ตอนที่ 227ไม่มีรักก็ไม่ต้องตกต่ำ2
จริงๆแล้วตอนที่ซูยิ่งหวั่นดึงบิกินี่ของกู้ฮอนออก หลัวเจ้อเนี งก็เห็น ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นน่าจะเห็นเกือบทุกคนด้วยซ้ำ แต่ เพราะชื่อเสียงของซูยิ่งหวั่น เลยไม่มีใครกล้าพูดอะไร
กู้ฮอนหรี่ตาลงอย่างท้อแท้ใจ
…
“เหตุการณ์เมื่อครู่ นายเห็นทุกอย่าง แต่กลับไม่ทำอะไร เลย ยอมให้เธอดึงชุดของฉัน ทำให้ฉันอับอายต่อหน้า กล้อง ….หลิวเจ๋อเฉิง ถ้าพูดถึงเรื่องนัดดูตัวในคืนนั้น เพราะ ฉันเลยทำให้นายต้องเดือดร้อน ถ้าอย่างนั้นเรื่องวันนี้ ถือว่า พวกเราหายกันแล้ว ต่อไปพวกเราไม่ต้องมาเจอกันอีก”
เธอพูดจบ ก็ดึงผ้าเช็ดตัวแน่นและเตรียมไปเปลี่ยนเสื้อผ้า
ที่รถ
กลับถูกหลิวเจ๋อเฉิงมาขวางทางไว้
“ไม่เจอกันอีก เธอหมายความว่ายังไง” สีหน้าของหลิวเจ๋อ เฉิงเปลี่ยนทันที “เพราะฉันนัดดูตัวกับเธอ เลยต้องถูกทำร้าย อย่างไม่เข้าใจ ถูกคนมองอย่างดูถูก ถูกขึ้นหน้าหนังสือพิมพ์ เธอคิดว่าฉันรู้สึกดีหรือ ถ้าไม่เห็นเธอหน้าตาสวย ดูท่าทาง บริสุทธิ์ และหลิวซุ่ยยังรับปากอีกว่าถ้าฉันแต่งงานกับเธอเขาจะรีบให้เงินฉันก่อนหนึ่งทันที ไม่อย่างนั้น เธอคิดว่าฉันจะ อยากแต่งกับเธอหรือไง”
กู้ฮอนตะลึง เบิกตาโต เธอนึกไม่ถึงเลยว่าที่หลิวเจ๋อเฉิงอ ยากขอเธอแต่งงานมากขนาดนี้ ที่แท้เพราะหลิวซุ่ยแอบ รับปากว่าจะให้เงินกับเขา
ถ้าไม่ใช่เพราะความต้องการของเจียงฮุ่ยซิน ผู้ช่วยตัว เล็กๆอย่างหลิวซุ่ยจะกล้ารับปากได้ยังไง
กู้ฮอนจุกอก ตระกูลเปหมิงไม่ยอมรับเธอขนาดนี้เลยหรือ
สีหน้าเธอเย็นชา เธอแสยะยิ้มเย็นเยือกที่มุมปาก ไม่อยาก สนใจหลิวเจ๋อเฉิงอีก จึงหมุนตัวเดินจากไป
“กู้ฮอน หยุดเดี๋ยวนี้นะ พูดให้ชัดเจนไปเลย ไม่เจอกันอีก คืออะไร เธอไม่อยากแต่งงานกับฉันแล้วใช่ไหม” หลิวเจ๋อ เฉิงรีบดึงแขนเธอไว้
กู้ฮอนขมวดคิ้วแน่น “หลิวเจ๋อเฉิง ถ้าเป็นก่อนวันนี้ฉันอาจ จะหลับหูหลับตาแล้วแต่งกับนาย แต่ตอนนี้ฉันคิดว่านายน่า ขยะแขยงมาก ไม่ว่าหลิวชุ่ยรับปากว่าจะให้เงินนายเท่าไร นายฟังไว้นะ ฉันจะไม่แต่งงานกับนาย อย่าว่าแต่ชาตินี้เลย ชาติหน้าก็จะไม่มีวันแต่ง”
พูดจบ เธอก็สะบัดหลิวเจ๋อเฉิงออกอย่างเย็นซา เดินจาก ไปอย่างรวดเร็ว ยังเดินไปไม่กี่ก้าว
ในตอนนั้น เธอก็ได้ยินเสียงคนบนชายฝั่งตะโกนขึ้น
“ช่วยได้แล้ว ช่วยSosoใต้แล้ว
กู้ฮอนหยุดเดินทันที แล้วหันไปมองบนทะเล
ตอนที่ซูยิ่งหวั่นถูกคนช่วยขึ้นมาจากน้ำทะเล ร่างกายของ เธอเปลือยเปล่า เธอที่สภาพร่อแร่ ท่าทางเกือบจะเป็นลม
“แซะแซะ” ปาปารัซซีจะปล่อยช็อตเด็ดไปได้ยังไง ต่างพา กันหยิบกล้องแล้วถ่ายช็อตเด็ดของซูยิ่งหวั่น….
“ไม่ต้องถ่ายแล้ว ออกไป ห้ามถ่าย” ผู้ช่วยของซูยิ่งหวั่น ตำหนิเสียงดัง รีบเอาผ้าเช็ดตัวมาพันให้เธอ
คาดว่าหัวข้อข่าวใหญ่ของหนังสือพิมพ์ในวันพรุ่งนี้ คง เป็นซูยิ่งหวั่นเปลือยตกทะเลล่ะมั้ง
ริมฝีปากกู้ฮอนกระตุกเล็กน้อย ซูยิ่งหวั่นหลบหนีผลกรรม ของตัวเองไม่ได้จริงๆ
บางครั้งจิตใจริษยาของผู้หญิงก็น่ากลัวจริงๆ และสาเหตุที่ทำลงไป ต่างก็เป็นเพราะว่ารักผู้ชายคนนั้น
มากเกินไป
เพราะว่ารักมาก เลยสูญเสียศักดิ์ศรี สูญเสียสติปัญญา และสูญเสียขอบเขตที่ควรมี
ทันใดนั้นกู้ฮอนก็รู้สึกโดดเดี่ยว ใบหน้ายโสและเย็นชาของเป่ยหมิงโม่ปรากฏขึ้นมาในหัว
ไม่มีรัก..ก็ไม่ต้องตกต่ำ
เธอหันกลับมา ไม่มองซูยิ่งหวั่นอีก แล้วหมุนตัวเดินจาก
แต่นึกไม่ถึงว่า กู้ฮอนที่เพิ่งเดินมาถึงข้างรถ และเตรียมตัว เปลี่ยนชุดบิกินี่นั้น
ทันใดนั้น ก็มีเสียงไซเรนรถตำรวจ วี้หว่อๆ” ดังผ่านอ่าวไป มีรถตำรวจคันหนึ่งขับมาจอดข้างทาง
เจ้าหน้าที่ในชุดตำรวจสองสามคน ข้ามเขื่อน เดินมาทาง
ชายหาด
ทุกคนต่างไม่ได้สนใจ และต่างไม่รู้เหตุผลที่จู่ๆตำรวจก็มา ปรากฏตัว ในเมื่อSosoจมน้ำ น่าจะเรียกรถพยาบาลมา
มากกว่า
แต่ว่า
…
ตอนที่กู้ฮอนเปิดประตูรถ หยิบกระเป๋าและเสื้อผ้าของตัว เองออกมานั้น
“กู้ชอนใช่ไหมครับ” เสียงผู้ชายดังขึ้นจากด้านหลังของเธอ
กู้ฮอนกำกระเป๋าและเสื้อผ้าในมือไว้แน่น แล้วรีบหมุนตัว ทันที แต่ยังไม่ทันได้ทำอะไร ก็ได้ยินเสียง-
“อย่าขยับ”
จากนั้น เธอก็ถูกคนในชุดเครื่องแบบตำรวจผลักอย่าง รวดเร็ว ร่างกายถูกกดอยู่บนประตูรถ มือถูกล็อกไว้ด้านหลัง
“พวกคุณทำอะไร” เธอขมวดคิ้ว แรงของตำรวจพวกนั้น ทำให้เธอรู้สึกเจ็บ
“ผมคือเหลียงหยู่ หัวหน้าหน่วยสืบสวนจากสำนักความ มั่นคงสาธารณะเฉิงเป่ยเมืองA” ตำรวจมองกู้ฮอนสักพัก จาก นั้นก็แสดงหลักฐานออกมา “เพื่อป้องกันไม่ให้คุณหลบหนี พวกเราต้องควบคุมตัวคุณไว้ก่อน ขอให้คุณแสดงบัตร ประชาชนด้วยครับ”
กู้ฮอนสับสน “ฉันจะหนียังไงล่ะ พวกคุณปล่อยฉันนะ” เหลียงหยู่ยกมือขึ้น ส่งสัญญาณให้ปล่อยเธอ
กู้ฮอนลูบข้อมือที่เจ็บ หยิบบัตรประชาชนออกมาจาก กระเป๋า “เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่คะ”
เหลียงหยู่รับบัตรประชาชนมา ตรวจสอบอย่างละเอียด แล้วพูดด้วยเสียงจริงจัง-
“กู้ฮอน เมื่อประมาณ23นาฬิกา ของวันที่X เดือนX ปี 20XX หรือเมื่อคืนวานนี้ เราสงสัยว่าคุณได้ตกเป็นผู้ต้อง สงสัยในคดีฆาตกรรมผู้หญิงชาวจีนคนหนึ่ง กรุณากลับไป กับเราเพื่อช่วยในการสืบสวน คุณมีสิทธิ์ที่จะไม่พูด แต่สิ่งที่ คุณพูดทั้งหมดจะถูกบันทึกไว้เพื่อเป็นหลักฐานในชั้นศาล”
“ฆาตกรรม” ริมฝีปากกู้ฮอนกระตุกขึ้น รู้สึกว่ามี เสียง”ตู้ม” ดังขึ้นในหัว หน้าเธอซีดทันที
ผ้าเช็ดตัวที่พันอยู่บนตัวร่วงลงบนพื้นเงียบๆ
ปรากฏสัดส่วนเว้าโค้งในชุดบิกินี่ที่เธอยังไม่ทันได้เปลี่ยน จากนั้น “แกร๊ก” มือทั้งสองข้างถูกใส่กุญแจมือ
ความรู้สึกเย็นเยือก
เธอมองตำรวจตรงหน้าด้วยสายตาไม่อยากเชื่อ ความ รู้สึกพังสลาย “ไม่ พวกคุณจับผิดคนแล้ว ฉันไม่ได้ฆ่าคน ไม่ ได้ฆ่าคน…”
“เอาตัวไป”
