ตอนที่217 โรงแรมรัก2
กู้ฮอนคิดไม่ถึงเลยว่า โรงแรมที่ดูธรรมดาแห่งนี้ กลับซ่อน ความลึกลับไว้มากมาย!
โดยเฉพาะ นาทีที่เธอเห็นกลีบดอกไม้ ที่ลอยอยู่ในอ่างจา กุชชี่ ใบหน้าซีดเผือดนั้นก็แดงระเรื่อขึ้นมาทันใด
หายใจถี่ขึ้นอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้ “..เป่หมิงโม่ ฉัน อยากกลับบ้านแล้ว…”
ถ้ารู้ตั้งแต่แรกว่าที่แห่งนี้ จะเป็นที่ที่ทำให้เธอรู้สึกอับอาย มากขนาดนี้ ให้ตายเธอก็จะไม่ยอมเข้ามาเด็ดขาด
เรียวปากสวยได้รูปของเขา เผยรอยยิ้มชวนหลงใหลออก มา ก่อนจะวางร่างเธอลงไปในอ่างจากชชี่อันมโหฬารนั้น “อยากอาบน้ำไม่ใช่เหรอ?”
กู้ฮอนรู้สึกอุ่นไปทั้งตัว กระแสน้ำอุ่นที่โอบล้อมร่างกาย ของเธอ ไหลชะล้างผิวกายอันเย็นเยือกจากการตากฝนนั้น ไปจนหมดสิ้น….สบายจัง…
ความเหนื่อยล้าจากการต่อสู้กับเรื่องราวต่างๆ มาทั้งคืน พอได้มาสัมผัสกับน้ำอุ่นๆ แบบนี้ กู้ฮอนอดที่จะเปล่งเสียง ออกมาไม่ได้
“รบกวนคุณกลับไปก่อนค่ะ…
คืนนี้เธออ่อนแอเหลือเกิน เธออยากหลบอยู่ที่นี่เพื่อรักษา บาดแผลในใจเพียงลำพัง
เป็หมิงโม่มองใบหน้าอันเหนื่อยล้าและเศร้าโศกขอ งกู้ฮอน นัยน์ตาดำขลับมีแววอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด
ชายหนุ่มยื่นมือผ่านพวงแก้มที่ยังมีรอยน้ำตานั้น ขึ้นไป สัมผัสดวงตาสุกใส ที่เปี่ยมไปด้วยความโศกเศร้าคู่นั้นอย่าง เบามือ ก่อนจะเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงแหบพร่า “พอฝนหยุด ก็ จะไล่ผมกลับไปแล้วเหรอ?”
หัวใจของเธอเต้นกระตุก
หวนคิดถึงเหตุการณ์ ตอนที่เธอนอนฟุบอยู่กับพื้น กลาง สายฝนอย่างมืดแปดด้านนั้น เขาเหมือนอัศวินขี่ม้าขาวมา ช่วยเธอไว้ ประโยคแรกที่เขาพูดกับเธอในตอนนั้นคือ
ผู้หญิง พอเธอร้องไห้ ก็ฝนตกไปทั่วทุกแห่งหน
ตาของหญิงสาวร้อนผ่าว
เธอเข้าใจความหมายของคำว่า” ฝนหยุด” อย่างแจ่มแจ้ง แล้ว คำนั้นหมายถึงการที่เธอหยุดร้องไห้แล้ว
และเข้าใจความหมาย ที่แฝงอยู่ในประโยคนี้ของเขา นั่น คือการประชดประชันว่าเธอเป็นคนไม่รู้จักบุญคุณคนนั้นเอง
“.เหมิงโม่..เธอกะพริบตาร้อนผ่าวคู่นั้นปริบๆ ต้องยอมรับว่าตอนที่เธอมีดแปดด้านนั้น เป็นเขาที่ช่วยเธอไว้”ขอบคุณนะ…
ในขณะที่คนทั้งโลกทอดทิ้งเธอนั้น ต้องขอบคุณเขา ที่ไม่
เคยทอดทิ้งเธอไป
“ที่ที.” เขาหัวเราะเสียงต่ำทันที
ชายคนนี้ ที่ปกติหน้านิ่ง เฉยชาไร้อารมณ์ แต่กลับมีรอย ยิ้มที่สดใสน่าหลงใหลขนาดนี้.
กู้ฮอนรู้สึกจุกที่อก รอยยิ้มที่แสนมีค่าของเขา ได้พังทลาย กำแพงทั้งหมด ที่เธอสร้างขึ้นมาอย่างง่ายดาย!
หายวับไปกับตา
“รู้อะไรมั้ย สิ่งที่ผมไม่เคยต้องการคือคำขอบคุณจากคุณ”
เขาเลิกคิ้วพร้อมยืนตัวตรง ก่อนจะปลดเปลื้องอาภรณ์ชิ้น สุดท้าย ที่ปกปิดร่างกายออกจนหมดสิ้น ร่างเปลือยเปล่าไร้ การปกปิดนั้นงดงามไร้ที่ติ ราวกับร่างของเทพแห่งการรบอะ พอลโลมาปรากฏอยู่ตรงหน้าเธอ
เธอรีบหลบตาพลัน ก่อนจะถามขึ้นด้วยอารมณ์ที่เหนียม อายแกมโมโห “แล้วคุณต้องการอะไร?”
เขาก้าวเข้าไปในอ่างอาบน้ำอย่างสง่างาม ก่อนจะนั่ง ประจันหน้ากับเธอ มือใหญ่คว้าร่างบางของหญิงสาว สู่ อ้อมอกของตัวเองอย่างง่ายดาย ราวกับไม่ได้ออกแรงเลย สักนิด
น้ำกระเด็นขึ้นมา จนทำให้เธอเผลอสำลักน้ำกลืนลงคอไป อีกหนึ่ง หญิงสาวไอเสียงแคทออกมา
เขาเผยยิ้มทรงเสน่ห์ด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำกังวานราวเสียง เซลโล “คุณ”
จากนั้น นิ้วมือแสนซนก็เอื้อมไปข้างหลังเพื่อปลดตะขอเสื้อ ขั้นในออก..
กู้ฮอนหายใจติดขัดสลับกับหัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะ
” ยังไม่ทันได้รู้สึกตัว ริมฝีปากก็ถูกเขากลืนกินเข้าไป
ในทันที.
เขาจะรู้ไหมว่า คำที่เขาพูดเมื่อครู่นี้มันมีพลังมากแค่ไหน! มันมากจนเติมพลังให้จิตใจที่บอบซ้ำดวงนั้นของเธอจนเต็ม
-แล้วคุณต้องการอะไร?
-คุณ
ในอ่างจากุซซี่ที่มีกลีบดอกไม้ลอยอ้อยอิ่งไปมานั้น มีร่าง กำย่างดงามของชายหนุ่ม กับร่างอรชรขาวละเอียดของหญิง สาว กอดรัดกันอย่างแนบแน่น ท่ามกลางสายน้ำนุ่มนวลที่ ไหลวนรอบสองร่าง ที่กำลังบรรเลงเพลงรักอย่างกลมเกลียว
กลีบกุหลาบที่ลอยวนอยู่ในกระแสน้ำอุ่นนั้น ส่งกลิ่นหอม เย้ายวนใจให้เคลิบเคลิ้มไปกับมัน
ในขณะที่เขาจู่โจมเข้ามาทีละนิด กำแพงของเธอก็ค่อยๆ พังทลายลงไป
อาจเป็นเพราะคืนนี้ หัวใจที่บอบซ้ำของเธอ ต้องการอ้อม กอดที่อบอุ่น เธอจึงไม่ได้ต่อสู้ขัดขืนร่างกายที่ร้อนผ่าวนี้….
ระหว่างที่เพลงรักบรรเลงไปเรื่อยๆนั้น ก็ไม่รู้ว่าใครที่ไป โดนเข้ากับปุ่มข้างอ่างอาบน้ำนั้น ทันใดนั้น…
เธอรู้สึกเหมือนรอบเอวของตัวเอง กำลังโดนพลังบาง อย่างดูดอยู่ “วูบ.”
“ซูว….” เขากอดร่างบางของเธอแน่น เพื่อยับยั้งความ ตื่นตระหนกตกใจของหญิงสาว “อย่าเกร็ง ปล่อยตัวให้ สบาย”
อาจเพราะความเหนื่อยล้า กู้ฮอนถอนหายใจก่อนจะ หลับตาลงเบาๆ กระแสน้ำจากอ่างจากชชี่ ที่นวดอยู่ตรงเอว เธอ ค่อยๆ ผ่อนคลายร่างที่หดเกร็งของเธอ
พอหลับตาลง ในหัวของเธอก็เริ่มผุดภาพเหตุการณ์ต่างๆ ที่เธอประสบพบเจอมาในคืนนี้ขึ้นมาเป็นฉากๆ จนทำให้เธอ สับสนวุ่นวายและหวาดระแวงขึ้นเรื่อยๆ ..
เป็หมิง โม่เห็นความผิดปกตินี้ จึงรีบโอบกอดเธอสู่อ้อมอก อุ่นของเขา ถามเสียงนุ่มต่ำ “คุณกำลังกลัวอะไรอยู่กันแน่?”
กู้ฮอนสัมผัสได้ถึงแผงอกหนาเนียนลื่นของเขา ก่อนจะฟัง เสียงเต้นเป็นจังหวะของหัวใจเขา และค่อยๆ สงบลง
ท่ามกลางความสับสนวุ่นวายในหัว และบาดแผลนับร้อย ในใจ ก็มีความคิดหนึ่งผุดขึ้นมาในหัวเธอ
“เป่หมิงโม่” เงยหน้าขึ้นมาจากอกเขา ดวงตาแวววาวราว เพชรน้ำหนึ่งนั้น มองเขาด้วยสายตาว้าววอน “เรื่องสิทธิ์ใน การดูแลโครงการ” หยิง’ ของบริษัทกู้ซื่อนั้น….คุณยกเลิก ไปได้ไหม?”
เขายกคิ้วขึ้นอย่างไม่คาดคิด ก้มมองดวงตาสุกใสของเธอ อย่างสงสัย
“คุณนี่เป็นผู้หญิงที่พูดกลับไปกลับมานะเนี่ย ตอนแรกก็ ขอร้องวิงวอนให้ฉัน ช่วยให้บริษัทกู้ชื่อเข้าชิงโครงการนี้? แต่ท้ายที่สุด พอทุกอย่างสำเร็จผลตามที่คาดหวังไว้แล้ว คุณ
กลับบอกให้ยกเลิก?
ใบหน้าเธอซีดเผือดลง นัยน์ตาคู่งามยังคงร้อนระอุ ก่อน จะบุ้ยปากพูดขึ้นว่า “.ก็ฉันเปลี่ยนใจแล้วไม่ได้หรือไง? ก็ ฉันไม่อยากให้บริษัทกู้ชื่อเข้ารอบแล้วไม่ได้หรือไง?”
