่า ลูกชายเขาจะกล้าซักถามเรื่อง ของตัวเขาเองด้วยตนเองแบบนี้
โดยเฉพาะอย่างยิ่งประโยคนั้นพ่อไม่เคยคิดถึงแม่ตัวเอง บ้างเลยหรอ? ” มันที่แทงปักเข้าใจในกันบึ้งหัวใจของเขา
หลายปีที่ผ่านมานี้ของเป่หมิงโม่ เขาได้แต่ทุกข์ทรมานจาก ความเจ็บปวดจากการที่เขาสูญเสียแม่ไป ยิ่งประโยคนั้นที่ ลูกชายของเขาพูดออกมานั้น กระบอกตาของเขาถึงกับแดง ขึ้นมา…
เขาสูดลมหายใจเข้า น้ำเสียงแหบพร่านิดๆ “เฉิง หล่อนไม่ สามารถที่จะเป็นแม่ของลูกได้!”
เพราะว่าแม่ผู้ให้กำเนิดนั้นไม่มีคนสามารถแทนที่ตำแหน่ง นั้นได้ เช่นเดียวกับเจียงฮุ่ยซินที่ไม่มีทางจะมาแทนตำแหน่ง แม่ที่อยู่ในหัวใจของเขาได้ตลอดไป!
เขากลัวว่าลูกชายของเขาจะเห็นสภาพของตัวเองที่เป็นอยู่ ในตอนนี้ เขาเลยรีบหันศีรษะกลับไปอย่างรวดเร็ว ใจเต้น โครมคราม
วินาทีต่อมา เสียงเครื่องยนต์ดังขึ้นมา รถวิ่งไปบนถนน ทะยานไปข้างหน้าดั่งลมพายุฤดูร้อนในยามค่ำคืนอย่าง รวดเร็ว.
กู้ฮอนวิ่งหนีหัวซุกหัวซุนตลอดทาง
รองเท้าล่องละลอยหายไปตั้งแต่ตอนวิ่งหนีแล้ว หล่อนวิ่ง เท้าเปล่าบนถนนพร้อมทั้งร้องไห้สะอึกสะอื้นตลอดทาง ทำ อย่างกับระบายความเจ็บปวดความทุกข์ที่อัดอั้นอยู่ในใจมา หลายปีออกมา
หลายปีที่ผ่านมา หล่อนอดทนต่อความทุกข์ยาก รับสภาพ ก็ความทุกข์ เส้นทางแห่งความสุขนั้นมันเหมือนเป็นเส้นขนาน กับเธอ
หล่อนต้องทนทุกข์ทรมานแบบนี้ไปนานเท่าไหร่กันมันถึง จะสุดทางของความทุกข์นี้ไปได้?
ปั้น ปั่น ปั้น–
ในเวลานั้น เสียงบีบแตรรถยนต์ก็ดังขึ้นมาจากด้านหลัง
“เอี้ยด–
หลังจากมีเสียงเบรกกะทันหัน จู่ๆก็มีสิ่งขีดขวางอยู่ตรง หน้าเธออย่างยโสโอหัง!
หล่อนหอบหายใจหลายเฮือกแล้วหยุดเท้าลง เมื่อครู่ตอนที่ วิ่งหนีเตลิดมา เหงื่อไหลย้อยทั่วทั้งหลัง และเกิดอาการหวาด กลัวอยู่ตลอด
น้ำตายังเปรอะเปื้อนอยู่บนแก้ม พอมองมาในตัวรถกลับเห็น คนขับคือเป้หมิงโม่หล่อนเจ็บจี๊ดมาถึงหัวใจ!
ในเวลานั้นเอง เฉิงเฉิงรีบประตูรถอกมา แล้วมุดจากตัวรถ ออกมาพลางใช้ร่างกายเล็กกระโจนจนล้มออกมาบริเวณข้าง ขาของกู้ฮอน…
“เฉิงเฉิง… ตาหล่อนแดงกร่ำจากนั้นก็ย่อตัวลงแล้วอุ้ม ลูกชายเข้าสู่อ้อมอก น้ำตาก็เริ่มพรั่งพรูขึ้นมาอีกครั้ง “ฮือๆ เฉิงเฉิง…”
ความร้อนที่แผ่มาจากร่างกายเล็กๆในอ้อมกอดของหล่อน นั้นมันทำให้หัวใจที่เจ็บปวดของหล่อนแปรเปลี่ยนกลับมามี ชีวิตอีกครั้ง
หล่อนคิดว่าความทุกข์ทรมานแบบนี้ก็คงผ่านไปแล้วใช่ ไหม? เพราะมีลูกชายอยู่ที่นี่ ลูกชายก็เหมือนเทวดาตัวน้อย ของหล่อน..
สีหน้าเป่หมิงโม่นิ่งจนเย็นชา จากนั้นก็เดินลงรถแล้วยืนอยู่ ตรงหน้าหล่อน
หัวคิ้วขมวดอย่างสงสัย จากนั้นเขาก็เอาแต่มองกู้ฮอนอยู่ นานถึงได้เอ่ยปากพูดออกมาด้วยเสียงที่เบามากเบาที่สุดแล้ว
“ขึ้นรถเถอะ”
กู้ฮอนเช็ดน้ำตาแววตาส่องประกายความไม่พอใจเอาไว้ ไม่ พอใจถึงขนาดไม่มองเขาเลยด้วยซ้ำ!
จากนั้นก็อุ้มเฉิงเฉิงเดินอ้อมไปยังด้านหน้ารถแล้วก็เดินเท้า เปล่าไปยังด้านหน้า–
สีหน้าเย็นชาของเปย์หมิงโม่ถึงกับร้อนรน “กู้ฮอน! เธอกำลัง ยั่วโมโหฉันอยู่นะ!”
หล่อนไม่สนใจเขาเลยสักนิด! พยายามอุ้มลูกแล้วเดินต่อ ไปข้างหน้า
เขาสาวเท้าสองก้าวจนเดินผิดท่าจนเท้าพลิก! เพื่อเดินตาม ให้ทันหล่อน “นี่เธอกำลังหลอกพาลูกฉันไปหรอ?” หล่อนกลับไม่ตอบกลับมา ทำท่าทางใจแข็งยังกับหิน!
“แม่ง! เธอกลับมานี่!” เขาเริ่มโมโห เท้าก็เจ็บขึ้นเรื่อยๆ เพราะว่าเขาเคยมีอาการเจ็บปวดแบบนี้มาก่อน เมื่อครู่ตอนที่ กำลังรับประทานอาหารอยู่ก็ถูกผู้หญิงคนนี้ถีบอย่างแรงสอง ทิ แถมถีบได้ตรงจุดที่เจ็บอีกต่างหาก!
ไม่ว่าเขาจะแหกปากตะโกนอย่างไร หล่อนก็ทำเหมือนเขา ไม่มีตัวตนเหมือนคนไม่รู้จักกัน!
เฉิงเฉิงที่อยู่ในอ้อมอกของหล่อนถึงกลับกระดูกหัวขึ้นมอง ด้านหลังของคุณพ่อของเขา พลางพูดเสียงเล็กๆใกล้ๆหูขอ งกู้ฮอน “แม่ ขาคุณพ่อเหมือนจะเจ็บอยู่”
กู้ฮอนก็ยังทำสีหน้าเย็นชาไม่หือไม่ออคำใดๆออกมา อุ้มลูกแล้วเร่งฝีเท้าไปทางด้านหน้า
เป็หมิงโม่จ้องมองหล่อนตาเหลือกเพราะผู้หญิงคนนั้นกำลัง เดินเตลิดไป ผู้หญิงคนนี้เหมือนว่าใจหินหนักไม่ยอมอ่อนข้อ ง่ายๆ เพราะหล่อนคิดจะก่อสงครามเย็นกับเขาให้ถึงที่สุด
สิ่งที่เขาโมโหที่สุดคือ หล่อนอุ้มลูกชายของเขาไว้ อีกทั้ง ลูกชายของเขานั้นกลับไม่มีอาการปฏิเสธแถมยังรู้สึกพออก พอใจมากอีกด้วย!
เป้หมิงโม่โกรธขึ้นมาจริงๆแล้ว!
เขากัดฟันกรอดพร้อมทั้งตะโกนลั่น “เป้หมิงซิเฉิง! นี่ลูกยัง จะวิ่งตามผู้หญิงคนนี้อีกหรอ? แม่งจะใช้วิธีการไม่มีการสงวน ท่าทีแบบนี้หรอ? ”
ตาโตใสซื่อบริสุทธิ์ดูน่าสงสารของเฉิงเฉิงมองไปทางเป่ห มิงโม่ สายตาบริสุทธิ์ของเด็กน้อยนั้นแสดงความรู้สึกออกมา ว่า ‘การอยู่ในอ้อมกอดของหญิงสาวนั้นเรื่องที่กำลังเกิดขึ้น คือไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเขา
เป็หมิงโม่จ้องมองดวงตาของลูกชายตัวเองที่สื่อความ หมายพออกพอใจออกมา เขาถึงกับทนไม่ได้จนต้องตะโกน
ออกมาทันที “แม่ง แกก็ไร้ค่าเหมือนอาสามของแก!”
กู้ฮอนได้ยินไอ้บ้าคนนั้นเริ่มด่าลูกชายตัวเอง หล่อนถึงกลับ หยุดเท้าลง!
เป้หมิงโม่หยุดปากทันทีแล้วรีบเร่งสาวเท้าตามทัน!
ในอ้อมแขนของหล่อนนั้นกอดเฉิงเฉิงไว้แน่น ด่าหล่อนได้ หล่อนพร้อมสู้ไม่คิดชีวิตยามเมื่อเขาด่าลูกชาย! หล่อนสูดลม หายใจเข้าลึกๆ พยายามอดทนอดกลั้นความโกรธที่อัดอั้นอยู่ ในทรวงอก แล้วพยายามบอกกับตัวเองไม่ต้องสนใจนักเลง คนนี้อีก!
อดทน! อดทนไว้! อดทนเข้าไว้!
ในเวลานั้นเองหล่อนก็กอดเฉิงเฉิงเอาไว้แน่นแล้วรีบวิ่งหนี ไปยังด้านหน้า
เป็หมิงโม่โกรธขึ้นมาอีกครั้ง “อีนังผู้หญิงแพศยา หยุดเดี่ยว
นี้เลย!”
เขากัดฟันกรอดๆ เขาพยายามกระโผกกระเผลกเร่งเท้าไป ยังด้านหน้าของกู้ฮอนแล้วขวางทางหล่อนเข้าไว้ หน้าผาก ของเขาผุดเหงื่อเย็นๆออกมาเต็มไปทั่ว
