ตอนที่ 181 กำปั้นของเขา2
น้ำตาหยดลงมาเป็นสายจนเปียกปอนไปทั่วแก้ม
มันเป็นเรื่องของเวรกรรมไม่ใช่หรือ? ตอนที่หล่อนตัดสินใจ ที่จะทำตามใจที่แม่หล่อนต้องการในการแก้ผ้าล่อนจ้อนต่อ หน้าเป่หมิงโม่ในวินาทีนั้น หล่อนก็คิดว่ามันจะเกิดผลลัพธ์ แบบนี้ ไม่ใช่หรอ?
ทว่า ทำไมใจหล่อนถึงได้เจ็บปวดหัวใจได้ขนาดนี้?
หล่อนใช้สายตาหมดอาลัยตายอยากจ้องมองยี่เฟิงจากนั้น ก็ส่งยิ้มที่แสนจะดูไม่ได้ให้เขาแทน “ลืมฉันเถอะ ยี่เฟิง”
จากนั้น หล่อนก็วิ่งเตลิดหนีไปในความ โดยที่ไม่หันศีรษะกลับมาอีกเลย
มืดในยามค่ำคืน
“ฮอนฮอน–” ยี่เฟิงตะโกนเรียกอย่างและพยายาม เตรียมวิ่งตามหล่อนไป
โม่ลงมือต่อยเขาซ้ำอีกครั้งอย่างรุนแรง!
“อีก…เสียงร้องเจ็บปวดที่อัดอั้นอยู่ในใจของยี่เฟิงเพราะยี่ เฟิงถูกเขาต่อยจนลงบนพื้น!
โม่เหล่ตามองยี่เฟิงอย่างเย็นชา “หากแกฉลาดพอก็ เก็บความรู้สึกนี้ไว้ซะ แล้วเตรียมตัวไปขอลูกสาวลูกสาวสุด ที่รักของนายกเทศมนตรีนั้นซะ!”
มุมปากยี่เฟิงมีรอยคราบเลือด เขาสูดลมหายใจเข้า “อา รองไม่อยากขอผู้หญิงก็ยัดเยียดมาให้ผม! ส่วนผู้หญิงคนที่ ผมชอบ คุณอากลับแย่งหล่อนไปจากผม! อารอง ตั้งแต่เด็ก จนโตผมก็ถูกคนในตระกูลเป่ยหมิงหมางเมิน ผมก็ทนรับสภาพ นี้มาตลอดอย่างเงียบๆ ผมทำอะไรผิดงั้นหรอ? ถึงทำให้อา โกรธขนาดนี้ได้?”
เป่ยหมิงโม่หรี่ตาดูลงอย่างดูถูก “เกลียดหรอ? แกยังไม่มี สิทธิ์นั้นด้วยซ้ำ!”
“เป็นเพราะพ่อผมเป็นลูกชายคนโตงั้นสิ ผมก็เลยเป็นหลาย ชายงั้นสิ? พวกเราเลยดูขัดหูขัดตาอา อาหวาดกลัวว่าเราพ่อ ลูกจะยึดครองธุรกิจทั้งหมดของตระกูลเป่ยหมิงใช่ไหม?” ยี่ เฟิงหัวเราะด้วยน้ำเสียงเย็นชาแต่นัยน์ตากลับปรากฏความ ชอกช้ำระกำใจแทน
แต่เป็หมิงโม่กลับหัวเราะดูถูกเขาเบาๆ “แกคิดว่าฉัน
ต้องการมันงั้นสิ?”
ทันใดนั้นเองเสียงเจียงฮุ่ยซินกลับดังขึ้นมาแทน–
“นี่ เฉิงเฉิง อย่าวิ่งสิย่าก็ตกลงแล้วว่าจะให้หนูกลับบ้าน พร้อมกับพ่อไง ดีมั้ย?”
สิ้นเสียง ร่างกายเล็กๆของเฉิงเฉิงก็ยืนประจันหน้าที่บริเวณ หน้าประตู
เบลล่าก็วิ่งคลอเคลียบริเวณข้างเท้าเขา
ยามเมื่อเฉิงเฉิงเห็นรูปร่างสูงใหญ่ของพ่อของเขา
ท่ามกลางเวลาค่ำคืน เจ้าตัวเล็กถึงกับหดตัวลงเพราะเขารับรู้ ถึงความเย็นชาจนน่าหวาดกลัวที่แผ่รูศมีมาจากร่างกายของ พ่อของเขา
“หงิง ๆ..” เจ้าหมาน้อยเบลล่าก็สามารถรับรู้ความรู้สึกเย็น ชานี้ได้เช่นกันจนมันขยาดถึงกลับต้องหลบด้านหลังเฉิงเฉิง เลย
“พ่อ–” เฉิงเฉิงพูดอ้ำๆอึ้งๆ
ยามเมื่อเจียงฮุ่ยซินก้าวเข้ามาที่ประตูนั้น หล่อนถึงตกใจกับ สถานการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้า “โม่ ยี่เฟิง? นี่พวกเธอกำลังทำ อะไร?”
เป้หมิงโม่กวาดตามองลูกชายของตัวเอง จากนั้นก็จัด ระเบียบกระดุมที่แขนเสื้อให้เรียบร้อยอย่างประณีต แล้วก็ ปรับอารมณ์ของตนเองให้กลับคืนสู่สภาวะนิ่งสงบและสง่า งามเช่นเดิม
ยี่เฟิงก็พยายามลุกขึ้นจากพื้น พร้อมทั้งเช็ดมุมปากทำตัว อย่างเท่ห์ พลางหันไปยิ้มให้เจียงฮุ่ยซิน “ไม่มีอะไรครับ คุณย่า ผมกำลังซ้อมมวยอยู่กับอารอง ผลลัพธ์ก็คือผมยังไม่ สามารถเป็นคู่ต่อสู้กับอารองได้อยู่ดี เหอๆ”
ยามเมื่อยี่เฟิงพูดประโยคนั้นออกมา เขาแสดงความขมขื่น อยู่ในดวงตาแต่ไม่มีใครรับรู้ความรู้สึกนั้นได้
เป่ยหมิงโม่เก็บสายตาอาฆาตฝ่ายตรงข้ามเอาไว้ แล้วก็เหล่ มองเฉิงเฉิง จากนั้นก็หันไปพยักศีรษะเพื่อเป็นการทำความ เคารพให้กับเจียงฮุ่ยซิน “น้าซินดึกป่านนี้แล้ว กลับไปพัก เถอะครับ เดี๋ยวผมจะกลับแล้ว”
เขาพลางพูดพลางหันตัวกลับออกไปเอารถ
ความหมายในประโยคนั้นเหมือนกลับตั้งใจว่าจะไม่พาเฉิง เฉิงกลับบ้านด้วย
“เดี๋ยวนะโม่ เฉิงเฉิงกำลังงอแงอยู่เนี่ย พยายามรบเร้ากลับ บ้านกับแกอยู่เนี่ย” เจียงฮุ่ยซินถึงกลับถอนหายใจออกมาแล้ว รีบจูงมือเล็กของเฉิงเฉิงมายืนบริเวณด้านหน้าของ เป่หมิงโม่ “จิตใจเด็กคนนี้เอนเอียงไปทางแกนะ แกพาลูกกลับไปด้วยสิ”
เฉิงเฉิงยืนว่านอนสอนง่ายที่อยู่ตรงหน้าของเป่หมิงโม่ ศีรษะน้อยๆเงยมองคุณพ่อตัวใหญ่ นัยน์ตาใสชื่อแวววาว สุกใสตามวัยจนใจเป่ยหมิงโม่ถึงกับเป้ไปเป๋มา ทว่าเขากลับมี ความรู้สึกผิดแปลกไป ดวงตาของเจ้าเด็กนี้ช่างเหมือนกู้ฮอน จริงๆ!
เบลล่าตัวสั่นเล็กน้อยเคล้าคลออยู่บริเวณเท้าของเฉิงเฉิง ไม่กล้าแม้กระทั่งจะหายใจ แถมทำท่าน่าสงสารเลียนแบบ เฉิงเฉิงที่เอาแต่เงยหน้ามองเป่ยหมิงโม่อย่าใจจดใจจ่อ
เป่ยหมิงโม่คิ้วผูกโบพลางตอบออกมาทันที “หมาเอาไว้นี่ก่อน ส่วนคนเดี่ยวผมเอากลับบ้านเอง!”
เจียงฮุ่ยชินถึงกลับถอนหายใจแล้วรีบยิ้มกว้างพร้อมทั้ง พยักหน้าไปมา เพราะว่าหล่อนกลัวเหลือเกินว่าโม่จะเอาเด็ก น้อยเฉิงเฉิงทิ้งไว้ที่นี่ “ได้! เบลล่าเอาไว้ที่นี่แหละ ส่วนเฉิงเฉิง ตัวน้อย รีบกลับไปกลับพ่อนะ”
เฉิงเฉิงถึงกลับถอนหายใจคลายกังวลลงแล้วเดินไปยืน ข้างๆขาของคุณพ่ออย่างเงียบเชียบ พร้อมทั้งกวาดสายตา เหมือนกำลังมองหาแม่อยู่
เจียงฮุ่ยซินนึกถึงเรื่องที่เป่หมิงโม่ถามเธอถึงเรื่องผู้หญิงที่ รับอุ้มบุญในปีนั้น “ใช่สิ โม่ เดี่ยวอีกไม่กี่วันผู้ช่วยของฉันก็จะ กลับมาแล้ว ถึงเวลานั้นฉันจะให้หล่อนไปหาแกที่บริษัทนะ?”
เป่หมิงโม่พยักหน้าแล้วตอบรับอย่างเฉยเมย “อื้อ ผมขอตัว
กลับก่อน” จากนั้นเขาก็ก้าวจำพรวดๆเดินไปทางรถ เฉิงเฉิงที่แสนจะ เชื่อฟังต่างหันไปพูดกับคุณย่าเจียงฮุ่ยซินแล้วพบกันใหม่นะ ครับคุณย่า จากนั้นก็รีบวิ่งตามหลังพ่อไป
วัด เสียงประตูรถ
เฉิงเฉิงนั่งอยู่ด้านหลังเบาะคนขับอย่างสงบเสงี่ยม จา กนั้นเป็หมิงโม่ก็ขับรถออกจากคฤหาสน์ตระกูลเป่หมิง ตลอดทาง เฉิงเฉิงนั่งเกร็งมืออย่างไม่เป็นสุข
นอกหน้าต่างมืดสนิท มองเห็นเงาต้นไม้ตลอดสองข้างทาง
เลื่อนราง
จนท้ายที่สุด เฉิงเฉิงก็หมดความอดทนถามขึ้นมา “คุณพ่อ
ครับ พี่สาวเขาไม่กลับบ้านพร้อมกับพวกเราหรือครับ?” พวงมาลัยที่อยู่ในมือของเหมิงโม่ถึงกลับสั่นเล็กน้อย จาก นั้นก็เหลือบตามองลูกชายที่นั่งทำท่าทีอันตราย ขนคิ้วถึง กลับบิดเบือนไปอย่างไม่รู้ตัว “ลูกไม่ได้หวังให้หล่อนกับพี่ยี่เฟิ งมีความสุขหรอกหรอ?”
วาวตาแวววาวของเฉิงเฉิงถึงกับหม่นหมองลงทันที จากนั้น ก็ตอบกลับเสียงเล็กเสียงน้อย “ที่จริง ผมชอบที่เธออยู่กับ คุณพ่ออย่างมีความสุขมากกว่า…”
“เอี้ยด…ฉีก….
ทันใดนั้นก็เสียงเบรกรถอย่างกะทันหัน
ตัวรถหยุดทันทีในเวลานั้น!
เป่หมิงโม่ใช้สายตาเฉียบคมจ้องมองคนผ่านกระจกด้าน หลังรถ “ทำไม?”
“ทำไม” ประโยคเดียวมันมีความเฉยเมยและนิ่งเงียบ ทว่า ในทรวงอกของเป่ยหมิงโม่นั้นกลับก่อคลื่นทะเลขึ้นมาแทน! เขาไม่เคยคาดคิดว่าจะเกิดเหตุการณ์ที่ใช้สายตามองลูกชาย อย่างตั้งตกตั้งใจขนาดนี้
เฉิงเฉิงส่งผ่านสายตาสดใสตายวัยเด็กออกมาจากดวงตา โต ซึ่งสายตานั้นมันกลับปกปิดรอยน้ำตารื้นเอาไว้อีกชั้น
“เพราะว่า…. ผมอยากมีแม่..”
ยามเมื่อเฉิงเฉิงพูดประโยคนั้นออกมา มันเป็นคำพูดในการ คาดหวังของเด็กน้อยห้าขวบที่อัดอั้นอยู่ในใจยามเมื่อพูด ออกมาแล้วถึงกลับแอบถอนหายใจเบาๆ
ความหนักอึ้งที่อยู่ในใจในที่สุดก็ปลดปล่อยมันออกมาจน
ได้
