ตอนที่216 โรงแรมรัก1
ตอเธอเตรียมอ้าปากเพื่อตอบคำถามของพนักงานต้อนรับ สาวสวยคนนั้น แต่กลับโดนขัดขึ้นมาด้วยเสียงทุ้มต่ำที่จาก ทางด้านหลัง
“สองคน! รีบจัดห้องที่ดีที่สุด ใหญ่ที่สุดของโรงแรมนี้ และ ที่สำคัญต้องสะอาดสะอ้านด้วย!”
กู้ฮอนหันขวับกลับไปมองต้นเสียงนั้น กลับเป็นเป่หมิงโม่ที่ ไม่รู้ไปหาหมวกแก๊ปจากไหนมาสวมไว้ และตั้งใจดึงปีก หมวกให้ต่ำลงมา พร้อมแว่นกันแดดสีดำอันใหญ่ที่ปิดเกือบ มิดหน้า
แต่กระนั้น ใบหน้าคมสันได้รูป ที่รับกับเรียวปากที่เซ็กซี่ นั้น ก็ทำให้พนักงานต้อนรับสาวของโรงแรมอดที่จะมอง ชื่นชมไม่ได้อยู่ดี
“ได้ค่ะ จะรีบจัดการให้ค่ะ รบกวนขอบัตรประจำตัว ประชาชนของคุณผู้ชายกับคุณผู้หญิงด้วยค่ะ”
กู้ฮอนเตรียมเอามือล้วงไปหยิบในกระเป๋า แต่กลับมีคนชิง ล้วงเข้ามาตัดหน้าเธอ..
เปหมิงโม่ล้วงเข้าไปควานหาในกระเป๋าทั้ง2ข้าง ก่อนจะ หยิบกระเป๋าสตางค์ของเธอออกมาโยนลงกับเคาน์เตอร์ดัง”แปะ” ก่อนจะเร่งเร้ากับพนักงานว่า “รีบจัดการ!”
น้ำเสียงที่แฝงไว้ด้วยความร้อนรน พร้อมกวาดตามองไป รอบๆ ราวกับกลัวว่าจะมีใครจำเขาได้
พนักงานต้อนรับสาว รีบเอาบัตรประจําตัวประชาชนขอ งกู้ฮอน ไปทำการลงทะเบียนเพื่อเข้าพัก จากนั้นก็ฉีกยิ้ม เจื่อนๆ พร้อมเอ่ยถามขึ้นมาอย่างขลาดกลัว “แล้วบัตร ประจำตัวประชาชนของคุณผู้ชายล่ะคะ?”
เป่หมิงโม่กลับล้วงเอาธนบัตรออกมาปีกหนึ่ง จากกระเป๋า สตางค์ของกู้ฮอน ก่อนจะฟาดลงไปกับเคาน์เตอร์ และจงใจ พูดด้วยน้ำเสียงที่หยาบโลน “อย่ามาลีลากับฉัน ลงชื่อเธอ คนเดียวก็พอแล้ว บอกเบอร์ห้องมา?”
ทำเอาพนักงานต้อนรับตกอกตกใจ คิดว่าตัวเองคงเจอ โจรห้าร้อยเข้าให้แล้ว ถึงแม้ว่าชายคนนี้จะดูแมนและหล่อ เหลาเอาการ แต่ใครจะกล้าคือกับโจรอย่างเขาล่ะ!
ดังนั้น พนักงานต้อนรับสาวจึงไม่กล้าถามต่อ รีบทำการเซ็ กอินให้เสร็จสรรพ ก่อนจะยืนกุญแจห้องพร้อมพูดเสียงเบา ว่า “ชั้น4 ห้องเบอร์419ค่ะ”
เป่ยหมิงโม่กระชากกุญแจห้องมาทันควัน จากนั้นคว้าเอว บางของกู้ฮอน เดินตรงไปยังลิฟต์ของโรงแรม.
กู้ฮอนเบิกตาโพลงอย่างตกใจ “นี่ เป้หมิงโม่คุณเสียสติไปแล้วหรือไง? 2พันหยวน (ประมาณหมื่นบาท)? คุณเอา เงิน2พันหยวนเพื่อจ่ายค่าห้องเนี่ยนะ คุณทำบ้าอะไรลงไป?”
เธอจ้องมองเป่หมิง โม่ ที่ใส่หมวกแก๊ปกับแว่นกันแตดสีดำ อันใหญ่นั้นอย่างเอาเรื่อง คิดในใจว่า ก็แค่มาโรงแรมเล็กๆ เท่านั้นเอง เขาเองก็ไม่ใช่ดาราดังที่เป็นที่รู้จักของคนทั่วไป ซะเมื่อไหร่ จำเป็นต้องปกปิดมิดชิดขนาดนี้ไหม?
ที่สำคัญคือ มหาเศรษฐีอย่างเขา กลับเอาเงินของเธอจ่าย ค่าห้องพัก!
2พันหยวนเลยนะ! เธอเข้าโรงแรมข้างทางแบบนี้ เพื่อจะ อาบน้ำเท่านั้นเอง! ต้องจ่ายแพงขนาดนั้นเชียวหรือ?
“เอากระเป๋าสตางค์ฉันคืนมา!” เธอขมวดคิ้วนิ่วหน้า คืนนี้ เธอก็เจ็บช้ำมามากพอแล้ว ทำไมเขายังต้องมาทำร้าย กระเป๋าสตางค์ของเธออีก?
“ผมไม่พกกระเป๋าสตางค์มา” เขาตอบด้วยเสียงเรียบเฉย ด้วยท่าทางที่เหมือนว่า” ฉันไม่ได้สนใจค่าห้องพัก2พันหยวน ต่อคืนที่จ่ายไปเลยแม้แต่น้อย”
จากนั้นก็ลากเธอเข้าไปในลิฟต์ และกดไปที่ปุ่มเลข 4
“เอ๊ะ! นี่นาย นายต้องเข้าใจอะไรผิดไปแน่ๆ . ประเด็น สำคัญคือค่าห้องพักที่ต้องจ่ายเพียง2ร้อยหยวน (ใพันบาท) แต่นายคนนี้กลับควักเงินสดของเธอจ่ายไป2 พันหยวน(1หมื่นบาท)
เงิน2พัน หยวน สามารถพาหยางหยางไปเล่นเครื่องเล่น ทั้งหมด ในสวนสนุกครบไรอบเลยนะ!
“ติ้ง” ประตูลิฟต์เปิดออก
เป่ยหมิงโม่เม้มปาก พร้อมลากตัวหญิงสาวที่ยืนเก้กังอยู่ใน ลิฟต์ออกมา เดินผ่านทางเดินตรงดิ่งไปยังห้อง419 เสียบ บัตรกุญแจห้องอย่างคล่องแคล่ว เปิดประตูพร้อมไฟในห้อง
ที่สว่างขึ้นมาในทันที
จากนั้น ก็ผลักร่างหญิงสาวเข้าไปในห้อง
เธอรู้สึกหวาดผวาขึ้นมา ทันทีที่เห็นภาพวาดขนาดใหญ่ ที่ แขวนไว้ในผนังห้องนั้น
ภาพนั้นเป็นภาพโทเท็มของอียิปต์โบราณ ที่มีชายหญิง ร่างโป๊เปลือยคู่หนึ่ง กำลังประกอบภารกิจหลอมรวม2ร่าง ด้วยท่วงท่าที่ดูโบราณ…
จากนั้น เธอกวาดตามองไปทั่วห้อง เตียงน้ำขนาดใหญ่ตั้ง ตระหง่านอยู่ตรงหน้าเธอ!
ข้างเตียงยังมีเก้าอี้ไฟฟ้าที่ไร้ขอบวางอยู่
สิ่งที่น่าอายที่สุด คืออุปกรณ์ในการประกอบกิจอย่างว่า มากมาย วางกระจายอยู่ทั่วห้อง เธออายจนแทบจะแทรก แผ่นดินหนีไปให้พ้นๆ เลย..
มองแค่แวบเดียว ก็อายจนหน้าแดงก่ำ หัวใจก็เต้นไม่เป็น
จังหวะแล้ว
“เป่ยหมิง เป่ยหมิง.” เธอตกใจเหมือนโดนผีหลอก ถึงขั้น เรียกชื่อเขาก็ยังเรียกไม่ครบ
นาทีนี้เธอเพิ่งเข้าใจความหมายของคำว่า” สกปรกโสมม ที่เป่ยหมิงโม่พูดเมื่อสักครู่นี้ว่ามันคืออะไร!
พระเจ้าช่วย..ทันใดนั้นเธอรู้สึกคล้ายกับได้หลงเข้ามา
ในถ้ำหมาป่า
เธอถอยหลังไปหนึ่งก้าวอย่างได้สติ เตรียมหันหลังกลับไป เพื่อจะวิ่งออกไปทางประตูนั้น
กลับได้ยินเสียงปิดประตูดัง” ปัง” …
ปิดประตูลงกลอนเรียบร้อย..
เป่ยหมิงโม่ถอดหมวกแก๊ปกับแว่นดำออก อย่างไม่สะทก สะท้าน ก่อนจะยืนขวางทางเพื่อไม่ให้เธอหนีออกไปได้ พร้อมยกมุมปากขึ้น ยิ้มกรุ้มกริ่มอย่างยียวน
“เธอถึงดันที่จะมาที่นี่เองนะ ทำไมตอนนี้กลับเปลี่ยนใจจะ หนีออกไปซะล่ะ? แต่เหมือนจะไม่ทันแล้ว….”
กู้ฮอนเย็นหลังวาบขึ้นมา จ้องมองเขาอย่างเดือดตาล “คุณรู้ตั้งแต่แรกแล้วใช่ไหม?”
“อิ่ม ในเมื่อที่นี่คือโรงแรมรัก รัก ก็ต้องที่ประกอบกิจรัก ตามชื่อสิ!” เขาตอบพร้อมยิ้มยียวนกวนประสาท “ไม่งั้น เธอ คิดว่าทำไมเขาต้องตั้งชื่อว่า โรงแรมรักล่ะ? คงไม่คิดว่าการที่ คนสองคน มาซูสองนิ้วถ่ายรูปปัญญาอ่อนแบบนั้น คือความ รักหรอกใช่มั้ย?”
เป้หมิงโม่พูดพลางถอดเสื้อออกอย่างเชื่องช้า….
” เธอจ้องตาแข็ง มุกตลกที่เขาเล่น ไม่ ขำ เลย สัก นิต! ไอ้นักธุรกิจหน้าเลือด มิน่าล่ะเมื่อตะกี้นี้ให้ตายยังไง คุณก็ไม่ยอมเอาบัตรประจำตัวประชาชนของตัวเองออกมา ลงทะเบียน!”
เขามองขึ้นไปบนฝ้าเพดาน โดยไม่ปฏิเสธอะไรราวกับรู้ ล่วงหน้า ว่าเธอจะมีปฏิกิริยาตอบกลับมาแบบนี้..
ย่างกรายเข้าไปใกล้เธอเรื่อยๆ …
..
ดวงตาดำขลับประกายแวววาวคู่นั้น เดินไปหยุดอยู่ตรง หน้าหญิงสาว มือยาวช้อนเอวบางของเธอก่อนจะอุ้มขึ้นมา อย่างง่ายดาย
“อ้าย…” กู้ฮอนรู้สึกว่าเท้าของเธอลอยขึ้นกลางอากาศ
“คุณจะทำอะไร…”
“นี่คุณ.”
เขาไม่ปล่อยจังหวะให้เธอขัดขึ้นเลยแม้แต่น้อย รีบอุ้มเธอ เดินตรงไปยังห้องน้ำ..
นที่119 โรงแรมรัก1
